Δήμος Λυκόβρυσης-Πεύκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Dimorsitanos (συζήτηση | συνεισφορές)
→‎Ιστορικά: φωτογραφίες
Dimorsitanos (συζήτηση | συνεισφορές)
φωτογραφίες
Γραμμή 9:
|Τοπικές έδρες=
|Έκταση (τ.χμ.)= 3,74
|Πληθυσμός=2931.320002
|Απογραφή= 20012011
|Ιστότοπος=[http://www.dimospefkis.gr/]
|Δήμαρχος=Δημήτρης Φωκιανός
Γραμμή 22:
 
==Ιστορικά==
 
[[File:Ydatopyrgos-lykovrysi.jpg|thumb|left|230|Ο υδατόπυργος της Λυκόβρυσης]]
 
Οι πρώτοι Μικρασιάτες πρόσφυγες ξεριζωμένοι από τις εστίες τους έφθασαν στο Μαρούσι το 1922 κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του παλαιού Δημαρχείου. Ορισμένοι ανέβηκαν στην Πεύκη και χτίστηκαν τα πρώτα πλινθόκτιστα σπιτάκια μέσα στο δάσος εκεί που και σήμερα υπάρχει ο συνοικισμός στην Άνω Πεύκη. Το 1950 προσδιορίζεται η Κοινότητα Μαγκουφάνας από όμορες κοινότητες.
Γραμμή 27 ⟶ 29 :
Το 1960 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Διάταγμα της μετονομασίας της Μαγκουφάνας σε Πεύκη. Την ίδια εποχή ολοκληρώνεται η ηλεκτροδότηση της πόλης και οι αστικές συγκοινωνίες πληθαίνουν. Ηδη από το 1960 - 1961 υπήρχε αίτηση με υπογραφές κατοίκων για την δημιουργία σταθμού του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου στην περιοχή του Νοσοκομείου Κ.Α.Τ. Ολοκληρώνεται η υδροδότηση της πόλης.
 
Το πρώτο όμως μεγάλο πληθυσμιακό κύμα καταφθάνει το 1922 από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος κλήρους γης στα περίχωρα των Αθηνών και της Κηφισιάς. Άλλες οικογένειες εγκαθίστανται στις γειτονιές περιοχές των Ποδαράδων, του Ποδονίφτη και στις Κουκουβάουνες. Οι κάτοικοι αξιοποιούν το εύφορο έδαφος της περιοχής και ασχολούνται με τη γεωργία. Το φιλήσυχο αττικό χωριό καλύπτεται από όμορφα περβόλια, πλούσια σε κερασιές, αμπέλια, συκιές, φυστικιές και άλλα καλλιεργήσιμα είδη. Καθίσταται δε προσβάσιμο από το παραρεμάτιο μονοπάτι της σημερινής οδού Σοφοκλή Βενιζέλου που καταλήγει στην πλατεία με τα επιβλητικά πλατάνια.
[[File:Ydatopyrgos-lykovrysi.jpg|thumb|left|230|Ο υδατόπυργος της Λυκόβρυσης]]
 
[[File:Eleftherias Square at Ano Pefki.jpg|left|280px|thumb|Πλατεία Ελευθερίας]]
 
Το πρώτο όμως μεγάλο πληθυσμιακό κύμα καταφθάνει το 1922 από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος κλήρους γης στα περίχωρα των Αθηνών και της Κηφισιάς. Άλλες οικογένειες εγκαθίστανται στις γειτονιές περιοχές των Ποδαράδων, του Ποδονίφτη και στις Κουκουβάουνες. Οι κάτοικοι αξιοποιούν το εύφορο έδαφος της περιοχής και ασχολούνται με τη γεωργία. Το φιλήσυχο αττικό χωριό καλύπτεται από όμορφα περβόλια, πλούσια σε κερασιές, αμπέλια, συκιές, φυστικιές και άλλα καλλιεργήσιμα είδη. Καθίσταται δε προσβάσιμο από το παραρεμάτιο μονοπάτι της σημερινής οδού Σοφοκλή Βενιζέλου που καταλήγει στην πλατεία με τα επιβλητικά πλατάνια. Τις γειτονιές στολίζουν μικρές στέρνες που χρησιμοποιούνται για το πότισμα των περιβολιών και το πλύσιμο των λαχανικών, ενώ οι μικροί κάτοικοι τις μετατρέπουν σε πισίνες. Στην περιοχή παραθερίζει και ο Νικόλαος Πλαστήρας στο εξοχικό που οικοδομεί, στρατιωτικός με έντονη δράση την περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Γύρω στο 1930 εγκαθίστανται στην ευρύτερη περιοχή μαρμαράδικα, από τη Νέα Ιωνία, μέχρι τη Λυκόβρυση. Πολλοί κάτοικοι αναζητούν εργασία στα μαρμαράδικα της Οδού Γρηγορίου Λαμπράκη.
 
