Σπήλαιο Λασκώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ αφαιρέθηκε η Κατηγορία:Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς στη Γαλλία; προστέθηκε η [[Κατηγορία:Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομι...
μ clean up με τη χρήση AWB
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Cave painting, Anthropos (2).jpeg|right|thumb|300px|Τοιχογραφία από το σπήλαιο Λασκώ]]
Το '''σπήλαιο Λασκώ''' (γαλλ. Grotte de Lascaux) είναι ένα από τα πλέον σημαντικά σπήλαια με παλαιολιθικής εποχής τοιχογραφίες, ιδιαίτερα διακρινόμενες όχι μόνον ως προς τον αριθμό τους αλλά και ως προς την αισθητική τους. Έχει αποκληθεί η "Καπέλα Σιξτίνα των τοιχογραφιών", "Βερσαλίες της Προϊστορίας" και "Γαλλική Αλταμίρα".<ref>[http://www.persee.fr/web/revues/home/prescript/article/jafr_0037-9166_1962_num_32_1_1352?_Prescripts_Search_tabs1=standard& Persee Francaise: Pales, L. (1962) - «L'abbé Breuil (1877-1961)», Journal des africanistes, vol. 32 , n° 32-1, p. 24]</ref> Το σπήλαιο βρίσκεται κοντά στο χωριό [[Μοντινιάκ]] στην κοιλάδα του ποταμού Βεζέρ (Vézère) στον νομό (département) Ντορντόνι (Dordogne) στην περιοχή (région) της Ακουιτανίας (Aquitaine) της νοτιοδυτικής [[Γαλλία|Γαλλίας]]ς. Αποτελεί μία από τις [[Προϊστορικές τοποθεσίες και ζωγραφισμένα σπήλαια της κοιλάδας του Βεζέρ]], που, από το 1979, έχουν χαρακτηριστεί ως [[Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς]] από την [[ΟυνέσκοUNESCO]].<ref name=un>[http://whc.unesco.org/en/list/85/ UNESCO: ''Prehistoric Sites and Decorated Caves of the Vézère Valley'']</ref>
 
Το σπήλαιο Λασκώ εμφανίζει σαφή υπεροχή απέναντι σε παρόμοια σπήλαια της Γαλλίας και της [[Ισπανία|Ισπανίας]]ς, όπως τα σπήλαια ''Les Trois-Frères'', ''Niaux'', [[Σπήλαιο της Αλταμίρα|Αλταμίρα]], ''Font-de-Gaume'' and ''Les Combarelles'' καθώς, εκτός του ότι είναι πολύ μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα, οι τοιχογραφίες του είναι πολύ καλύτερα διατηρημένες. Τα τοιχώματα (πλάγια φατνώματα) του Λασκώ είναι καλυμμένα με έγχρωμες εικόνες και χαρακτικά ζώων, τα οποία βρίσκονται σε ύψος που δύσκολα τα φθάνει κανείς. Οι μελετητές υπολόγισαν ότι το έδαφος του σπηλαίου πριν από 17.000 χρόνια είχε διαφορετική διαμόρφωση και έτσι ο προϊστορικός καλλιτέχνης μπορούσε να φθάνει τα τοιχώματα. Το έδαφος του σπηλαίου βαθμιαία καταβυθιζόταν, με συνέπεια σήμερα να είναι δυσπρόσιτα.
 
