|
Σε ό,τι αφορά στα νυκτά έγχορδα, παρατηρείται ότι οι λύρες αρχαίου τύπου δεν παίζονται σήμερα στην [[Ευρώπη]], εκτός του [[κελτικός πολιτισμός|κελτικού]] [[κρουθ]] στην [[Ιρλανδία]], ενώ συνηθίζονται στη βόρεια [[Αφρική]]<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, ''ό.π.'' σ. 109.</ref>. Αντίθετα, τα όργανα της οικογένειας του λαούτου φαίνεται πως είχαν σημαντική εξέλιξη στην πορεία του χρόνου έως τη σύγχρονη εποχή<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, ''ό.π.'' σ. 114.</ref>.
Με τη σειρά τους τα εμπνεόμενα, πέραν της εξαιρετικής αρχαιότητάς τους όπως υποδεικνύει η αρχαιολογική μαρτυρία, παρουσιάζουν μακραίωνη εξέλιξη από κατασκευαστικής άποψηςrefάποψης<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, ''ό.π.'' σ. 123.</ref>. Ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη κατασκευαστική εξέλιξη<ref>Σύγκρινε για παράδειγμα τη σύριγγα του Πανός, όπως εμφανίζεται σε ψηφιδωτό δάπεδο της οικίας του Διονύσου στην Πάφο της Κύπρου από τον 2ο αι. και μια σύγχρονη σύριγγα. Βλ. Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, ''ό.π.'', σ. 119.</ref>, η σύριγξ του Πανός για παράδειγμα, χρησιμοποιείται στο ευρωπαϊκό χώρο, στη [[Ρουμανία]] ιδιαίτερα και τον λατινοαμερικανικό χώρο<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003 ''ό.π.'', σ. 119.</ref>. Οι ευμεγέθεις κωνικές σάλπιγγες των Άλπεων, τα [[αλπικόρνο|αλπικόρνα]], επιβιώσεις των κελτικών [[λουρ]] είναι πιθανώς συγγενικές κατασκευαστικά με τις ελληνικές σάλπιγγες<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003 ''ό.π.'', σ. 119.</ref>. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το [[εκκλησιαστικό όργανο]], που θεωρείται απόγονος του βυζαντινού οργάνου, μετεξέλιξη της ύδραυλης του Κτησίβιου<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003 ''ό.π.'', σ. 122.</ref>. Σχεδόν απαράλλακτα τα μεμβρανόφωνα και τα ιδιόφωνα της κλασικής και της βυζαντινής περιόδου, στηριγμένα στις ίδιες λειτουργικές αρχές, μετεξελιγμένα βρήκαν τη θέση τους στη σημερινή εποχή, όπως φαίνεται από τη σύγχρονη χρήση του σείστρου, για παράδειγμα, στην [[Αιθιοπία]]<ref>Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003 ''ό.π.'', σ. 109.</ref>, ή από τη χρήση του τυμπάνου σε σύγχρονα οργανικά σύνολα.
Εκείνο που φαίνεται ότι αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων είναι η χρήση. Τούτο είναι φυσικό αν σκεφθεί κανείς πώς στη βυζαντινή περίοδο η χριστιανική εκκλησία απέκλεισε τα μουσικά όργανα και τον χορό από τα εκκλησιαστικά τελετουργικά δρώμενα, ενώ συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στις λαϊκές διασκεδάσεις<ref>Μαλιάρας Ν., 2003, σ. 276.</ref>.
|
