Αμέλια Έρχαρτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| ημερομηνία θανάτου = Εξαφανίστηκε στις [[2 Ιουλίου]] [[1937]]. Κηρύχθηκε θανούσα στις [[5 Ιανουαρίου]] [[1939]].</br />

Η Αμέλια Μαίρυ Έρχαρτ ήταν κόρη του Σάμιουελ «Έντουιν» Στάντον Έρχαρτ (''Samuel "Edwin" Stanton Earhart'', [[1868]]-[[1930]]<ref>[http://www.famousgenealogy.com/famous/trees/earhart/gp0.htm Earhart Family tree]</ref>) και της Αμέλια Ότις Έρχαρτ (''Amelia Otis Earhart'', [[1869]]-[[1962]]<ref>[http://oasis.harvard.edu:10080/oasis/deliver/~sch00228 Harvard University Library: A/E11/M-129, Earhart, Amy Otis, 1869-1962. Papers, 1944, n.d.: A Finding Aid]</ref>). Γεννήθηκε στο [[Άτκισον]] του [[Κάνσας]],<ref>[http://www.idreamof.com/tree_earhart.html The Family Tree of Amelia Earhart] This was the second child in the marriage as an infant was stillborn in August, 1896.</ref> στο σπίτι του παππού της (από την πλευρά της μητέρας της) Άλφρεντ Ότις (''Alfred Otis''), πρώην ομοσπονδιακού δικαστή, προέδρου της ''Atchison Savings Bank'' και εξέχοντα πολίτη του Άτκισον. Ο Άλφρεντ Ότις αρχικά δεν ήταν σύμφωνος με το γάμο της κόρης του και δεν ήταν ικανοποιημένος με τη σταδιοδρομία του Έντουιν ως [[δικηγόρος|δικηγόρου]].

Το πνεύμα της περιπέτειας<ref>Randolph 1987, p. 16. Quote: "...the judge nevertheless adored his brave and intelligent granddaughter, and in her (Amelia's) love of adventure, she seemed to have inherited his pioneering spirit."</ref> φάνηκε από νωρίς στις αδελφές Έρχαρτ, καθώς καθημερινά έβγαιναν να εξερευνήσουν τη γειτονιά τους αναζητώντας ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές περιπέτειες. Σαν παιδί, η Αμέλια πέρασε πολλές ώρες παίζοντας με την αδελφή της, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα, κυνηγώντας αρουραίους με ένα τουφέκι και κάνοντας έλκηθρο με την κοιλιά τους προς τα κάτω. Αν και η αγάπη για την ύπαιθρο και το «''τραχύ''» παιχνίδι ήταν κοινό σε πολλά παιδιά, μερικοί βιογράφοι έχουν χαρακτηρίσει τη νεαρή Αμέλια ως αγοροκόριτσο.<ref>Rich 1991, p.4.</ref> Τα κορίτσια διατηρούσαν ακόμη και μία διαρκώς αυξανόμενη συλλογή από «''σκουλήκια, σκώρους, ακρίδες και ένα φρύνο''»,<ref>Lovell 1989, p. 14.</ref> που συνέλεγαν στις εξόδους τους. Το [[1904]], με τη βοήθεια του θείου της, κατασκεύασε μία κεκλιμένη ράμπα, που διαμόρφωσε σύμφωνα με μία ανάλογη που είχε δει σε ένα ταξίδι στο [[Σαιντ Λούις]] και την στερέωσε στην οροφή από το σπιτάκι του κήπου της οικογένειας. Η πρώτη, καλά καταγεγραμμένη, πτήση της Αμέλια τελείωσε δραματικά. Η Αμέλια βγήκε από το σπασμένο ξύλινο κιβώτιο που είχε χρησιμοποιήσει ως έλκηθρο με μελανιασμένο χείλι, σκισμένο φόρεμα και μια «''αίσθηση της ευθυμίας''», αναφωνώντας «''…είναι ακριβώς όπως το πέταγμα!''».<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 9.</ref>

Ενώ τα οικονομικά της οικογένειας φαινομενικά βελτιώθηκαν με την απόκτηση ενός νέου σπιτιού και τη μίσθωση δύο υπηρετών, σύντομα έγινε προφανές ότι ο Έντουιν ήταν [[Αλκοολισμός|αλκοολικός]]. Πέντε έτη αργότερα (το [[1914]]), αναγκάστηκε να αποσυρθεί, και παρόλο που προσπάθησε να απεξαρτηθεί από το [[αιθανόλη|αλκοόλ]], δεν επαναπροσλήφθηκε ποτέ στους σιδηροδρόμους του Ροκ Άιλαντ. Την ίδια περίοδο περίπου η γιαγιά της Αμέλια, Αμέλια Ότις πέθανε ξαφνικά κληροδοτώντας μία σημαντική περιουσία αλλά αφήνοντας το μερίδιο της κόρης της σε [[Τραστ|εμπίστευμα]] καθώς φοβόταν ότι ο αλκοολισμός του Έντουιν θα οδηγούσε σε κατασπατάληση των κεφαλαίων. Έτσι το σπίτι των Ότις με όλα τα υπάρχοντά του δημοπρατήθηκαν. Η Αμέλια πληγώθηκε από αυτό το συμβάν και αργότερα δήλωσε ότι αποτέλεσε το τέλος της παιδικής ηλικίας της.<ref>Garst 1947, p. 35.</ref>

Το [[1915]], μετά από μακροχρόνια αναζήτηση, ο πατέρας της Αμέλια βρήκε δουλειά ως υπάλληλος στο Μεγάλο Βόρειο Σιδηρόδρομο (''Great Northern Railway'') στο [[Σαιντ Πωλ (Μινεσότα)|Σαιντ Πωλ]] της [[Μινεσότα]] και η Αμέλια εισήχθη στο κεντρικό γυμνάσιο της πόλης. Ο Έντουιν υπέβαλε αίτηση για μετάθεση στο Σπρίνγκφιλντ του [[Μιζούρι (πολιτεία)|Μιζούρι]] το 1915, όμως ο υπάλληλος απαιτήσεων που δούλευε παλιότερα στην ίδια θέση, αποφάσισε να επανεξετάσει τη συνταξιοδότησή του και απαίτησε να επιστρέψει στην εργασία του, αφήνοντας έτσι τον γηραιό Έρχαρτ δίχως εργασία. Αντιμετωπίζοντας την προοπτική μιας ακόμη καταστρεπτικής κίνησης, η Έιμυ Έρχαρτ πήρε τα παιδιά της στο [[Σικάγο]] όπου έμειναν σε φίλους. Η Αμέλια εγγράφηκε στο γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ, όπου πέρασε ένα άθλιο εξάμηνο, όπως αποτυπώνεται σε έναν τίτλο από το βιβλίο επετηρίδων ο οποίος συνέλαβε την ουσία της στεναχώριας της, «''A.E. - το κορίτσι με τα καφέ που περπατά μόνο''».<ref>Rich 1991, p. 11.</ref>

Η Αμέλια αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ το [[1916]]. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαταραγμένης παιδικής ηλικίας της, συνέχισε να επιδιώκει μια μελλοντική σταδιοδρομία. Κρατούσε ένα λεύκωμα με αποκόμματα εφημερίδων για γυναίκες επιτυχημένες σε ανδροκρατούμενους κυρίως τομείς, περιλαμβανομένων της [[σκηνοθεσία]]ς και παραγωγής ταινιών, της [[νομική επιστήμη|νομικής]], της [[διαφήμιση]]ς, της διοίκησης και της εφαρμοσμένης μηχανικής.<ref>[http://web.archive.org/web/20080725201304/http://www.ameliaearhart.com/about/biography.html Amelia Earhart: Celebrating 100 Years of Flight]</ref> Ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο κατώτερο κολέγιο του Όγκοντζ (''Ogontz''), στο Ράινταλ (''Rydal'') της [[Πενσιλβανία]] όμως δεν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της.<ref>Kerby 1990, p. 18-19. Note: Although a good student, Amelia cut short her time at Ogontz when she became a nursing assistant in Canada.</ref>

