Κρίνος Αχαΐας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ορθογραφία, συνταξη,μορφοποίηση |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
{{Πηγές|23|02|2013}}<br>
''''''Κρίνος Αχαίας'''''', χωριό (οικισμός) του νομού Αχαίας που βρίσκεται στις παρυφές του όρους της Μόβρης (υψόμετρο 145 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας) ,στην νοτιοδυτική Αχαία. Ανήκει διοικητικά στον Δήμο Δυτικής Αχαίας, μετά την κατάργηση του Δήμου Μόβρης. Αρχικά ήταν κτισμένο στη θέση Παλιοχώρι, περίπου 1 χιλιόμετρο ΝΑ του σημερινού οικισμού. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Πρός την ίδια κατεύθυνση, στο μισό της απόστασης, συναντώνται και οι παλαιοί οικισμοί Μπεχράμι, Καντριάνικα και Σπέντζα, οι οποίοι σήμερα είναι ενωμένοι με το χωριό. Σε αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή ΒΔ, περί τα 700-800 μέτρα, βρίσκεται άλλος παλαιός οικισμός, το Αλποχωράκι.
Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν Μπούκουρα,που σημαίνει "όμορφο,ευτυχές" στα Αρβανίτικα, αλλά και σε άλλες γλώσσες της Βαλκανικής και πιθανολογείται ότι ήταν και το όνομα του πρώτου οικιστή του χωριού.
Με την ονομασία Μπούκουρα, πρωτοεμφανίζεται στις Βενετικές απογραφές, απο το 1689 με 29 κάτοικους και στην συνέχεια το 1700 με 20 κάτοικους. Μέχρι τα όρια του χωριού έφθανε κατά την τουρκοκρατία το τσιφλίκι του Καρά Αγάτς, που αργότερα περιήλθε στην κατοχή του Μεγάλου Σπηλαίου. Υπάρχει σχετική παράδοση στο χωριό, ότι ένας τούρκος Αγάς ήθελε μια όμορφη κοπέλα. Εκείνη κατέφυγε στην πηγή της Αγίας Παρασκευής (κοντά στην ομώνυμη εκκλησία) και εξαφανίστηκε κατά περίεργο τρόπο. Το 1713 αποτελούσε μία ενορία με το Πουρνάρι. Κατά την Επανάσταση του 1821 δρούσε στην περιοχή ο αγωνιστής Ν.Μπούκουρας απο τα Μαγουλιανά Γορτυνίας. Το 1828 είχε 17 οικογένειες. Μετά την Επανάσταση αρχίζουν να κατεβαίνουν από τα ορεινά νέοι κάτοικοι από το Φράγκα και την Ζουμπάτα αλλά και από τον Γάλαρο και τη Ρουπακιά, οι οποίοι εγκαθίστανται στη θέση του σημερινού χωριού. Ταυτόχρονα γίνεται και εγκατάσταση Σουλιωτών απο το Σούλι Πατρών, όπου είχαν μετακινηθεί εκεί εκδιωκόμενοι απο τον Αλή Πασά της Ηπείρου, για να αποφύγουν περαιτέρω διωγμούς απο τις τούρκικες στρατιωτικές δυνάμεις. Το 1835 ο οικισμός αποσπάται απο τον Δήμο Δύμης. Απο το 1837 έως το Μάρτιο του 1841 άνηκε στον Δήμο Αραξιών,οπότε και επανήλθε στο Δήμο Δύμης . Το 1851 μαζί με την Μέρτεζα είχε 36 οικογένειες. Το 1889 οι κάτοικοι έφθασαν τους 395.
| |||