Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 119:
=== Πόλεμος στην Ιρλανδία ===
{{Κύριο|Γουλιελμιτικός Πόλεμος στην Ιρλανδία}}
Με τηντη βοήθεια των Γαλλικών δυνάμεων, ο Ιάκωβος αποβιβάσθηκε στην Ιρλανδία τον Μάρτιο του 1689.<ref>Miller, 222–224</ref> Το [[Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας|Ιρλανδικό Κοινοβούλιο]] δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Αγγλικού Κοινοβουλίου· διακήρυξε ότι ο Ιάκωβος παρέμενε Βασιλιάς και πέρασε τοντο'' Bill of attainder'', ένα διάταγμα στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων αυτών που είχαν εξεγερθεί εναντίον του και περιλάμβανε δύο με τρεις χιλιάδες ονόματα.<ref>Miller, 226–227</ref> Με την πίεση του Ιακώβου, το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο πέρασε ένανένα Νόμο για την Ελευθερία της Συνείδησης που έδινε θρησκευτική ελευθερία σε όλους τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες στην Ιρλανδία.<ref>Harris, 440</ref> Ο Ιάκωβος προσπάθησε να φτιάξει ένανένα στρατό στην Ιρλανδία, αλλά ηττήθηκε, τελικά, στη [[Μάχη του Μπόυν]], στις 1 Ιουλίου 1690, όταν έφθασε ο Γουλιέλμος, οδηγώντας προσωπικά ένα στρατό, για να νικήσει τον Ιάκωβο και να επιβάλει και πάλι την αγγλική κυριαρχία.<ref name=harris446>Harris, 446–449</ref> Ο Ιάκωβος έφυγε στηνστη Γαλλία ακόμη μια φορά, αναχωρώντας από το [[Κίνσεϊλ]], για να μην επιστρέψει ποτέ σε οποιοδήποτε από τα πρώην βασίλειαβασίλειά του.<ref name=harris446/> Επειδή εγκατέλειψε τους Ιρλανδούς υποστηρικτές του, ο Ιάκωβος έγινε γνωστός στην Ιρλανδία ως ''Séamus an Chaca'' ή '«Ιάκωβος ο χέστης'».<ref>{{cite book |title=The Jacobites, Britain and Europe, 1688-1788 |last=Szechi |first=Daniel |year=1994 |publisher=Manchester University Press |location=48 |isbn=0719037743}}</ref>
 
=== Επιστροφή στην εξορία ===
[[Αρχείο:Château de Saint-Germain-en-Laye01.jpg|thumb|Ο πύργος του Σαιν Ζερμαίν αν Λαι, το σπίτι του Ιακώβου κατά την τελική του εξορία]]
Στη Γαλλία, στον Ιάκωβο επιτράπηκε να ζήσει στον βασιλικό πύργο (château) του [[Σαιν Ζερμαίν αν Λαι]].<ref>Miller, 235</ref> Η σύζυγος του Ιακώβου και μερικοί υποστηρικτές του, μεταξύ των οποίων ο [[Τζον Ντράμμορντ, 1ος Κόμης του Μέλφορτ|Κόμης του Μέλφορτ]] έφυγαν μαζί του· οι περισσότεροι, αλλά όχι όλοι, ήταν Καθολικοί.<ref>Miller, 235–236</ref> Το 1692 γεννήθηκε το τελευταίο παιδί του Ιάκωβου, η [[Λουίζα Μαρία Θηρεσία Στιούαρτ|Λουίζα Μαρία Θηρεσία]].<ref>[http://www.burkes-peerage.net/articles/scotland/page31g.aspx SCOTTISH ROYAL LINEAGE - THE HOUSE OF STUART Part 4 of 6] online at burkes-peerage.net (accessed 9 February 2008)</ref> Μερικοί υποστηρικτές στην ΑγγλίαςΑγγλία προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τον Ιάκωβο στο θρόνο, δολοφονώντας τον Γουλιέλμο Γ΄ το 1696, αλλά η συνωμοσία απέτυχε και ο αντίκτυπος έκανε την υπόθεση του Ιακώβου λιγότερο δημοφιλή.<ref>Miller, 238; Waller, 350</ref> Η προσφορά του Λουδοβίκου ΙΔ΄ να ενεργήσει ώστε να εκλεγεί ο Ιάκωβος τον ίδιο χρόνο [[Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία|Βασιλιάς της Πολωνίας]] απορρίφθηκε, από φόβο μήπως η αποδοχή του Πολωνικού στέμματος τον αποξένωνε καθιστούσε, στηνστη συνείδηση των Άγγλων, από τηντη δυνατότητα να είναι Βασιλιάς της Αγγλίας. Μετά τηντη σύναψη ειρήνης του Λουδοβίκου, με τον Γουλιέλμο το 1697, έπαυσε ο πρώτος να προσφέρει πολλά προς βοήθεια του Ιακώβου.<ref>Miller, 239</ref>
 
