Αλεξάντρ Συνβέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την περίοδο από το 1874 με 1875, ιδρύει το γαλλικό περιοδικό ''"Univers"'' (μτφ. ''"Σύμπαν"''), που αποτελεί σύμφωνα με την έκδοση μια «ανατολική, πολιτική, λογοτεχνική και επιστημονική ανασκόπηση» (revue orientale politique, littéraire et scientifique), ενώ άρθρα του δημοσιεύονται και στην αντίστοιχη [[Τουρκική γλώσσα|τουρκική]] έκδοση του περιοδικού ''"Cihan"''<ref>[http://books.google.gr/books?id=ovo7lM91BtQC&pg=PA240&dq=%22L%27Univers%22+revue+Orientale&hl=en&sa=X&ei=xcnOUo7CKsbEtAb4uIGQCA&ved=0CFIQuwUwBA#v=onepage&q=%22L%27Univers%22%20revue%20Orientale&f=false Late Ottoman Society: The Intellectual Legacy], Elisabeth Özdalga, Εκδ. Routledge, 2005, σελ. 240</ref>. Το 1877, ολοκληρώνει και εκδίδει την μελέτη του ''"Carte ethnographique de la Turquie d'Europe et dénombrement de la population grecque de l'Empire ottoman"'' (μτφ. ''"Εθνογραφικός χάρτης της Ευρωπαϊκής Τουρκίας και απαρίθμηση του ελληνικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας"'') και τον επόμενο χρόνο την δεύτερη έκδοση με τον τίτλο "''[[Les grecs de l’Empire Ottoman. Étude statistique et ethnographique]]"'' (μτφ. ''"Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στατιστική και Εθνογραφική Μελέτη"''). Η έκδοση των δύο τελευταίων έργων, έγινε σε μια περίοδο [[Ανατολικό Ζήτημα|έντονων ανταγωνισμών]], σε συνδυασμό με τον [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1877-1878)|Ρωσοτουρκικό Πόλεμο]], μεταξύ των βαλκανικών κρατών για την διεκδίκηση εδαφών της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] με χριστιανικό και μουσουλμανικό πληθυσμό.<ref>{{cite journal|journal=Political Geography|title=Map mania: nationalism and the politics of place in Greece, 1870–1922 |author=Peckham, Robert Shannan|volume=19|issue=1| date=January 2000|pages=77–95|language=Αγγλικά|url=http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0962629899000360}}</ref> Η αναστάτωση που προκάλεσε στην Αθήνα η απόσχιση της [[Βουλγαρική Εξαρχία|Βουλγαρικής Εξαρχίας]] από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1872 οδήγησε στην παραγωγή τριών χαρτών για την υποστήριξη των ελληνικών διεκδικήσεων στη [[Μακεδονία (περιοχή)|Μακεδονία]]: του Έντουαρντ Στάνφορντ, του Φ. Μπιανκόνι και του Συνβέ, που διέκειτο ευνοϊκά απέναντι στις ελληνικές διεκδικήσεις.<ref>{{harvnb|Γούναρης|2010|p=31}}</ref><ref>{{cite journal|journal=Political Geography|title=Map mania: nationalism and the politics of place in Greece, 1870–1922 |last=Peckham|first=Robert Shannan|volume=19|issue=1|date=January 2000|pages=80|language=Αγγλικά|url=http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0962629899000360}}</ref> Στο χάρτη του ο Συνβέ χρησιμοποιήσε στοιχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου<ref>{{harvnb|Γούναρης|2010|p=32}}</ref> και υιοθετούσε την ελληνοτουρκική οπτική γωνία. Για να περιορίσει τις Σλαβικές διεκδικήσεις, εφάρμοσε μια νέα μέθοδο που έδινε έμφαση στην ετερογένεια των πληθυσμών που κατοικούσαν σε περιοχές των Βαλκανίων εκτός της Ρουμανίας και μέρους της Βουλγαρίας, όπου μόνο παρουσίασε συμπαγείς [[εθνοτική ομάδα|εθνοτικές ομάδες]]. Παρουσίασε ως Τούρκους όλους τους Μουσουλμάνους (που είχε παρουσιάσει ως Μουσουλμάνους στην αρχική έκδοση), επιλογή που αργότερα θα εξόργιζε Σλάβους λογίους, αλλά την εποχή εκείνη μπορούσε να δικαιολογηθεί από το ότι οι πολλοί Βόσνιοι, Σέρβοι, Αλβανοί και Βούλγαροι ([[Πομάκοι]]) που είχαν προσηλυτιστεί στο Ισλάμ βρίσκονταν εγγύτερα στους Τούρκους από κοινωνική άποψη και ήταν στενοί σύμμαχοι στις επιδιώξεις τους.<ref>{{harvnb|Wilkinson|1951|p=72-4}}</ref> Όπως και στους άλλους δύο φιλελληνικούς χάρτες, όλοι οι σλαβόφωνοι και βλαχόφωνοι Πατριαρχικοί παρουσιαζόταν ως Έλληνες.<ref>{{harvnb|Γούναρης|2010|p=32}}</ref> Κατηγοριοποιώντας τους Βλάχους ως Έλληνες και αναγνωρίζοντας Βουλγαρόφωνους Έλληνες στη [[Ρούμελη (Οθωμανική)|Ρούμελη]] και τη [[Μακεδονία (περιοχή)|Μακεδονία]] ο Συνβέ επεξέτεινε τα ελληνικά εθνογραφικά σύνορα, δίχως να έχει υιοθετήσει τις υπερβολές των χαρτών των Στάνφορντ και Μπιανκόνι.<ref>{{harvnb|Wilkinson|1951|p=73}}</ref> Ο χάρτης του έγινε δεκτός ευνοϊκά από τους Έλληνες το 1877 και από τη [[Μεγάλη Βρετανία]]. Οι τρεις χάρτες που προωθούσαν τις ελληνικές διεκδικήσεις προσκομίστηκαν στο [[Συνέδριο του Βερολίνου]]. Έτυχαν, ωστόσο, άσχημης υποδοχής στην Ευρώπη πλην της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς είχε πλέον διαδοθεί η πεποίθηση ότι τα Βαλκάνια ήταν σλαβική περιοχή. Πέτυχαν, πάντως, να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη Βουλγαρική εθνοτική ηγεμονία.<ref>{{harvnb|Wilkinson|1951|p=74}}</ref><ref>{{harvnb|Γούναρης|2010|p=32}}</ref>▼