Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Εμπλουτισμός του βιογραφικού του με νέα στοιχεία Ετικέτα: αφαιρέθηκαν παραπομπές |
|||
Γραμμή 1:
O '''Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου''' ([[Μοναστήρι(Μπίτολα), ΠΓΔΜ]], [[1905]] - [[Αθήνα]], [[31 Μαρτίου]] [[1991]]) ήταν [[Έλληνας]]
αρθρογράφος, πολιτικός & κοινωνικός αναλυτής, και ιστορικός.
== Σπουδές και δημοσιογραφική καριέρα ==
Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία, ιστορία και παιδαγωγικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γοητευμένος ήδη από τα μαθητικά του χρόνια από το όραμα μιας τέλειας κοινωνίας, μελέτησε το μεγάλο πείραμα του Κομμουνισμού όσο ελάχιστοι. Απεβλήθη από το Πανεπιστήμιο το 1927 για τα κομμουνιστικά πιστεύω του, γεγονός που τον εμπόδισε να ακολουθήσει την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία που επιθυμούσε. Αντιλαμβανόμενος έγκαιρα τις αδυναμίες του κομμουνισμού, ο Θ.Φ.Π. βίωσε τη συγκλονιστική διάψευση των προσδοκιών του. Έκτοτε κατέστη ο πρώτος κριτικός του μαρξισμού, συγγράφοντας πληθώρα σχετικών άρθρων, αναλύσεων και βιβλίων.
Διετέλεσε συντάκτης επί της ύλης και συνεργάτης της "Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας" (1928-1934), συντάκτης της εφημερίδας "Ανεξάρτητος" (1934-1936), συντάκτης και αρχισυντάκτης της "Πρωίας" (1936-1943),συνεργάτης της εφημερίδας «Εμπρός» (1954-1957), της εφημερίδας «Μακεδονία» (1958-9), αρχισυντάκτης και αρθρογράφος της "Ελευθερίας" (1945-1949), αρθρογράφος της (1949-1963), αρθρογράφος της "Μεσημβρινής" (1963-1967) και της «Ακρόπολις» (1972-1985). Επιπροσθέτως, υπήρξε συνεργάτης του Ε.Ι.Ρ. (1950-1953 και 1959-1964).
== Πολιτική σταδιοδρομία ==▼
Μετέσχε δημοσιογραφικών αποστολών στη Βαλκανική Διάσκεψη του Βελιγραδίου (1940), στην Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο (1952) και στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία.
Στη δημοσιογραφία προσέφερε ένα νέο τύπο άρθρου, αρχιτεκτονημένου, με λογική επιχειρηματολογία και δωρικό ύφος, που μαρτυρεί άριστη κατοχή της γλώσσας και τη ζωντάνια της καθαρεύουσας, συνείδηση ευθύνης και προσπάθεια υποστήριξης της αλήθειας με οποιοδήποτε κόστος. Το έργο του έχει χαρακτηριστεί ότι από μόνο του αποτελεί μία εποχή της Ελληνικής δημοσιογραφίας…
== Αντιστασιακή δράση και έργο πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ==
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου (Μεταξά) ίδρυσε μαζί με άλλους την Μ.Ε.Ο. (Μυστική Εθνική Οργάνωση) που έδρασε αντιστασιακώς με την κυκλοφορία φυλλαδίων, προκηρύξεων κλπ. μέχρι τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκειά του, διετέλεσε πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «Πρωϊα» και διέσχισε όλο το μέτωπο από το βορειότατο μέχρι το νοτιότατο άκρο του, οπότε και έστειλε σημαντικές ανταποκρίσεις και σειρά καθημερινών τηλεγραφημάτων. Κατά την εχθρική κατοχή, συμμετείχε στην αντιστασιακή εφημερίδα «Μαχομένη Ελλάς» (Αύγουστος 1942-Οκτώβριος 1943), η οποία αποτελούσε βοηθητικό όργανο της αντιστασιακής οργάνωσης «Όμηρος», όπου έγραφε τα κύρια άρθρα και πλείστα άλλα κείμενά της, με σκοπό την τόνωση του ηθικού & ενημέρωση του Ελληνικού λαού καθώς και την υπονόμευση του ηθικού του εχθρού. Η προαναφερθείσα εφημερίδα διαβιβαζόταν στην Ελεύθερη Ελληνική Κυβέρνηση και στο Στρατηγείο της Μ. Ανατολής. Στα πλαίσια αυτά, συνέταξε και προκηρύξεις απευθυνόμενες προς τις εχθρικές δυνάμεις με σκοπό την ψυχολογική κάμψη τους με αξιοσημείωτη επιτυχία. Διέφυγε κατόπιν διωκόμενος τον Οκτώβριο του 1943 στη Μέση Ανατολή (Κάιρο), επειδή είχε προδοθεί η παράνομη αρθρογραφία του εναντίον των δυνάμεων του Άξονα και ήταν θέμα χρόνου η σύλληψή του από τους Γερμανούς. Στη Μ. Ανατολή υπηρέτησε την εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση ως Διευθυντής Τύπου της Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (1943-44). Μετά την επιστροφή του, υπήρξε για μικρό χρονικό διάστημα Γενικός Διευθυντής Εσωτερικού Τύπου, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Νοέμβριο 1944.
