Μάχη της Μυκάλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Επιμέλεια με τη χρήση AWB (10197)
Γραμμή 30:
Κύρια πηγή για τους Περσικούς πολέμους αποτελεί ο Έλληνας ιστορικός [[Ηρόδοτος]]. Ο Ηρόδοτος, γνωστός ως «Πατέρας της Ιστορίας»,<ref>Κικέρων, Περί νόμων I, 5</ref> γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην [[Αλικαρνασσός|Αλικαρνασσό]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]], η οποία εκείνη την περίοδο βρισκόταν υπό περσική κατοχή. Έγραψε το έργο ''«Ιστορίαι»'' γύρω στα 440-430 π.Χ, προσπαθώντας να ανακαλύψει τις πραγματικές αιτίες των Περσικών πολέμων<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Κλειώ|Κλειώ (εισαγωγή)]]</ref>, οι οποίοι ολοκληρώθηκαν το 450 π.Χ.<ref name = hxvi/> Η μέθοδος του Ηρόδοτου αποτελούσε καινοτομία και σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, ο Ηρόδοτος έχει εφεύρει την ιστορία που ξέρουμε.<ref name = hxvi/> Κατά τον Παπαρρηγόπουλο: «Ο Ηρόδοτος είναι ο δημιουργός της αληθούς ιστορικής τέχνης...πρώτος ενόησεν ότι η ιστορία δεν είναι απλούς πραγμάτων κατάλογος, αλλά και η τεχνική των πραγμάτων τούτων συναρμολογία και η εξήγησις του χαρακτήρος αυτών».<ref>Παπαρρηγόπουλος, Βιβλίον Γ΄, κεφ. Γ΄, παράγρ. Α΄)</ref> Κατά τον Τομ Χόλλαντ: «Για πρώτη φορά, ένας ιστορικός αποφάσισε να αποκαλύψει τα αίτια ενός πολέμου, ο οποίος έληξε πρόσφατα, χωρίς να καταγράφει μύθους, αλλά αιτίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ελέγξουμε προσωπικά»<ref name = hxvi>Holland, σ. ''xvi''–''xvii''.</ref>
 
Ο [[Θουκυδίδης]] είχε αμφισβητήσει το έργο του Ηροδότου, καθώς η προσωπική άποψη του τελευταίου εμφανιζόταν συχνά στο έργο του.<ref>[http://www.fhw.gr/chronos/05/gr/culture/2131her_erga.html Ηροδότου Ιστορίαι - Κλασική εποχή]</ref><ref name = Fin15>Finley, σ. 15.</ref> Παρ' όλ' αυτά, ο Θουκυδίδης αποφάσισε να ξεκινήσει το έργο του εκεί όπου ο Ηρόδοτος σταμάτησε (στην πολιορκία της Σηστού) αλλά σταμάτησε την προσπάθεια, επειδή πίστευε ότι το έργο του Ηροδότου δεν χρειαζόταν επαναγραφή ή διορθώσεις, γιατί ήταν ακριβές.<ref name = Fin15/> Η αξιοπιστία του Ηροδότου έχει αμφισβητηθεί και από άλλους ιστορικούς. Ο [[Παυσανίας]], στα ''Φωκικά'', αναφέρεται στην περιγραφή του Ηροδότου για τη μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο δεύτερος καταγράφει ότι οι Θηβαίοι παραδόθηκαν, όπως και 80 Μυκηναίοι<ref>Παυσανίας, [[s:Ελλάδος περιήγησις/Φωκικά, Λοκρών Οζόλων|Φωκικά, ΧΧ, 2]]</ref>. Ο [[Πλούταρχος]], στο έργο ''Περί της Ηροδότου κακοήθειας'' (αν όντως το έγραψε αυτός), κατηγορεί τον Ηρόδοτο επειδή ο τελευταίος ζήτησε χρήματα από τους Θηβαίους, και επειδή δεν τα έλαβε, έγραψε ότι οι Θηβαίοι δείλιασαν και παραδόθηκαν<ref>{{cite book |last= |first= Πλούταρχος |coauthors= |title= Περί της Ηροδότου κακοηθείας|publisher= |url= http://books.google.com/books?id=U3hIAAAAYAAJ&pg=PA5&lpg=PA5&dq=%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%97%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82&source=bl&ots=Y_8MgqlWg5&sig=WrXr2B9a_dmH1FtV_NCb4YTsKtQ&hl=en&sa=X&ei=DXQQT4CSBojf8AO22tHxAw&ved=0CHkQ6AEwCQ#v=onepage&q=%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%97%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82&f=false|year= |month= |pages= 29-32|isbn= }}</ref>. Οπωσδήποτε οι κατηγορίες που εκτοξεύει το σύγγραμμα αυτό κατά του Ηρόδοτου κάθε άλλο παρά σοβαρές είναι.<ref>Παπαρρηγόπουλος, ο.π.</ref> Την περίοδο της [[Αναγέννηση|Αναγέννησης]]ς, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι συνέχιζαν να διαβάζουν το έργο του Ηροδότου, ο ιστορικός είχε κακή φήμη.<ref>{{cite web|url= http://www.loyno.edu/history/journal/1998-9/Pipes.htm|title=Herodotus: Father of History, Father of Lies|accessdate=2008-01-18|author=David Pipes|archiveurl = http://web.archive.org/web/20080127105636/http://www.loyno.edu/history/journal/1998-9/Pipes.htm |archivedate = January 27, 2008|deadurl=yes}}</ref> Παρ' όλ' αυτά, τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαίωσαν τα γραφόμενα του Ηροδότου και αποκατέστησαν τη φήμη και την αξιοπιστία του, ειδικά ως προς τα γεγονότα που εξέτασε αυτοπροσώπως.<ref>Ντυράν, Β΄438, Παπαρρηγόπουλος ο.π. </ref><ref name = h377>Holland, σ. 377.</ref> Οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν το έργο του αξιόπιστο, αλλά έχουν αμφιβολίες για τους αριθμούς των νεκρών και τις ημερομηνίες των μαχών.<ref name = h377/><ref>Fehling, σ. 1–277.</ref>
 
