Μάχη της τάφρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Μάχη της Τάφρου''',(αραβικά: غزوة الخندق, αγγλική απόδοση:Ghazwah al-Khandaq) ονομάζεται η πολιορκία της [[Μεδίνα|Μεδίνας]], για 23 μέρες, από τους αντιπάλους του προφήτη [[Μωάμεθ]], -τη φυλή των Κουραϊσιτών- της [[Μέκκα|Μέκκας]]. Η μάχη –όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται- έλαβε χώρα από τις 24 ΦλεβάρηΦεβρουαρίου του [[627]] μέχρι τις 18 ΜάρτηΜαρτίου του ίδιου έτους.

[[File:Battle of trench site.JPG|right|thumb|αναμνηστική επιγραφή σε ένα αποαπό τα σημεία της τάφρου]]

Τον ΙούνηΙούνιο (αρχή του νέου έτους για τους Άραβες) του 626 φήμες έφτασαν στη Μεδίνα, ότι κάποιες πατριές των φυλών των Γκαταφάν, σχεδίαζαν επιδρομή στην όαση. Με το που εμφανίζεται στη πεδιάδα ο Μωάμεθ με 400 πολεμιστές, οι αντίπαλοι εξαφανίζονται. Τον Σεπτέμβρη του [[626]] ο Μωάμεθ, επικεφαλής 1000 πολεμιστών επέδραμε στη περιοχή του Ντουμάτ ελ- Ζαντάλ-μια όαση στα σύνορα με τη [[Συρία]]- που δέχτηκε την επιδρομή των φυλών του Καλμπ. Το αποτέλεσμα εκτός από να διώξουν τους Κάλμπ, και να πάρουν τα πρόβατά τους, ήταν να δείξουν στις άλλες φυλές του βορρά, ότι τώρα υπήρχε μια νέα δύναμη, ισχυρότερη από όλες.<ref> > Lings ‘’Muhammad life based on earliest sources’’ σελ. 213 </ref>

Όταν ο Μωάμεθ πήγε στη Μεδίνα, βρήκε τις εβραϊκές πατριές των Ναντίρ (Nadir), των Κουάινκα (Quainqa) και των Κουραϊζάχ (Quraizah), με τις οποίες συμφώνησε σε μια ειρηνική διαβίωση μαζί τους, και σε βοήθεια του ενός προς τον άλλο σε περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων. Μετά τη Μάχη του Μπαντρ, όμως, η πατριά των Κουάινκα, ακύρωσε τη συμφωνία με τον Μωάμεθ – βλέποντας τους πιστούς αυτής της νέας θρησκείας να απειλούν με τον όγκο τους, τη δική τους θρησκεία-. Ο Μωάμεθ τους πολέμησε και τελικά αυτή η πατριά εκδιώχθηκε από τους μουσουλμάνους και μετανάστευσε στη [[Συρία]]. Μετά τη μάχη του Ουχούντ και η πατριά των Ναντίρ, έσπασαν τη συνθήκη. Ο Μωάμεθ αντιμετώπισε και αυτούς με τον ίδιο τρόπο, μερικοί έφυγαν για τη Συρία αλλά οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη περιοχή της Χαϋμπάρ, βόρεια της Μεδίνας. Σε αντίθεση με αυτούς, η πατριά των Κουάινκα, ζούσε σε ειρήνη και σε συμμαχία με τους μουσουλμάνους. Έτσι, η πατριά των Ναντίρ, ήρθε σε επαφή με τους κατ’ εξοχήν εχθρούς των μουσουλμάνων, τους [[Κουραϊσίτες]] στη Μέκκα. Το καλοκαίρι του 626, τα δυο μέρη αποφασίστηκε και επίσημα να συμμαχήσουν για να πολεμήσουν τους Μωαμεθανούς.

Εντωμεταξύ οι διωγμένες από τον Μωάμεθ, εβραϊκές πατριές των Ναντίρ, ήταν αποφασισμένοιαποφασισμένες να πάρουν πίσω τα εδάφη τους. οιΟι ελπίδες στηρίζονταν στην επόμενη επίθεση που οι Κουραϊσίτες ετοιμάζονταν να κάνουν στη Μεδίνα. Στις αρχές του 627, διαπραγματεύσεις συμμαχίας μεταξύ Εβραίων και Κουραϊσιτών άρχισαν στη Μέκκα. Πράγματι, όρκος συμμαχίας που δόθηκε στη Κααμπα, έδεσε τους δυο συμμάχους. Οι Ναντίρ, επιφορτίστηκαν να φέρουν με το μέρους τους, τις υπόλοιπες εβραϊκές φυλές αλλά και τις υπόλοιπες αραβικές της περιοχής. Έτσι πήγαν στους Γκατφάν (Ghatfan) και στους μπανί Ασάντ (Bani Asad), καθώς και σε μικρότερες φυλές και όλοι συμφώνησαν σε μια από κοινού επίθεση. Για τους Μεκκανούς, όσο υπήρχαν στη Μεδίνα, οι [[Μουσουλμάνοι]] ο εμπορικός δρόμος για τη Συρία ήταν κλειστός.