Το 1967 ύστερα από έγγραφη έκκληση της Ε.Σ.Η.Ε.Α., διετέλεσε υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως με σκοπό την επίλυση των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων του ασφαλιστικού ταμείου των συντακτών, το οποίο ευρισκόταν υπό πλήρη κατάρρευση. Τα οικονομικά προβλήματα του ταμείου λύθηκαν με τον ισχύοντα μέχρι σήμερα Α.Ν. 248/1967 (ίδρυση Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. και Ταμείου Υγείας, επίλυση οικονομικών προβλημάτων δημοσιογράφων, εφαρμογή αγγελιόσημου, ανάκτηση πωληθέντος μεγάρου δημοσιογράφων κ.ά.) που συνέταξε ο ίδιος. Στη συνέχεια διετέλεσε υπουργός Εθνικής Παιδείας (1967-1969). Υπέβαλε την παραίτησή του στις 5.4.1969, η οποία έγινε δεκτή στις 18.6.1969, όταν διεφάνη ότι δεν θα πραγματοποιούνταν οι υπεσχημένες από τη στρατιωτική δικτατορία εκλογές. Στη συνέχεια, 5 νέες προτάσεις για υπουργεία και οφφίκια απορρίπτονται εκ μέρους του.
==Η συγγραφή της Πολιτικής Αγωγής==
Το 1970 συνέγραψε την "Πολιτική Αγωγή", έργο το οποίο αποτελεί ύμνο προς τη Δημοκρατία. Συνοπτική έκδοσή του, εισήχθη ως μάθημα στα σχολεία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Τα συγγραφικά δικαιώματα ανήρχοντο σε 2 εκ. δραχμές της εποχής, ποσό το οποίο δωρήθηκε εξ ολοκλήρου στο Ελληνικό Κράτος.
== Συγγραφικό Έργο ==
Εκτός από πληθώρα άρθρων σε λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, εφημερίδες και περιοδικά συνέγραψε και πληθώρα βιβλίων. Τα πιο πρόσφατα έργα του αφορούν στα βιβλία "Η Μεγάλη Περιπέτεια" (1987), όπου εξιστορούνται όσα ο ίδιος έζησε μαζί με το Έθνος, γράφοντας για πρώτη φορά υπό καθεστώς απόλυτης ελευθερίας και "Η Μικρή Περιπέτεια" (1988), το οποίο αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα του προηγούμενου.
Μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε σε βάθος με μεγάλα ζητήματα της εποχής όπως ο Κομμουνισμός, το Μακεδονικό (ήδη από το 1945), το Κυπριακό κ.ά. Έχει ακόμη μεταφράσει έργα του Κ. Μάρξ, του Σ. Φρόυντ, του Κ. Ζίντ, του Σ. Χούκ, κ.ά.
Αξίζει να αναφερθεί πως το σύνολο των άρθρων του ανέρχεται σε 7.576 και έχει υπολογισθεί ότι εκτυπούμενα θα κατελάμβαναν 135 τόμους των 10 τυπογραφικών έκαστος (ή 160 σελίδων) και με σύνολο σελίδων 21.600, δηλαδή μία ολόκληρη βιβλιοθήκη.
Ακολουθεί η πλήρης λίστα των βιβλίων του:
1. Η ΚΑΣΤΟΡΙΑ, Γεωγραφία, ιστορία, τέχνη, Αθήνα 1930
2. ΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ, Αθήνα 1931
3. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, Αθήνα 1933
4. ΟΙ ΠΡΩΣΣΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ (υπό ψευδ. Π. Μοναστηριώτης), Κάιρο 1944
5. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ, Αθήνα 1949
6. ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Αθήνα 1952
7. ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ (υπό ψευδ. Π. Μοναστηριώτης), Αθήνα 1955, 1956
8. Η ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, Αθήνα 1956
9. Ο ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ, Αθήνα 1957
10. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, Αθήνα 1960 (7 εκδόσεις)
11. ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑΣ, Αθήνα 1960 (2 εκδόσεις)
12. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ Ζ' αιών π.Χ.-Κ' αιών μ.Χ., Αθήνα 1964
13. Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, Αθήνα 1966, 1970 (2 εκδόσεις)
14. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, Αθήνα 1970, 1970 (2 εκδόσεις)
15. Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, Αθήνα 1971
16. Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Αθήνα 1981
17. Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, Αθήνα 1987
18. Η ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, Αθήνα 1988
==Τιμητικές Διακρίσεις==
Έχει τιμηθεί με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του "Ανατομία της Επαναστάσεως", με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα, με το Μεγαλόσταυρο του Παναγίου Τάφου, με τον Τίμιο Σταυρό Α' Τάξεως του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α'. Έχει επίσης αναγνωριστεί με δίπλωμα η αντιστασιακή του δράση κατά την Κατοχή.
== Παραπομπές ==
| |||