Γραμμή 43 ⟶ 47 :
Κατά τη δεκαετία του '70 καταφθάνουν στη Λυκόβρυση κάτοικοι προερχόμενοι από τη Θράκη και τον Έβρο που γίνονται ευπρόσδεκτοι από τους λιγοστούς κατοίκους. Την ίδια περίοδο ιδρύεται στην περιοχή το Ινστιτούτο Αμπέλου Αττικής, με πλούσιο φυτωριακό υλικό. Από το 1974 έως και το 1977 εξακολουθεί η περιοχή να προσελκύει κατοίκους και επισκέπτες στο θερινό της κινηματογράφο, αλλά ο ανταγωνισμός με την προσφιλή τηλεόραση που ανθεί εκείνη την περίοδο οδηγεί σταδιακά στην απαξίωση και το κλείσιμο του κινηματογράφου.
 
Στα χρόνια που ακολουθούν, μετά και τη χάραξη της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας στην παραποτάμια ζώνη του Κηφισού, καταφθάνουν στην ευρύτερη περιοχή χειρωνάκτες εργάτες προκειμένου να εργαστούν στη βιομηχανική ζώνη αμφίπλευρα του αυτοκινητοδρόμου. Το 1984 συνεπώς, λαμβάνεται η απόφαση στέγασης οικογενειών από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) καθώς αυξάνεται και ο πληθυσμός. Το Ηλιακό Χωριό οικοδομείται στο ιστορικό κτήμα του Γ. Αργύρη, κοντά στις αγροτικές εκτάσεις της Μαγκουφάνας και υπάγεται στα διοικητικά όρια του νεοσύστατου Δήμου Πεύκης. Το 1985 αποφασίζεται η παύση της υδροδότησης από το τοπικό σύστημα ύδρευσης και η σύνδεση της Λυκόβρυσης με την ύδρευση των Αθηνών. Οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται στις μεγάλες εταιρίες που εγκαθίστανται, όπως η ELCO, Βενέτης, Agrino, ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ κ.α. που ρίχνουν τα ποσοστά ανεργίας κατά τη μετάβαση από την αγροτική στη βιομηχανική ανάπτυξη.
 
[[File:Zoodoxos-lykovrysi.jpg|280px|thumb|right|Ι. Ν. Ζωοδόχου Πηγής]]
 
Το 1985 αποφασίζεται η παύση της υδροδότησης από το τοπικό σύστημα ύδρευσης και η σύνδεση της Λυκόβρυσης με την ύδρευση των Αθηνών. Οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται στις μεγάλες εταιρίες που εγκαθίστανται, όπως η ELCO, Βενέτης, Agrino, ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ κ.α. που ρίχνουν τα ποσοστά ανεργίας κατά τη μετάβαση από την αγροτική στη βιομηχανική ανάπτυξη. Ιδρύεται το πρώτο Γυμνάσιο και Λύκειο της περιοχής με την διεύρυνση του Σμαράγδειου Εκπαιδευτήριου. Το 1982 η Πεύκη γίνεται δήμος με πρώτο δήμαρχο τον ιατρό Αντώνη Κυδωνάκη που παρέμεινε για 12 χρόνια. Τον διαδέχτηκε το 1995 ο πολιτικός μηχανικός Πάυλος Καμάρας που παρέμεινε και αυτός για 12 χρόνια. Από το 2007 ως το 2010, δημάρχος Πεύκης ήταν ο δημοσιογράφος Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, ενώ στις εκλογές του Νοέμβρη 2010, στον ενιαίο πλέον Δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης εκλέχτηκε ο γιατρός Δημήτρης Φωκιανός, πρώην Δήμαρχος Λυκόβρυσης.
 
== Παραπομπές ==
Γραμμή 54 ⟶ 58 :
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* [http://Kallikratis.ypes.gr/ Υπουργείο εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης]
 
 
{{Δήμος Πεύκης-Λυκόβρυσης}}