Ο ιστορικός [[Διόδωρος Σικελιώτης]] έγραψε τον 1ο αιώνα π.Χ. τη [[Βιβλιοθήκη Ιστορική]]. Θεωρείται ότι ο Ηρόδοτος και ο [[Έφορος ο Κυμαίος]] αποτελούν τις πηγές του Διόδωρου.<ref>Διόδωρος Σικελιώτης, [[s:Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΙΑ|ΙΑ]]</ref> Η μάχη περιγράφεται με λιγότερες λεπτομέρειες από σειρά αρχαίων ιστορικών, όπως ο Πλούταρχος και ο [[Κτησίας]]. Αρχαιολογικά ευρήματα, όπως η δελφική Στήλη των Όφεων, υποστηρίζουν τα αναφερόμενα από τον Ηροδότο.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#81|Καλλιόπη 81]]</ref>
Γραμμή 40:
Η [[Αθήνα]] και η [[Ερέτρια]] υποστήριξαν τους Ίωνες στον [[Ιωνική Επανάσταση|αγώνα τους κατά των Περσών]] (499-494 π.Χ).<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Τερψιχόρη#95|Τερψιχόρη 95]] και [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ερατώ#94|Ερατώ 94]]</ref> Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ο Δαρείος ήταν σφετεριστής, και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στους πολέμους εναντίον των εξεγερμένων υποτελών του.<ref>Holland, pp. 47-55</ref> Η εξέγερση αυτή απείλησε τη σταθερότητα της αυτοκρατορίας του Δαρείου, γι' αυτό και ορκίστηκε να εκδικηθεί όσες πόλεις συμμετείχαν<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Τερψιχόρη#105|Τερψιχόρη 105]]</ref><ref name = h171/> - έβλεπε επίσης την ευκαιρία να επεκταθεί στη Δύση.<ref name = h171>Holland, 171–178</ref> Το 492 π.Χ, οι Πέρσες, με αρχηγό τον Μαρδόνιο, ανακατέλαβαν τη [[Θράκη]] και ανάγκασαν τους Μακεδόνες να συμμαχήσουν μαζί τους.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ερατώ#44|Ερατώ 44]]</ref> Τότε, το 490 π.Χ, ο Δαρείος ξεκίνησε νέα εκστρατεία, με αρχηγούς τον [[Δάτης|Δάτη]] και τον [[Αρταφέρνης|Αρταφέρνη]], οι οποίοι κατάφεραν να καταλάβουν τη Νάξο, τις [[Κυκλάδες]] και την [[Πολιορκία της Ερέτριας|Ερέτρια]].<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ερατώ#100|Ερατώ 100]]</ref> Αλλά, η επέκτασή τους σταμάτησε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ασία χάρη στη νίκη των Αθηναίων και των Πλαταιέων στον [[Μάχη του Μαραθώνα|Μαραθώνα]].<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ερατώ#113|Ερατώ 113]]</ref>
 
