Εμπειρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
'''Εμπειρισμός''' στη [[φιλοσοφία]] ονομάζεται η θεωρία που υποστηρίζει πως η πηγή και τα συστατικά της ανθρώπινης γνώσης προέρχονται από την εμπειρία που αποκτάται μέσω των αισθήσεων. Αυτές μπορεί να είναι είτε οι πέντε (5) παραδοσιακές αισθήσεις ([[ακοή]], [[όραση]], [[αφή]], [[οσμή]], [[γεύση]]) ή εσωτερικές αισθήσεις όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση.
Αν και στοιχεία του εμπειρισμού συναντώνται από την εποχή της διδασκαλίας του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] και σε σημαντικό βαθμό στο έργο του [[Τόμας Χομπς]], η κλασσική εμπειριστική θεώρηση συνδέεται κυρίως με τον Άγγλο εμπειριστή [[Τζων Λοκ]], κατά τον οποίο ο ανθρώπινος νους παρομοιάζεται με άγραφο πίνακα ([[tabula rasa]]), αποκλείοντας κάθε [[A priori και a posteriori γνώση|προϋπάρχουσα (a priori) σκέψη]]. Οι θέσεις του εμπειρισμού, εξελίχθηκαν υπό μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τον [[Σκεπτικισμός|Σκεπτικισμό]], όπου έγινε εντονότερη με τους διαδόχους του, [[Τζορτζ Μπέρκλεϊ]] και [[Ντέιβιντ Χιουμ]]. Αυτό οδήγησε στην κριτική θεώρηση των θέσεων του εμπειρισμού από τον [[Εμμάνουελ Καντ]] και μετέπειτα, κατά τον 20ο αιώνα, από τον [[Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν]] στον τομέα της [[Λογική]]ς.
Ο εμπειρισμός έχει τις ρίζες του στην ιδέα πως οτιδήποτε γνωρίζουμε για τον κόσμο, είναι αυτά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε οι αισθήσεις μας και είναι επαληθεύσιμα μέσω της εμπειρικής απόδειξης. Στηρίζεται στην [[A priori και a posteriori γνώση|a posteriori γνώση]], δηλαδή στην μη ύπαρξη έμφυτων αλλά ύστερων κατακτήσιμων ιδεών, και διακρίνει την εξωτερική αίσθηση μέσω της οποίας λαμβάνουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα και την εσωτερική αίσθηση, μέσω της οποίας τα επεξεργαζόμαστε και δημιουργούμε τις έννοιες και στη συνέχεια τις γνώσεις.
| |||