Συμμαχική εισβολή στην Ιταλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 38:
Στον αρχικό σχεδιασμό ήταν εμφανής η έλξη που ασκούσε η κατάληψη ενός σημαντικού λιμένα όπως αυτός του [[Τάραντας|Τάραντα]] (στο αποκαλούμενο "τακούνι της ιταλικής μπότας"), αλλά αρχικά η πρόταση επιχείρησης εναντίον του απορρίφθηκε, καθώς εκεί υπήρχαν σημαντικές εχθρικές δυνάμεις. Η κατάσταση άλλαξε με την παράδοση της Ιταλίας στις 3 Σεπτεμβρίου και αποφασίστηκε η μεταφορά της 1ης αερομεταφερόμενης βρετανικής μεραρχίας όχι από αέρος αλλά από βρετανικά πολεμικά σκάφη. Θα ακολουθούσε κατάληψη του λιμένα και ορισμένων παρακειμένων αεροδρομίων και, στη συνέχεια, αποστολή του 5ου βρετανικού Σώματος, καθώς και μερικών σμηνών καταδιωκτικών αεροσκαφών. Η αερομεταφερόμενη μεραρχία, η οποία είχε πραγματοποιήσει ασκήσεις για την επιχείρηση σε δύο ανάλογες παραλίες σε απόσταση περίπου 400 μιλίων από τον αντικειμενικό σκοπό, έλαβε διαταγή στις 4 Σεπτεμβρίου να επιβιβαστεί στα σκάφη στις 8 του ίδιου μήνα. Η επιχείρηση, εν τούτοις, που αρχικά είχε ονομαστεί "Slapstick", είχε ελάχιστο χρόνο διαθέσιμο για την κατάστρωση λεπτομερών σχεδίων, ενώ μετονομάστηκε σε "επιχείρηση Bedlam".<ref name=mol/>
Το σχέδιο για την "επιχείρηση Χιονοστιβάδα" μπορεί να χαρακτηριστεί ως τολμηρό, αλλά δεν ήταν απαλλαγμένο από μειονεκτήματα: Η 5η Στρατιά θα αποβιβαζόταν σε ευρύ μέτωπο (35 μίλια), με μόνο τρεις μεραρχίες εφόδου (δύο βρετανικές του 10ου σώματος και μια αμερικανική του 6ου Σώματος)
<ref name=ter>Terdoslavich, William. "Nothing Goes Right in Italy", in Fawcett, Bill, ed. ''How to Lose WWII'' (New York: Harper, 2000), p.157.</ref> ενώ τα δύο Σώματα θα ήταν αποκομμένα, καθώς μεταξύ τους θα μεσολαβούσαν 12 "κενά" μίλια και, επιπλέον, ο ποταμός [[Σέλε]].
and the two Corps were widely-separated both in distance ({{convert|12|mi|km|abbr=on}} and by the [[Sele River]].<ref name="ter/>. Ο στρατηγός Κλαρκ αρχικά δεν είχε διαθέσει στρατεύματα για να καλύψει τον ποταμό, γεγονός που θα παρείχε στις γερμανικές δυνάμεις μια εύκολη δίοδο επίθεσης, αλλά, έστω και καθυστερημένα, αποβίβασε δύο συντάγματα για την επιτήρησή του.<ref name=ter/> Επιπλέον, το έδαφος ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκό για τους αμυνόμενους. Ο σχεδιασμός για τη φάση της κατάληψης του Σαλέρνο πραγματοποιήθηκε μέσα σε μόλις 45 ημέρες, αντί για το διάστημα μερικών μηνών που θα απαιτούσε<ref name=ter/>
Μια ομάδα Αμερικανών Ρέιντζερ, αποτελούμενη από τρία συντάγματα ρέιντζερς και βοηθούμενη από δύο συντάγματα βρετανών κομμάντος, υπό τη διοίκηση του Αμερικανού [[Συνταγματάρχης|συνταγματάρχη]] [[Ουίλιαμ Ο. Ντάρμπυ]] (William O. Darby) επιφορτίστηκε με τη διαφύλαξη των ορεινών διαβάσεων που οδηγούσαν προς τη Νάπολη, αλλά δεν είχε γίνει καμία πρόβλεψη για τη διασύνδεση αυτής της δύναμης με τις δυνάμεις της 10ης Στρατιάς που θ' ακολουθούσε. Παρά το γεγονός ότι ήταν τελείως απίθανο να πραγματοποιηθεί τακτικός αιφνιδιασμός των αντιπάλων δυνάμεων, ο Κλαρκ διέταξε να μη πραγματοποιηθεί προκαταρκτικός βομβαρδισμός με τα πυροβόλα των πολεμικών σκαφών, παρά το ότι η εμπειρία από το θέατρο επιχειρήσεων του [[Ειρηνικός ωκεανός|Ειρηνικού]] είχε αποδείξει ότι παρόμοιος βομβαρδισμός ήταν απαραίτητος.<ref name=gri>Grigg, John, ''1943: The Victory that Never Was'', Kensington Pub Corp., 1982. ISBN 0-8217-1596-8</ref>
==Παραπομπές==
| |||