[[Αρχείο:Map_GrecoMap Greco-Persian_WarsPersian Wars-el.svg|thumb|left|300px|Ένας χάρτης, ο οποίος δείχνει τον ελληνικό κόσμο κατά τη διάρκεια της μάχης]]
 
Ο Δαρείος άρχισε να συγκεντρώνει μεγάλο στρατό για να επιτεθεί ξανά στην Ελλάδα, αλλά τα σχέδια του αναβλήθηκαν λόγω της εξέγερσης στην Αίγυπτο. Ένα χρόνο μετά ο Δαρείος πέθανε και στον θρόνο ανέβηκε ο γιος του Ξέρξης Α'.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#5|Πολύμνια 5]]</ref> Ο Ξέρξης ανακατέλαβε την Αίγυπτο<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#7|Πολύμνια 7]]</ref> και άρχισε ξανά τις προετοιμασίες για εισβολή στην Ελλάδα.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#4-7|Πολύμνια 4-7]]</ref> Το 481 π.Χ, ο Ξέρξης έστειλε πρεσβευτές σε όλες τις ελληνικές πόλεις-κράτη, με εξαίρεση την Αθήνα και τη Σπάρτη, ζητώντας γη και ύδωρ.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#32|Πολύμνια 32]]</ref> Η Σπάρτη και Αθήνα έλαβαν την υποστήριξη μερικών ελληνικών πόλεων, και το ίδιο έτος, στην Κόρινθο, συγκλήθηκε συνέδριο,<ref name=VII145>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#145|Πολύμνια 145]]</ref> όπου και δημιουργήθηκε η ελληνική συμμαχία. Το κάθε μέλος της συμμαχίας είχε την δυνατότητα να στέλνει αγγελιαφόρους στις υπόλοιπες πόλεις-μέλη, ζητώντας στρατό για αμυντικούς σκοπούς. Σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, αυτό αποτελεί αξιοσημείωτο, καθώς οι εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των Ελλήνων, εκείνη την περίοδο, συνεχίζονταν.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#145|Πολύμνια 145]]: ''Οι Έλληνες ...αποφάσισαν...να πάψουν οι μεταξύ τους έχθρες και πόλεμοι''</ref>
 
Οι Έλληνες, με κύρια τακτική τους το κλείσιμο στενών χώρων, αντιμετώπισαν τους Πέρσες στις Θερμοπύλες και στο Αρτεμίσιο. Στις Θερμοπύλες, οι Πέρσες κατάφεραν να περικυκλώσουν τους Έλληνες και να σφάξουν όσους απέμειναν στο πεδίο της μάχης. Όσον αφορά το Αρτεμίσιο, οι συγκρούσεις Ελλήνων και Περσών οδήγησαν σε αδιέξοδο<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#18|Ουρανία 18]]</ref> και όταν οι Έλληνες έμαθαν το αποτέλεσμα των Θερμοπυλών, αποφάσισαν να υποχωρήσουν.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#21|Ουρανία 21]]</ref> Μετά τη νίκη τους στις Θερμοπύλες, οι Πέρσες κατέστρεψαν τη [[Βοιωτία]], τις [[Πλαταιές]] και τις [[Θεσπιές]], ενώ αργότερα κινήθηκαν για να καταλάβουν την άδεια Αθήνα.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#50|Ουρανία 50]]</ref> Στη Σαλαμίνα, ο Σπαρτιάτης ναύαρχος [[Ευρυβιάδης]] και οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι επέμεναν να προστατεύσουν τον Ισθμό της Κορίνθου, καταστρέφοντας τον μοναδικό δρόμο που οδηγούσε εκεί και χτίζοντας τείχος γύρω από αυτό<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#71|Ουρανία 71]]</ref> Ο Θεμιστοκλής, όμως, έπεισε τους Έλληνες να μείνουν στη Σαλαμίνα, όπου πέτυχαν [[ναυμαχία της Σαλαμίνας|αποφασιστική νίκη]].
 
