Καστράτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πρόγονοι των καστράτων υπήρξαν οι [[Ευνούχος|ευνούχοι]] των [[Μεσαίωνας|μεσαιωνικών]] [[Μοναρχία|βασιλικών]] [[Αυλή|αυλών]]. Στις [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινές]] [[Χορωδία|χορωδίες]] εισήχθησαν πιθανά την εποχή του [[Αρκάδιος|Αρκαδίου]], του οποίου ο αρχιχορωδός ήταν ο ίδιος ευνούχος, και παρέμειναν μέχρι τουλάχιστον την [[Δ' Σταυροφορία|Άλωση του 1204]]. Στους επόμενους τρεις αιώνες δεν υπάρχουν ίχνη του φαινομένου, αν και πιστεύεται ότι είχε ευρεία εφαρμογή στην [[Άραβες|αραβοκρατούμενη]] [[Ισπανία]].

 

Στα μέσα του [[16ος αιώνας|16ου αι.]] ξεκίνησαν να εμφανίζονται οι πρώτοι καστράτοι στην [[Ιταλία]], τη [[Γαλλία]] και τη [[Βαυαρία]] (πολλοί με ισπανικά ονόματα), προκαλώντας αμηχανία που γρήγορα έγινε θαυμασμός. Το [[1589]] ο [[Πάπας Σίξτος Ε΄]] τούς ενέταξε στη χορωδία της [[Βασιλική του Αγίου Πέτρου|Βασιλικής του Αγίου Πέτρου]], αναδιοργανώνοντάς την ειδικά για χάρη τους. Σύντομα οι καστράτοι υπερκέρασαν τα αγόρια, των οποίων οι φωνές «έσπαγαν» κατά την εφηβεία, αλλά και τους [[Φαλσέτο|φαλσετίστες]] ([[Τενόρος|τενόροι]] που «ανέβαζαν» οκτάβα με τεχνητό τρόπο αλλά έχαναν σε πλαστικότητα και ένταση).

 

Κατά παρόμοιο τρόπο κυριάρχησαν στην όπερα. Αρχικά τους ανέθεταν δευτερεύοντες ή γυναικείους ρόλους, όμως γύρω στο [[1680]] ξεκίνησε ο «χρυσός αιώνας» τους που συνέπεσε με την άνοδο της δημοτικότητας του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Για εκατό περίπου χρόνια, οι περισσότεροι [[Συνθέτης|συνθέτες]] (ιδίως της λεγόμενης [[Όπερα#Η μεταρρύθμιση στην όπερα|ιταλικής σχολής]]) αναζήτησαν στην εύπλαστη και παντοδύναμη φωνή των καστράτων την ενσάρκωση του ηρωικού ιδεώδους της [[Όπερα Σέρια]] και έγραφαν τους ανδρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους έχοντας κατά νου τις ικανότητές τους. Παραστάσεις που δεν συμπεριελάμβαναν γνωστούς καστράτους θεωρούνταν αντιεμπορικές και καταδικασμένες σε αποτυχία.

[[Αρχείο:AmigoniFarinelli02.JPG|thumb|220px|right| Ο διάσημος καστράτος [[Φαρινέλλι]] (κατά κόσμον Κάρλο Μπρόσκι), φορώντας το [[Ισπανία|ισπανικό]] [[παράσημο]] του ''Τάγματος του Καλατράβα''. [[Ζωγραφική|Πίνακας]] του [[Τζάκοπο Αμικόνι]], περ. [[1750]].]]

Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς έμεινε στην αφάνεια, αρκούμενη - στην καλύτερη των περιπτώσεων - σε κάποιες συμμετοχές σε χορωδίες. Η επαγγελματική αποτυχία σήμαινε και κοινωνική περιθωριοποίηση, αφού ένας καστράτος (με παράξενη εμφάνιση και χωρίς δικαίωμα [[Γάμος|γάμου]]) μπορούσε να επιβιώσει αξιοπρεπώς μόνο εντός των καλλιτεχνικών κύκλων. Οι λίγοι όμως που ξεχώρισαν, έγιναν διάσημοι σε ολόκληρη τη [[Δυτική Ευρώπη]] (με μοναδική εξαίρεση τη Γαλλία όπου ουδέποτε υπήρξαν δημοφιλείς), προκαλώντας [[ντελίριο]] στις εμφανίσεις τους και κερδίζοντας τεράστια για την εποχή τους ποσά. Παράλληλα διαδιδόταν ανάμεσα στις κυρίες της υψηλής κοινωνίας, ότι ήταν φλογεροί εραστές - μια φήμη που οφειλόταν περισσότερο στη διασημότητά τους παρά στις πραγματικές [[σεξ]]ουαλικές ικανότητές τους.

 

O χρυσός αιώνας κράτησε έως τα τέλη του 18ου αιώνα. Αλλαγές στις κυρίαρχες τεχνοτροπίες της όπερας, αλλά και στην ηθική αντιμετώπιση του ευνουχισμού των αγοριών, συνετέλεσαν ώστε οι καστράτοι να περάσουν σταδιακά σε δεύτερη μοίρα - ο τελευταίος ρόλος για καστράτο γράφτηκε από τον [[Τζάκομο Μέγιερμπεερ]] το [[1824]]. Παρ' όλα αυτά η πρακτική δεν εγκαταλείφθηκε, αφού εξακολουθούσε να υπάρχει ζήτηση για τις παλαιότερες όπερες.