Φιλίππο Λίππι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Λίππι γεννήθηκε σε μεγάλη αλλά φτωχή οικογένεια στη [[Φλωρεντία]]<ref name=brit>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/342939/Fra-Filippo-Lippi Encyclopedia Britannica, λήμμα Filippo Lippi]</ref> γύρω στα 1406. Ο πατέρας του ονομαζόταν Τομμάζο (Tommaso) και ήταν χασάπης<ref name=fra>[http://www.frafilippolippi.org/biography.html FraFilippoLippi, βιογραφικό του ζωγράφου]</ref>. Αν το αρχικό βαπτιστικό του όνομα ήταν διαφορετικό, δεν διασώζεται. Οι γονείς του απεβίωσαν όταν ο Φιλίππο ήταν ακόμη παιδί και την ανατροφή του ανέλαβε η θεία του<ref name=uf>[http://www.virtualuffizi.com/filippo-lippi.html Galleria Uffizi, ''Filippo Lippi'']</ref> Μόνα Λαπατσία (Mona Lapaccia). Το 1420 η θεία του τον έβαλε στο Τάγμα των Καρμηλιτών (Santa Maria del Carmine) της Φλωρεντίας, όπου απέκτησε και το προσωνύμιο "Φρα" (Fra = Αδελφός), όταν έδωσε τους κανονισμένους όρκους τον επόμενο χρόνο σε ηλικία 16 ετών.<ref name=fra/>Την περίοδο αυτή ο Μαζολίνο και ο [[Μαζάτσο]] είχαν αναλάβει, για λογαριασμό του Τάγματος των Καρμηλιτών, την εικονογράφηση του παρεκκλησίου ''Brancacci'' με έργα που επρόκειτο να προκαλέσουν "επανάσταση" στη φλωρεντινή σχολή.<ref name=kath>Catholic Encyclopedia (1913), Volume 9, ''Filippo Lippi'' by Louis Gillet στη [https://en.wikisource.org/wiki/Catholic_Encyclopedia_%281913%29/Filippo_Lippi] Βικιθήκη]]</ref> Ο νεαρός Λίππι παρακολουθούσε στενά τις εργασίες των μεγάλων αυτών ζωγράφων, που τον αποσπούσαν από τις σπουδές του και συχνά ζωγράφιζε στα βιβλία του, όπως αναφέρει ο [[Τζόρτζιο Βαζάρι]]<ref name=uf/> στο ''Le Vite de' più eccellenti pittori, scultori, e architettori da Cimabue insino a' tempi nostri'': "Αντί να μελετά, δαπανούσε όλο του τον χρόνο σκαρώνοντας εικόνες τόσο στα βιβλία του όσο και στα βιβλία των άλλων". Ο ηγούμενος αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία να σπουδάσει ζωγραφική. Έτσι, ο Λίππι εγκατέλειψε τη μονή, χωρίς όμως να λάβει απαλλαγή από τους όρκους του. Σε μια επιστολή του, με ημερομηνία του 1439, αναφέρει ότι είναι "ένας φτωχός αδελφός, επιφορτισμένος με τη συντήρηση των έξι ανηψιών του, που είναι σε ηλικία γάμου".<ref name=fra/>. Ο Βαζάρι αναφέρει ότι σε ένα ταξίδι του στην [[Ανκόνα]] συνελήφθη από Βερβέρους πειρατές και κρατήθηκε αιχμάλωτος για μια διετία, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αληθεύει, αντίθετα φαίνεται ότι το 1434, κατά την περίοδο που αναφέρει ο Βαζάρι, δεν είχε εγκαταλείψει τη Φλωρεντία.<ref name=kath/>, όπου είχε ήδη αρχίσει να αποκτά κάποια φήμη, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές εκείνη την εποχή βρισκόταν στην [[Πάδουα]]. Εκεί δεν διασώζεται κανένα έργο του, η επίδρασή του, ωστόσο, είναι εμφανής σε έργα άλλων ζωγράφων, όπως του [[Αντρέα Μαντένια]].<ref name=brit/>. Το 1437 επέστρεψε στη Φλωρεντία, όπου η οικογένεια των Μεδίκων και συγκεκριμένα ο Κόζιμο των Μεδίκων τον πήρε υπό την προστασία του και του ανατέθηκε η εικονογράφηση ορισμένων ναών και μονών. Ο εγγονός του Κόζιμο, ο Λορέντσο των Μεδίκων, αργότερα θα πάρει υπό την προστασία του τον γιο του Λίππι [[Φιλιππίνο Λίππι|Φιλιππίνο]].<ref name=uf/>. Ο Κόζιμο του ανέθεσε να κοσμήσει το προσωπικό του παρεκκλήσιο και αυτή η ανάθεση είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της ''Μαντόννα'' που σήμερα βρίσκεται στην πινακοθήκη [[Ουφίτσι]].<ref name=kath/> Οι μεγαλύτερες ικανότητες που είχε αποκτήσει, φάνηκαν σε δύο ακόμη έργα του του 1437: ''Η Παρθένος και το Βρέφος ανάμεσα στους Αγίους Φρεντιάνο και Αυγουστίνο'' και ''Η Παρθένος και το Βρέφος''. Και στα δύο αυτά έργα εξακολουθεί να είναι εμφανής η επίδραση του Μαζάτσιο στον νεαρό ζωγράφο. Τα έργα αυτά έχουν, ωστόσο, σημαντική αλλαγή στο στυλ, καθώς η απεικόνιση θυμίζει περισσότερο ανάγλυφο, με εμφανείς τις γραμμές σχεδίασης. Τα έργα αυτά έχουν θερμά χρώματα με σκιάσεις, που πλησιάζουν σε καθαρότητα αυτά του συγχρόνου του [[Φρα Αντζέλικο]].<ref name=brit/> Το 1438 συνεχίζει την εργασία του, ζωγραφίζοντας το τρίπτυχο του Αγίου Πνεύματος (San Spirito), το οποίο σήμερα βρίσκεται στο [[Μουσείο του Λούβρου]] και τη ''Στέψη της Ευλογημένης Παρθένου'', την οποία τού παράγγειλε ο Τσαρλς ΜαρσουππίνιΜαρζουππίνι (Charles Marsuppini) και σήμερα βρίσκεται στο [[Μουσείο του Λατερανού]] στη [[Ρώμη]]. Το 1441 ζωγραφίζει μια παραλλαγή του ίδιου θέματος στην Φλωρεντινή Ακαδημία κατά παραγγελία της Μονής του Σαν Αμπρότζιο, έργο για το οποίο έλαβε ως αμοιβή 1.200 λίβρες. Το 1447 ζωγραφίζει για το παρεκκλήσιο της Σινιορία το περίφημο "Όραμα του Αγίου Βερνάρδου", έργο που σήμερα βρίσκεται στην [[Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου]]. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ο καλλιτέχνης ζει υπό διαρκείς παρενοχλήσεις, που οφείλονται στις περί ηθικής αντιλήψεις του, ολοσχερώς εκτός εποχής. Ήταν εμφανές ότι η θρησκευτική ζωή δεν του ταίριαζε<ref name=kath/>.