Προφήτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πρώτη από τις έννοιες αυτές είναι η παλαιότερη και η ευρύτερη, αλλά σήμερα η λέξη χρησιμοποιείται κυρίως με τη δεύτερη έννοια.

 

Στη Βίβλο, η εβραϊκή λέξη ''ναβί΄'' (näbî΄) είναι η κύρια λέξη που αποδίδεται «προφήτης» και δηλώνει εκείνον που διακηρύττει ή αναγγέλει, τον διαγγελέα. Προέρχεται από το ρήμα ''ναβού'' (năbū) που σημαίνει «αναγγέλω, διαλαλώ διακηρύττοντας ή αναγγέλοντας». Οι προφήτες έζησαν στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και θεωρείται ότι μετέφεραν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους και προετοίμαζαν τον λαό για τον ερχομό του Μεσσία. Μεγάλοι Προφήτες θεωρούνται ο [[Ησαΐας]], ο [[Ιερεμίας (Προφήτης)|Ιερεμίας]], ο [[Ιεζεκιήλ]], ο [[Δανιήλ]] και ο [[Ηλίας (βιβλικός προφήτης)|Ηλίας]]. Υπήρχαν ακόμα και δώδεκα μικροί προφήτες, βιβλία των οποίων συμπεριλαμβάνονται στην [[Παλαιά Διαθήκη]] : Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ηωήλ, [[Αβδιού|Οβδιού]], [[Ιωνάς]], Ναούμ, [[Αββακούμ]], Σοφωνίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας και Μαλαχίας. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν προσωπικότητες και είχαν ενεργή συμμετοχή σε ζητήματα της πολιτείας.'''

Η λέξη προφήτης του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει κατά κυριολεξία «αυτός που μιλάει ενώπιον ή μπροστά σε [πρό και φημί]»