Οι λύχνοι της επτάφωτης λυχνίας ανάβονταν καθημερινά με νωπό, αγιασμένο [[ελαιόλαδο]] και έκαιγαν από το βράδιβράδυ μέχρι το πρωί (''Έξοδος'' κζ΄ 20-21). Ο Εβραίος ιστορικός [[Φλάβιος Ιώσηπος]] αναφέρει ότι οι τρεις από τους επτά λύχνους επιτρεπόταν να καίνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, σύμφωνα με την προφορική εβραϊκή παράδοση, το [[Ταλμούδ]] (Rashi, ''Tractate Shabbat'' 22b), μόνο ο κεντρικός λύχνος αφηνόταν να καίει όλη την ημέρα, και μάλιστα κατά θαυματουργικό τρόπο αφού, ξεκινώντας με την ίδια ποσότητα λαδιού και απτόμενος πρώτος, παρέμενε αναμμένος όταν οι άλλοι 6 λύχνοι είχαν κάψει όλο το λάδι τους και είχαν σβήσει. Αυτό το αποκαλούμενο «θαύμα του ''ner hama'aravi''» (= του δυτικού λύχνου)<ref>Ο κεντρικός αυτός λύχνος αναφέρεται και ως ''ner Elohim'' (λύχνος του Θεού) στο Α΄Σαμουήλ γ΄ 3.</ref> λέγεται ότι σταμάτησε 40 περίπου χρόνια πριν την καταστροφή του Δεύτερου Ναού (Ταλμούδ, Yoma 39a).
