Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τον Απρίλιο 1688, ο Ιάκωβος επανεξέδωσε την Διακήρυξη της Επιείκειας, διατάσσοντας τους Αγγλικανούς κληρικούς να την διαβάσουν στις εκκλησίες τους.<ref>Harris, 258–259</ref> Όταν ο [[Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ]], [[Ουίλλιαμ Σάνκροφτ]], και έξι άλλοι επίσκοποι (γνωστοί ως οι [[Επτά Επίσκοποι]]) υπέβαλαν μια αίτηση, ζητώντας την αναθεώρηση της θρησκευτικής πολιτικής του Βασιλιά, συνελήφθησαν και δικάσθηκαν για [[επαναστατικός λίβελος|επαναστατικό λίβελο]].<ref>Harris, 260–262; Prall, 312</ref> Η επεγρύπνησηεπαγρύπνηση της κοινής γνώμης αυξήθηκε όταν η Βασίλισσα Μαρία γέννησε έναν Καθολικό γιο και διάδοχο, τον [[Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ|Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο]], στις 10 Ιουνίου του ίδιου έτους.<ref>Miller 186–187; Harris, 269–272</ref> Όταν οι μόνοι πιθανοί διάδοχοι του Ιακώβου ήταν οι δύο Προτεστάντισσες κόρες του, οι Αγγλικανοί μπορούσαν να δουν τη φιλοκαθολική πολιτική του σαν ένα προσωρινό φαινόμενο· η γέννηση όμως του Πρίγκιπα και η προοπτική μιας μόνιμα Καθολικής δυναστείας, τους ανάγκασε να αλλάξουν στάση.<ref name=harris271>Harris, 271–272; Ashley, 110–111</ref> Απειλούμενοι από μια Καθολική δυναστεία, πολλοί Προτεστάντες, με επιρροή, ισχυρίσθηκαν ότι το παιδί ήταν επείσακτο και μπήκε λαθραία στην κρεβατοκάμαρα της Βασίλισσας σε ένα δοχείο θέρμανσης<ref>[http://books.google.com/books?id=ckU9AAAAIAAJ&pg=PA58#v=onepage&q=&f=false Gregg, Edward. ''Queen Anne.'' Yale University Press (2001), 58.]</ref>. Είχαν ήδη έρθει σε διαπραγματεύσεις με τον Γουλιέλμο, Πρίγκιπα της Οράγγης, όταν έγινε γνωστό ότι η Βασίλισσα ήταν έγκυος, και η γέννηση του γιου του Ιακώβου ενίσχυσε την πεποίθηση τους.<ref>Waller, 43–46; Miller, 186–187</ref>

Στις 30 Ιουνίου 1688, μια ομάδα επτά Προτεσταντών ευγενών, αργότερα γνωστή ως οι [[Αθάνατοι Επτά]], προσκάλεσε τον Πρίγκιπα της Οράγγης να έλθει στην Αγγλία με στρατό.<ref>Ashley, 201–202</ref> Κατά τον Σεπτέμβριο, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι ο Γουλιέλμος σκόπευε να εισβάλει.<ref name=miller190>Miller, 190–196</ref> Πιστεύοντας πως ο στρατός του θα ήταν επαρκής, ο Ιάκωβος αρνήθηκε τη βοήθεια του Λουδοβίκου ΙΔ΄, φοβούμενος ότι οι Άγγλοι θα αντετίθεντο στη Γαλλική επέμβαση.<ref name=miller190/> Όταν ο Γουλιέλμος έφθασε στις 5 Noεμβρίου 1688, πολλοί Προτεστάντες αξιωματούχοι, περιλαμβανομένου του Τζων ΤσώρτσιλΤσόρτσιλ, αυτομόλησαν στον Γουλιέλμο, όπως έκανε και η κόρη του Ιακώβου, Πριγκίπισσα [[Άννα της Μεγάλης Βρετανίας|Άννα]].<ref>Waller, 236–239.</ref> Ο Ιάκωβος έχασε την ψυχραιμία του και απέφυγε να επιτεθεί στον στρατό εισβολής, παρά την αριθμητική υπεροχή του στρατού του.<ref>Miller, 201–203</ref> Στις 11 Δεκεμβρίου, ο Ιάκωβος προσπάθησε να διαφύγει στη Γαλλία, πετώντας τη [[Μεγάλη Σφραγίδα του Βασιλείου]] στον [[Ποταμός Τάμεσης|Τάμεση]].<ref name=miller205>Miller, 205–209</ref> Αιχμαλωτίσθηκε στο [[Κεντ]] και αργότερα ελευθερώθηκε υπό Ολλανδική προστατευτική φρουρά. Μη θέλοντας να κάνει τον Ιάκωβο μάρτυρα, ο Πρίγκιπας της Οράγγης, τον άφησε να αποδράσει στις 23 Δεκεμβρίου.<ref name=miller205/> Ο Ιάκωβος έγινε δεκτός από τον εξάδελφο και σύμμαχο του, Λουδοβίκο ΙΔ΄, ο οποίος του προσέφερε ένα παλάτι και μια σύνταξη.

