Φρανθίσκο Φράνκο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη δολοφονία του Χοσέ Κάλβο Σοτέλο, ηγέτη του κόμματος της αντιπολίτευσης [[Renovación Española]], οι Σανχούρχο-Μόλα σχηματίζουν μία ομάδα (Χούντα) η οποία οργανώνεται σε όλες τις στρατιωτικές περιφέρειες της χώρας. Ο Φράνκο δε βρίσκεται σε αυτήν, αλλά ένας εκ των συνομωτών επιμένει ότι τούς είναι πολύ χρήσιμα τα αποικιακά στρατεύματα στην Αφρική τα οποία ο Φράνκο διοίκησε επί χρόνια και που τον αναγνωρίζουν ως φυσικό τους ηγέτη. Το κίνημα ξεσπάει στις [[17 Ιουλίου]], αλλά στην ενδοχώρα της Ισπανίας σχεδόν παντού αποτυγχάνει με μόνο τον Φράνκο να μη βρίσκει καμία αξιολόγη αντίσταση. Στις [[18 Ιουλίου]] μετακινείται από τη [[Λας Πάλμας]] της Γκραν Κανάρια στο [[Τετουάν]] του [[Μαρόκο|Μαρόκου]]υ, όπου φθάνει στις 7 το πρωί της 19ης, μετά από μια μακρά στάση στην [[Καζαμπλάνκα]], για να ηγηθεί των εξεγερμένων ισπανικών δυνάμεων που υπάγονται στο ισπανικό προτεκτοράτο του Μαρόκου. Το ταξίδι πραγματοποιείται με ένα αεροσκάφος τύπου Ντε Χάβιλλαντ Ντράγκον Ράπιντ, νοικιασμένο στο Κρόυντον του [[Λονδίνο|Λονδίνου]]υ από τον ανταποκριτή της εφημερίδας ABC στην πόλη, Λουίς Μπολίν. Στις 20 του μήνα η ομάδα του Φράνκο είναι η μοναδική στρατιωτική ομάδα της Χούντας η οποία έχει ελευθερία κινήσεων, αλλά της λείπουν τα στρατιωτικά μέσα και, κυρίως, τα όπλα για να επιβιώσει.

Στις [[22 Ιουλίου]] ο Μαρκήσιος ντε Λούκα ντε Τένα και ο Μπολίν, μέλη της εξέγερσης, έχουν συνάντηση στη [[Ρώμη]] με τον [[Μπενίτο Μουσολίνι]] για να ζητήσουν βοήθεια. Ο Μουσολίνι αποβλέπει σε στρατηγικά οφέλη από την παρουσία του στην Ισπανία και δη στον έλεγχο της Δυτικής Μεσογείου, γι' αυτό και επιδιώκει να προσφέρει άμεση βοήθεια. Λίγες μέρες μετά, στις [[27 Ιουλίου]] [[1936]], φθάνει στην Ισπανία το πρώτο σμήνος ιταλικών αεροσκαφών και ακολουθεί άφθονο πεζικό, περίπου 17.000ανδρών - υποτίθεται εθελοντών, αλλά, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τακτικό ιταλικό στρατό. Ακολουθεί πρόταση στον Χίτλερ, ο οποίος δέχεται να βοηθήσει, αποβλέποντας όμως σε εμπορικά ανταλλάγματα - το ατσάλι των Βάσκων - για τη βοήθεια που θα προσέφερε. Τελικά, περίπου 20 γερμανικά μεταγωγικά αεροσκάφη [[JU52]] και λίγα ιταλικά [[SM81]] ξεκινούν μία αερογέφυρα μεταφοράς στρατευμάτων από το Μαρόκο στη [[Σεβίλλη]], η οποία επιτρέπει στον Φράνκο να βρεθεί στην ενδοχώρα. Η υπόλοιπη ιταλική αεροπορία, με έδρα τη Σεβίλλη, ξεκινάει βομβαρδισμούς κατά της [[Μαδρίτη|Μαδρίτης]]ς και τα μαχητικά της αναλαμβάνουν την ανάσχεση των λίγων καταδιωκτικών που πετούν υπό την κυβερνητική σημαία. Ο Χίτλερ ειδικά, που λογαριάζει στην ανταπόδοση των όσων δίνει, επιμένει ο Φράνκο να υπογράφει ο ίδιος τις παραλαβές και από σκοπιμότητα τον αναγνωρίζει ως τον επίσημο εκπρόσωπο του κινήματος, ελλείψει άλλου διαθέσιμου εκείνη τη στιγμή, στην παραλαβή της βοήθειας. Ο Σανχούρχο σκοτώνεται τις πρώτες μέρες του κινήματος και ο Μόλα αποκλεισμένος στη Ναβάρα απεγκλωβίζεται από τον Φράνκο σχεδόν δύο μήνες μετά την απόβαση στη Σεβίλλη. Αλλά ο Μόλα είναι ο επίσημος αρχηγός της Χούντας και διάκειται εχθρικά προς τους Γερμανούς. Με παρέμβαση, όμως, του επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Χίτλερ, ναύαρχου [[Βίλελμ φον Κανάρις]], που κινείται δραστήρια στο παρασκήνιο για την έκβαση του πολέμου στην Ισπανία, η Χούντα καλείται να δεχτεί τον Φράνκο ως προσωρινό ηγέτη του κινήματος, όσο διαρκεί ο πόλεμος.