[[Αρχείο:Battle of Thermopylae and movements to Salamis and Plataea map-el.png|right|thumb|300px|Οι κινήσεις των Περσών και των Ελλήνων από το 480 π.Χ μέχρι το 479 π.Χ]]
 
Ο Ξέρξης, φοβούμενος ότι οι Έλληνες μετά τη νίκη τους στη Σαλαμίνα θα κατέστρεφαν τη γέφυρα του Ελλησπόντου, αποφάσισε να υποχωρήσει με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του<ref name = VIII97>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#97|Ουρανία 97]]</ref>. Ο Μαρδόνιος έμεινε με τους στρατιώτες που διάλεξε<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#113|Ουρανία 113]]</ref>. Πέρασε τον χειμώνα στη Βοιωτία και στη Θεσσαλία, ενώ οι Αθηναίοι επέστρεψαν στην πόλη τους. Παρ' ολ' αυτά, οι σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων χάλασαν, καθώς οι Πελοποννήσιοι αρνήθηκαν να στείλουν στρατό στα βόρεια για να βοηθήσουν τους Αθηναίους - οι Αθηναίοι απέσυραν τον στόλο τους και την ηγεσία του ελληνικού στόλου ανέλαβε ο Λεωτυχίδας<ref name="ReferenceA">Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#131|Ουρανία 131]]</ref>.
 
Ο Μαρδόνιος, με τη βοήθεια του [[Αλέξανδρος Α' της Μακεδονίας|Αλέξανδρου Α']], προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους να δεκτούν ειρήνη, αλλά οι τελευταίοι, αφού εξασφάλισαν την παρουσία των Σπαρτιατών στην Αθήνα, αρνήθηκαν - κατά τον Ηρόδοτο, απάντησαν τα εξής: ''καὶ αὐτοὶ τοῦτό γε ἐπιστάμεθα ὅτι πολλαπλησίη ἐστὶ τῷ Μήδῳ δύναμις ἤ περ ἡμῖν, ὥστε οὐδὲν δέει τοῦτό γε ὀνειδίζειν. ἀλλ᾽ ὅμως ἐλευθερίης γλιχόμενοι ἀμυνεύμεθα οὕτω ὅκως ἂν καὶ δυνώμεθα'' (μετ. αν και ξέρουμε ότι οι Μήδοι είναι περισσότεροι από εμάς, εμείς όμως θα αμυνθούμε καθώς αγαπούμε την ελευθερία μας)<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#143|Ουρανία 143]]</ref>. Οι Αθηναίοι εκκένωσαν την πόλη τους, την οποία κατέλαβε ο Μαρδόνιος, ο οποίος επανάλαβε την προσφορά του στη Σαλαμίνα. Οι Αθηναίοι ζήτησαν τη βοήθεια της Σπάρτης<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#7|Καλλιόπη 7]]</ref>, αλλά η τελευταία γιόρταζε τα Υακίνθια και άργησε να δώσει απάντηση. Ωστόσο, ο Τεγεάτης Χίλεος έπεισε τους Σπαρτιάτες να στείλουν στρατό, αφού τόνισε τα αποτελέσματα που θα' χε η παράδοση της Αθήνας στους Πέρσες<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#9|Καλλιόπη 9]]</ref>.
Γραμμή 60:
Όταν οι Πέρσες έμαθαν για την παρουσία ελληνικού στόλου απομακρύνθηκαν απ' τη Σάμο και σταμάτησαν στην Ιωνία - αποφάσισαν να μην μπλέξουν σε ναυμαχία με τους Έλληνες, καθώς πίστευαν ότι θα έχαναν.<ref name = IX96>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#96|Καλλιόπη 96]]</ref> Παράλληλα, έστειλαν τους Φοίνικες μακριά και έπλευσαν στη Μυκάλη, όπου ο Ξέρξης άφησε στρατό υπό την ηγεσία του Τιγράνη.<ref name = IX96/> Αφού έβαλαν τα πλοία τους στη θάλασσα, οι Πέρσες έχτισαν ένα περίβολο από ξύλα και πέτρες για να τα προστατεύσουν.<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#97|Καλλιόπη 97]]</ref> Όταν οι Έλληνες έμαθαν για την υποχώρηση των Περσών αποφάσισαν να βαδίσουν στην ενδοχώρα και ν' αρχίσουν τις ετοιμασίες για μια ναυμαχία.<ref name = IX98>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#98|Καλλιόπη 98]]</ref> Όταν οι Έλληνες έφθασαν στη Μυκάλη, ο Λεωτυχίδας έστειλε μήνυμα στους Ίωνες, λέγοντας τα εξής:
 