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία από τέσσερις εφήβους, τους Marcel Ravidat, Jacques Marsal, Georges Agnel et Simon Coencas στις 12 Σεπτεμβρίου 1940. Οι νεαροί μπήκαν στο σπήλαιο κρατώντας μια απλή λάμπα και χρειάστηκε να φθάσουν στο πρώτο στενό σημείο του περάσματος για να διακρίνουν τις τοιχογραφίες. Επανήλθαν τις επόμενες ημέρες αλλά εν τω μεταξύ η ανακάλυψη έγινε γνωστή στο χωριό Μοντινιάκ και κατέφθασαν εκεί πολλοί χωρικοί. Αποφάσισαν να καλέσουν τους κορυφαίους ερευνητές της εποχής: Αρχικά ήλθε ο ερευνητής αβάς [[Ανρί Μπρέιλ]] (Henri Breuil) και ακολούθησαν οι Dr. Cheynier, οι αδελφοί Μπουισονί (Α. και J.Bouysonnie) και αργότερα ο [[Ντενί Πεϊρονί]] (Denis Peyrony) και ο Κόμης Μπεγκουέν (Compte Bégouën)<ref name=coult>[http://www.culture.gouv.fr/culture/arcnat/lascaux/fr/ Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού: ''The Lascaux Cave'']</ref>
Γραμμή 10:
Τα ζώα που απεικονίζονται στις τοιχογραφίες ανήκουν σε διαφορετικά είδη: Βοοειδή, βίσωνες και άλογα. Παράλληλα υπάρχουν και ορισμένα ίχνη αναπαράστασης ανθρώπων στις εικόνες. Οι αναπαραστάσεις αυτές δεν έχουν ούτε την λεπτομέρεια ούτε την προσοχή με την οποία δημιουργήθηκαν οι εικόνες των ζώων. Ορισμένα ζώα, όπως κάποια άλογα, έχουν πραγματικά εντυπωσιακή αναπαράσταση στις τοιχογραφίες.<ref name=un/>
[[Αρχείο:Lascaus, Megaloceros.JPG|right|thumb|300px|Λασκώ: Ο Μεγαλόκερως]]
Το σπήλαιο Λασκώ δεν είναι επισκέψιμο σήμερα, καθώς το 1955 διαγιγνώσκονται τα πρώτα σημεία αλλοιώσεων: Προέρχονται κυρίως από το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται από τους επισκέπτες του σπηλαίου, παρά το γεγονός ότι εκτός από τον τεχνητό φωτισμό έχουν καταβληθεί σοβαρές προσπάθειες για την ορθή ανανέωση του αέρα με την τοποθέτηση κλιματιστικών και η είσοδος φράσσεται από μια μεγάλη χάλκινη θύρα. Το 1957 εγκαθίσταται σύστημα σταθεροποίησης θερμοκρασίας και υγρασίας, αλλά ο φρενήρης ρυθμός επισκεπτών (περίπου 1.000 άτομα ανά ημέρα) έχει ως αποτέλεσμα σε μια "αίθουσα" του σπηλαίου όγκου 1.500 m<sup>3</sup> να παράγονται 2.500 λίτρα [[διοξείδιο του άνθρακα|διοξειδίου του άνθρακα]] και 50 &nbsp;kg υδρατμών.<ref>Roussot, A. (1990) ''Breuil et Lascaux'' in "Lascaux, premier chef d’œuvre de l’humanité" στο ''Les Dossiers d'archéologie'', n° 152.</ref>
 
Το 1960 εμφανίζεται για πρώτη φορά η αποκαλούμενη "πράσινη ασθένεια": Το διοξείδιο του άνθρακα, η υγρασία και ο τεχνητός φωτισμός αποτελούν ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη φυκών στα τοιχώματα του σπηλαίου. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται και η "λευκή ασθένεια", που οφείλεται σε αλλοιώσεις του ασβεστίτη από την περίσσεια του διοξειδίου του άνθρακα και εμφανίζει λευκές αποθέσεις σε πολλά σημεία των τοιχωμάτων. Παρά την εγκατάσταση φίλτρων όζοντος και άλλων συσκευών, οι μικροοργανισμοί συνεχίζουν να αναπτύσσονται και, το 1963, ο τότε υπουργός πολιτισμού [[Αντρέ Μαλρώ]] (André Malraux) αποφασίζει το κλείσιμο του Λασκώ για τους επισκέπτες.