Μονή Ομπλού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

===Όνομα===

Κατά τον ιστορικό [[Στέφανος Θωμόπουλος|Σ. Θωμόπουλο]] το εκκλησάκι, είχε κατασκευαστεί από [[Αρβανίτες]] και ονομαζόταν «''Ομπλίτ Παναγιά Κουκούρ''», δηλαδή η «''Γλυκειά Παναγιά του βουνού του κούκου''». Το Κουκούρ στην αρβανιτική διάλεκτο, αποδίδεται με την λέξη κούκος στην Ελληνική γλώσσα, από την οποία μάλιστα ονομαζόταν το βουνό, πριν την μετονομασία του σε ''Ομπλός''. Σε έγγραφο του [[Μέγα Σπήλαιο|Μεγάλου Σπηλαίου]] σημειώνεται πως το όνομα προέρχεται από το «''Οπλούς καί χυδαιότερον Ομπλούς''», δηλαδή από τη λέξη όπλο. Άλλοι ιστορικοί και φιλόλογοι, υποστήριξαν ότι μπορεί να προέρχεται από το «''ομαλός''» ή «''Ομυαλός''» συνηθισμένο τοπωνύμιο στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]] για εδάφη με κατολισθήσεις. Στο χρονικό του Μορέως επίσης υπάρχει η φράση «''Σ’ το παραπόταμον το αλφαιος, εις τόν Ομπλόν τό λέγουν''». Άλλη άποψη τέλος, για την ονομασία ήταν, πως έχει σχέση με τον πηλό, το μπηλό, Μπλός στην Ήπειρο και Μπήλια στη Ρόδο. Στην έρευνα του ονόματος συνέβαλε σημαντικά ο καθηγητής Ανδριώτης που σε άρθρο του το 1972 στα «''Ελληνικά''» υποστήριξε, πως στη λέξη οπλή (το νύχι του ζώου ή ανθρώπου, ίχνος ποδαριού, το μονοπάτι, όπως και στην Κύπρον Ομπλή) βρίσκεται πιθανώς η ρίζα της ονομασίας ''Ομπλός''. Εξού και το όνομα έχει σχέση με μονοπάτι σε δασώδη έκταση, πέρασμα ζώων και ανθρώπων.

 

Η Μονή έχει καταστραφεί από όλους τους κατακτητές που πέρασαν από την περιοχή (Ενετοί, Τούρκοι, Γερμανοί) και έχει προσφέρει σημαντικά σε όλες τις επαναστάσεις και τους απελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνικού Έθνους. Μετά τα "Ορλωφικά" του 1770 οι ορδές Αλβανών που είχαν φέρει οι Οθωμανοί για να καταπνίξουν την επανάσταση προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στην περιοχή. Πυρπόλησαν την Μονή όπως και τους ναούς του Αγ. Ανδρέου και Αγ. Αικατερίνης και τη Μονή Γηροκομείου. Ο κώδικας της Μ. Ομπλού αναφέρει "1770 κατά μήνα Απρίλιον έγινεν ο λεηλατισμός και χαλασμός της Παλαιάς Πάτρας μεθ' ής και ο εμπρησμός του μοναστηρίου, παρανάλωμα είς τε τα κελλία και την εκκλησίαν παρά των Αλβανιτών". Σώζεται και έγγραφο της 13 Μαΐου 1770 σύμφωνα με το οποίο οι αγάδες Σουλεϊμάν και Μουσταφά δηλώνουν ότι οι μοναχοί προσκύνησαν τον Μεχμέτ Πασά και κανείς δεν πρέπει να τους ενοχλεί<ref>Θωμόπουλος 1950, σ. 261-273, 495 κ.ε.</ref>. Το μετόχι που είχε η Μονή στην Πάτρα επίσης κάηκε από τους Αλβανούς και ανοικοδομήθηκε το 1790.