Κατά τα τελευταία του έτη, ο Ιάκωβος έζησε σε μια αυστηρή [[μετάνοια]].<ref>Miller, 234–236</ref> Έγραψε ένα υπόμνημα για τον γιο του, συμβουλεύοντάς τον πώςπως να κυβερνήσει την Αγγλία, συγκεκριμενοποιώντας ότι οι Καθολικοί θα έπρεπε να έχουν έναν Υπουργό, έναν Επίτροπο του Θησαυροφυλακίου, τον Υπουργό Πολέμου, με την πλειοψηφία των αξιωματικών του στρατού.<ref>Macaulay, 445</ref> Πέθανε από [[εγκεφαλική αιμορραγία]] στις 16 Σεπτεμβρίου 1701 στο [[Σαιν Ζερμαίν αν Λαι]].<ref name=miller240>Miller, 240</ref> Το σώμα του αποτέθηκε σε ένα φέρετρο στο Παρεκκλήσι του Αγίου Εδμόνδου στην Εκκλησία των Άγγλων [[Βενεδικτίνοι|Βενεδικτίνων]] στην ''Rue St. Jacques'' στο Παρίσι, και τον επικήδειο εξεφώνησε ο [[Ανρί-Εμμανουέλ ντε Ροκέτ]].<ref name=miller240/> Το 1734, τέθηκαν υπ' όψιν του Αρχιεπισκόπου του Παρισιού μαρτυρίες για την αγιοποίηση του Ιακώβου, αλλά δεν υπήρξε συνέχεια.<ref name=miller240/> Κατά την [[Γαλλική Επανάσταση]], ο τάφος του Ιακώβου καταστράφηκε και τα λείψανά του χάθηκαν.<ref>Miller, 240; Waller, 401; MacLeod, 349. Οι MacLeod και Waller λένε ότι ότι όλα τα λείψανα χάθηκαν. Ο [http://jacobite.ca/gazetteer/France/SaintGermain.htm McFerran] λέει ότι μερός των σπλάχνων του στάλθηκε στην ενοριακή εκκλησία του Σαιν Ζερμαίν αν Λαι όπου ξαναβρέθηκαν το 1824 και ότι είναι τα μόνα γνωστά λείψανα που απέμειναν. The ''[[English Illustrated Magazine]]''s [http://books.google.com/books?id=I4oX7koMPh8C&pg=PA592&lpg=PA592&dq=parish+church+%22saint+germain+en+laye%22&source=web&ots=40cIBlBhmE&sig=h8QKaqjxgMhi2sp2UtW5qEYpwxE article] on St. Germain from September 1901 concurs.</ref> Την εποχή του θανάτου του, ήταν το τελευταίο επιζόν τέκνο του Καρόλου Α' και της Βασίλισσας Ενριέττας Μαρίας.
 
