Κλαύδιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|σύζυγος = Πλαυτία Ουργουλανίλλα ([[15]]-[[28]])</br />Αιλία Παιτίνα ([[28]]-[[31]])</br />Βαλερία Μεσσαλίνα ([[31]]-[[49]])</br />[[Ιουλία Αγριππίνα]] ([[49]]-[[54]])

|επίγονοι = Κλαύδιος Δρούσος</br />Κλαυδία Αντωνία</br />Κλαυδία Οκταβία</br />Βρετανικός</br />[[Νέρων]] (υιοθετημένος)

Ο '''Τιβέριος Κλαύδιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός''' (Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus, [[1 Αυγούστου]] [[10 π.Χ.]] – [[13 Οκτωβρίου]] [[54]]) ήταν [[Κατάλογος Ρωμαίων Αυτοκρατόρων|Ρωμαίος αυτοκράτoρας]] από το [[41]] έως το [[54]]. Μέλος της δυναστείας των [[Δυναστεία Ιουλίων - Κλαυδίων|Ιουλίων-Κλαύδιων]], ήταν γιος του [[Νέρωνας Κλαύδιος Δρούσος Γερμανικός|Δρούσου]] και της [[Αντονία η Νεότερη|Αντωνίας της Νεότερης]]. Γεννήθηκε στο Λούγδουνο της [[Γαλατία]]ς (σημ. Λυών της Γαλλίας) και ήταν ο πρώτος αυτοκράτoρας με καταγωγή εκτός [[Ιταλία]]ς. Υπέφερε από μικρή αναπηρία στο βάδισμα και μερική κώφωση λόγω παιδικής ασθένειας και γι’αυτό η οικογένειά του τον απέκλεισε από θέσεις εξουσίας, ώσπου τελικά έγινε ύπατος (consul) του ανιψιού του [[Καλιγούλας|Καλιγούλα]] το [[37]]. Η αναπηρία αυτή πιθανώς τον έσωσε από τις εκκαθαρίσεις πολλών ευγενών κατά τη διάρκεια της θητείας των αυτοκρατόρων [[Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος|Τιβέριου]] και Καλιγούλα, καθώς εν δυνάμει εχθροί του τον θεώρησαν ασήμαντη απειλή. Επιβίωσε για να ανακηρυχθεί αυτοκράτoρας από την [[Πραιτοριανή Φρουρά]] αμέσως μετά το θάνατο του Καλιγούλα, όταν πια είχε μείνει ο τελευταίος ενήλικας άντρας της οικογένειας.

Παρά την έλλειψη εμπειρίας, ο Κλαύδιος απεδείχθη ικανός και αποτελεσματικός κυβερνήτης. Επίσης έφερε σε πέρας ένα φιλόδοξο οικοδομικό πρόγραμμα, με την κατασκευή πολλών δρόμων, υδραγωγείων και καναλιών σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επί θητείας του ενσωμάτωσε στην αυτοκρατορία τις επαρχίες της [[Θράκη]]ς, του [[Νωρικό|Νωρικού]], της [[Παμφυλία]]ς, της [[Λυκία]]ς και της [[Ιουδαία]]ς και ξεκίνησε την κατάκτηση της [[Βρετανία]]ς. Είχε ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον για νομικά ζητήματα, προήδρευε σε δημόσιες δίκες και εξέδιδε έως και είκοσι διατάγματα την ημέρα. Παρά ταύτα, θεωρούνταν ευάλωτος κυβερνήτης, κυρίως από τα στρώματα των ευγενών, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Έτσι, ο Κλαύδιος αναγκάστηκε να προστατεύει τη θέση του διαρκώς, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία αρκετών συγκλητικών. Τέτοια συμβάντα στιγμάτισαν τη φήμη του μεταξύ των αρχαίων συγγραφέων, αλλά οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν ανατρέψει αυτή την εικόνα. Μετά το θάνατό του το 54, στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο θετός ανιψιός του [[Νέρων]]ας.

Ο Κλαύδιος γεννήθηκε την [[1 Αυγούστου|1η Αυγούστου]] [[10 π.Χ.]] στο Λούγδουνον της Γαλατίας (σημερινή [[Λυών]] της [[Γαλλία]]ς), παιδί του Νέρωνα Κλαύδιου Δρούσου και της Αντωνίας, ανήμερα της αφιέρωσης του βωμού του Ιερού των Τριών Γαλατιών στον [[Οκταβιανός Αύγουστος|Αύγουστο]]. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, τον [[Γερμανικός|Γερμανικό]] και τη [[Λιβίλλα]]. Η μητέρα του ενδέχεται να είχε γεννήσει άλλα δύο παιδιά που πέθαναν νέα. Παππούς και γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του ήταν, αντίστοιχα, ο [[Μάρκος Αντώνιος]] και η [[Οκτάβια η Νεότερη]], αδερφή του Αυγούστου. Κατ’ επέκταση, ήταν μακρινός απόγονος του ίδιου του [[Ιούλιος Καίσαρας|Ιουλίου Καίσαρα]]. Από το σόι του πατέρα του, παππούς του ήταν ο [[Τιβέριος Κλαύδιος Νέρωνας]] και γιαγιά του η [[Λιβία]], τρίτη γυναίκα του Αυγούστου. Στα χρόνια της διακυβέρνησής του, ο Κλαύδιος διέδωσε τη φήμη ότι ο πατέρας του ήταν στην πραγματικότητα νόθος γιος του Αυγούστου, για να στοιχειοθετήσει έτσι την ψευδή εντύπωση ότι παππούς τους ήταν ο Αύγουστος.

