Τα '''Αλτομιρά''' είναι ορεινό χωριό του [[Δήμος Αβίας|Δήμου Αβίας]] τουστο Νομού[[Νομός Μεσσηνίας|Νομό Μεσσηνίας]]. Σήμερα τοΤο χειμώνα είναι ακατοίκητα ενώ το καλοκαίρι κατοικούν λίγοι κτηνοτρόφοι και κάποιοι παραθεριστές. Κεντρικός ναός είναι ο Άγιος Αθανάσιος χτισμένος γύρω στο 1865. Στην περιφέρεια των Αλτομιρών ανήκει και το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Αξιόλογο είναι επίσης το λιθόστρωτο μονοπάτι ''Μπίλιοβο'' που κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνέδεε το χωριό με τα πεδινά χωριά της περιοχής. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης οικοπεριηγητών. <br />
'''ΙΣΤΟΡΙΑ'''<br />
Τα Αλτομιρά αναφέρονται για πρώτη φορά το 1618 με πληθυσμό 20 οικογένειες. Στη συνέχεια περιλαμβάνονται σχεδόν σε όλες τις απογραφές και αναφορές χωριών της Έξω Μάνης. Στα χρόνια της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης του 1821]] πρόσφεραν μεγάλο αριθμό οπλαρχηγών.<br/>Το 1829 είχαν 30 οικογένειες. Το 1835 εντάχθηκαν στο Δήμο Γερηνίας και το 1841 στο Δήμο Αβίας ως το 1914, οπότε αποτέλεσαν ξεχωριστή κοινότητα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο πληθυσμός τους αυξανόταν διαρκώς. Από 216 κατοίκους (1835) έφτασε στους 403 (1907). Στη συνέχεια ο πληθυσμός μειώθηκε σταδιακά λόγω της μετανάστευσης σε: 169 κ. (1951), 18 κ. (1961) ενώ το 1971 απογράφηκε μόνον ένας κάτοικος. Από το 1875 ως το 1940 λειτούργησε μονοθέσιο θερινό σχολείο, από το Μάρτιο ως τον Οκτώβριο, διότι το χειμώνα οι κτηνοτρόφοι κάτοικοί του μεταφέρονταν στα πεδινά χωριά της περιοχής. Το σχολείο ξαναλειτούργησε την περίοδο 1955-1960, οπότε έκλεισε λόγω ελλείψεως μαθητών.
Το 1829 είχαν 30 οικογένειες. Το 1835 εντάχθηκαν στο Δήμο Γερηνίας και το 1841 στο Δήμο Αβίας ως το 1914, οπότε αποτέλεσαν ξεχωριστή κοινότητα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο πληθυσμός τους αυξανόταν διαρκώς. Από 216 κ. (1835) έφτασε στους 403 κ. (1907). Στη συνέχεια ο πληθυσμός μειώθηκε σταδιακά λόγω της μετανάστευσης σε: 169 κ. (1951), 18 κ. (1961) ενώ το 1971 απογράφηκε μόνον ένας κάτοικος!<br />
[[Κατηγορία:Χωριά της Ελλάδας]]
Από το 1875 ως το 1940 λειτούργησε μονοθέσιο θερινό σχολείο, από το Μάρτιο ως τον Οκτώβριο, διότι το χειμώνα οι κτηνοτρόφοι κάτοικοί του μεταφέρονταν στα πεδινά χωριά της περιοχής. Το σχολείο ξαναλειτούργησε την περίοδο 1955-1960, οπότε έκλεισε λόγω ελλείψεως μαθητών.
