Στέφανος Γρηγορίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατα την [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχή]] συμμετείχε στην [[Εθνική Αντίσταση]]. Είχε καταφύγει στη Βλάστη, καθώς στη Φλώρινα είχε φυλακιστεί από τους Γερμανούς<ref> Αθανάσιος Καλλιανιώτης: Οι Πρόσφυγες στη Δυτική Μακεδονία (1941-1946) – Διδακτορική διατριβή σελ 274</ref>. Συγκρότησε μάλιστα, παρά την προχωρημένη ηλικία του, ολιγομελές σώμα με τη συμμετοχή του γιου του Επαμεινώνδα (τεταρτοετή φοιτητή της [[Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων|Σχολής Ευελπίδων]]). Συμμετείχε με το σώμα του στη [[Μάχη του Φαρδύκαμπου]] κοντά στη [[Σιάτιστα]], όπου και διακρίθηκαν αυτός και γιος του. Στη [[Βλάστη Κοζάνης|Βλάστη]] συναντήθηκε με αντάρτες του [[ΕΑΜ]] το [[1943]] και μετά από διαπραγματεύσεις δέχτηκε να παραδώσει τους άνδρες του και το γιο του στον [[ΕΛΑΣ]], ενώ ο ίδιος να αποσυρθεί, καθώς η ηλικία του δεν επέτρεπε στρατιωτική δράση. Στις 24 Μαΐου του [[1943]] συναντήθηκε, όπως συμφωνήθηκε με μέλη του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] στο [[Σισάνι Κοζάνης|Σισάνι]] [[Δήμος Βοΐου|Βοΐου]]. Εκεί, οι αντάρτες του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] τον σκότωσαν με πέτρες και ξύλα και την επόμενη μέρα σκότωσαν τον γιο του Επαμεινώνδα. Η επίσημη αιτιολογιά του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] ήταν ότι πρόδωσε τον [[Γεώργιος Μόδης|Γεώργιο Μόδη]] στους [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανούς]].<ref name="florina-history.blogspot.gr"/><ref name="efpa.wordpress.com"/><ref>[http://www.tolmon.gr/pdf/t25.pdf Έκδοση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ειδικών Δυνάμεων, Τολμών, τεύχος 24ο, 2007, σελ. 63]</ref><ref>Γεώργιος Μόδης., Μακεδονικές ιστορίες, Αθήναι, 1957, σελ. 163</ref> Η πραγματική αιτία ήταν άλλη. Την περίοδο εκείνη ο [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] είχε δεχτεί τη δράση των [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλάβων]] παρτιζάνων εντός της ζώνης ελέγχου του, και εντός [[Ελλάς|Ελληνικής επικράτειας]] προσδοκώντας σε βοήθεια και συνεργασία <ref>Λεηλασία φρονημάτων - Το Μακεδονικό ζήτημα στην κατεχόμενη δυτική Μακεδονία 1941 - 1944, τόμος Α΄, Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, σσ. 105, 106, 111 - 114</ref>. Οι παρτιζάνοι όμως, προσεταιρίζονταν φιλοβούλγαρους ''(αλλά και [[Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας|Έλληνες σλαβόφωνους]] δυσαρεστημένους από το Ελληνικό κράτος<ref name="ReferenceA">Λεηλασία φρονημάτων - Το Μακεδονικό ζήτημα στην κατεχόμενη δυτική Μακεδονία 1941 - 1944, τόμος Α΄, Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, σσ. 19, 21, 22</ref>)'' συνεργάτες των [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανών]]<ref>Λεηλασία φρονημάτων - Το Μακεδονικό ζήτημα στην κατεχόμενη δυτική Μακεδονία 1941 - 1944, τόμος Α΄, Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, σσ. 52 - 66</ref>. Ο [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] τότε, για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, στρατολογούσε ο ίδιος, φιλοβούλγαρους συνεργάτες των [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανών]]<ref>Λεηλασία φρονημάτων - Το Μακεδονικό ζήτημα στην κατεχόμενη δυτική Μακεδονία 1941 - 1944, τόμος Α΄, Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, σσ. 115, 116</ref> και προκειμένου να τους προσεταιριστεί, αποφάσισε εκετελέσεις της τοπικής ηγεσίας του [[Μακεδονία|Μακεδονικού]] [[Έλληνες|Ελληνισμού]] της περιοχής<ref>Λεηλασία φρονημάτων - Το Μακεδονικό ζήτημα στην κατεχόμενη δυτική Μακεδονία 1941 - 1944, τόμος Α΄, Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, σελ. 130</ref>, προς τους οποίους οι φιλοβούλγαροι ''(αλλά και ορισμένοι [[Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας|σλαβόφωνοι]] [[Έλληνες|Ελληνικής]] συνείδησης)'' ένιωθαν αποστροφή (και κάποιοι ενδεχομένως και εχθρότητα), ήδη από την περίοδο του [[Ελληνικός μεσοπόλεμος|μεσοπολέμου]]<ref name="ReferenceA"/>. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εκτελέστηκε και ο Στέφος Γρηγορίου και ο γιος του<ref>[http://greg61.gr/blog/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%BD/ Γεώργιος Μόδης, Αναμνήσεις, Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2004, ISBN-13 978-960-8396-05-0]</ref>.