[[Αρχείο:John Churchill, 1st Duke of Marlborough by John Closterman.jpg|thumb|upright|Ο [[ΤζωνΤζον Τσόρτσιλ, 1ος Δούκας του Μάρλμπορο|Τζον Τσόρτσιλ]] ήταν μέλος του οίκου του Ιακώβου (household) επί πολλά έτη, αλλά αυτομόλησε στον Γουλιέλμο της Οράγγης το in 1688]]

Ο Γουλιέλμος συγκάλεσε το Συμβατικό Κοινοβούλιο ([[ConventionΣυμβατικό ParliamentΚοινοβούλιο (1689)|ConventionΣυμβατικό ParliamentΚοινοβούλιο]]) για να αποφασιστεί ο χειρισμός της φυγής του Ιάκωβου. Το Κοινοβούλιο αρνήθηκε να τον εκθρονίσει, αλλά διακήρυξε ότι, ο Ιάκωβος, έχοντας διαφύγει στη Γαλλία κι έχοντας ρίξει τη Μεγάλη Σφραγίδα στον Τάμεση, είχε ουσιαστικά παραιτηθεί από τον θρόνο, και ότι έκτοτε ο θρόνος ήταν κενός.<ref>Miller, 209. Harris, 320–328, ανάλυση της νομικής φύσης της παραίτησης. Ο Ιάκωβος δεν συμφώνησε ότι είχε παραιτηθεί.</ref> Για να πληρωθεί το κενό, η κόρη του Ιακώβου, Μαίρη, ανακηρύχθηκε Βασίλισσα· θα κυβερνούσε από κοινού με τον σύζυγό της Γουλιέλμο, ο οποίος θα γινόταν Βασιλιάς. Το [[Κοινοβούλιο της Σκωτίας]] στις 11 Απριλίου 1689, διακήρυξε ότι ο Ιάκωβος εξέπεσε του θρόνου.<ref>Devine, 3; Harris, 402–407</ref> Το Αγγλικό Κοινοβούλιο πέρασε τον ''Bill of Rights'' ([[Αγγλική Χάρτα των Δικαιωμάτων|Χάρτα των Δικαιωμάτων]]) που κατήγγελλεκατάγγελλε τον Ιάκωβο για κατάχρηση εξουσίας. Οι καταχρήσεις περιλάμβαναν την αναστολή των ''Test Acts'', τη δίωξη των επτά επισκόπων για αιτήσεις τους απλώς προς τον Θρόνο, την εγκαθίδρυση μονίμου στρατού και την επιβολή βάναυσων τιμωρίων.<ref>Ashley, 206–209; Harris, 329–348</ref> Η Χάρτα επίσης κήρυσσε ότι πλέον, ουδείς Ρωμαιοκαθολικός επιτρεπόταν να αναρρηθεί στον Αγγλικό θρόνο, ούτε μπορούσε ένας Άγγλος μονάρχης να συνάψει γάμο με άτομο του Ρωμαιοκαθολικού δόγματος.<ref>Harris, 349–350</ref>