Το [[9 π.Χ.]] ο Δρούσος πέθανε αναπάντεχα, πιθανώς λόγω κάποιας ασθένειας, κατά τη διάρκεια εκστρατείας του στη [[Γερμανία]]. Ο Κλαύδιος μεγάλωσε πλέον με τη μητέρα του που παρέμεινε χήρα ως το τέλος της. Όταν η αναπηρία του έγινε πρόδηλη, η σχέση του με την οικογένειά του άλλαξε προς το χειρότερο. Η Αντωνία τον αποκαλούσε «τέρας» και τον θεωρούσε πνευματικά ηλίθιο, λέγεται, μάλιστα, ότι τον παρέδωσε για μερικά χρόνια στη γιαγιά του Λίβια<ref>Dio ''Hist.'' LX 2</ref>. Η Λίβια ήταν ελάχιστα καλύτερη μαζί του και συχνά τον επίπληττε μέσω επιστολών γεμάτων κακία. Για να τον πειθαρχήσουν, παρέδωσαν την κηδεμονία του Κλαύδιου σε έναν «μουλαροδηγό» <ref>Suet. ''Claud.'' 2. Suet ''Claud.'' 4 indicates the reasons for choosing this tutor, as outlined in Leon (1948).</ref>, πεπεισμένοι ότι η κατάστασή του οφειλόταν στην τεμπελιά και την έλλειψη θέλησης. Στην εφηβία του, τα συμπτώματα αναπηρίας εξαλείφθηκαν κάπως και η οικογένειά του άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Το [[7]] προσέλαβαν τον [[Τίτος Λίβιος|Τίτο Λίβιο]] ως δάσκαλό του στο μάθημα της ιστορίας, υποβοηθούμενο από τον Σουλπίκιο Φλάβιο. Ο Κλαύδιος περνούσε αρκετές ώρες με τον Λίβιο όπως επίσης και με το φιλόσοφο [[Αθηνόδωρος ο Σάνδωνος|Αθηνόδωρο]]. Σύντομα, ο Αύγουστος έμεινε εντυπωσιασμένος από τη ρητορική διαύγεια του Κλαύδιου και οι προσδοκίες όλων για το μέλλον του αυξήθηκαν γοργά<ref>Suet. ''Claud.'' 4.</ref>.

Κατά ειρωνικό τρόπο, τα εκκολαπτόμενα βήματα του Κλαύδιου ως ιστοριογράφου ήταν αυτά που περιόρισαν τη νεανική του καριέρα. Σύμφωνα με τον Vincent Scramuzza και άλλους, ο Κλαύδιος ασχολήθηκε με την καταγραφή των [[Ρωμαϊκοί Εμφύλιοι Πόλεμοι|Ρωμαϊκών Εμφύλιων Πολέμων]], ένα έργο με ύφος υπερβολικά αληθινό έως και κριτικό απέναντι στον Αύγουστο<ref>Scramuzza (1940) p.&nbsp;39.</ref>. Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα του εμφυλίου ήταν πολύ πρόσφατα για να αποτυπωθούν καθαρά και το έργο του Κλάυδιου «υπενθύμιζε» στον Αύγουστο ότι ο συγγραφέας ήταν απόγονος του μεγάλου αντιπάλου του, του Μάρκου Αντωνίου. Η μητέρα και η γιαγιά του σταμάτησαν τον Κλαύδιο εγκαίρως και μάλλον γι’ αυτό πίστευαν ότι δεν ήταν άξιος για δημόσιες θέσεις καθώς δεν μπορούσαν να του εμπιστευτούν τη συνέχιση της «επίσημης γραμμής» του θρόνου. Όταν αργότερα ξανάπιασε την πένα, ο Κλαύδιος αγνόησε τα γεγονότα του εμφυλίου εξ’ ολοκλήρου. Το κακό όμως είχε γίνει, και έτσι υποχρεώθηκε να μείνει μακρυά από το προσκήνιο για καιρό. Ενδεικτικά, όταν, το έτος 8, ανηγέρθη η αψίδα της [[Παβία]]ς προς τιμήν της οικογένειας, το όνομά του χαράχτηκε μόλις στην άκρη της, δίπλα από αυτά των νεκρών πριγκίπων [[Γάιος Καίσαρας|Γάιου]], [[Λούκιος Καίσαρας|Λούκιου]] και των παιδιών του Γερμανικού. Υπήρχε μάλιστα η υποψία ότι ο Κλαύδιος χάραξε το όνομα μόνος του δεκαετίες μετά, και ότι στην αρχή δεν αναφέρονταν καθόλου<ref>Stuart (1936).</ref>.

Όταν ο Αύγουστος πέθανε το 14, ο 23άχρονος Κλαύδιος ζήτησε από τον θείο του Τιβέριο να του επιτρέψει να συμμετάσχει στο cursus honorum, τη δοκιμαστική διαδικασία που θα του επέτρεπε να αναλάβει μελλοντικές θέσεις πολιτικής ευθύνης. Ο Τιβέριος, ως νέος αυτοκράτoρας, αποκρίθηκε δίνοντάς του μόνο κάποιο τιμητικό τίτλο και, όταν ο Κλαύδιος επανήλθε, τον αγνόησε παντελώς. Καθώς ο νέος αυτοκράτoρας αποδείχθηκε λιγότερο γενναιόδωρος μαζί του σε σχέση με τον παλιό, ο Κλαύδιος αποσύρθηκε στα γράμματά του, ακολουθώντας μοναχική ζωή.

