Φορμαλδεΰδη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η μεθανάλη παράχθηκε τυχαία για πρώτη φορά το [[1855]] από το [[Ρωσία|Ρώσο]] [[Χημεία|χημικό]] [[Αλεξάντερ Μιχαήλοβιτς Μποτέλροβ|Αλεξάντρ Μιχάηλοβιτς Μπούτλεροβ]] (''Бутлеров, Александр Михайлович''). Η πρώτη τεχνική παρουσίαση παραγωγής της, με αφυδρογόνωση [[μεθανόλη|μεθανόλης]], πραγματοποιήθηκε το [[1867]], από το [[Γερμανία|Γερμανό]] [[Αυγκούστ Γουΐλχελμ βον Χόφμανν]] (''August Wilhelm von Hofmann''). Για την παραγωγή της μεθανάλης, ο Χόφμαν χρησιμοποίησε [[μίγμα]] ατμών [[μεθανόλη|μεθανόλης]] και [[ατμόσφαιρα|ατμοσφαιρικού αέρα]], το οποίο πέρασε πάνω από ένα σπιράλ [[λευκόχρυσος|λευκόχρυσου]] ως [[κατάλυση|καταλύτη]]. Αυτή η μέθοδος, δηλαδή η [[οξειδοαναγωγή|οξείδωση]] μεθανόλης με αέρα, χρησιμοποιώντας κάποιο μέταλλο ως καταλύτη, είναι μέχρι σήμερα η βάση για το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής μεθανάλης. Εναλλακτικά, όμως, εφαρμόζεται και η καταλυτική οξείδωση [[μεθάνιο|μεθανίου]], προερχόμενο από το [[φυσικό αέριο]]. Με την ανακάλυψη των [[ρητίνη|ρητινών]] [[ουρία|ουρίας]] και των [[φαινόλη|φαινολικών]] ρητινών, από την αρχή του [[20ός αιώνας|20ού αιώνα]], αυξήθηκε απότομα η ζήτηση για μεθανάλη. Ως απάντηση στη ζήτηση αυτή, η εμπορική της παραγωγή ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του [[1900]], ενώ σήμερα τοποθετείται ανάμεσα στα [[25 (αριθμός)|25]] πρώτα χημικά προϊόντα στις [[ΗΠΑ]]. από πλευράς όγκου παραγωγής.