== Διαδοχή ==
[[Αρχείο:Pretend3.jpeg|thumb|left|upright|Ο [[Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ|γιος του Ιακώβου]] ήταν γνωστός ως "Ιάκωβος Γ΄ και Η΄" στους υποστηρικτές του, και "Ο Πρεσβύτερος Μνηστήρας" στους εχθρούς του]]
Η νεότερη κόρη του Ιακώβου [[Άννα της Μεγάλης Βρετανίας|Άννα]], ανέβηκε στο θρόνο όταν ο Γουλιέλμος πέθανε το 1702 (H Μαρία είχε πεθάνει το 1694). Ο [[Πράξη της Διευθέτησης 1701|Νόμος της Διευθέτησης]] όριζε ότι, αν η γραμμή διαδοχής που εγκαθιδρύθηκε με την Χάρτα των Δικαιωμάτων διαταρασσόταν, τότε το στέμμα θα πήγαινε σε μια Γερμανίδα εξαδέλφη, την [[Σοφία του Ανόβερου|Σοφία, σύζυγο του Εκλέκτορα του Ανόβερου]], και στους Προτεστάντες κληρονόμους της.<ref name=harris493>Harris, 493</ref> Η Σοφία ήταν δισέγγονη του Ιάκωβου Α, κόρη της μεγαλύτερης κόρης του, Ελισάβετ Στιούαρτ, αδελφής του Καρόλου Α΄. Έτσι, όταν η Άννα πέθανε το 1714 (λιγότερο από δύο μήνες μετά τον θάνατο της Σοφίας), το στέμμα κληρονομήθηκε από τον [[Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας|Γεώργιο Α΄]], γιο της Σοφίας, Εκλέκτορα του Ανόβερου και δεύτερο εξάδελφο της Άννας.<ref name=harris493/>
 
Ο γιος του Ιακώβου [[Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ|Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος]] αναγνωρίσθηκε ως Βασιλιάς μετά τον θάνατο του πατέρα του από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας και από τους εναπομείναντες υποστηρικτές του Ιακώβου (αργότερα γνωστούς ως [[Ιακωβιτισμός|Ιακωβίτες]]), ως "«Ιάκωβος Γ΄ και Η΄»."<ref>MacLeod, 349</ref> Ηγήθηκε μιας [[Ιακωβιτικές Εξεγέρσεις#Την Εξέγερση του 1715 ('Δεκαπέντε')|εξέγερση]]ς στηνστη Σκωτία το 1715 αμέσως μετά την άνοδο του Γεωργίου Α΄, αλλά ηττήθηκε.<ref>MacLeod 361–363</ref> Οι Ιακωβίτες [[Ιακωβιτικές Εξεγέρσεις#Η Εξέγερση του 1745 ('Σαράντα Πέντε')|εξεγέρθηκαν πάλι]] το 1745 υπό την ηγεσία του [[Κάρολος Εδουάρδο Στιούαρτ|Κάρολου Εδουάρδου Στιούαρτ]], εγγονού του Ιακώβου Β΄, και πάλι ηττήθηκαν.<ref>MacLeod, 365–371</ref> Από τότε δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια να παλινορθωθούν οι Στιούαρτ. Οι διεκδικήσεις του Καρόλου πέρασαν στον νεότερο αδελφό του [[Ερρίκο Βενέδικτο Στιούαρτ]], τον [[Κοσμήτορας του Κολλεγίου των Καρδιναλίων|Πρύτανη του Κολλεγίου των Καρδιναλίων]], της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]].<ref>MacLeod, 371–372</ref> Ο Ερρίκος ήταν ο τελευταίος από τους νόμιμους απογόνους του Ιακώβου, και κανένας συγγενής δεν έχει δημοσίως αναγνωρίσει την [[Ιακωβιτική διαδοχή|Ιακωβιτική διεκδίκηση]] από τόν θάνατό του το 1807.<ref>MacLeod, 373–374</ref>
 
