Βελισάριος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμέσως μετά τη λήξη της Στάσης του Νίκα, ο Ιουστινιανός άρχισε τις προετοιμασίες για την εκστρατεία κατά του [[Βάνδαλοι|βανδαλικού βασιλείου]] της Αφρικής. Η αφορμή είχε ήδη δοθεί όταν το 530 ο φιλοβυζαντινός βασιλιάς [[Ιλδέριχος]] ανατράπηκε και φυλακίστηκε από τον [[Γελίμερος|Γελίμερο]], ο οποίος αξίωνε από τον Ιουστινιανό να μην εμπλέκεται στα εσωτερικά του κράτους του. Επικεφαλής ορίστηκε ο Βελισάριος με τον τίτλο του στρατηγού-αυτοκράτορα, δηλαδή αρχιστρατήγου με αυξημένες εξουσίες..<ref>Γιάννης Χατζάκης (2005), σελ. 71</ref> Η δύναμη που συγκεντρώθηκε (10.000 πεζοί, 5.000 ιππείς και 3.000 μισθοφόροι) δεν ήταν επαρκής για ένα τέτοιο εγχείρημα. Αιτία αυτού του γεγονότος ήταν η δυσπιστία με την οποία πολλοί αξιωματούχοι, με επικεφαλής τον [[Ιωάννης Καππαδόκης|Ιωάννη Καππαδόκη]], αντιμετώπιζαν την εκστρατεία, ιδίως υπό το βάρος της τελευταίας προσπάθειας επί [[Λέων Α'|Λέοντος Α΄]] ([[457]]-[[474]]), που είχε καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία ([[468]]). Ωστόσο δόθηκε στον Βελισάριο ισχυρός στόλος 500 μεταγωγικών και 92 πολεμικών πλοίων και παρά τα αρχικά προβλήματα που ανέκυψαν (απειθαρχία στρατιωτών, χαλασμένες προμήθειες κ.λπ.), η εκστρατευτική δύναμη κινήθηκε με ταχύτητα και μυστικότητα.