Γιώργης Σιάντος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 19:
Παρά τις αρχικές και έντονες αμφιβολίες του για τη [[Συμφωνία του Λιβάνου]] προκαλώντας ουσιαστικά την [[Πολιτική κρίση Καΐρου (1944)]], τελικά υπό τις συστάσεις και Ρώσων επιτετραμμένων {{πηγή}}, στις [[15 Αυγούστου]] του 1944, αποδέχθηκε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου, καθώς και στη συνέχεια και τους όρους της [[Συμφωνία της Καζέρτας|Συμφωνίας της Καζέρτας]] που ακολούθησε.
== Πρελούδιο της Εμφύλιας διαμάχης
Μετά την Απελευθέρωση ο Σιάντος εξέφρασε τη διαφωνία του απέναντι στη θέση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου για διάλυση των ενόπλων τμημάτων του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] χωρίς την παράλληλη διάλυση της 3ης Ορεινής ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, καθώς διέβλεπε μια βίαιη αντιεαμική στάση σε συνδυασμό με αμνηστία στους πρώην συνεργάτες των Γερμανών. Μετά την παραίτηση των υπουργών του ΕΑΜ από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, το ΕΑΜ στις [[3 Δεκεμβρίου]] διοργάνωσε διαδήλωση κατά της κυβέρνησης και στις 4 Δεκεμβρίου απεργία. Η μαζικότητα της διαδήλωσης κινήθηκε μεταξύ 100.000 και 500.000 διαδηλωτών, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος αριθμός από την ιστοριογραφία. Η διαδήλωση χτυπήθηκε βίαια από τις αρχές ασφαλείας υπό τον [[Άγγελος Έβερτ|Άγγελο Έβερτ]] διοικητή της Αστυνομίας Πόλεων και υπήρξαν 33 δολοφονηθέντες διαδηλωτές και εκατοντάδες τραυματίες. Την επόμενη μέρα, 4 Δεκεμβρίου, η απεργία που είχε προκυρήξει το ΕΑΜ είχε καθολική συμμετοχή. Δεν λειτούργησε καμία δημόσια υπηρεσία ούτε ιδιωτική επιχείρηση και με αφορμή την κηδεία των διαδηλωτών έγινε νέα μεγάλη πορεία από τη Μητρόπολη μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο με κεντρικό σύνθημα:
Γραμμή 26:
Η νέα πορεία διαλύθηκε και αυτή με νέες δολοφονίες διαδηλωτών από την αστυνομία αλλά και από ταγματασφαλίτες που διέμεναν σε ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Παπανδρέου και κυρίως οι Άγγλοι επεδίωκαν την ένοπλη σύγκρουση με το ΕΑΜ. Ακολούθησαν για 33 μέρες οι μάχες στην Αθήνα και τον Πειραιά, τα λεγόμενα [[Δεκεμβριανά]], με ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Ο Σιάντος και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κατάφεραν να διαχειριστούν το βάρος της ένοπλης σύγκρουσης ή το κράτησαν σκόπιμα υπό συνθήκες ''ένοπλης αντίστασης'' δίχως να επιτρέψουν την γενίκευση των συγκρούσεων όπως επιθυμούσε το Γ.Σ του ΕΛΑΣ με τους Βελουχιώτη, Σαράφη και [[Θεόδωρος Μακρίδης|Μακρίδη]]. Επιπλέον, μετά τη λήξη της σύγκρουσης ο Σιάντος ήταν συγκαταβατικός ως προς τη [[Συνθήκη της Βάρκιζας]] και ήταν ένα από τα 3 μέλη της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ που την υπέγραψαν.
==Μετά τη Βάρκιζα και θάνατος== Αποτέλεσμα και της Συνθήκης της Βάρκιζας ήταν το βίαιο ξέσπασμα της [[Λευκή τρομοκρατία|Λευκής Τρομοκρατίας]] από κρατικά όργανα και δεξιές ένοπλες οργανώσεις κατά του εαμικού κόσμου. Ο Σιάντος χρεώθηκε την αποτυχία των πολιτικών χειρισμών από την πλευρά του ΕΑΜ. Η επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα τον Μάη του 1945, έριξε σταδιακά σε δυσμένεια τον, άρρωστο πλέον, Σιάντο. Το [[1947]] ο Σιάντος πέθανε στην [[Αθήνα]] από ανακοπή καρδιάς στη κλινική του [[Πέτρος Κόκκαλης|Πέτρου Κόκκαλη]]. Η κηδεία του παρά ταύτα στάθηκε αφορμή να ξεσπάσει μια τελευταία μαζική διαδήλωση του Εαμικού κόσμου, ο οποίος δήλωσε τη διαφωνία του με το νέο καθεστώς διώξεων που κυριαρχούσε.
| |||