Ιμάμης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αντίθετα, στην ιστορία των [[Σιίτες|σιιτικών]] σεκτών του [[Ισλάμ]] ο ιμάμ είναι απόλυτος πνευματικός καθοδηγητής. Αναφέρεται ως ''αλ μαχντί'' (ο ορθά καθοδηγούμενος). Στον ιμαμιτικό σιισμό η πίστη σε έναν [[μεσσιανισμός|μεσσιανικό]] Ιμάμ, τον τελευταίο, δωδέκατο στη σειρά διαδοχής, δεν είναι μόνον βασική διακήρυξη του ισλαμικού «συμβόλου πίστεως», αλλά επίσης το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται o Ιμαμισμός ως [[θρησκεία]]<ref>Abdulaziz Sachedina (1978), «A Treatise on the Occultation of the Twelfth Imāmite Imam», ''Studia Islamica'', No. 48, 109-124.</ref>. Ο Ιμαμισμός θεωρείται πως άρχισε να προβάλλει ως ανεξάρτητη σιιτική σέκτα στην πρώιμη περίοδο των [[Χαλιφάτο των Αβασιδών|Αβασιδών]]<ref>Halm H. 1991, ''Shiism'', Edinburgh University Press, Edinburgh, κεφ. ii.</ref>. Επίσης δακρίνεται από άλλες μορφές του Σιιτισμού, για παράδειγμα ''Ζαντιγιά'' και ''Καζανιγιά'' για το γεγονός ότι απορρίπτει κάθε μορφή [[ακτιβισμός|ακτιβισμού]] και μεσιανισμού και από την έμφαση στον ρόλο του ιμάμ ως ύψιστης θρησκευτικής εξουσίας<ref>Tamima Bayhom-Daou (2001), «The Imam's Knowledge and the Quran according to al-Faḍl b. Shādhān al-Nīsābūrī (d. 260 A.H./874 A.D.)», ''Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London'', Vol. 64, No. 2 188-207.</ref>. Εξαιτίας της έμφασης με την οποία εντοπίζονται στα μαρτύρια που υπέστησαν ορισμένοι από τους σιίτες ιμάμ, οι Ιμαμίτες Σιίτες έχουν διαφορετική στάση προς την οδύνη και το μαρτύριο απ' ό,τι οι Σουνίτες<ref>Montgomery Watt W. (1979), «Suffering in Sunnite Islam», ''Studia Islamica'', No. 50, 5-19.</ref>.