Ξεκίνησαν από τη Μέκκα, ταυτόχρονα με μερικούς καβαλάρηδεςιππείς που ξεκίνησαν από την ίδια πόλη με σκοπό να ειδοποιήσουν τον Μωάμεθ. Σε 4 μέρες πληροφόρησαν τη Μεδίνα που είχε πλέον μόνο μια βδομάδα καιρό για να ετοιμαστεί. Ένας Πέρσης, ο Σαλμάν, που βρισκόταν εκείνο τον καιρό στη Μέκκα, είπε στον Προφήτη, ότι στη Περσία όταν θέλουν να αμυνθούν από επίθεση εφίππων, σκάβουν τάφρους γύρω από τις πόλεις. Τους πρότεινε να κάνουν το ίδιο και εκεί. Όλοι έπεσαν με τη μούτρα στο σκάψιμο της τάφρου, και μέσα σε 6 μέρες ήταν έτοιμη.

Έφτασαν και οι ειδήσεις ότι οι Κουραϊσίτες έρχονταν από τα νοτιο-δυτικάνοτιοδυτικά ενώ οι φυλές των Γκαταφάν και των υπόλοιπων Αράβων έρχονταν από τα ανατολικά [στις 24 Φλεβάρη του 627. πρώτη φορά στην ιστορία τηςτου ΧετζάζηςΧετζάζ μαζευόταν τόσος στρατός για μια πολεμική επιχείρηση]. Οι Μουσουλμάνοι παρατάχτηκαν πίσω από το τείχος της Μεδίνας, περίπου 3000 άντρες. Οι Μεκκανοί στρατοπέδευσαν στη περιοχή της Ουχούντ. Ο Αμπού Σουφυάν ήταν ο γενικός στρατηγός. Είδαν με έκπληξη τη τάφρο και κατάλαβαν ότι τα άλογα πολύ δύσκολα μπορούσαν να την περάσουν, εφόσον οι τοξότες των μΟυσουλμάνωνμουσουλμάνων καραδοκούσαν. Eκτός αυτού, 200 άντρες φρουρούσαν τη περίμετρο της τάφρου ενώ μια ομάδα 500 αντρών είχε οριστεί με σκοπό να μετακινείται εύκολα και γρήγορα σε όποιο μέρος του τείχους υπήρχε ανάγκη. Στο συμβούλιο που έκαναν, αποφάσισαν ότι η καλύτερη πολιτική ήταν η διπλή επίθεση κατά της πόλης έτσι ώστε να μοιραστούν οι υπερασπιστές της.

Oι "Σύμμαχοι", προσπαθούσαν όλες τις μέρες να βρουν το ‘’ευάλωτο’’ τμήμα της τάφρου, για να τη περάσουν. Τις πρώτες 10 μέρες τίποτα δε συνέβαινε. Το ηθικό και των δυο πλευρών άρχιζε να πέφτει. Οι μουσουλμάνοι ήταν οι πρώτοι που ένιωσαν πείνα. Οι φωνές διαμαρτυρίες πλήθαιναν και ακούγονταν όλο και περισσότερο. Και οι Σύμμαχοι όμως δυσκολεύονταν. Οι [[Άραβες]] ποτέ δεν πολιορκούσαν τις πόλεις για πολύ καιρό. Πάντα προτιμούσαν την αιφνιδιαστική εισβολή. Η υπομονή που απαιτεί μια πολιορκία, τους άγχωνε. Οι προμήθειες τροφής κόντευαν να τελειώσουν, και για τους ‘’Συμμάχους’’.

Η αλλαγή του καιρού, στις 18 Μαρτίου, ήρθε για να λύσει το πρόβλημα. Δυνατός αέρας από τα ανατολικά με βροχή ήρθε και έπεσε πάνω στο στρατόπεδο αμείλικτος. Οι στρατιώτες σκόρπισαν προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο. Η νύχτα έπεσε και η καταιγίδα μετατράπηκε σε τυφώνα. Οι τέντες αναποδογυρίστηκαν όλες, καμιά φωτιά δεν μπορούσε να ανάψει, ενώ οι άντρες υπέμεναν το κρύο μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο. Οι μουσουλμάνοι, καλύτερα προστατευμένοι υπέφεραν λιγότερο από τον αέρα. Ο Μωάμεθ έστειλε κατάσκοπο μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού, ο οποίος κρυμμένος έμεινε μέχρι την αυγή, και άκουσε τον αρχηγό, τον Αμπού Σουφυάν, να διατάζει - πλήρως απογοητευμένος - αποχώρηση.