Εκείνη περίπου την περίοδο η Αμέλια επισκέφτηκε μια έκθεση που διοργανώθηκε στο [[Τορόντο]] μαζί με μία φίλη της. Ένα από τα θεάματα της έκθεσης ήταν μια πτητική επίδειξη που πραγματοποιήθηκε από έναν άσσο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.<ref>Earhart 1937, p. 2.</ref> Ο πιλότος εντόπισε την Έρχαρτ και τη φίλη της, οι οποίες παρακολουθούσαν από ένα απομονωμένο σημείο και βούτηξε προς το μέρος τους. «''Είμαι βέβαιη ότι είπε στον εαυτό του, ‘προσέξτε με που θα τις κάνω να χοροπηδήσουν’''» είπε. Η Έρχαρτ όμως παρέμεινε στη θέση της, με ανάμεικτα αισθήματα φόβου και ευθυμίας. Καθώς το [[αεροπλάνο]] πλησίαζε, κάτι ξύπνησε μέσα της, «''δεν το κατάλαβα τότε,''» είπε, «''αλλά πιστεύω ότι εκείνο το μικρό κόκκινο αεροπλάνο ήταν σαν να μου είπε κάτι καθώς περνούσε''».<ref>Earhart 1937, p. 3.</ref>

Στο Λονγκ Μπιτς (''Long Beach''), στις [[28 Δεκεμβρίου]] [[1920]], αυτή και ο πατέρας της επισκέφτηκαν ένα αεροδρόμιο όπου ο Φρανκ Χωκς (''Frank Hawks'') (ο οποίος αργότερα έγινε γνωστός ως πιλότος αγώνων) της προσέφερε μία πτήση που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή της Έρχαρτ. «''Μέχρι τη στιγμή που ήμασταν στα διακόσια ή τριακόσια πόδια από το έδαφος,''» είπε, «''ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω''».<ref>Earhart 1937, p. 4.</ref> Μετά από εκείνη την δεκάλεπτη πτήση, αποφάσισε πως έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει να πετά. Κάνοντας διάφορες δουλειές, ως φωτογράφος, οδηγός φορτηγού και στενογράφος στην τοπική τηλεφωνική επιχείρηση, κατόρθωσε να μαζέψει 1.000 [[δολάριο ΗΠΑ|δολάρια]] για τα πτητικά μαθήματα. Η Έρχαρτ έκανε τα πρώτα της μαθήματά, ξεκινώντας στις [[3 Ιανουαρίου]] [[1921]], στο αεροδρόμιο Κίννερ (''Kinner Field''), κοντά στο Λονγκ Μπιτς, όμως για να φθάσει στο αεροδρόμιο η Αμέλια έπρεπε να πάρει ένα λεωφορείο ως στο τέλος της γραμμής και στη συνέχεια να περπατήσει τέσσερα μίλια.<ref>[http://www.aviationhistory.org/ah_Amelia_Earhart.html Aviation History- Lady Lindy, Amelia Earhart's Life History] Note: Amelia's mother also provided part of the $1,000.00 "stake" much against her "better judgement."</ref> Δάσκαλός της ήταν η [[Ανίτα Σνουκ|Ανίτα «Νέτα» Σνουκ]] (''Anita "Neta" Snook''), μία πρωτοπόρος αεροπόρος που χρησιμοποιούσε ένα πλεονάζον [[Curtiss JN-4]] «''Canuck''» για τα μαθήματα. Η Αμέλια έφθασε στην Σπουκ με τον πατέρα της και ένα μοναδικό αίτημα, «''Θέλω να πετάξω. Θα με διδάξετε;''».<ref>Marshall 2007, p.21.</ref>

Σύμφωνα με την εφημερίδα ''Boston Globe'', ήταν «''μία από τις καλύτερες γυναίκες πιλότους στις Ηνωμένες Πολιτείες''», αν και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει συζητηθεί από τους ειδικούς της αεροπορίας και από έμπειρους πιλότους τις μετέπειτα δεκαετίες.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 40.</ref><ref>Lovell 1989, p. 37.</ref><ref>Hamill 1976, p. 67. Quote: "Amelia was reduced to being a judge of a model-airplane contest."</ref> Η Αμέλια ήταν ευφυής και ικανή πιλότος<ref name=autogenerated4 /> αλλά μετά βίας λαμπρή αεροπόρος, οι αρχικές προσπάθειες της οποίας χαρακτηρίστηκαν ανεπαρκείς από πιο έμπειρους πιλότους.<ref>Gillespie 2006. Note: A modern observer, Ric Gillespie, states: "Earhart’s piloting skills were average at best."</ref> Ένα σοβαρό λάθος, από κακό υπολογισμό, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας της Έρχαρτ να κάνει ένα νέο ρεκόρ, που είχε αποτέλεσμα την καθοδική περιστροφή της μέσα από τα σύννεφα, για να εμφανιστεί τελικά στα 3.000 πόδια. Οι πεπειραμένοι πιλότοι την κατέκριναν, «''υποθέστε ότι τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που να άγγιζαν το έδαφος;''».<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 34.</ref> Η Έρχαρτ ήταν πικραμένη, όμως αναγνώριζε τους περιορισμούς της ως πιλότος και συνέχισε να αναζητά βοήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομία της από διάφορους εκπαιδευτές.<ref>Lovell 1989, p. 40-42.</ref> Σταδιακά οι δεξιότητες και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν και, μέχρι το [[1927]], «''χωρίς οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό, είχε συσσωρεύσει σχεδόν 500 ώρες σόλο πτήσης - ένα πολύ αξιοσέβαστο επίτευγμα''».<ref>Long 1999, p. 46.</ref>

Όλη αυτή την περίοδο η κληρονομιά της γιαγιάς της, την οποία διαχειριζόταν η μητέρα της Αμέλια, μειωνόταν συνεχώς και τελικά εξαντλήθηκε συνέπεια μιας καταστρεπτικής επένδυσης σε ένα αποτυχημένο ορυχείο [[Γύψος|γύψου]]. Χωρίς άμεση προοπτική αποζημίωσης από την επένδυσή της από τις πτήσεις, η Έρχαρτ πούλησε το «''Καναρίνι''», καθώς επίσης και το δεύτερο αεροσκάφος ''Kinner'' που διέθετε, και αγόρασε ένα κίτρινο διθέσιο αυτοκίνητο ''Kissel Speedster'', το οποίο ονόμασε «''Κίτρινο Κίνδυνο''». Ταυτόχρονα σχεδόν, το παλαιό πρόβλημα υγείας της Έρχαρτ επιδεινώθηκε καθώς οι πόνοι χειροτέρευσαν και στις αρχές του [[1924]] νοσηλεύθηκε για μια ακόμα επέμβαση, η οποία όμως ήταν πάλι ανεπιτυχής. Μετά από διάφορες επαγγελματικές απόπειρες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας φωτογραφικής επιχείρησης, η Αμέλια στράφηκε σε νέες κατευθύνσεις. Μετά από το διαζύγιο των γονέων της το 1924, ξεκίνησε με την μητέρα της, με τον «''Κίτρινο Κίνδυνο''», για ένα διηπειρωτικό ταξίδι από την Καλιφόρνια με στάσεις σε όλη τη Δύση, που περιλάμβανε ακόμα και μία εκδρομή μέχρι το [[Κάλγκαρυ]] της [[Αλμπέρτα]] (''Calgary, Alberta''). Το ταξίδι έφερε τελικά τις δύο γυναίκες στη [[Βοστώνη]] όπου η Αμέλια υποβλήθηκε σε μια ακόμη επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχέστερη. Μετά από την ανάρρωσή της, επέστρεψε για αρκετούς μήνες στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές της καθώς και τα περαιτέρω σχέδια της για εγγραφή στο [[Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης|MIT]] επειδή η μητέρα της δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει οικονομικά με τα δίδακτρα και τις σχετικές δαπάνες. Σύντομα, βρήκε δουλειά πρώτα ως δασκάλα και στη συνέχεια ως κοινωνική λειτουργός, το [[1925]], στο ''Denison House'', ζώντας στο Μέντφορντ (''Medford'').

