Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το ΔΦΑ είναι βασισμένο πάνω στο λατινικό αλφάβητο και αποφεύγει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη χρήση μη λατινικών χαρακτήρων. Η Διεθνής φωνητική ένωση δημιούργησε το ΔΦΑ ούτως ώστε οι φωνητικές αξίες της πλειοψηφίας των συμφώνων που υιοθετήθηκαν από το λατινικό αλφάβητο να αντιστοιχούν στη «διεθνή τους χρήση». Τα σύμβολα για την αναπαράσταση των συμφωνικών φθόγγων [b], [d], [f], [ɡ], [k], [l], [m], [n], [p], [s], [t], [v], [w] και [z] έχουν φωνητικά χαρακτηριστικά πολύ κοντινά με τα αντίστοιχα αγγλικά σύμφωνα, ενώ τα φωνήεντα [a], [e], [i], [o], [u] αντιστοιχούν στους ανάλογους λατινικούς φωνηεντικούς φθόγγους. Άλλα γράμματα διαφέρουν στη φωνητική τους αξία από τα αγγλικά αλλά συμπίπτουν με τα ανάλογά τους σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, π.χ. το [r] (ιταλικά, ελληνικά, ισπανικά), το [j] (γερμανικά, ολλανδικά, σουηδικά). Αυτός ο κατάλογος επεκτείνεται με τη χρήση πεζών, πλαγίων και αντεστραμμένων χαρακτήρων καθώς και διακριτικών σημείων. Ορισμένα σύμβολα του ΔΦΑ σχηματίστηκαν βάσει ελληνικών γραμμάτων αν και τα φωνητικά τους χαρακτηριστικά δεν αντιστοιχούν πάντα στα ανάλογα ελληνικά γράμματα. Το σύμβολο [ʋ], που στην ελληνική γλώσσα αποδίδει ένα φωνήεν στο ΔΦΑ αποδίδει ένα σύμφωνο. Τα γράμματα [β], [θ] και [χ] χρησιμοποιούνται με την πρωτότυπη μορφή τους ενώ τα [ɣ], [ɛ], [ɸ] και [ʋ] με μικρές τροποποιήσεις. Εκτός από τα σύμβολα για τους φθόγγους υπάρχουν πολλά δευτερεύοντα σημεία τα οποία βοηθούν στη φωνητική μεταγραφή. Αυτά τα διακριτικά σημεία μπορούν να συνδυαστούν με τα σύμβολα του ΔΦΑ για την καταγραφή διάφορων τροποποιημένων φωνητικών χαρακτηριστικών και δευτερευουσών αρθρώσεων. Επίσης χρησιμοποιούνται ειδικά σύμβολα για την αναπαράσταση υπερτεμαχιακών ιδιοτήτων όπως είναι ο τονισμός και η προσωδία. Τα γράμματα του ΔΦΑ χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα πνευμονικά σύμφωνα, τα μη πνευμονικά σύμφωνα και τα φωνήεντα. [[Αρχείο:Ελληνική Βικιπαίδεια στο Διεθνές φωνητικό αλφάβητοΔΦΑ.tifpng|thumb|Φωνητική μεταγραφή στο ΔΦΑ των λέξεων «ελληνική Βικιπαίδεια»]]