Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 15:
Το «''Στρατηγικόν''» του Κεκαυμένου ακολουθεί τον 11ο αιώνα. Στον 13ο αι. ανάγεται το «''Χρονικόν του Μορέως''» και ακολουθούν τα βυζαντινά (ή ιπποτικά ή λαϊκά) ερωτικά μυθιστορήματα όπως τα ''«Καλλίμαχος και Χρυσορρόη», «Βέλθανδρος και Χρυσάντζα», «Λίβιστρος και Ροδάμνη»'' του 14ου αι. και τα «''Φλώριος και Πλατζιαφλώρα''» και «''Ιμπέριος και Μαργαρώνα''» του 15ου αιώνα. Η γλώσσα των έργων αυτών είναι η απλή προφορική γλώσσα, ανάμεικτη με λόγια, δημώδη ακόμη και διαλεκτικά στοιχεία. Η γλώσσα είναι διάσπαρτη από παράλληλους τύπους που φανερώνουν την συνύπαρξη δύο γλωσσικών πραγματικοτήτων, παλιάς και νέας που ανταγωνίζονται. Από τον ποιητικό λόγο υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για την κατάσταση της γλώσσας τη συγκεκριμένη εποχή. Οι μαρτυρίες σε πεζό λόγο, που είναι συνήθως πιο μεγάλη πηγή πληροφοριών για την κατάσταση της γλώσσας, που σώζονται είναι πολύ λίγες, και μάλιστα είναι διαλεκτικά δείγματα της γλώσσας από την Κύπρο: «''Οι Ασσίζες''» της Κύπρου (14ος αι.) και το «''Χρονικόν του Λεοντίου Μαχαιρά''», και η «''Χρονογραφία''» του Γεωργίου Βουστρωνίου (15ος αι.).
Οι πηγές της μεταβυζαντινής περιόδου είναι ως επί το πλείστον γραμμένες σε τοπικές διαλέκτους, κυρίως στην κρητική. Τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας της συγκεκριμένης εποχής είναι ο «''Ερωτόκριτος''» του [[Βιτσέντζος Κορνάρος|Βιτσέντζου Κορνάρου]], η «''Ερωφίλη''», η «''Πανώρια''» και ο «''Κατζούρμπος''» του [[Γεώργιος Χορτάτζης|Γεωργίου Χορτάτζη]], ο «''[[Φορτουνάτος]]''» του Μάρκου-Αντωνίου Φώσκολου και άλλα ανώνυμα έργα όπως η «''Βοσκοπούλα''», και ο «''Ζήνων''» (του 17ου αιώνα). Άλλες πηγές αντλούνται από έργα ανώνυμα και επώνυμα άλλων ελληνικών νησιών, της Ρόδου, της Επτανήσου και της Κύπρου. Εκτός των παραπάνω πηγών, από τον 16ο – 17ο αι. εμφανίζονται και έμμεσες πηγές για την προφορική γλώσσα της εποχής όπως είναι η «''Γραμματική της Κοινής των Ελλήνων γλώσσης''» του Νικολάου Σοφιανού, η «''Grammatica linguae graecae vulgaris''» (1683) του Simon Portius και η «''Grammatica linguae graecae vulgaris communis omnibus graecis''» του πατρός Ρωμανού του Νικηφόρου του Θεσσαλονικέως. Αυτά τα έργα προσφέρουν πολλές πληροφορίες για τη δομή της γλώσσας παρόλο που είναι διάσπαρτα από λόγια, διαλεκτικά και ξενικά στοιχεία.
==Γλωσσική εξέλιξη==
| |||