{{ρήση|''ἄνδρες Ἴωνες, οἳ ὑμέων τυγχάνουσι ἐπακούοντες, μάθετε τὰ λέγω· πάντως γὰρ οὐδὲν συνήσουσι Πέρσαι τῶν ἐγὼ ὑμῖν ἐντέλλομαι. ἐπεὰν συμμίσγωμεν, μεμνῆσθαι τινὰ χρὴ ἐλευθερίης μὲν πάντων πρῶτον, μετὰ δὲ τοῦ συνθήματος Ἥβης. καὶ τάδε ἴστω καὶ ὁ μὴ ἀκούσας ὑμέων πρὸς τοῦ ἀκούσαντος''.<br>
 
</br />μετάφραση: ''Άνδρες της Ιωνίας, εσείς που μας ακούτε, μάθετε αυτά που λέγω - οι Πέρσες θα καταλάβουν γιατί εγώ σας ζητώ να πολεμήσετε μαζί μας. Πρώτα απ' όλα, ο άνδρας πρέπει να θυμάται την ελευθερία του και μετά το σύνθημα της [[Ήβη (μυθολογία)|Ήβης]]. Αυτός που μας άκουσε ας το πει στους άλλους που δεν άκουσαν''.<ref name = IX98/>}}
 
Οι Έλληνες ετοιμάστηκαν για επίθεση, αλλά οι Πέρσες υποχώρησαν, καθώς κατάλαβαν ότι οι Σάμιοι θα πολεμούσαν στο πλευρό των Ελλήνων - επίσης έστειλαν τους [[Μίλητος|Μιλήσιους]] μακριά, ώστε να μην ενωθούν κι' αυτοί με τους Έλληνες.<ref name = IX99>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#98|Καλλιόπη 99]]</ref> Με αυτό τον τρόπο, οι Πέρσες απαλλάχθηκαν από εσωτερικά προβλήματα, άφησαν το στρατόπεδο τους και ξεκίνησαν τις ετοιμασίες για μάχη.<ref name = IX98/><ref name = IX99/> Όταν οι Έλληνες πλησίασαν το περσικό στρατόπεδο διαδόθηκε το νέο για τη νίκη των Ελλήνων στις Πλαταιές, κάτι που ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων.<ref name = IX100>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#100|Καλλιόπη 100]]</ref><ref>Διόδωρος Σικελιώτης, [[s:Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΙΑ|ΙΑ 35]]</ref>
Γραμμή 76:
=== Έλληνες ===
 
Κατά τον Ηρόδοτο, ο Λεωτυχίδας είχε στην κατοχή του 110 τριήρεις<ref>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#131|Ουρανία 131]]<name="ReferenceA"/ref> - το 480 π.Χ, ο ελληνικός στόλος αριθμούσε 271 τριήρεις στο Αρτεμίσιο και 378 στη Σαλαμίνα.<ref name = VIII2>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#2|Ουρανία 2]]</ref><ref name = VIII48>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ουρανία#48|Ουρανία 48]]</ref> Ο ελληνικός στόλος είχε την υπεροχή στη θάλασσα και ισάριθμος με τον περσικό<ref name = DXI19>Διόδωρος Σικελιώτης, [[s:Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΙΑ|ΙΑ 19]]</ref> και κατά τον Διόδωρο, οι Έλληνες είχαν στη διάθεση τους 250 πλοία.<ref name = DXI34/> Αν και οι Αθηναίοι έστειλαν 8.000 άνδρες στις Πλαταιές,<ref name = IX28>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#28|Καλλιόπη 28]]</ref> διέθεταν πολλούς θήτες, οι οποίοι θα συμμετείχαν ως κωπηλάτες. Κατά τον Ηρόδοτο, κάθε πλοίο είχε τριάντα στρατιώτες,<ref name=VII184>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Πολύμνια#184|Πολύμνια 184]]</ref> δηλ. οι Έλληνες διέθεταν 3.300 οπλίτες.<ref name="VII184"/>
 
==Στρατηγική και τακτική==
Γραμμή 88:
Στα δεξιά της ελληνικής παράταξης ήταν οι Αθηναίοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι και οι Τροιζήνιοι και στα αριστερά οι Σπαρτιάτες και οι υπόλοιποι Έλληνες.<ref name = IX102>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#102|Καλλιόπη 102]]</ref> Στην αρχή, οι Αθηναίοι και οι στρατιώτες στα δεξιά επιτέθηκαν στο περσικό στρατόπεδο, με τους Σπαρτιάτες να προσπαθούν να υπερφαλαγγίσουν τους Πέρσες σε στενό χώρο. Αν και οι Πέρσες απώθησαν τους Έλληνες, οι Αθηναίοι συνέχιζαν να πιέζουν την περσική παράταξη.<ref name = IX102/> Οι Πέρσες, μετά από λίγη ώρα, υποχώρησαν - οι Έλληνες εισέβαλλαν στο στρατόπεδο, αλλά τα εθνικά περσικά στρατεύματα παρέμειναν στο πεδίο της μάχης.<ref name = IX102/> Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες είχαν υπερφαλαγγίσει τους Πέρσες και κατατρόπωσαν τους Πέρσες.<ref name = IX103>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#103|Καλλιόπη 103]]</ref>
 
