Βουλγαρική Εξαρχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Προσθ. |
μ →Σχίσμα - αφορισμοί: + |
||
Γραμμή 41:
# Το δεύτερο μέρος αφορούσε γενικές απόψεις περί του φυλετισμού ως ενάντιου της διδασκαλίας του ευαγγελίου και του "''ιερού πολιτεύματος''".
# Το τρίτο μέρος αφορούσε γενικά τις αντικανονικές ενέργειες που είχαν στο μεταξύ προβεί όσοι είχαν αποσκιρτήσει.
Συνέχεια των παραπάνω τέθηκε ο συνοδικός όρος περί του εκκλησιαστικού εθνοφυλετισμού, όπως αυτός ορίστηκε<ref>"'' η εν τω αυτώ τόπω συγκρότησις ιδίων φυλετικών Εκκλησιών, πάντας μεν τους ομοφύλους αποδεχομένων, πάντας δε τους ετεροφύλους αποκλειομένων και υπό μόνον ομοφύλων ποιμένων διοικουμένων''"</ref>, η ενάντια διακήρυξη, η καταδίκη και η αποκήρυξή του. Τέλος ακολούθησε συνοδική δέηση προς τον "Κύριο Ιησού Χριστό" προκειμένου να διατηρεί την "''άμπελον Αυτού''" (Εκκλησία) "''άμωμον και αλώβητον από πάσης νεωτερικής λύμης, ερηρεισμένην επί τω θεμελίω των
Το εν λόγω συνοδικό κείμενο υπέγραψαν στις [[29 Αυγούστου]]/10 Σεπτεμβρίου (ν.ημ.) 1872, με το τέλος της Συνόδου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος Στ΄, οι πρώην Πατριάρχες [[Γρηγόριος ΣΤ΄]] και [[Πατριάρχης Ιωακείμ Β΄|Ιωακείμ Β΄]] καθώς και οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Σοφρώνιος, Αντιοχείας [[Ιερόθεος Αντιοχείας|Ιερόθεος]], ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος και πολλοί άλλοι Μητροπολίτες του Κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προσλαμβάνοντας έτσι
Το ακριβές κείμενο καταδίκης και αποκήρυξης σύμφωνα με τα πρακτικά της "Πανορθόδοξης Συνόδου της Κωνσταντινούπολης έτους 1872" έχει ως ακολούθως:
{{Απόσπασμα|''Ἀποκηρύττομεν κατακρίνοντες καί καταδικάζοντες τόν φυλετισμόν, τουτέστιν τάς φυλετικάς διακρίσεις καί τάς ἐθνικάς ἔρεις καί ζήλους καί διχοστασίας ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία… Τούς παραδεχομένους τόν τοιοῦτον φυλετισμόν καί ἐπ΄ αὐτῷ τολμώντας παραπηγνῦναι καινοφανείς φυλετικάς παρασυναγωγάς κηρύττομεν, συνωδᾷ τοῖς Ἱεροῖς Κανόσιν, ἀλλοτρίους τῆς μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί αὐτό δή τοῦτο σχισματικούς''}}
== Εξελίξεις ==
Στην περιοχή της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, οι Βούλγαροι δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα 2/3, ώστε να εγκαταστήσουν επισκοπές, αλλά απέστειλαν επιτρόπους (βικάριους), οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν τους κατοίκους να υπαχθούν στην Βουλγαρική Εκκλησία. Παράλληλα, το σουλτανικό φιρμάνι προέβλεπε το δικαίωμα να ιδρυθεί βουλγαρικός ναός, οπουδήποτε εκπροσωπούνταν το 1/3 του τοπικού ποιμνίου, δημιουργώντας κανονική ανωμαλία παρόμοια με αυτή που ισχύει σήμερα στις ΗΠΑ. Η κατάσταση αυτή "διεμβόλισε την ειρήνευση μεταξύ των ομοδόξων, προκάλεσε αντιπαλότητα και δίχασε τη θρησκευτική συμπόρευση<ref>Δημήτριος Γκολίτσης, Τα χωριά Βορειονατολικά της λίμνης της Καστοριάς (1870-1908), ήτοι από τη σύσταση της βουλγαρικής εξαρχίας μέχρι το [[Νεότουρκοι|Νεοτουρκικό Κίνημα]], σ. 3, Καστοριά 1992, εκδ. Αποστόλη Δούκη</ref>.▼
[[File:Bulgarian-Exarchate-1870-1913.jpg|thumb|right|240px|Χάρτης επέκτασης της βουλγαρικής εξαρχίας έως τις νότιες ζώνες του τότε βιλαετίου του [[Μοναστήρι (ΠΓΔΜ)|Μοναστηριού]] μέχρι τη [[Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913)|Συνθήκη του Βουκουρεστίου ]] ([[1913]])]]
▲Στην περιοχή της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, οι Βούλγαροι δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα 2/3, ώστε να εγκαταστήσουν επισκοπές, αλλά απέστειλαν επιτρόπους (βικάριους), οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν τους κατοίκους να υπαχθούν στην Βουλγαρική Εκκλησία. Παράλληλα, το σουλτανικό φιρμάνι προέβλεπε το δικαίωμα να ιδρυθεί βουλγαρικός ναός, οπουδήποτε εκπροσωπούνταν το 1/3 του τοπικού ποιμνίου, δημιουργώντας κανονική ανωμαλία παρόμοια με αυτή που ισχύει σήμερα στις ΗΠΑ. Η κατάσταση αυτή "διεμβόλισε την ειρήνευση μεταξύ των ομοδόξων, προκάλεσε αντιπαλότητα και δίχασε τη θρησκευτική συμπόρευση<ref>Δημήτριος Γκολίτσης, Τα χωριά Βορειονατολικά της λίμνης της Καστοριάς (1870-1908), ήτοι από τη σύσταση της βουλγαρικής εξαρχίας μέχρι το [[Νεότουρκοι|Νεοτουρκικό Κίνημα]], σ. 3, Καστοριά 1992, εκδ. Αποστόλη Δούκη</ref>.
Οι Βούλγαροι εκμεταλλευόμενοι τη σλαβόφωνη κρεολή διάλεκτο, που ομιλούνταν στη Μακεδονία, αγωνίζονταν για τη διαμόρφωση βουλγαρικής εθνικής συνείδησης στον τοπικό πληθυσμό, ο οποίος ωστόσο στην πλειονότητά του έμενε πιστός στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, διακηρύσσοντας έτσι την ελληνική του εθνική συνείδηση. Σύντομα, άρχισε να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα σε αυτοσχέδια σχολεία που ιδρύθηκαν από το πληθυσμό.
| |||