Οι συντονιστές του εγχειρήματος, συμπεριλαμβανομένου του εκδότη και του πολιτικού αρθογράφου Τζωρτζ Π. Πούτναμ (''George P. Putnam'') πήραν συνέντευξη από την Αμέλια και της ζήτησαν να συνοδεύσει τον πιλότο Ουίλμερ Στούλτζ (''Wilmer Stultz'') και τον συγκυβερνήτη - μηχανικό Λούις Γκόρντον (''Louis Gordon'') στην πτήση, ως επιβάτης, με το πρόσθετο καθήκον της ενημέρωσης του αρχείου πτήσης. Η ομάδα αναχώρησε από το λιμάνι Τρεπασέι (''Trepassey Harbor'') στη [[Νέα Γη και Λαμπραντόρ|Newfoundland]] με ένα [[Fokker F.VIIb|Fokker F.VIIb/3m]] στις [[17 Ιουνίου]] 1928 και προσγειώθηκε στο λιμάνι Μπάρρι (''Burry''), κοντά στο Λανέλλι (''Llanelli'') της [[Ουαλία]]ς, στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]], 21 ώρες αργότερα περίπου. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της πτήσης ήταν «''δια οργάνων''» και η Αμέλια δεν είχε καμία εκπαίδευση για αυτόν τον τρόπο πτήσης, δεν χειρίστηκε το αεροσκάφος. Σε συνέντευξή της μετά την προσγείωση δήλωσε, «''ο Στουλτζ πραγματοποίησε ολόκληρη την πτήση - έπρεπε. Εγώ ήμουν απλά μία αποσκευή, όπως ένας σάκος πατάτες''», πρόσθεσε, «''…ίσως κάποια μέρα να το δοκιμάσω μόνη''».<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 54.</ref>

Ενώ βρισκόταν στην [[Αγγλία]], η Έρχαρτ πέταξε το [[Avro Avian]] 594 Avian III (με σειριακό αριθμό SN: R3/AV/101) το οποίο άνηκε στην Λαίδη Μέρι Χηθ (''Lady Mary Heath''). Στη συνέχεια αγόρασε το αεροσκάφος και το έστειλε πίσω στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]] (όπου του δόθηκε ο κωδικός προσδιορισμού αεροσκαφών 7083).<ref>[http://www.goldenwingsmuseum.com/Aircraft%20Pages/Avro%20Avian.html 1927 Avro Avian]</ref>

Χρησιμοποιώντας την φυσική ομοιότητά της με τον Λίντμπεργκ,<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 55.</ref> στον οποίο ο τύπος είχε δώσει το όνομα «''τυχερό Λίντι''», μερικές εφημερίδες και περιοδικά άρχισαν να αποκαλούν την Αμέλια «''κυρία Λίντι''».<ref>Glines 1997, p. 44. Note: Putnam himself may have coined the term "Lady Lindy."</ref> Η ''United Press'' ανακήρυξε την Έρχαρτ «''βασίλισσα των Αιθέρων''».<ref>Rich 1989, p. 177. <---Grandiloquent is not accurate but it was accepted to head off a long-standing edit war, the actual descriptive "Queen of the Air" was more flamboyant than feigning.---></ref> Αμέσως μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέλαβε έναν εξαντλητικό γύρο διαλέξεων ([[1928]]-[[1929|29]]). Εν τω μεταξύ, ο Πούτναμ είχε αναλάβει μια εκστρατεία να την προωθήσει, η οποία περιλάμβανε την έκδοση ενός βιβλίου που είχε γράψει η Έρχαρτ, μια σειρά νέων διαλέξεων και χρήση των φωτογραφιών της στην προώθηση προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων αποσκευών, των [[τσιγάρο|τσιγάρων]] «''Lucky Strike''» (που όμως δημιούργησε προβλήματα για την εικόνας της, με αποτέλεσμα το περιοδικό ''McCall'' να αποσύρει μια προσφορά που της είχε κάνει)<ref name="Pearce p. 76">Pearce 1988, p. 76.</ref> και γυναικείας ένδυσης. Τα χρήματα που κέρδισε από την «''Lucky Strike''» τα διέθεσε σε μια δωρεά 1.500 δολαρίων για την επικείμενη αποστολή του αντιπλοιάρχου [[Ρίτσαρντ Μπέρντ]] (''Richard Byrd'') στον [[Νότιος Πόλος|Νότιο Πόλο]].<ref name="Pearce p. 76"/>

Για ένα διάστημα η Αμέλια ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σάμιουελ Τσάπμαν (''Samuel Chapman''), ένα χημικό μηχανικό από την [[Βοστώνη|Βοστόνη]], διέλυσε όμως τον αρραβώνα της στις [[23 Νοεμβρίου]] του [[1928]].<ref>Lovell 1989, p. 130, 138.</ref> Την ίδια περίοδο η Έρχαρτ και ο Πούτναμ είχαν περάσει αρκετό καιρό μαζί, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη οικειότητας μεταξύ τους. Ο Τζωρτζ Πούτναμ, ήταν διαζευγμένος από το 1929 και έκανε αρκετές προτάσεις γάμου στην Αμέλια, πριν τελικά δεχτεί.<ref>Pearce 1988, p. 81. Quote: "Amelia eventually said yes – or rather nodded yes – to GP's sixth proposal of marriage.</ref> Ξεπερνώντας τους αρχικούς ενδοιασμούς της, παντρεύτηκαν στις [[7 Φεβρουαρίου]] [[1931]], στο σπίτι της μητέρας του Πούτναμ, στο Νοανκ (''Noank'') του [[Κονέκτικατ|Κοννέκτικατ]]. Η Έρχαρτ αναφέρει τον γάμο ως μία «''συνεργασία''» με «''διπλά χειριστήρια''». Σε ένα γράμμα που έγραψε στον Πούτναμ και το οποίο του έδωσε την ημέρα του γάμου τους, η Αμέλια έγραψε «''…Θέλω να καταλάβεις ότι δεν θα σε θεωρήσω δέσμιο σε μένα με κάποιο μεσαιωνικό κώδικα πίστης, ούτε θα θεωρήσω τον εαυτό μου δέσμιο σε σένα''».<ref>Lovell 1989, p.165-166: "It was pencilled longhand...a slip or two in spelling meticulously corrected." The later typewritten note has the word medieval incorrectly spelled. The original note has some slight variances in the header, use of commas and the salutation but is spelled correctly.</ref><ref>[http://ncbuy.com/news/wireless_news.html?qdate=2003-02-25&nav=VIEW&id=0823D7UCP05030225 Wireles Flash News: Newly Discovered Amelia Earhart Letter Shows Her Wild Side]</ref><ref>[http://news.uns.purdue.edu/html4ever/030224.Mobley.Earhart.html Purdue News: Public to get first look at Amelia Earhart's private life]</ref>

