Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1823–1825): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Polyvios (συζήτηση | συνεισφορές)
Αναίρεση έκδοσης 4645441 από τον 212.54.221.54 (Συζήτηση)
Γραμμή 9:
== Α΄ ελληνικός εμφύλιος ==
 
Το Φθινόπωρο του [[1823]] συγκεντρώθηκαν στη [[Σιλίμνα Αρκαδίας|Σιλίμνα]] της [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολης]] οι [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης|Θεόδωρος]] και [[Πάνος Κολοκοτρώνης|Πάνος]] Κολοκοτρώνης, [[Θεόδωρος Νέγρης (πολιτικός)|Θ. Νέγρης]], [[Γεώργιος Σισίνης]], [[Ασημάκης Φωτήλας|Φωτήλας]], [[Οδυσσέας Ανδρούτσος]], [[Δημήτρης Πλαπούτας|Δημήτριος Πλαπούτας]], [[Νικηταράς]], [[Δημήτριος Υψηλάντης]], Γ. Καραμάνος, Κατάνας ΒενέτηςΜούρτζινος κ.α. Εκεί αποφασίστηκε από κοινού η αντίσταση κατά του εκτελεστικού, δηλαδή του κυρίαρχου οργάνου εξουσίας, και όλοι μαζί ορκίστηκαν «ενώπιον της εικόνας του Χριστού» ότι θα αγωνιστούν ενωμένοι.<ref>Κωστής Παπαγιώργης, ''Κανέλλος Δεληγιάννης'', Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.206</ref>
 
Παρόλο που το μέλλον των κοτζαμπάσηδων προδιαγραφόταν δυσοίωνο λόγω της μεγάλης δημοτικότητας που είχαν οι αντίπαλοι τους στα λαϊκά στρώματα, ο Κολοκοτρώνης εντελώς ξαφνικά προσχωρεί στο κόμμα των κοτζαμπάσηδων με αντάλλαγμα τον διορισμό του γιου του Πάνου ως φρουράρχου του [[Ναύπλιο|Ναυπλίου]] και τον διορισμό του ίδιου στη θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού. Επίσης στη συμφωνία αποφασίστηκε να αρραβωνιάσει τον γιό του, Κολίνο, με την κόρη του [[Κανέλλος Δεληγιάννης|Κανέλλου Δεληγιάννη]], προκρίτου της [[Γορτυνία]]ς. Η απόφαση αυτή του Κολοκοτρώνη εξόργισε τους συναγωνιστές του και ιδιαίτερα τον Δημήτριο Πλαπούτα.<ref>Douglas Dakin, ''Η ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923'', Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα 1982, σελ.84, ISBN 960-250-150-2</ref>
Γραμμή 15:
Αν και στην θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού, ο Κολοκοτρώνης παρέμενε πολιτικά ανίσχυρος, ο [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος]] ως πρόεδρος του βουλευτικού και ο Κολοκοτρώνης έρχονται σε σύγκρουση. Ο Κολοκοτρώνης τον απείλησε λέγοντας του ''«μην καθίσεις πρόεδρος, ότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με τη βελάδα όπου ήρθες»''.<ref>Κωστής Παπαγιώργης, ''Κανέλλος Δεληγιάννης'', Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.216</ref> Ύστερα από αυτή την προειδοποίηση ο Μαυροκορδάτος αναχώρησε για την [[Ύδρα]], όπου μπορούσε ελεύθερα να σχεδιάσει τις πολιτικές του κινήσεις. Η αποχώρηση του Μαυροκορδάτου θεωρήθηκε επιτυχία του Κολοκοτρώνη που δεν μπορούσε τότε να συνειδητοποιήσει τα μελλούμενα. Ο Μαυροκορδάτος έχοντας στενές επαφές με την Αγγλική κυβέρνηση, είχε σχεδόν εξασφαλίσει την υπόσχεση τους για δάνειο. Αλλά και η κίνηση του να καταφύγει στην Ύδρα φανέρωσε τις στενές του σχέσεις με την οικογένεια Κουντουριώτη, η οποία από αυτό το σημείο και μετά θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εμφύλιες διαμάχες.<ref>Τάσος Βουρνάς, ''Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας'', τόμος Α΄, σελ. 127, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0</ref>
 
Η επανάσταση είχε φτάσει σε κρίσιμη καμπή. Ο Κολοκοτρώνης καταφέρνει να πείσει τα μέλη του Εκτελεστικού να εγκατασταθούν στο Ναύπλιο, το οποίο ήλεγχε ο γιος του ενώ τα μέλη του Βουλευτικού αρνούνται να τους ακολουθήσουν παραμένοντας στο [[Άργος]]. Ο Κολοκοτρώνης παραιτείται από το Εκτελεστικό ενώ το Βουλευτικό καθαιρεί πραξικοπηματικά το μέλος του Εκτελεστικού, Μεταξά, φιλικά προσκείμενο στην παράταξη Κολοκοτρώνη. Στις [[28 Νοεμβρίου]] στρατιωτικό σώμα, περίπου στα 200 άτομα, με επικεφαλής τον Νικηταρά, τον ΒενέτηΧατζηχρήστο και τον Πάνο Κολοκοτρώνη κατευθύνεται προς το Άργος όπου αρχίζει τις διαπραγματεύσεις. Οι τελευταίοι αρπάζουν εκ μέρους του εκτελεστικού τις σφραγίδες και τα πρακτικά ενώ 23 από τους 40 βουλευτές κατέφυγαν στο [[Κρανίδι]] ζητώντας την προστασία των Υδραίων.<ref>Τάσος Βουρνάς, ''Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας'', τόμος Α΄, σελ. 128, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0</ref>
 
Αμέσως το Βουλευτικό αν και δεν είχε την απαραίτητη απαρτία καθαίρεσε τον πρόεδρο του Εκτελεστικού [[Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης|Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη]] καθώς και τον Σωτήρη Χαραλάμπη, απλό μέλος, αντικαθιστώντας τους με τους [[Γεώργιος Κουντουριώτης|Γεώργιο Κουντουριώτη]], Μπότσαρη, [[Ανδρέας Σ. Λόντος|Ανδρέα Λόντο]], [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]] και [[Ανδρέας Ζαΐμης|Ανδρέα Ζαΐμη]]. Ο τελευταίος παραιτήθηκε και την θέση του πήρε ο Σπηλιωτάκης. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του Κρανιδίου προκήρυξε εκλογές με σκοπό την αντικατάσταση των βουλευτών που αρνήθηκαν να προσέλθουν στο Κρανίδι. Παράλληλα όμως και η κυβέρνηση του Ναυπλίου προκήρυξε εκλογές για τον ίδιο ακριβώς λόγο.