Παρά την περιφρόνηση της οικογένειάς του, φαίνεται πως ο κόσμος έτρεφε σεβασμό προς το πρόσωπό του από νωρίς. Στην κηδεία του Αύγουστου οι ιππείς επέλεξαν αυτόν ως μπροστάρη της ακολουθίας. Όταν κάποτε κάηκε το σπίτι του, η [[Ρωμαϊκή Σύγκλητος|Σύγκλητος]] απαίτησε την ανακατασκευή του δημοσία δαπάνη. Επίσης, επιζήτησαν την παρουσία του Κλαύδιου στις δημόσιες συζητήσεις. Και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, ο Τιβέριος απέρριψε τα σχετικά αιτήματα, μα τα συναισθήματα του κοινού παρέμεναν θετικά υπέρ του Κλαύδιου. Κατά την περίοδο αμέσως μετά το θάνατο του γιου του Τιβέριου, [[Ιούλιος Καίσαρας Δρούσος|Ιούλιου Καίσαρα Δρούσου]], ο Κλαύδιος προτάθηκε από κάποιες παρατάξεις να οριστεί διάδοχος. Όμως, επειδή την εποχή εκείνη η πολιτική τρομοκρατία του διοικητή της Πραιτοριανής Φρουράς [[Σεϊάνος|Σηιανού]] είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, ο Κλαύδιος επέλεξε να υποβαθμίσει το γεγονός.

Μετά το θάνατο του Τιβέριου, ο νέος αυτοκράτoρας [[Καλιγούλας]] (γιος του αδερφού του Κλαύδιου, [[Γερμανικός|Γερμανικού]]) αναγνώρισε ότι ο θείος του θα μπορούσε να του φανεί σε κάτι χρήσιμος και τον διόρισε συνύπατό του, ώστε να προβάλει τη μνήμη του νεκρού πατέρα του, του Γερμανικού. Παρ´όλα αυτά, ο Καλιγούλας συνέχισε να βασανίζει το θείο του ασταμάτητα: τον γελοιοποιούσε συχνά μπροστά στη Σύγκλητο, τον φόρτωνε με τεράστια χρέη, τον περιέπαιζε με πονηρά ανέκδοτα, κ.ο.κ. Σύμφωνα με τον [[Δίων Κάσσιος|Δίωνα Κάσσιο]], κατά τα τέλη της θητείας του Καλιγούλα, ο Κλαύδιος είχε αδυνατίσει φοβερά, πιθανώς λόγω του υπερβολικού άγχους του<ref>Dio ''Rom. Hist.'' LX 2. Suhr (1955) suggests that this must refer to before Claudius came to power.</ref>.

Στις [[24 Ιανουαρίου]] του [[41]], ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε από ευρεία συνωμοσία υπό τον διοικητή των Πραιτοριανών [[Κάσσιος Χαιρέας|Κάσσιο Χαιρέα]] και με τη συμμετοχή αρκετών συγκλητικών. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Κλαύδιος ήταν αναμεμειγμένος στη δολοφονία, αν και φέρεται να γνώριζε το σχέδιο, αφού εγκατέλειψε τη σκηνή του φόνου λίγο πριν ο ανιψιός του σκοτωθεί<ref>Major (1992)</ref>. Όμως, μετά και τις δολοφονίες της γυναίκας και της κόρης του Καλιγούλα, έγινε ολοφάνερο ότι ο Χαιρέας είχε σκοπό να κινηθεί πέραν της αρχικής συνωμοσίας και να εξολοθρεύσει ολόκληρη την αυτοκρατορική οικογένεια. Στο χάος που ακολούθησε, ο Κλαύδιος είδε να εξαφανίζονται, υπό τη γερμανική φρουρά, αρκετοί πολιτικά αμέτοχοι ευγενείς του παλατιού, περιλαμβανομένων δικών του φίλων. Διέφυγε στο παλάτι για να σωθεί και, σύμφωνα με την παράδοση, τον εντόπισε κρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες ένας πραιτοριανός ονόματι Γράτος, που αμέσως τον προσφώνησε τιμητικά princeps («αρχηγό») <ref>Josephus ''Antiquitates Iudiacae'' XIX. Dio ''Rom. Hist.'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Cassius_Dio/60*.html#1 LX 1.3]</ref>. Τμήμα της φρουράς φαίνεται πως τον αναζητούσε, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν ανήκε στο τάγμα που επιθυμούσε εκδίκηση εναντίον του. Τελικά, τον φυγάδεψαν στο στρατόπεδο της Πραιτοριανής Φρουράς και τον έθεσαν υπό την προστασία τους.