Οι ιδέες της Αμέλια για τον γάμο θεωρούνταν φιλελεύθερες για την εποχή καθώς πίστευε στις ίσες ευθύνες και για τους δύο συζύγους, ενώ διατήρησε το δικό της όνομα αντί του συζύγου της. Όταν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (''The New York Times''), σύμφωνα με τους κανόνες γραφής τους, επέμειναν να αναφέρονται σε αυτή ως «Κα Πούτναμ», εκείνη το απέρριψε γελώντας. Ο Τζωρτζ Πούτναμ σύντομα ανακάλυψε ότι ο ίδιος αποκαλούνταν «Κος Έρχαρτ».<ref>Pearce 1988, p. 82.</ref> Το ζευγάρι δεν πήγε γαμήλιο ταξίδι, καθώς η Αμέλια έλαβε μέρος σε περιοδεία εννέα ημερών κατά μήκος της χώρας προωθώντας αυτόγυρα αλλά και τον χορηγό της περιοδείας «''Beechnut Gum''». Παρόλο που η Έρχαρτ και ο Πούτναμ δεν απέκτησαν παιδιά, αυτός είχε δύο γιους από τον πρώτο του γάμο με την Ντόροθι Μπίννεϊ ([[1888]] – [[1982]]),<ref>[http://web.archive.org/web/20080224070430/http://www.rootsweb.com/~flslchs/DorothyPutnam.htm St. Lucie Historical Society, Inc.: Dorothy Binney Putnam Upton Blanding Palmer 1888-1982]</ref> την κληρονόμο της εταιρίας χημικών του πατέρα της, της ''Binney & Smith'', γνωστή για την εφεύρεση των κηρομπογιών ''Crayola'',<ref>[http://www.rootsweb.com/~flslchs/EdwinBinney.htm St. Lucie Historical Society, Inc.:Edwin Binney 1866-1934]</ref> τον εξερευνητή και συγγραφέα Ντέιβιντ Μπίννεϊ Πούτναμ (''David Binney Putnam'') ([[1913]]-[[1992]]) και ''Τζωρτζ Πάλμερ Πούτναμ Τζούνιορ'' (''George Palmer Putnam, Jr'') (γεννημένο το [[1921]]).<ref>Lovell 1989, p. 154, 174.</ref> Η Αμέλια συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Ντέιβιντ, ο οποίος επισκεπτόταν συχνά τον πατέρα του στο σπίτι τους στο ''Rye'' της Νέας Υόρκης. Ο Τζωρτζ, λίγο μετά τον χωρισμό των γονιών του, αρρώστησε με [[Πολιομυελίτιδα]] και δεν μπορούσε να τους επισκέπτεται τόσο συχνά.

Σε ηλικία 34 ετών, το πρωί της [[20 Μαΐου|20ης Μαΐου]] [[1932]], η Έρχαρτ απογειώθηκε από το Χάρμπουρ Γκρέις (''Harbour Grace'') του [[Νέα Γη και Λαμπραντόρ|Νιουφάουντλαντ]], έχοντας μαζί της την τελευταία έκδοση της τοπικής εφημερίδας (με σκοπό να αποδείξει την ημερομηνία της πτήσης μέσω της ημερομηνίας της εφημερίδας). Σκόπευε να πετάξει ως το [[Παρίσι]] με το μονοκινητήριο [[Lockheed Vega|Lockheed Vega 5b]], αναπαριστώντας την σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ. Τεχνικός σύμβουλός της ήταν ο διάσημος [[Νορβηγία|Νορβηγικής]] καταγωγής Αμερικάνος αεροπόρος Μπερντ Μπάλχεν (''Bernt Balchen''), ο οποίος την βοήθησε να προετοιμάσει το αεροσκάφος της. Επίσης έπαιξε το ρόλο του «δολώματος» για τους δημοσιογράφους καθώς, υποθετικά, προετοίμαζε το Vega της Έρχαρτ για την δική του πτήση στον [[Αρκτική|Αρκτικό κύκλο]].<ref>Butler 1997, p. 263. Note: Balchen had been instrumental in other transatlantic and Arctic record-breaking flights during that period.</ref> Μετά από μία πτήση διάρκειας 14 ωρών και 56 λεπτών, στη διάρκεια της οποίας αντιμετώπισε δυνατούς [[Βόρειος άνεμος|βόρειους ανέμους]], συνθήκες παγετού και μηχανικά προβλήματα, η Αμέλια προσγειώθηκε σε ένα βοσκοτόπι στο Κάλμορ (''Culmore''), βόρεια του Ντέρι (''Derry'') της [[Βόρεια Ιρλανδία|Βόρειας Ιρλανδίας]]. Όταν ένας εργάτης του αγροκτήματος τη ρώτησε «''Πέταξες από μακριά;''» η Αμέλια απάντησε «''Από την Αμερική''». Το σημείο προσγείωσης της είναι σήμερα έδρα ενός μικρού μουσείου του Κέντρου Αμέλια Έρχαρτ (''Amelia Earhart Centre'').<ref>[http://www.derrycity.gov.uk/museums/emelia.asp Amelia Earhart Centre, Derry City Council Heritage and Museum Service]</ref>

Στις [[11 Ιανουαρίου]] [[1935]] η Έρχαρτ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από τη [[Χονολουλού]] της [[Χαβάη]] στο [[Όκλαντ]] της [[Καλιφόρνια]]. Αν και πολλοί άλλοι είχαν αποπειραθεί αυτή η υπερωκεάνια πτήση, με γνωστότερη την προσπάθεια του [[1927]] από τους ατυχείς συμμετέχοντες του αεροπορικού αγώνα ''Dole'' (''Dole Air Race'') οι οποίοι είχαν αντιστρέψει τη διαδρομή, η πτήση της Έρχαρτ υπήρξε απροβλημάτιστη, χωρίς μηχανικά προβλήματα.<ref name="Goldstein and Dillon p. 132.">Goldstein and Dillon 1997, p.132.</ref> Τις τελευταίες ώρες της πτήσης φέρεται να χαλαρώνει και να ακούει την «''αναμετάδοση της Μητροπολιτικής Όπερας από τη Νέα Υόρκη''».<ref name="Goldstein and Dillon p. 132." />

Την ίδια χρονιά, πετώντας άλλη μία φορά με το πιστό της ''Vega'' το οποίο είχε ονομάσει «''old Bessie, the fire horse''», η Έρχαρτ πέταξε σόλο από το [[Λος Άντζελες]] στην [[Πόλη του Μεξικού]] στις [[19 Απριλίου]]. Η επόμενη προσπάθεια της ήταν η δίχως στάση πτήση από την πόλη του Μεξικό στη [[Νέα Υόρκη]]. Ξεκινώντας στις [[8 Μαΐου]], η πτήση της ήταν δεν είχε προβλήματα παρόλο το μεγάλο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Νιούαρκ (''Newark'') του [[Νιού Τζέρσεϊ]] και την ανάγκασε να είναι προσεκτική<ref>Lovell 1989, p. 218.</ref> ώστε να μην προκαλέσει κάποιο ατύχημα κατά την τροχοδρόμηση της.