==Ιστοριογραφία==
[[File:Thomas Babington Macaulay, 1st Baron Macaulay - Project Gutenberg eText 13103.jpg|thumb|140px|upright|Ο [[Τόμας Μπάμπινγκτον Μακόλεϋ|Μακόλεϋ]] έγραψε σύμφωνα με την παράδοση των [[ιστορία των Ουίγων|Ουίγων]].]]
Η ιστορική ανάλυση του Ιακώβου Β' έχει κάπως αναθεωρηθεί από τότε που οι [[ιστορία των Ουίγων|Ουίγοι]] ιστορικοί, με επί κεφαλήςεπικεφαλής τον [[Τόμας Μπάμπινγκτον Μακόλεϋ|Λόρδο Μακόλεϋ]], χαρακτήρισαννχαρακτήρισαν τον Ιάκωβο ως βάναυσο απολυταρχικό και τηντη βασιλεία του ως "«τυραννία η οποία προσέγγιζε την παράνοια"».<ref>Macaulay, 239</ref> Μεταγενέστεροι ερευνητές, όπως ο [[Τζ. Μ. Τρεβέλυαν]] (μικρανιψιός του Μακόλεϋ) και ο Ντέιβιντ Ογκ, παρότι πιο ισορροπημένοι από τον Μακόλεϋ, χαρακτήριζαν, ακόμα, τον Ιάκωβο ως τύραννο,: τις προσπάθειες του για θρησκευτική ανεκτικότητα ως απάτη, και τηντη βασιλεία του ως εκτροπή της Βρετανικής ιστορίας.<ref>Βλ. Prall, vii–xv, για πιο αναλυτική ιστοριογραφία.</ref> To 1892 o [[Α. Γ. Ουάρντ]] έγραψε για το ''Λεξικό της Εθνικής Βιογραφίας:'' ότι «''ο Ιάκωβος ήταν "προφανώς ένας πολιτικά και θρησκευτικά φανατισμένος", αν και ουδέποτε στερείτο "μιας φλέβας πατριωτικού αισθήματος", "η μετατροφή του στην εκκλησία της Ρώμης έκανε την χειραφέτηση των ομοδόξωνομόδοξών του Καθολικών σε πρώτη φάση, και την ανάκτηση της Αγγλίας προς όφελος του Καθολικισμού σε δεύτερη, αντικειμενικούς σκοπούς της πολιτικής του''»."<ref>{{Cite encyclopedia|encyclopedia=Dictionary of National Biography |title=James II of England |location=London |publisher=Smith, Elder & Co |year=1885–1900| url=http://en.wikisource.org/wiki/James_II_of_England_(DNB00)}}</ref>
 
[[File:Belloc side.jpg|140px|thumb|Ο [[Ιλέρ Μπελόκ|Μπελόκ]] ήταν ένας αξιοσημείωτος [[Απολογητική|απολογητής]] του Ιακώβου Β'.]]
Ο [[Ιλέρ Μπελόκ]] (ένας Ρωμαιοκαθολικός) έσπασε την παράδοση αυτή το 1928, χαρακτηρίζοντας τον Ιάκωβο ως έντιμο άνδρα και αληθινό υπεασπιστή της ελευθερίας, της συνείδησης, και τους εχθρούς του "«άνδρες στηνστη μικρή κλίκα των μεγάλων περιουσιών... οι οποίοι κατέστρεψαν την αρχαία μοναρχία των Άγγλων»."<ref>Belloc, vii</ref> Όμως, παρατήρησε ότι ο Ιάκωβος "«κατέληξε στο ότι η Καθολική εκκλησία είναι η μόνη φωνή αυθεντίας στη Γη, και στο εξής&nbsp;... όχι μόνο αρνήθηκε σθεναρά να παραδοθεί αλλά ουκ ολίγες φορές προσδοκούσε τον μικρότερο συμβιβασμό ή, με μια λέξη, τροποποιούσε την εντύπωση που είχε δημιουργηθεί"». Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ο [[Μόρις Άσλεϋ (ιστορικός)|Μόρις Άσλεϋ]] και ο Στιούαρτ Πραλ άρχισαν να αναθεωρούν τα κίνητρα του Ιακώβου για την απόδοση θρησκευτικής ανεκτικότητας, συνυπολογίζοντας την αυταρχική διακυβέρνηση του Ιακώβου.<ref>Ashley, 196–198</ref><ref>Prall, 291–293</ref>
 
Οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν απομακρυνθεί από τηντη σχολή σκέψης η οποία κήρυσσε τηντη συνεχή πορεία προς την πρόοδο και τηντη δημοκρατία, με τον Άσλεϊ να υποστηρίζει ότι η "«ιστορία είναι, τελικά, η ιστορία των ανθρώπινων υπάρξεων και ατόμων, καθώς και των τάξεων και των μαζών."»<ref name=ashley9>Ashley, 9</ref> Περιέγραψε τον Ιάκωβο Β΄ και τον Γουλιέλμο Γ΄ ως "«άνδρες με ιδανικά καθώς και με ανθρώπινες αδυναμίες."»<ref name=ashley9/> Ο Τζον Μίλλερ, γράφοντας το 2000, αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς περί απολυταρχίας του Ιακώβου, αλλά ισχυρίστηκε ότι "«το κύριο μέλημά του ήταν να διασφαλίσει τηντη θρησκευτική ελευθερία και την πολιτική ισότητα για του Καθολικούς. Η κάθε «απολυταρχική» μέθοδος&nbsp;... ήταν ουσιαστικά για το σκοπό αυτό"».<ref>Miller, ix</ref> Το 2004, ο ''W. A. Speck ''έγραψε στο της Οξφόρδης νέο ''Λεξικό της Εθνικής Βιογραφίας'' ότι "«ο Ιάκωβος είχε πράγματι δεσμευτεί στη θρησκευτική ανοχή, αλλά επίσης επεδίωξε να αυξήσει τη δύναμη του στέμματος"».<ref name=speck>{{Cite book |author=W. A. Speck |url=http://www.oxforddnb.com/view/article/14593 |title=Oxford Dictionary of National Biography: James II and VII (1633–1701) |publisher=Oxford University Press |date=Σεπτέμβριος 2004 |edition=Μάΐος 2006, online |accessdate=15 Οκτωβρίου 2007 |quote=...[He] wished that all his subjects could be as convinced as he was that the Catholic church was the one true church. He was also convinced that the established church was maintained artificially by penal laws that proscribed nonconformity. If these were removed, and conversions to Catholicism were encouraged, then many would take place. In the event his optimism was misplaced, for few converted. James underestimated the appeal of protestantism in general and the Church of England in particular. His was the zeal and even bigotry of a narrow-minded convert...}}</ref> Προσέθεσε ότι, αντίθετα με την κυβέρνηση των Κάτω Χωρών, «ο "Ιάκωβος ήταν πολύ απολυταρχικός για να συνδυάσει την ελευθερία της συνείδησης με τηντη δημοφιλή κυβέρνηση. Εκείνος αντιστάθηκε σε κάθε είδους έλεγχο στην εξουσία του μονάρχη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έκανε με την καρδιά του τις παραχωρήσεις που έπρεπε να κάνει το 1688. Θα προτιμούσε να ζει στην εξορία με τις αρχές του ανέπαφες από το να συνεχίσει να βασιλεύει ως ένας περιορισμένος μονάρχης"».<ref name=speck/>
 
==Τίτλοι, προσφωνήσεις και εμβλήματα==
Γραμμή 164:
*'''6 Φεβρουαρίου 1685 – 16 Σεπτεμβρίου 1701''': Η ''Αυτού Μεγαλειότητα'' Ο Βασιλιάς
 
