Το [[ΚΚΕ]] έπαιζε πλέον ρυθμιστικό ρόλο, μέσω του εκλογικού του σχήματος, του [[Παλλαϊκό Μέτωπο|Παλλαϊκού Μετώπου]], που διέθετε 15 έδρες. Με το πέρας των εκλογών, το ΚΚΕ διεξήγαγε διαπραγματεύσεις τόσο με το Λαϊκό κόμμα, όσο και με το κόμμα των φιλελευθέρων. Τελικά στις 19 Φεβρουαρίου του 1936 υπογράφτηκε το [[Σύμφωνο Σοφούλη-ΣκλόβαιναΣκλάβαινα]]. Η δύναμη του ΚΚΕ αυξανόταν κατακόρυφα. Πρακτικώς, το σύμφωνο αυτό σήμαινε πως το ΚΚΕ και το κόμμα των φιλελευθέρων συγχωνεύονταν σε ένα λαϊκό μέτωπο, όπως όριζε η στρατηγική της κομιντέρν εκείνη την περίοδο. Στις 2 Μαρτίου,έγινε η πρώτη συνεδρίαση της βουλής και οι βουλευτές έδωσαν τον καθιερωμένη ορκωμοσία. Οι βουλευτές του ΚΚΕ κατέθεσαν έγγραφο έντυπο, που ανέφερε ότι οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου δεν δεσμεύονται από τον τυπικό όρκο, που έδωσαν. Στη δεύτερη συνεδρίαση της βουλής στις 6 Μαρτίου διεξήχθη ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου της βουλής. Οι βουλευτές του ΚΚΕ, βάση του συμφώνου Σοφούλη-Σκλαβαίνα, ψήφισαν για πρόεδρο τον Σοφούλη. Ακολούθησαν έντονοι λεκτικοί διαξιφισμοί μεταξύ των βουλευτών. Στις 5 Μαρτίου του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίζεται υπουργός στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Στις 14 Μαρτίου αναλαμβάνει υπουργός αεροπορίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Μετά τον θάνατο του τότε υπηρεσιακού πρωθυπουργού [[Κωνσταντίνος Δεμερτζής|Κων. Δεμερτζή]] στις 13 Απριλίου, ο βασιλιάς [[Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας|Γεώργιος]] διόρισε [[Πρωθυπουργός|πρωθυπουργό]] τον Ιωάννη Μεταξά, γνωστό τότε οπαδό της δικτατορικής εκτροπής. Στις 27 Απριλίου μετά τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, η βουλή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Κατά ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Στις 30 Απριλίου η βουλή διέκοψε τις εργασίες της λόγω του καλοκαιριού έως τις 30 Σεπτεμβρίου, εξουσιοδοτώντας την κυβέρνηση να διοικήσει τη χώρα με νομοθετικά διατάγματα, υπό τον όρο να επιτηρείται από μία 40μελή κοινοβουλευτική επιτροπή. Καίριο ρόλο στην άνοδο του Μεταξά έπαιξε ο θάνατος μεγάλων πολιτικών ηγετών κατά τη διάρκεια του Α' εξαμήνου του 1936 ([[Γεώργιος Κονδύλης]], [[Ελευθέριος Βενιζέλος]], [[Παναγής Τσαλδάρης]], [[Κωνσταντίνος Δεμερτζής]]). Ο διορισμός του Μεταξά συνέπεσε με τις αιματηρές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1936, που είχαν, ως αποτέλεσμα 12 νεκρούς. Οι απεργίες επεκτάθηκαν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