Ο Κλαύδιος ανέλαβε άμεσες πρωτοβουλίες για να ισχυροποιήσει τη νομιμότητά του έναντι κάθε πιθανού σφετεριστή, κυρίως με το να τονίσει τη θέση του ως μέλους της οικογενειακής δυναστείας. Υιοθέτησε το προσωνύμιο «Καίσαρας» που έφερε μεγάλη εκτίμηση ανάμεσα στον πληθυσμό. Για να γίνει αυτό, εγκατέλειψε το επώνυμο «Νέρων» που είχε πάρει ως paterfamilias της οικογένειας των Κλαυδίων Νερώνων, όταν ο αδελφός του Γερμανικός υιοθετήθηκε από τον Τιβέριο και μπήκε στην οικογένεια των Καισάρων. Παρόλο που ο ίδιος δεν είχε υιοθετηθεί ούτε από τον Αύγουστο ούτε από τους διαδόχους του, ήταν όμως εγγονός της Οκταβίας, και γι' αυτό πίστευε ότι είχε το δικαίωμα. Χρησιμοποίησε επίσης τον τίτλο «Αύγουστος» όπως και οι δυο προηγούμενοι αυτοκράτoρες κατά την ανακήρυξή τους. Εξάλλου κράτησε τον τιμητικό τίτλο «Γερμανικός» ως ένδειξη σεβασμού προς την ηρωική μορφή του αδερφού του και θεοποίησε τη γιαγιά του Λιβία ώστε να υπογραμμίσει τη θέση της ως συζύγου του ημίθεου Αυγούστου. Ο Κλαύδιος έκανε συχνά χρήση του όρου “filius Drusi” (γιος του Δρούσου) στον επίσημο τίτλο του, με σκοπό να θυμίζει στους πολίτες του τον θρυλικό πατέρα του, χτίζοντας πάνω στη φήμη του τελευταίου.

Επειδή ανακηρύχθηκε αυτοκράτoρας με πρωτοβουλία της Πραιτοριανής Φρουράς και όχι της Συγκλήτου (η μοναδική τέτοια περίπτωση ως τότε), ο Κλαύδιος έπεσε συχνά θύμα κριτικής από σημαντικούς σχολιαστές της εποχής, όπως ο [[Σενέκας ο Νεότερος|Σένεκας]]. Ήταν επίσης ο πρώτος αυτοκράτoρας που προσέφυγε στη δωροδοκία προκειμένου να στερεώσει την αφοσίωση του στρατεύματος. Επειδή τόσο ο Τιβέριος όσο και ο Αύγουστος είχαν κληροδοτήσει σημαντικά δώρα στο στρατό και τη φρουρά με τη διαθήκη τους, και το ίδιο αναμενόταν με το θάνατο του Καλιγούλα (παρότι δεν είχε αφήσει διαθήκη), ο Κλαύδιος, από ευγνωμοσύνη προς τη φρουρά, στην αρχή της αυτοκρατορικής θητείας του απένειμε δώρα τους Πραιτοριανούς με ειδικό νόμισμα που έκοψε για την περίσταση.

Στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κλαύδιου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επέκτεινε τα σύνορά της για πρώτη φορά μετά το θάνατο του Αύγουστου. Οι επαρχίες της [[Θράκη|Θράκης]]ς, του [[Νωρικό|Νωρικού]], της [[Παμφυλία|Παμφυλίας]]ς, της [[Λυκία|Λυκίας]]ς και της [[Ιουδαία|Ιουδαίας]]ς προσαρτήθηκαν σ’ αυτήν υπό διάφορες συνθήκες. Η προσάρτηση της [[Μαυριτανία (βόρεια Αφρική)|Μαυριτανίας]] είχε ξεκινήσει από τον Καλιγούλα και ολοκληρώθηκε με την ήττα των τοπικών επαναστατών και τη διαίρεση του πρώην βασιλείου σε δύο ρωμαϊκές επαρχίες<ref>Pliny 5.1–5.2, Cassius Dio, 60.8, 60.9</ref>. Η κατάκτηση με την πιο μακροπρόθεσμη επίπτωση ήταν της Βρετανίας<ref>Scramuzza, Chap. 9</ref>.

Το [[43]], έπειτα από έκκληση ενός φιλικά προσκείμενου φύλαρχου της Βρετανίας που μόλις είχε εκδιωχθεί, ο Κλαύδιος έστειλε στη Βρετανία τον [[Αύλος Πλαύτιος|Αύλο Πλαύτιο]] μαζί με τέσσερις ρωμαϊκές [[Λεγεώνα|λεγεώνες]]. Η Βρετανία ήταν για τη Ρώμη ελκυστικός στόχος λόγω του πλούτου της σε μέταλλα και δούλους. Αποτελούσε επίσης καταφύγιο για Γαλάτες στασιαστές και διαφόρους άλλους ανυπότακτους, και επομένως δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη της για πολύ. Μετά τις πρώτες επιθέσεις, ο Κλαύδιος ταξίδεψε στο νησί αυτοπροσώπως φέρνοντας μαζί του ενισχύσεις και πολεμικούς ελέφαντες. Οι τελευταίοι πρέπει να έκαναν μεγάλη εντύπωση στους ντόπιους όταν χρησιμοποιήθηκαν στην κατάληψη του [[Καμουλόδουνο|Καμουλόδουνου]]υ. Ο Κλαύδιος αποχώρησε ύστερα από 16 ημέρες μαχών, αλλά παρέμεινε κοντά στα μέτωπα. Η Σύγκλητος του έδωσε το δικαίωμα να τελέσει θρίαμβο για το κατόρθωμά του, διάκριση που δικαιούνταν μόνο μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Αργότερα, ο Κλαύδιος αναίρεσε αυτούς τους περιορισμούς προς τιμήν αρκετών νικηφόρων στρατηγών του. Του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος «Βρετανικός», αλλά τον αποδέχτηκε μόνο υπέρ του γιου του, χωρίς ποτέ να τον χρησιμοποιήσει ο ίδιος. Όταν ο Βρετανός τοπικός στρατηγός [[Καράτακος]] συνελήφθη το [[50]] μ.Χ., ο Κλαύδιος του απένειμε χάρη, κάτι εντελώς ασυνήθιστο για εχθρό της Ρώμης. Ο Καράτακος έζησε ως το φυσικό του θάνατο σε γη που του παραχώρησε το ρωμαϊκό κράτος.