Στις [[30 Ιανουαρίου]] [[1938]] η προεδρία της Junta Técnica περνά επίσης στα χέρια του Φράνκο, που γίνεται πια Αρχηγός του Κράτους και της Κυβέρνησης. Ο Μόλα είναι σαφώς αντίθετος με αυτή την εξέλιξη, αλλά υποχωρεί στις εξωτερικές πιέσεις, ειδικά του Χίτλερ. Σε λίγο καιρό ο Μόλα σκοτώνεται σε αμφισβητούμενο αεροπορικό δυστύχημα με γερμανικό αεροπλάνο που οδηγεί ισπανικό πλήρωμα και ο Φράνκο από τότε παραμένει χωρίς κανένα κομματικό αντίπαλο. <ref>Υπάρχουν υποψίες για δολιοφθορά του αεροπλάνου από τους Γερμανούς</ref>. Μετά από αυτό ακολούθησε κατάργηση όλων των κομματικών αποκλίσεων με πιο εντυπωσιακή εκείνη του Ισπανικού Φασιστικού Κόμματος. Ο επιζών αρχηγός του, Μανουέλ Εδίγια, που θέλησε να το διατηρήσει, καταδικάζεται σε θάνατο από τον Φράνκο και η ποινή μετατρέπεται σε εξορία. Σε όλη τη μετέπειτα συνέχεια, ο Φράνκο θα επιβάλει την τακτική ''διαίρει και βασίλευε'' μεταξύ των ομάδων που τον υποστήριξαν, αλλά είχαν διαφορετική πολιτική προέλευση. Έτσι, οι [[Καρλιστές]], οι Φασίστες, οι Βασιλικοί και οι Εθνικιστές κατέληξαν όλοι υπό τον έλεγχο του ενός και μόνου ηγέτη, ο οποίος, εννοείται, ιδεολογικά ήταν ο αρχηγός της Φάλαγγας. Η αλήθεια είναι ότι ο Φράνκο παρέμενε πάντα ένας στρατιωτικός χωρίς κανένα πολιτικό έρεισμα και όλη η μηχάνευση του πολιτικού του υποβάθρου ήταν δημιούργημα του σχεδιασμού του κουνιάδου του και μετέπειτα υπουργού Δικαιοσύνης και Εξωτερικών, [[Ραμόν Σερράνο Σούνιερ]], του άμεσου συμβουλάτορά του και κατά πολλούς του ανθρώπου που '...''έκανε χρέη μυαλού για τις λόγχες του Φράνκο''...'. Αρκετό καιρό αργότερα το κοροϊδευτικό υποκοριστικό 'κουνιαδίσιμο', σε αντιδιαστολή με το 'χενεραλίσιμο', θα ακολουθεί τον Φράνκο ως ένδειξη ότι αποτελούσε ένα πολιτικό κατασκεύασμα των τότε περιστάσεων και όχι έναν πρωταγωνιστή τους.

Μετά την απόλυτη επικράτησή του ([[1η Απριλίου]] [[1939]]), ο Φράνκο είδε με χαρά τα στρατεύματα των Μουσολίνι και Χίτλερ να εγκαταλείπουν την Ισπανία, επειδή πολιτικά είχαν γίνει σοβαρές προσπάθειες ανάμειξης των δύο δικτατόρων στα εσωτερικά του ζητήματα, καθώς οι σχέσεις τους με τον Φράνκο άρχισαν να ψυχραίνονται. Παρ' όλο που διατήρησε τις καλές του σχέσεις με τους δύο φασίστες ηγέτες που εν τω μεταξύ έμπαιναν στον πόλεμο, ο ίδιος κρατήθηκε μακριά από την πλήρη εμπλοκή σε αυτόν. Με βάση πολύ νεότερα δεδομένα, που αναφέρονται στη δράση του Φον Κανάρις, από το 1938 και εντεύθεν ο Γερμανός ναύαρχος ηγείτο αντι-χιτλερικής ομάδας και βρισκόταν σε συνεννόηση με την αγγλική υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών ΜΙ6, με αρχηγό τον Σερ Στιούαρτ Μέντζις <ref>γνωστό ως 'Μ' από τις ταινίες του Τζέημς Μπόντ</ref>, αν και πρόκειται για το ίδιο ιστορικό πρόσωπο. Αυτοί οι δύο συμφώνησαν να πείσουν τον Φράνκο, και ειδικά τον Σούνερ, να κρατηθεί μακριά από κάθε προσφορά ή και απαίτηση του Χίτλερ για διέλευση γερμανικών στρατευμάτων μέσω Ισπανίας προς το Μαρόκο και την Αφρική. Πράγματι, ο Φράνκο, σε συνάντησή του στο Εδίγια με τον Χίτλερ τού ζήτησε εξόχως υπερβολικά ανταλλάγματα για συνεργασία, σε σημείο που να κάνει την αποδοχή τους εντελώς ασύμφορη<ref>Ρειμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου'', Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Πρακτικά απαίτησε όλη τη Βόρεια Αφρική, από το Μαρόκο έως και την Τυνησία, την ίδια στιγμή που ο Πεταίν υπέγραφε ανακωχή με τον Χίτλερ και, ουσιαστικά, του παραχωρούσε τη συνεργασία των γαλλικών αποικιών της Β. Αφρικής. Έτσι, η πρόταση του Φράνκο δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον για τον Χίτλερ. Είναι σήμερα επίσης γνωστό ότι ακολούθησαν και σοβαρές καταθέσεις χρημάτων σε λογαριασμούς στην Ελβετία - από μέρους της Αγγλίας - για τον Φράνκο και τους επιτελείς του για να γίνει κατορθωτό να πεισθεί.

[[Κατηγορία: Ηγέτες χωρών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Φρανκο Φρανθισκο]]]]