Η επίσημη προσφώνηση του Ιακώβου στην Αγγλία ήταν "«Ιάκωβος ο Δεύτερος, με τη Χάρη του Θεού, [[Κατάλογος Άγγλων μοναρχών|Βασιλιάς της Αγγλίας]], της [[Κατάλογος Σκώτων μοναρχών|Σκωτίας]], της [[Άγγλοι Βασιλείς της Γαλλίας|Γαλλίας]] και της [[Βασίλειο της Ιρλανδίας|Ιρλανδίας]], [[Fidei defensor|Υπερασπιστής της Πίστης]], κλπ»." Η [[Αγγλικές διεκδικήσεις στον Γαλλικό θρόνο|διεκδίκηση προς τη Γαλλία]] ήταν μόνο ονομαστική, και συνεχιζόταν από κάθε Άγγλο Βασιλιά: από τον [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Γ΄]] μέχρι τον [[Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Γεωργίου Γ΄]], άσχετα από την έκταση Γαλλικού εδάφους που ελεγχόταν ουσιαστικά. Στη Σκωτία, ήταν ο "«Ιάκωβος ο Έβδομος, με τη Χάρη του Θεού, Βασιλιάς της Σκωτίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, Υπερασπιστής της της Πίστης, κλπ»."<ref>{{London Gazette|issue=2009|startpage=1|date=16 February 1684}}</ref>
 
Ο Ιάκωβος έγινε "[[Δούκας της Νορμανδίας]]" από τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1660.<ref name="weir"/>
Γραμμή 173:
===Έμβλημα===
[[Image:James2coin.jpg|thumb|right|upright|Ο Ιάκωβος Β΄ σε νόμισμα μισής κορώνας του 1686]]
Πριν την ανάρρησή του, ο θυρεός του Ιακώβου ήταν το [[Εθνόσημο του Ηνωμένου Βασιλείου|εθνόσημο]] (το οποίο αργότερα κληρονόμησε).
 
<center>
Γραμμή 183:
 
==Απεικονίσεις στην τέχνη==
Ο Ιάκωβος είναι ένας χαρακτήρας στο μυθιστόρημα ''[[Ο Άνθρωπος που Γελά]]'' του [[Βικτόρ Ουγκό]]. Τον ερμήνευσε ο Γιόζεφ Μόσερ στηνστη βωβή Αυστριακή ταινία του 1921 ''Das grinsende Gesicht'' και ο [[Σαμ ντε Γκράσσε]] στηνστη βωβή, επίσης, ταινία του 1928 ''[[Ο Άνθρωπος Που Γελά (ταινία 1928)|Ο Άνθρωπος Που Γελά]]''.
 
Απεικονίσθηκε επίσηςωστόσο από τον [[Γκιμπ ΜακΛόφλιν]] στηνστη βωβή ταινία του 1926 ''Nell Gwynne'', βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του [[Τζόζεφ Σίρινγκ]], τον [[Λόρνς Άντερσον (ηθοποιός)|Λόρενς Άντερσον]] στην ταινία του 1934 ''Nell Gwyn'', τον [[Βέρνον Στιλ]] στην ταινία του 1935 ''Captain Blood'', βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του [[Ραφαέλ Σαμπατίνι]], τον [[Ντάγκλας Μάθιους]] στο δράμα του [[BBC]] TV του 1938 ''Thank You, Mr. Pepys'', τον [[Χένρι Όσκαρ]] στην ταινία του 1948 ''Bonnie Prince Charlie'', τον [[Τζον Ουέστμπρουκ (ηθοποιός)|Τζον Ουέστμπρουκ]] στην τηλεοπτική σειρά του BBC του 1969 ''The First Churchills'', τον [[Γκάι Χένρι (ηθοποιός)|Γκάι Χένρι]] στην ταινία του 1995 ''England, My England'', την ιστορία του συνθέτη [[Χένρι Πέρσελ]], και τον [[Τσάρλι Κριντ-Μάιλς]] στηνστη μίνι τηλεοπτική σειρά του BBC, τουτο 2003, ''Charles II: The Power & the Passion''.
 
Το ταραγμένο περιβάλλον της βασιλείας του Ιακώβου, η ανταρσία του Μονμάουθ, η Ένδοξη Επανάσταση, η παραίτηση του Ιακώβου και η επακόλουθη ανάρρηση του Γουλιέλμου της Οράγγης αποτελούν το θέμα του μυθιστορήματος του [[Νιλ Στίβενσον]] ''Quicksilver'' (2003).