Ο Κλαύδιος έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις μεταφορές, φτιάχνοντας δρόμους και κανάλια σε όλη την επικράτεια. Μεταξύ αυτών ήταν ένα τεράστιο κανάλι που οδηγούσε από τον [[Ρήνος|Ρήνο]] στη θάλασσα καθώς και ένα δρόμο που συνέδεε τη Ιταλία με τη Γερμανία (και τα δυο είχαν ξεκινήσει από τον πατέρα του, τον Δρούσο). Κοντά στη Ρώμη, έστησε πλωτό κανάλι στον [[Τίβερης|Τίβερη]] που οδηγούσε στο καινούριο λιμάνι του [[Πόρτους]], βόρεια της [[Όστια]]ς (αρχ. [[Αρχαία Όστια|Όστια Αντίκα]]). Το λιμάνι αυτό είχε σχήμα ημικύκλιου με δύο μόλους και ένα φάρο στο στόμιό του. Η κατασκευή του είχε το επιπλέον όφελος ότι μείωσε τον υπαρκτό κίνδυνο πλημμύρας της πόλης.

Το λιμάνι της Όστιας ήταν μέρος της λύσης που επινόησε ο Κλαύδιος για τις συνεχείς ελλείψεις σιταριού κατά τους χειμώνες, μετά δηλαδή, την παύση των Ρωμαϊκών ναυτικών αποστολών. Ως δεύτερη λύση, ασφάλισε τα πλοία που αναλάμβαναν το ρίσκο να μεταφέρουν σιτηρά από την [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] τους εκτός περιόδου μήνες του χρόνου. Έδωσε, ακόμα, ειδικά δικαιώματα στους ναύτες όπως υπηκοότητα και την εξαίρεσή τους από τον περίφημο [[Πάπιος Ποππαίος Νόμος|Πάπιο Ποππαίο Νόμο]] (Lex Papia Poppaea), το νόμο που διακανόνιζε ζητήματα γάμου. Επιπλέον, αναίρεσε τα φορολογικά βάρη που είχε επιβάλλει ο Καλιγούλας στα τρόφιμα και μείωσε τη φορολογία σε περιοχές που υπέφεραν από ξηρασία ή λιμό.

Λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες ανέλαβε το θρόνο, ο Κλαύδιος έδωσε μεγάλη έμφαση στο να διατηρήσει ικανοποιημένη τη Σύγκλητο. Στις συνόδους της, ο αυτοκράτoρας καθόταν ανάμεσα τους συγκλητικούς και μιλούσε όταν έρθει η σειρά του. Ομοίως, όταν προλόγιζε έναν καινούριο νόμο, καθόταν σε έναν παγκάκι ανάμεσα στους ύπατους. Αρχικά, αρνήθηκε πολλούς από τους τίτλους των προκατόχων του όπως το Imperator, και προτίμησε να τους υιοθετήσει στη διάρκεια του χρόνου. Επέτρεψε στη Σύγκλητο να κόψει τα δικά της μπρούτζινα νομίσματα για πρώτη φορά από την εποχή του Αυγούστου και επανέφερε τις επαρχίες της [[Μακεδονία (Ρωμαϊκή επαρχία)|Μακεδονίας]] και της [[Αχαΐα (Ρωμαϊκή επαρχία)|Αχαΐας]] ξανά υπό τον έλεγχο της Συγκλήτου.

Παράλληλα ο Κλάυδιος αναζητούσε κατάλληλους ανθρώπους από διάφορες επαρχίες της αυτοκρατορίας, όπως τη Γαλατία, και επέπληττε τους συγκλητικούς που περιφρονούσαν τέτοια στελέχη. Επίσης αύξησε τον αριθμό των [[Πατρίκιοι|πατρίκιων]] με την αποδοχή νέων οικογενειών εις το σώμα, καθώς οι υπάρχουσες οικογένειες ευγενών ήταν σε φθίνουσα αριθμητικά πορεία. Αυτό ήταν κάτι που είχαν κάνει και οι προκάτοχοί του, τόσο ο [[Λούκιος Ιούνιος Βρούτος]] όσο και ο Ιούλιος Καίσαρας.

Ο Κλαύδιος δεν ήταν ο πρώτος Αυτοκράτoρας που χρησιμοποίησε απελεύθερους (πρώην σκλάβους) στην καθημερινή λειτουργία της κυβέρνησής του. Αύξησε όμως το ρόλο τους για δύο λόγους: πρώτον, λόγω της διαρκούς κόντρας με μερίδα της Συγκλήτου (και του σεβασμού που έτρεφε προς το σώμα) και, δεύτερον, διότι προτιμούσε ανελεύθερους αντί για αξιωματούχους γεννημένους «πολίτες» της Ρώμης, καθώς θεωρούσε τους τελευταίους ισάξιους και όχι κατώτερούς του.