Κατά τον Ηρόδοτο, οι Σάμιοι ενώθηκαν με τους Έλληνες (σε άγνωστο σημείο της μάχης) και έκαναν ότι μπορούσαν, καθώς δεν ήταν οπλισμένοι. Το παράδειγμα τους ακολούθησαν και οι υπόλοιποι Ίωνες.<ref name = IX103/> Οι Μιλήσιοι, οι οποίοι φρουρούσαν τις ακτές της Μυκάλης, ενώθηκαν με τους Έλληνες όταν κατάλαβαν ότι οι τελευταίοι θα νικούσαν.<ref name = IX104>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Καλλιόπη#104|Καλλιόπη 104]]</ref> Όσον αφορά τις απώλειες, αυτές δεν αναφέρονται στον Ηρόδοτο - ο τελευταίος αναφέρει ότι και οι δύο πλευρές είχαν ίσες απώλειες.<ref name = IX103/> Στη μάχη σκοτώθηκε ο Περίλαος (Περίλεως), στρατηγός των Σικυώνιων<ref name = IX103/> - ενώ απ' την πλευρά των Περσών, σκοτώθηκαν ο ναύαρχος Μαρδόντης και ο στρατηγός Τιγράνης, ενώ ο Αρταΰντης δραπέτευσε.<ref name = IX103/> Κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο Σικελιώτη, όσοι επέζησαν τη σφαγή, κατευθύνθηκαν στις [[Σάρδεις]].<ref name = DXI36>ΗρόδοτοςΔιόδωρος Σικελιώτης, [[s:ΙστορίαιΙστορική (Ηροδότου)Βιβλιοθήκη/Καλλιόπη#107ΙΑ|ΚαλλιόπηΙΑ 10736]]</ref><ref name = DXI36>Διόδωρος ΣικελιώτηςΗρόδοτος, [[s:ΙστορικήΙστορίαι Βιβλιοθήκη(Ηροδότου)/ΙΑΚαλλιόπη#107|ΙΑΚαλλιόπη 36107]]</ref>
 
==Αποτελέσματα==
Γραμμή 102:
[[Αρχείο:xenophon.jpg|thumb|right|200px|Ο [[Ξενοφών]]]]
 
Οι μάχες στις Πλαταιές και στη Μυκάλη ήταν οι τελευταίες της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, αλλά δεν θεωρούνται θρυλικές όπως αυτές στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα - αυτό οφείλεται στην κατάσταση του ελληνικού στρατού πριν τη μάχη και στις στρατηγικές τους.<ref name=hxvi>Holland, pp xvi–xxii</ref> Οι Πλαταιές και η Μυκάλη έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία, καθώς απέδειξαν γι' άλλη μια φορά την υπεροχή του οπλίτη.<ref name=h358>Holland, σ. 358–359</ref> Οι Πέρσες ξεκίνησαν να προσλαμβάνουν Έλληνες μισθοφόρους, κάτι που περιγράφεται στην «''[[Κύρου Ανάβασις|Κύρου Ανάβαση]]''» του [[Ξενοφών|Ξενοφώντα]]τα.<ref>Ξενοφών, [[s:Κύρου Ανάβασις/Β#2.1.1|Β 2.1.1]]</ref>
 
==Παραπομπές==
Γραμμή 128:
 
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
 
* [http://www.livius.org/a/turkey/mycale/mycale.html Livius Picture Archive: Mycale (Dilek Dagi)]
 
{{Μάχες των Περσικών Πολέμων}}
{{DEFAULTSORT:Μυκαλη}}
 
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Battle of Mycale}}
 
{{DEFAULTSORT:Μυκαλη}}
[[Κατηγορία:Ναυμαχίες των Περσικών Πολέμων]]
[[Κατηγορία:Μάχες αθηναϊκού στρατού]]
Γραμμή 143 ⟶ 142 :
[[Κατηγορία:Μάχες κλασικής εποχής]]
[[Κατηγορία:Μάχες κλασικής εποχής ανά έτος|479 π.Χ.]]
 
 
{{Link GA|en}}