Η Έρχαρτ συμμετείχε σε ένα ακόμα αεροπορικό αγώνα μεγάλων αποστάσεων, τερματίζοντας πέμπτη στον αγώνα ''Bendix Trophy Race'' του 1935, το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να περιμένει δεδομένου ότι το εργοστασιακό της ''Lockheed Vega'' είχε μέγιστη ταχύτητα 195 μιλίων την ώρα και ήταν βραδύτερο από τα ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αεροσκάφη που είχαν τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 μιλίων την ώρα.<ref>Oakes 1985, p. 35.</ref> Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος καθώς ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Σεσίλ Άλλεν (''Cecil Allen'') σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα κατά την απογείωση ενώ η Ζακλίν Κόχραν (''Jacqueline Cochran'') αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων και της πυκνής [[ομίχλη]]ς<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 145.</ref> και των βίαιων [[καταιγίδα|καταιγίδων]] που χτύπησαν τον αγώνα.

Το [[1935]] η Έρχαρτ συνεργάστηκε με το πανεπιστήμιο ''Purdue'' ως επισκεπτόμενο μέλος συμβουλεύοντας γυναίκες σε θέματα σταδιοδρομίας και ως τεχνικός σύμβουλος του τμήματος [[αεροναυτική]]ς.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 145. Note: Her job at Purdue was outlined by Edward C. Elliott, the President of Purdue University.</ref> Τον [[Ιούλιος|Ιούλιο]] του [[1936]] παρέλαβε ένα [[Lockheed 10E Electra]] που χρηματοδοτήθηκε από το Purdue και άρχισε να σχεδιάζει την παγκόσμια πτήση της. Παρόλο που δεν θα ήταν η πρώτη που θα πραγματοποιούσε τον κύκλο της [[Γη]]ς, θα ήταν ο μακρύτερος κύκλος, ακολουθώντας μία εξαντλητική [[Ισημερινός|ισημερινή]] διαδρομή 29.000 [[μίλι|μιλίων]] (47.000 [[χιλιόμετρο|χλμ]]). Αν και το ''Electra'' έγινε γνωστό από τον τύπο ως «''ιπτάμενο εργαστήριο''», η εφαρμοσμένη επιστήμη ήρθε δεύτερη στο προγραμματισμό και η πτήση σχεδιάστηκε γύρω από την πρόθεση της Έρχαρτ να περιπλεύσει τη Γη, συγκεντρώνοντας παράλληλα υλικό και το ενδιαφέρον του κοινού για το επόμενο βιβλίο της. Η πρώτη της επιλογή ως πλοηγός ήταν ο πλοίαρχος Χάρρυ Μάννινγκ (''Harry Manning''), καπετάνιος του πλοίου ''President Roosevelt'' με το οποίο επέστρεψε η Αμέλια από την [[Ευρώπη]] το [[1928]].

Την ημέρα του [[Άγιος Πατρίκιος|Αγίου Πατρικίου]], στις [[17 Μαρτίου]] 1937, πέταξαν το πρώτο μέρος του ταξιδιού, από το [[Όκλαντ]] της Καλιφόρνια στη Χονολουλού της Χαβάη. Εκτός της Έρχαρτ και του Νόοναν, στο αεροσκάφος επέβαιναν ο Χάρρυ Μάννινγκ και ο πιλότος ακροβατικών του [[Χόλυγουντ|Χόλιγουντ]] Πωλ Μαντζ (''Paul Mantz''), ο οποίος ήταν ο τεχνικός σύμβουλος της Έρχαρτ. Εξαιτίας προβλημάτων με τη λίπανση και τους μηχανισμούς μεταβλητού βήματος της προπέλας, το αεροσκάφος χρειάστηκε επισκευές στη [[Χαβάη]]. Τελικά το ''Electra'' κατέληξε στο αεροδρόμιο Λουκ (''Luke'') του [[Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ|Αμερικανικού Ναυτικού]], στο νησί Φορντ (''Ford Island'') του [[Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ|Περλ Χάρμπορ]]. Τρεις μέρες αργότερα το αεροσκάφος ήταν έτοιμο και με επιβαίνοντες τους Έρχαρτ, Νόοναν και Μάννινγκ ξεκίνησαν για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού από το αεροδρόμιο Λουκ. Κατά τη διάρκεια όμως της απογείωσης το αεροσκάφος ανασηκώθηκε στη μία πτέρυγα, βρίσκοντας στο έδαφος με την άλλη. Οι συνθήκες του περιστατικού παραμένουν αδιευκρίνιστες. Μάρτυρες στο αεροδρόμιο Λουκ, μεταξύ των οποίων και ένας δημοσιογράφος του Associated Press που βρισκόταν παρόν, είπαν ότι είδαν το ένα ελαστικό να σκάει.<ref name="Rich p.245">Rich 1989, p. 245.</ref> Η Έρχαρτ νόμισε πως είτε έσκασε το δεξί ελαστικό του Electra, είτε είχε καταρρεύσει το δεξιό σκέλος του συστήματος προσγείωσης, είτε και τα δύο. Κάποιες πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Μαντζ, μίλησαν για λάθος της πιλότου.<ref name="Rich p.245" />

Μέσω μία σειράς παρανοήσεων ή λαθών (οι λεπτομέρειες παραμένουν ακόμα και σήμερα αδιευκρίνιστες) η τελική προσέγγιση με χρήση ραδιοναυτιλίας στη νήσο Χάουλαντ ήταν ανεπιτυχής. Ο Φρεντ Νόοναν είχε γράψει νωρίτερα σχετικά με προβλήματα που επηρέαζαν την ακρίβεια εύρεσης της κατεύθυνσής τους βασιζόμενοι στη [[ραδιοναυτιλία]].<ref>"The inaccuracies of direction finding bearings can be very definitely cataloged: twilight effects, faint signals, wide splits of minima, and inaccurate calibration."Noonan, Fred. ''Memo to Operations Manager, Pacific Division, Pan American Airlines'', 29 April 1935.</ref> Κάποιες πηγές έχουν σημειώσει την προφανή έλλειψη κατανόησης της Έρχαρτ της κεραίας εύρεσης κατευθύνσεως ''Bendix'', η οποία αποτελούσε την περίοδο εκείνη νέα τεχνολογία. Μία άλλη καταγεγραμμένη αιτία της πιθανής σύγχυσης ήταν το γεγονός ότι η άκατος της Ακτοφυλακής ''Itasca'' και η Έρχαρτ είχαν σχεδιάσει το πρόγραμμα επικοινωνιών τους χρησιμοποιώντας χρονικά συστήματα με διαφορά μισής ώρας (η Έρχαρτ χρησιμοποιούσε την Πολιτική Ώρα Γκρίνουιτς και το Itasca το σύστημα προσδιορισμού χρονικών ζωνών του Ναυτικού).<ref name="Hoversten">Hoversten 2007, p. 22-23.</ref>

Στην τελευταία γνωστή της μετάδοση στις 8:43 π.μ. η Έρχαρτ είπε «''Είμαστε στη γραμμή 157 337. Θα επαναλάβουμε αυτό το μήνυμα. Θα το επαναλάβουμε στους 6210 χιλιοκύκλους. Περιμένετε''». Όμως μερικές στιγμές αργότερα επανήλθε στην ίδια συχνότητα (3105 [[συχνότητα|kHz]]) με μία μετάδοση η οποία καταχωρήθηκε ως «αμφισβητούμενη»: «''Είμαστε σε πορεία βορρά προς νότο''».<ref>[http://web.archive.org/web/20080501044743/http://www.tighar.org/forum/FAQs/navigation.html ''Earhart Navigation FAQ'', TIGHAR]</ref> Η μετάδοση της Έρχαρτ φαίνεται να δηλώνει ότι αυτή και ο Νόοναν πίστευαν ότι είχαν φτάσει στην χαρτογραφημένη θέση της νήσου Χάουλαντ, το οποίο όμως ήταν εσφαλμένο κατά περίπου πέντε [[μίλι|ναυτικά μίλια]] (δέκα χιλιόμετρα). Το ''Itasca'' χρησιμοποίησε τους λέβητες του για να δημιουργήσει καπνό, όμως οι δύο αεροπόροι προφανώς δεν το είδαν. Τα πολλά σκόρπια σύννεφα στην περιοχή γύρω από τη νήσο Χάουλαντ είχαν επίσης επισημανθεί ως πιθανό πρόβλημα, καθώς η βαθιά σκιά τους στην επιφάνεια του [[ωκεανός|ωκεανού]] καθιστούσε δυσδιάκριτο το χαμηλό και επίπεδο προφίλ του νησιού.

Κατά πόσο ελήφθησαν μεταγενέστερα μηνύματα από την Έρχαρτ και το Νόοναν δεν έχει διευκρινιστεί. Εάν ελήφθησαν μεταδόσεις από το ''Electra'', οι περισσότερες αν όχι όλες ήταν αδύναμες και απελπιστικά αλλοιωμένες. Οι μεταδόσεις της Έρχαρτ προς τη νήσο Χάουλαντ γίνονταν στη συχνότητα των 3105&nbsp;kHz, μία συχνότητα περιορισμένη για αεροπορική χρήση στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]] από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (''Federal Communications Commission - FCC'').<ref>American Radio Relay League 1945, p. 453. Quote: "Frequencies between 2,504 to 3,497.5 kc were allocated to "Coastal harbor, government, aviation, fixed, miscellaneous."</ref> Αυτή όμως η συχνότητα δεν είχε θεωρηθεί κατάλληλη για μεταδόσεις από μεγάλες αποστάσεις. Όταν η Έρχαρτ βρισκόταν σε υψόμετρο ταξιδίου και μεταξύ της Λαε και της νήσου Χάουλαντ (περισσότερα από χίλια μίλα από το καθένα) κανένας σταθμός δεν άκουσε την προγραμματισμένη μετάδοση στις 0815 GCT.<ref>Long 1999, p. 20.</ref> Επιπλέον, ο μεταδότης των 50 βατ που χρησιμοποιούσε η Έρχαρτ ήταν συνδεδεμένος με μία, μικρότερη του απαιτούμενου μήκους, κεραία τύπου V.<ref>Everette, Michael. ''Electric Radio Communications Equipment Installed on Board Lockeed Electra NR16020''. Wilmington, Delaware: TIGHAR, 2006.</ref><ref>American Radio Relay League 1945, p. 196-199. Note: The height of the antenna is important, a horizontally polarized antenna operating at a small fraction of its wavelength above the ground will be less efficient than that same antenna operating at cruising altitude.</ref>

Η τελευταία φωνητική μετάδοση της Έρχαρτ που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ υποδείκνυε ότι αυτή και ο Νόοναν πετούσαν κατά μήκος μίας γραμμής θέσης (η οποία διέτρεχε στις 157 – 337 μοίρες) την οποία ο Νόοναν θα είχε υπολογίσει και αποτυπώσει στα χάρτη καθώς θα προσέγγιζαν το Χάουλαντ.<ref>Safford, Warren and Payne 2003, p. 145. Note: Safford disputes a "sun line" theory and proposes that Noonan asked Earhart to fly 157-337 magnetic or to fly at right angles to the original track on north-south courses.</ref> Μετά την απώλεια της επικοινωνίας με το νησί Χάουλαντ, έγιναν προσπάθειες να επικοινωνήσουν με τους δύο αεροπόρους τόσο με φωνητικές μεταδόσεις όσο και με μεταδόσεις σε κώδικα Μορς. Χειριστές κατά μήκος του Ειρηνικού και στις Ηνωμένες πολιτείες ίσως να άκουσαν σήματα από το ''Electra'', όμως αυτά ήταν ακαταλαβίστικα ή αδύναμα.<ref>Brandenberg, Bob. "Probability of Betty Hearing Amelia on a Harmonic Gardner Sunset: 0538Z Sunrise: 1747Z," ''TIGHAR website'', BettyProb182531a-1.pdf, 2007. Note: A teenager in the northeastern United States claims to have heard post-loss transmissions from Earhart and Noonan but modern analysis has shown there was an extremely low probability of any signal from Amelia Earhart being received in the United States on a harmonic of a frequency she could transmit upon.</ref>

Ξεκινώντας περίπου μία ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμα της Έρχαρτ, το ''USCG Itasca'' ξεκίνησε μία ανεπιτυχή έρευνα [[Βορράς|βόρεια]] και [[δύση|δυτικά]] της [[χάουλαντ νήσος|νήσου Χάουλαντ]], βασιζόμενο στις αρχικές υποθέσεις οι οποίες βασίζονταν στις μεταδόσεις από το αεροσκάφος. Το [[Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ|Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό]] ενεπλάκη σύντομα στην ερεύνα και μέσα σε διάστημα τριών ημερών έστειλε όλες τις διαθέσιμες μονάδες στην περιοχή των ερευνών, πλησίον του Χάουλαντ. Η αρχική έρευνα από το ''Itasca'' περιελάμβανε τον πλου κατά μήκος της γραμμής θέσης 157/337 στα βόρεια-βορειοδυτικά του νησιού. Στη συνέχεια ερεύνησε την περιοχή στα βορειοανατολικά του νησιού, παρακείμενη αλλά μεγαλύτερη της περιοχής που ερευνήθηκε στα βορειοδυτικά. Βασισμένοι στις ενδείξεις πολλών υποτιθέμενων μεταδόσεων της Έρχαρτ, κάποιες έρευνες επικεντρώθηκαν σε μία συγκεκριμένη θέση 281 μοίρες βορειοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, χωρίς όμως να βρεθούν σημάδια των δύο αεροπόρων ή ξηρά.<ref name="Goldstein and Dillon p. 251">Goldstein and Dillon 1997, p. 251.</ref> Τέσσερις μέρες μετά την τελευταία επιβεβαιωμένη μετάδοση της Έρχαρτ, στις [[6 Ιουλίου]] [[1937]], ο πλοίαρχος του θωρηκτού Κολοράντο (''Colorado'') διετάχθη από τον διοικητή της Δέκατης Τέταρτης Ναυτικής Περιφέρειας (''Fourteenth Naval District'') να αναλάβει την αρχηγεία όλων των μονάδων του ναυτικού και της ακτοφυλακής και να συντονίσει τις έρευνες.<ref name="Goldstein and Dillon p. 251"/>

Αργότερα οι έρευνες εστιάστηκαν στις [[Νησιά Φοίνικα|νήσους Φοίνιξ]] (Phoenix Islands), νότια του Χάουλαντ.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 248.</ref> Μία εβδομάδα μετά την εξαφάνιση, αεροσκάφη από το ''Colorado'' πέταξαν πάνω από πολλά νησιά του συμπλέγματος, συμπεριλαμβανομένης της [[Νικουμαρόρο|νήσου Γκάρντνερ]], η οποία ήταν ακατοίκητη για περισσότερα από 40 χρόνια. Η αναφορά για το Γκάρντνερ έγραφε «''Σημάδια πρόσφατης κατοίκησης είναι εμφανώς ορατά όμως οι επανειλημμένοι κύκλοι και εστίαση απέτυχαν να προκαλέσουν κάποιο απαντητικό κύμα από πιθανούς κατοίκους και τελικά φάνηκε δεδομένο ότι κανείς δεν ήταν εκεί… Στην δυτική πλευρά του νησιού ένα εγκαταλελειμμένο ατμόπλοιο (εκτοπίσματος περίπου 4.000 τόνων)… έχει σχεδόν εξοκείλει στην κοραλλιογενή παραλία με το κήτος του σπασμένο σε δύο σημεία. Η λίμνη στο Γκάρντνερ φαίνεται αρκετά βαθιά και σίγουρα αρκετά μεγάλη ώστε ένα υδροπλάνο ή ακόμα και μία αεράκατος να μπορούσε να προσθαλασσωθεί ή να αποθαλασσωθεί προς κάθε κατεύθυνση με λίγη ή και καθόλου δυσκολία. Εάν είχε την ευκαιρία, η κυρία Έρχαρτ θα μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο της στη λίμνη και να κολυμπήσει στην ακτή''».<ref>Memo from Senior Aviator, USS ''Colorado'', to The Chief of the Bureau of Aeronautics, "Aircraft Search of Earhart Plane," "Finding Amelia" DVD, Annapolis, Maryland, Naval Institute Press, 2006, DVD: Contents: Reports: Lambrecht.pdf, p. 3. Their commander Capt Friedell made no note of "recent habitation" in his official summary.</ref> Επίσης ανακαλύφθηκε ότι το σχήμα και το μέγεθος της νήσου Γκάρντνερ, όπως εμφανιζόταν στους χάρτες, ήταν τελείως ανακριβές. Περαιτέρω έρευνες από το ναυτικό επαναλήφθηκαν στα βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμένες στην πιθανότητα ότι το ''Electra'', μετά από πιθανή προσθαλάσσωση, θα επέπλεε στον ωκεανό ή οι δύο αεροπόροι θα βρίσκονταν σε κάποια [[Σωστική λέμβος|σωστική λέμβο]].<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 254.</ref>

Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το ''Electra'' έμεινε από καύσιμα και η Έρχαρτ με τον Νόοναν συνετρίβησαν στη θάλασσα. Ο πλοηγός και αεροναυτικός μηχανικός Έλγκεν Λονγκ (''Elgen Long'') και η σύζυγός του Μαρί Κ Λονγκ (''Marie K. Long'') αφιέρωσαν 35 χρόνια ερευνώντας τη θεωρία της «''συντριβής και βύθισης''», η οποία είναι η πλέον αποδεκτή εξήγηση της εξαφάνισης.<ref>[http://www.elgenlong.com/amelia.php?view=main "Crash and Sink" Theory]</ref> Ο πλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Λώρενς Φ. Σάφορντ (''Capt. Laurance F. Safford, USN''), ο οποίος ήταν υπεύθυνος του ''Mid Pacific Strategic Direction Finding Net'' την περίοδο του [[Μεσοπόλεμος|μεσοπολέμου]] και για την αποκωδικοποίηση Ιαπωνικών μηνυμάτων που αφορούσαν την επίθεση στο [[Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ|Περλ Χάρμπορ]], κρυπτογραφημένων με την συσκευή PURPLE, ξεκίνησε, τη δεκαετία του [[1970]], μία εκτενή ανάλυση της πτήσης της Έρχαρτ, συμπεριλαμβάνοντας τις περίπλοκες μεταδόσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα της Έρχαρτ έφερε χαρακτηριστικά «''φτωχού σχεδιασμού, ακόμα χειρότερης εκτέλεσης''».<ref name="Strippel">Strippel 1995, p. 20.</ref> Ο Υποναύαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Ρίτσαρντ Ρ Μπλακ (''Rear Admiral Richard R. Black, USN''), ο οποίος είχε τη διοικητική ευθύνη του αεροδιαδρόμου της [[χάουλαντ νήσος|νήσου Χάουλαντ]] και βρισκόταν παρών στο θάλαμο τηλεπικοινωνιών του ''Itasca'' δήλωσε με βεβαιότητα το [[1982]] ότι «''το Electra έπεσε στη θάλασσα περίπου στις 10 π.μ., στις [[2 Ιουλίου]] [[1937]], όχι πολύ μακριά από το Χάουλαντ''».<ref name="Strippel"/> Ο [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανός]] ιστορικός της αεροπορίας Ρόι Νέσμπιτ (''Roy Nesbit''), εξετάζοντας τις αποδείξεις από σύγχρονες μαρτυρίες και την αλληλογραφία του Πούτναμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ''Electra'' της Έρχαρτ δεν ανεφοδιάστηκε πλήρως στη Λαε.<ref>Strippel 1995, p. 58.</ref> Ο Ουίλιαμ Λ. Πόλχεμους (''William L. Polhemous''), πλοηγός της [[Ανν Πελεγκρένο]] (''Ann Pellegreno'') στην πτήση του [[1967]] η οποία ακολούθησε την αυθεντική διαδρομή της Έρχαρτ και του Νόοναν, μελέτησε τους χάρτες πλοήγησης για τις 2 Ιουλίου 1937 και θεώρησε ότι ο Νόοναν ίσως να είχε υπολογίσει λανθασμένα την «''ευθεία προσέγγιση''» για την άφιξη στο Χάουλαντ.<ref>Strippel 1995, p. 58, 60.</ref>

Αμέσως μετά την εξαφάνιση της Έρχαρτ και του Νόοναν, το Αμερικανικό Ναυτικό, ο Πωλ Μάντζ και η μητέρα της Έρχαρτ (η οποία έπεισε τον Πούτναμ να πραγματοποιήσει την έρευνα στο σύμπλεγμα Γκάρντνερ)<ref>Rich 1989, p. 272-273.</ref> εξέφρασαν την πεποίθηση ότι η πτήση είχε καταλήξει στις [[Νησιά Φοίνικα|νήσους Φοίνιξ]] (σήμερα τμήμα του [[Κιριμπάτι]]), περίπου 350 μίλια νοτιοανατολικά της νήσου Χάουλαντ.

Η υπόθεση της [[Νικουμαρόρο|νήσου Γκάρντνερ]] έχει χαρακτηριστεί ως η «''πλέον επιβεβαιωμένη''» εξήγηση για την εξαφάνιση της Έρχαρτ.<ref>''The end of Amelia Earhart (2): several theories.'' ''Avio News (WAPA)'', 16 July 2007. [http://www.avionews.com/index.php?corpo=see_news_home.php&news_id=1076879&pagina_chiamante=corpo%3Dindex.php Avio News (WAPA)] Retrieved: 17 July 2007.</ref> Η [[Διεθνής Ομάδα για την Ανεύρεση Ιστορικών Αεροσκαφών]] (''The International Group for Historic Aircraft Recovery - TIGHAR'') εξέφρασε την άποψη ότι η Έρχαρτ και ο Νόοναν πιθανώς να πέταξαν χωρίς περαιτέρω ραδιοφωνικές μεταδόσεις<ref>[http://199.236.90.155/Projects/Earhart/ResearchPapers/Worldflight/finalflight4.html ''The Final Flight Part 4: The Airplane Returns to Earth.'' Randall S. Jacobson, Ph.D.]</ref> για δυόμιση ώρες κατά μήκος της γραμμής θέσης που η Έρχαρτ μετέδωσε στην τελευταία εκπομπή της που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ, να έφθασε στην τότε ακατοίκητη νήσο Γκάρντνερ (σημερινή [[Νικουμαρόρο]]) του συμπλέγματος Φοίνιξ, προσγειώθηκαν στο επίπεδο κοραλλιογενές νησί, κοντά στο ναυάγιο ενός μεγάλου εμπορικού πλοίου και τελικά χάθηκαν.

Η έρευνα της TIGHAR απέφερε αρχαιολογικές και πρότερα ανέκδοτες αποδείξεις που συνηγορούσαν υπέρ της υπόθεσης αυτής.<ref>''Common Earhart Myths''. (Copyright date of 1998–2004 on page.) [http://web.archive.org/web/20080420072546/http://www.tighar.org/Projects/Earhart/AEmyths.html AE Myths] Retrieved: 1 April 2007.</ref><ref>''The TIGHAR Hypothesis''. November, 2001. [http://web.archive.org/web/20080430043144/http://www.tighar.org/Projects/Earhart/AEhypothesis.html AE Hypothesis] Retrieved: 1 April 2007.</ref> Για παράδειγμα, το [[1940]], ο Γκέραρντ Γκάλαγκχερ (''Gerald Gallagher''), Βρετανός αυτοκρατορικός αξιωματικός (και πιλότος ο ίδιος) ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου τους ανώτερούς του ότι βρήκε ένα «''σκελετό… πιθανόν μίας γυναίκας''», καθώς και ένα παλαιό κουτί, κάτω από ένα δέντρο στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Ο Γκάλαγκχερ διατάχθηκε να στείλει τον σκελετό στο [[Φίτζι]] όπου, το [[1941]], οι Βρετανικές αυτοκρατορικές αρχές παίρνοντας λεπτομερείς μετρήσεις των οστών κατέληξαν ότι ανήκαν σε γεροδεμένο άνδρα. Το [[1998]] όμως, μία ανάλυση των δεδομένων που προέκυψαν από τις μετρήσεις από εγκληματολόγους ανθρωπολόγους έδωσε ενδείξεις ότι ο σκελετός άνηκε σε μία «''ψηλή λευκή γυναίκα βορειοευρωπαϊκής καταγωγής''». Τα οστά καθεαυτά όμως είχαν από καιρό χαθεί στο Φίτζι.

Τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν από την TIGHAR στο Νικουμαρόρο περιλάμβαναν αυτοσχέδια εργαλεία, μία αλουμινένια επιφάνεια (πιθανόν από αεροσκάφος ''Electra''), ένα περίεργα κομμένο κομμάτι διάφανου πλέξιγκλας το οποίο έχει ίδιο πάχος και κυρτότητα με το παράθυρο ενός ''Electra'' και ένα παπούτσι ''Cat's Paw'', μεγέθους 9, που χρονολογείται από τη δεκαετία του [[1930]] και μοιάζει με τα υποδήματα που φορούσε η Έρχαρτ σε φωτογραφίες της παγκόσμιας πτήσης.<ref>''Was Amelia Earhart a doomed castaway?'' Associated Press (CNN) [http://www.cnn.com/2007/US/04/01/earhart.mystery.ap/index.html Earhart Mystery] Retrieved: 1 April 2007. Note: According to records, Noonan was 6 ft tall, and Earhart was 5 ft 8 in and wore a size 6 shoe according to her sister.</ref> Οι αποδείξεις αυτές παραμένουν περιστασιακές, όμως ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζωρτζ Πούτναμ Τζούνιορ, έχει εκφράσει τον ενθουσιασμό του για την έρευνα της TIGHAR.<ref>Cruikshank, Joe. "The Search for Earhart's Plane Continues." ''Treasure County Palm News, 4 November 2006''. [http://nl.newsbank.com/cgi-bin/ngate/TCNP?ext_docid=1154F5669639D990&ext_hed=The%20search%20for%20Amelia%20Earhart's%20plane%20continues&ext_theme=tcnp&pubcode=TCNP] Retrieved: 1 April 2007.</ref>

Το [[1966]] ο ανταποκριτής του [[CBS]] Φρεντ Γκόερνερ (''Fred Goerner'') εξέδωσε ένα βιβλίο όπου ισχυριζόταν ότι η Έρχαρτ και ο Νόοναν είχαν αιχμαλωτιστεί και εκτελεστεί όταν το αεροσκάφος τους συνετρίβη στη νήσο [[Σαϊπάν]], τμήμα των [[Βορείων Μαριάνων Νήσων]], το οποίο βρισκόταν τότε υπό Ιαπωνική κατοχή.<ref>[http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9F06E1D9133BF935A2575AC0A962958260 New York Times Obituary: Fred Goerner, Broadcaster, 69 Published: 16 September 1994]</ref><ref>[http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,836416-2,00.html ''Time Magazine''] Goerner’s book was immediately challenged, but the ''Time Magazine'' article on it does include a quote from Admiral [[Chester W. Nimitz]], who ''allegedly'' told Goerner in March 1965: "I want to tell you Earhart and her navigator did go down in the Marshalls and were picked up by the Japanese."</ref><ref>Goerner 1966, p. 304. Note: Goerner disclosed in his book that Nimitz refused permission to be quoted.</ref>

Ο Τόμας Ε. Ντεβίν (''Thomas E. Devine''), ο οποίος υπηρέτησε σε μία ταχυδρομική στρατιωτική μονάδα, έγραψε το ''Eyewitness: The Amelia Earhart Incident'', που περιελάμβανε την επιστολή της κόρης ενός Ιάπωνα αξιωματικού της αστυνομίας και η οποία ισχυριζόταν ότι ο πατέρας της ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση της Έρχαρτ.

Ο πρώην πεζοναύτης Ρόμπερτ Ουάλακ (''Robert Wallack'') ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και άλλοι στρατιώτες άνοιξαν ένα χρηματοκιβώτιο στη Σαϊπάν και βρήκαν την βαλίτσα της Έρχαρτ. Ο πρώην πεζοναύτης Έρσκιν Τζ. Νάμπερς (''Earskin J. Nabers'') ισχυρίστηκε ότι ενώ υπηρετούσε ως χειριστής ασυρμάτου στη Σαϊπάν το [[1944]], αποκρυπτογράφησε ένα μήνυμα αξιωματικών του ναυτικού το οποίο έλεγε ότι το αεροσκάφος της Έρχαρτ βρέθηκε στο αεροδρόμιο Ασλίτο (''Aslito Airfield''), ότι αργότερα διατάχθηκε να φυλάει το αεροσκάφος και ότι υπήρξε μάρτυρας της καταστροφής του.<ref>[http://video.google.com/videoplay?docid=7287599184130049317&hl Thomas E. Devine: What Really Happened to Amelia Earhart]</ref> Το [[1990]], η σειρά ''Unsolved Mysteries'' (Άλυτα Μυστήρια) του τηλεοπτικού δικτύου ''NBC-TV'' μετέδωσε τη συνέντευξη μίας γυναίκας από τη Σαϊπαν η οποία ισχυρίστηκε ότι ήταν μάρτυρας της εκτέλεσης της Έρχαρτ και του Νόοναν από Ιάπωνες στρατιώτες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ καμία ανεξάρτητη επιβεβαίωση ή υποστήριξη των ισχυρισμών αυτών.<ref>Strippel 1995, p. 52.</ref> Φωτογραφίες που υποτίθεται πως απεικόνιζαν την Έρχαρτ στη διάρκεια της αιχμαλωσίας της αποδείχθηκαν είτε ψεύτικες είτε ότι είχαν παρθεί πριν από την τελευταία της πτήση.<ref>''[http://tighar.org/TTracks/15_1/faqs.html Amelia Earhart FAQ]'', TIGHAR</ref>

Στα χρόνια που ακολούθησαν πραγματοποιήθηκαν δύο αξιοσημείωτες αναμνηστικές πτήσεις από γυναίκες αεροπόρους ακολουθώντας την αυθεντική πορεία της Έρχαρτ.

Η ζωή της Αμέλια Έρχαρτ κέντρισε τη φαντασία πολλών συγγραφέων και άλλων: