Αντόν Ρουμπινστάιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μερικές φορές, λέγεται, ότι το παίξιμο του Ρουμπινστάιν ήταν «πάρα πολύ» για τους ακροατές να το «διαχειριστούν». Η Αμερικανίδα πιανίστα Έιμι Φέι (Amy Fay), που έγραψε εκτενώς για την ευρωπαϊκή κλασική μουσική σκηνή, παραδέχθηκε ότι «ενώ ο Ρουμπινστάιν διαθέτει ένα γιγαντιαίο πνεύμα μέσα του, και είναι εξαιρετικά ποιητικός και αυθεντικός ... για ένα ολόκληρο βράδυ, είναι πάρα πολύς (too much). Δώστε μου τον Ρουμπινστάιν για μερικά κομμάτια, αλλά τον Τάουσιγκ (Tausig) για ένα ολόκληρο βράδυ», έλεγε. Κάποτε, άκουσε τον Ρουμπινστάιν να παίζει «ένα καταπληκτικό κομμάτι του Σούμπερτ», πιθανότατα την εξαιρετικά δύσκολη ''Φαντασία σε Ντο μείζονα, opus 15'' (''Wanderer''). Η εμπειρία που είχε, τής απέφερε τόσο έντονο κεφαλόπονο (sic) που, το υπόλοιπο ρεσιτάλ καταστράφηκε γι 'αυτήν.

 

 

Ωστόσο, οι θετικές απόψεις είναι και οι περισσότερες. Όταν ο Ρουμπινστάιν έπαιξε το ''Τρίο «Αρχιδούκας» '' του Μπετόβεν, με τον βιολονίστα Λ. Άουερ και τον τσελίστα Α. Πιάτι, το 1868, ο Άουερ θυμάται: «Ήταν η πρώτη φορά που είχα ακούσει αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη να παίζει. Ήταν πιο συμπαθής στην πρόβα .... Εκείνη την ημέρα μπορώ να θυμηθώ με ποιον τρόπο κάθισε στο πιάνο, με το λιονταρίσιο κεφάλι του ριγμένο πίσω ελαφρά, και άρχισε τα πέντε μέτρα που ανοίγουν το κύριο θέμα .... Μου φάνηκε ότι ποτέ πριν δεν είχα ακούσει το πιάνο πώς πραγματικά παίζεται. Το μεγαλείο του στυλ με το οποίο ο Ρουμπινστάιν παρουσίασε αυτά τα πέντε μέτρα, η ομορφιά του τόνου, η απαλότητα της αφής των πλήκτρων και η τέχνη με την οποία χειρίζεται το πεντάλ, είναι απερίγραπτα ...<ref>Auer, Leopold, My Long Life in Music, 114–115. As quoted in Sachs, 73–74</ref>

Ο βιολονίστας και συνθέτης Ανρί Βιετάν προσθέτει: «Η δύναμή του στο πιάνο είναι κάτι το απεριόριστο, που σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Ξεχάστε το μηχανικό παίξιμο του οργάνου. Είμαι ακόμα υπό την επήρεια της αρμονίας που αγκαλιάζει τα πάντα, τα σπινθηροβόλα περάσματα και τη βροντή της ''Σονάτας Op. 57'', (''Appassionata''), που ο Ρουμπινστάιν εκτέλεσε για εμάς με αφάνταστη μαεστρία. <ref>Ysaÿe, Antoine and Ratcliff, Bertram, Ysaÿe, 24. As quoted in Sachs, 69</ref>

 

 

Ο συμφοιτητής του Ραχμάνινοφ στο πιάνο, Μ. Πρέσμαν προσθέτει: «Σε συνάρπαζε με τη δύναμή του, και σε γοήτευε με την κομψότητα και τη χάρη του παιξίματός του, με το θυελλώδες, φλογερό ταμπεραμέντο του, τη ζεστασιά και τη γοητεία του. Το κρεσέντο του δεν είχε όρια στην ανάπτυξη της δύναμης του ηχοχρώματός του, ενώ το ντιμινουέντο του έφθανε ένα απίστευτο πιανίσιμο, που εν τούτοις ακουγόταν στις πιο μακρινές γωνιές μιας τεράστιας αίθουσας. Όταν παίζει, ο Ρουμπινστάιν δημιουργεί και, δημιουργεί χωρίς μιμήσεις και με ιδιοφυΐα. Συχνά αντιμετώπιζε το ίδιο πρόγραμμα με απολύτως διαφορετικό τρόπο, όταν έπαιζε τη δεύτερη φορά, αλλά, το πιο εκπληκτικό είναι ότι, το αποτέλεσμα έβγαινε υπέροχο και στις δύο περιπτώσεις. <refApetyan, Z.A. ed., Vospominantya o Rakhmaninove (Reminiscences about Rachmaninoff) (Moscow, 1988), vol. 1, 194. As quoted in Martyn, 368</ref>

 

Το 1869, ο [[Καμίγ Σαιν-Σανς|Σαιν-Σανς]], συνέθεσε το δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο μέσα σε λίγες ημέρες, για να εκτελεστεί από τον Ρουμπινστάιν. <ref>Kennedy, p. 1110</ref>

===Τεχνική===

[[Αρχείο: Ilja Jefimowitsch Repin 007.jpg|thumb|250px|right|Πορτρέτο του Αντόν Ρουμπινστάιν από τον Ίλια Ρέπιν]]