Κατά τον Σουητώνιο, ο Κλαύδιος ήταν μεγάλος φίλος των παιχνιδιών. Λέγεται ότι σε παραστάσεις μονομάχων ανασηκωνόταν από τη θέση του μαζί με το κοινό και ζητωκραύγαζε τους παλαιστές<ref>Suet. Claud. 12</ref>. Ό ίδιος ηγήθηκε στην εισαγωγή αρκετών καινούριων και πρωτοπόρων παιχνιδιών. Αμέσως μετά την αναρρίχησή του στο θρόνο, θεσμοθέτησε παιχνίδια στη μνήμη και ανήμερα των γενεθλίων του πατέρα του<ref>Suet. Claud. 11</ref>. Ετήσιες γιορτές έπαιρναν επίσης μέρος σε κάθε επέτειο της διακυβέρνησής του στα Πραιτοριανά ανάκτορα<ref name="Suet">Suet. Claud. 21</ref>. Επί των ημερών του, έλαβαν χώρα τα λεγόμενα [[Λούντι Τερεντίνι]], αγώνες προς τιμήν των 800 χρόνων από την ίδρυση της Ρώμης. Ο Αύγουστος είχε οργανώσει τις ίδιες ακριβώς τελετές λιγότερο από 100 χρόνια νωρίτερα, με το λανθασμένο αιτιολογικό ότι οι αγώνες γιορτάζονταν κάθε 110 και όχι 100 χρόνια. Ο Κλαύδιος καθιέρωσε, τέλος, ναυτικές μάχες για να σημειώσει την αποτυχημένη προσπάθειά του να διοχετεύσει τα νερά του ποταμού Φουσίνε<ref name="Suet"/>.

Στην Όστια, μπροστά σε πολλούς θεατές, ο Κλαύδιος πάλεψε με μια [[φάλαινα]]-δολοφόνο που είχε παγιδευτεί στο λιμάνι. Το γεγονός παρακολουθούσε ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος:

Οι αρχαίοι ιστορικοί φαίνεται να συμφωνούν ότι ο Κλαύδιος πέθανε από [[Δηλητήριο|δηλητηρίαση]] (είτε από μανιτάρι είτε από φτερό) τις πρωινές ώρες της [[13 Οκτωβρίου|13ης Οκτωβρίου]] του [[54]]. Κάποιοι λένε πως βρισκόταν στη [[Ρώμη]] <ref name=Suet44>Suet. ''Claud.'' 44</ref>, άλλοι στη [[Σινούεσσα]] <ref>Tac. ''Ann.'' XII 66</ref>. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι πέθανε μετά από μια αλλά υπερβολική δόση, ενώ άλλοι ότι κατάφερε να επανέλθει για να δηλητηριαστεί ξανά αργότερα<ref name=Suet44/>. Επίσης, κάποιοι εμπλέκουν ως εμπνευστή της μοιραίας πράξης τον [[Άλοτος|Άλοτο]] (δοκιμαστή φαγητού του), τον [[Γάιος Στερτίνιος Ξενοφών|Ξενοφώντα]] (γιατρό του) ή τον διάσημο δηλητηριαστή [[Λοκούστας|Λοκούστα]] <ref>Accounts of his death: Suet. ''Claud.'' 43, 44. Tac. ''Ann.'' XII 64, 66–67. Josephus ''Ant. Iud.'' XX 148, 151. Dio ''Rom. Hist.'' LX 34. Pliny ''Natural History'' II 92, XI 189, XXII 92.</ref>. Σχεδόν όλοι συγκλίνουν στην τελευταία γυναίκα του, την [[Αγριππίνα η Νεότερη|Αγριππίνα]]. Οι δυο τους είχαν αρκετούς τσακωμούς τους μήνες πριν το θάνατο του Κλαύδιου. Ο ίδιος κατηγορούσε ανοιχτά όλες τις «κακές» συζύγους του και απέβλεπε στο μεγάλωμα του γιου του Βρετανικού για να αποκαταστήσει την τιμή της οικογένειάς του<ref>Suet. ''Claud.'' 43</ref>. Αντιθέτως, η Αγριππίνα είχε δικά της κίνητρα στο να προωθεί τον [[Νέρων]]α, αντί του [[Βρετανικός|Βρετανικού]].

Σύγχρονοι ερευνητές εκφράζουν αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Κλαύδιος δολοφονήθηκε, πιστεύοντας ότι κατέληξε μετά από αρρώστια ή λόγω ηλικίας<ref>Scramuzza (1940) pp. 92–93 says that tradition makes every emperor the victim of foul play, so we can't know if Claudius was truly murdered. Levick (1990) pp.&nbsp;76–77. raises the possibility that Claudius was killed by the stress of fighting with Agrippina over the succession, but concludes that the timing makes murder the most likely cause.</ref>. Άλλοι πιστεύουν ότι η καθολικότητα της αναφοράς των αρχαίων πηγών στο γεγονός του δηλητηριασμού πρέπει να είναι αληθής<ref>Levick (1990); also as opposed to the murder of Augustus, which is only found in Tacitus and Dio where he quotes Tacitus. Suetonius, an inveterate gossip, doesn't mention it at all.</ref>. Αλλά, η ιστορία εκείνες τις εποχές δεν ήταν δυνατό να γραφτεί με απόλυτα αντικειμενικά στοιχεία και πολλές φορές αντιστοιχούσε σε απλό κουτσομπολιό, στηριζόμενο σε απόψεις ιστορικών αρκετά χρόνια μετά τα συμβάντα, ώστε να μπορούν να αποφύγουν πιθανή δίωξή τους. Την επομένη του θανάτου του, οι στάχτες του Κλαύδιου εισήχθησαν στο [[Μαυσωλείο του Αυγούστου]], μετά από μεγαλοπρεπή κηδεία όμοια με αυτή του ίδιου του Αυγούστου.

Ο Κλαύδιος αγιοποιήθηκε από τη Σύγκλητο και τον Νέρωνα σχεδόν αμέσως<ref>Suet. ''Nero'' 9</ref>. Η διαθήκη του ανέφερε ότι ο θρόνος είτε θα μοιραζόταν μεταξύ των Νέρωνα και Βρετανικού ή θα περιέρχονταν στα χέρια του Βρετανικού, ο οποίος θα ενηλικιωνόταν μόλις λίγους μήνες αργότερα. Τελικά, ο Νέρωνας επικράτησε και πολλοί από τους λιγότερο ένθερμους υποστηρικτές του Κλαύδιου έγιναν αυτόματα φίλοι του νέου αυτοκράτoρα.

Λίγο πριν τον θάνατο του Κλαύδιου, η Αγριππίνα είχε στείλει τον Νάρκισσο μακρυά και όταν αυτός γύρισε τον δολοφόνησε. Όμως, ο γραμματέας των επικοινωνιών πρόλαβε να κάψει όλη την αλληλογραφία του Κλαύδιου ώστε να μην λοιδωρηθεί περαιτέρω ο νεκρός αυτοκράτoρας από ένα ήδη εχθρικό νέο καθεστώς. Ως εκ τούτου, δυστυχώς, οι απόψεις του αυτοκράτoρα για τις πολιτικές του πράξεις χάθηκαν για πάντα από την ιστορία.

Η ερωτική ζωή του Κλαύδιου ήταν ασυνήθιστη για ένα υψηλής τάξεως Ρωμαίο της εποχής. Όπως αναφέρει ο [[Έντουαρντ Γκίμπον|Γκίμπον]], από τους πρώτους 15 αυτοκράτoρες «ο Κλαύδιος ήταν ο μόνος του οποίου οι ερωτικές προτιμήσεις ήταν ορθές» υπονοώντας ότι δεν είχε ποτέ του άντρες ή αγόρια ως εραστές. Ο [[Σουητώνιος]] αναφέρει ότι «είχε μεγάλο πόθο για τις γυναίκες, αλλά κανένα ενδιαφέρον στους άντρες» <ref>Suet. ''Claud.'' 33.</ref>. Αυτή την επιλογή του Κλαύδιου άλλοι ιστορικοί τη θεώρησαν αρνητική απέναντί του, κατηγορώντας τον ότι ήταν γυναικάς μα και γυναικόδουλος.

Ο ιστορικός [[Σουητώνιος]] περιγράφει με αρκετή λεπτομέρεια τις [[Φυσιολογία (βιολογία)|παθοφυσιολογικές]] αδυναμίες του Κλαύδιου<ref name = "boyjnt">Suet. ''Claud.'' 30.</ref>. Τα γόνατά του ήταν αδύναμα και λύγιζαν υπό το βάρος του σώματός του, ενώ το κεφάλι του σειόταν. Ο Κλαύδιος ψέλλιζε και η ομιλία του ήταν μπερδεμένη. Συχνά, έτρεχαν τα σάλια του και, όταν ήταν σε έξαψη, και η μύτη του. Ο στωικός Σένεκας λέει στο έργο του «Αποκολοκύνθωσις» ότι η φωνή του Κλαύδιου ήταν μοναδική στο ζωικό βασίλειο και τα χέρια του αδύνατα<ref>Seneca ''Apocolo.'' 5, 6.</ref>, αλλά, όταν ήταν ήρεμος και καθιστός, έμοιαζε με ψηλό, γεροδεμένο άντρα που ενέπνεε σεβασμό. Αντίθετα, όταν ήταν νευριασμένος ή αγχωμένος τα συμπτώματα αδυναμίας του πολλαπλασιάζονταν. Οι ιστορικοί συμφωνούν, πάντως, ότι μέχρι την άνοδό του στο θρόνο, η κατάστασή του είχε καλυτερεύσει<ref>Suet. ''Claud.'' 31.</ref>. Ο ίδιος είχε ισχυριστεί ότι, στο παρελθόν, φούσκωνε συνειδητά τα ελαττώματά του μόνο και μόνο για να σώσει τη ζωή του<ref>Suet. ''Claud.'' 38.</ref>.

Ο Κλαύδιος έγραφε μανιωδώς σε όλη του τη ζωή. Ο [[Αρνάλντο Μομιλιάνο]] αναφέρει ότι κατά τη χρόνια του Τιβέριου (όταν ο Κλαύδιος έφτασε στο αποκορύφωμα της συγγραφικής του παραγωγής), ήταν ασύνετο να μιλά κανείς για τη [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία|δημοκρατική Ρώμη]] <ref>Momigliano (1934) pp.&nbsp;4–6.</ref>. Οι νέοι ιστορικοί της εποχής έτειναν να γράφουν για τη νεόδμητη αυτοκρατορία και συσκότιζαν θέματα της αρχαιότητας. Ο Κλαύδιος ήταν από τους λίγους που έγραφαν και για τις δυο περιόδους. Εκτός από την ιστορία του Αυγούστου που του δημιούργησε τόσα προβλήματα, τα υπόλοιπα μεγάλα έργα του περιελάμβαναν την ιστορία των [[Ετρούσκοι|Ετρούσκων]] (καθώς και λεξικό της γλώσσας των Ετρούσκων), μια οχτάτομη ιστορία των Καρχηδονίων, καθώς και ένα βιβλίο για παιχνίδια με [[ζάρι]]α. Ο Κλαύδιος ήταν ίσως ο τελευταίος άνθρωπος που μπορούσε να διαβάζει [[Ετρουσκική γλώσσα|Ετρουσκικά]]. Παρά τη γενική αδιαφορία της αυτοκρατορικής εποχής για τον [[Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας|Κικέρωνα]], ο Κλαύδιος τον υπερασπίστηκε ενάντια στις κατηγορίες του Ασίνιου Γάλλου. Πρότεινε, επίσης, τη μεταρρύθμιση του [[Λατινικό αλφάβητο|λατινικού αλφαβήτου]] με την προσθήκη [[Γράμματα του Κλαύδιου|τριών νέων γραμμάτων]], δύο εκ των οποίων προόριζε να λειτουργήσουν όπως τα μοντέρνα αγγλικά γράμματα [[W]] και [[Y]]. Ο ίδιος τα εισήγαγε επισήμως όταν ήταν ύπατος, αλλά τελικά εγκαταλείφθηκαν κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορικής του ηγεσίας. Ο Κλαύδιος προσπάθησε, επίσης, να επαναφέρει την τακτική του να τοποθετούνται τελείες μεταξύ συνεχόμενων λέξεων (η κλασική λατινική γραφή γινόταν χωρίς κενά μεταξύ των λέξεων). Έγραψε επίσης τη δική του αυτοβιογραφία σε οκτώ τόμους, αλλά όπως λέει ο [[Σουητώνιος]], το έργο αυτό έπασχε ποιότητας<ref>Suet. ''Claud.'' 41.</ref>. Φυσικά, όπως ο Κλαύδιος κριτίκαρε τους προκατόχους του, ενδέχεται ότι και ο Σουητώνιος έκανε το ίδιο με τον Κλαύδιο<ref>See Claudius' letter to the people of Trent (linked below), in which he refers to the "obstinate retirement" of Tiberius. See also Josephus ''Ant Iud.'' XIX, where an edict of Claudius refers to Caligula's "madness and lack of understanding."</ref>.

Οι διασημότερες απεικονίσεις του Κλαύδιου είναι στα βιβλία «Εγώ ο Κλαύδιος» ([[1934]]) και «Κλαύδιος ο Θεός» ([[1935]]) του [[Ρόμπερτ Γκρέιβς]], αμφότερα γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο ώστε να δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι επρόκειτο για αυτοβιογραφίες του αυτοκράτορα. Ο Γκρέιβς χρησιμοποίησε το τέχνασμα να τα παρουσιάσει ως πρόσφατα ανακαλυφθέντα και μεταφρασθέντα έργα του ίδιου του Κλαύδιου. Οι πραγματικές και διασωθείσες επιστολές, λόγοι και αποφθέγματα του Κλαύδιου είχαν επίσης εισαχθεί στο βιβλίο του, ώστε να φαίνεται αληθινό.

Το [[1937]], ο [[σκηνοθέτης]] [[Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ]] επιχείρησε να μεταφράσει σε ταινία το βιβλίο «Εγώ ο Κλαύδιος» διαλέγοντας τον [[Τσαρλς Λότον]] ως πρωταγωνιστή. Δυστυχώς, η συμπρωταγωνίστριά του ηθοποιός [[Μερλ Όμπερον]] κόντεψε να πεθάνει σε ένα ατύχημα και έτσι η ταινία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι [[Καρούλι (μπομπίνα)|μπομπίνες]] εκείνων των λίγων γυρισμάτων εμφανίστηκαν το [[1965]] σε [[ντοκιμαντέρ]] του [[BBC]] με τον τίτλο «Το Έπος που δεν Έγινε Ποτέ» αποκαλύπτοντας κάποιες από τις σκηνές του Λώτον. Σήμερα, ο παραγωγός Σκοτ Ρούντιν έχει αποκτήσει τα δικαιώματα για καινούρια ταινία αφιερωμένη στον Κλαύδιο<ref>{{cite web|url=http://movies.msn.com/movies/movie-synopsis/i-claudius.1/|title=I, Claudius (2009) - Synopsis|accessdate=2011-01-21}}</ref>.

Τα δύο βιβλία του Γκρέιβς αποτέλεσαν τη βάση για μεταγενέστερη τηλεοπτική σειρά του BBC. Στη σειρά αυτή συμμετείχε ο Ντέρεκ Τζάκομπι ως Κλαύδιος και μεταδόθηκε το [[1976]] από το κανάλι BBC2. Ήταν σημαντική εμπορική επιτυχία και κέρδισε πολλά [[βραβεία BAFTA]]. Το ίδιο σίριαλ μεταδόθηκε αργότερα και στις [[ΗΠΑ]] το [[1977]]. Εκδόθηκε επίσης σε μορφή DVD που περιλαμβάνει το ντοκιμαντέρ «Το Έπος που δεν Έγινε Ποτέ».

Ο Κλαύδιος έχει εμφανιστεί σε πολλές άλλες ταινίες, μεταξύ των οποίων το φιλμ «Καλιγούλας» όπου ο κεντρικός χαρακτήρας τον παρουσιάζει ως χαζό - αντίθετα με τον Γκρέιβς που τον παρουσίασε ως πανέξυπνο και ικανότατο άνθρωπο που απλά παρίστανε τον χαζό. Με επίσης συμπαθητική ματιά παρουσιάζει τον Κλαύδιο και ο [[Μπάρυ Τζόουνς]] στην ταινία «ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι».