Τζωρτζ Μπέρκλεϋ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μπέρκλεϋ κατ´αρχάς υποστήριζε τη βασική αρχή του Ιδεαλισμού ότι για τα μόνα πράγματα που μπορούμε να αποφανθούμε είναι αυτά που προκύπτουν από τις Ιδέες που βασίζονται όμως μόνο στην εμπειρία μας δηλαδή αποκλειστικά στις αισθήσεις μας. Ως εκ τούτου οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν νόημα μόνο όταν αντιστοιχούν στην περιγραφή της εμπειρίας μας.<ref name = "Θ. Πελεγρίνης"></ref> Έτσι η πραγματικότητα ταυτίζεται με την πραγματικότητα της αντίληψης μας, ενώ η υπόσταση των πραγμάτων δεν είναι ποτέ υλικής φύσεως. Οι ιδέες είναι το μόνο συστατικό στοιχείο του κόσμου και εντοπίζονται στο νου μας και στον καθένα διαφορετικά. Το μόνο λοιπόν αυτόνομο σύστημα είναι το πνεύμα το οποίο συλλαμβάνει τις ιδέες και υπάρχει ως ανεξάρτητη οντότητα.<ref name="Θ. Πελεγρίνης"> </ref> Όπως και ο Λοκ, ο Μπέρκλεϋ λέγοντας ιδέα εννοεί την εικόνα την αισθητηριακή εμπειρία τη δευτερεύουσα ποιότητα και την έννοια. Εν κατακλείδι ο ιδεαλιστής φιλόσοφος συνοψίζει την σκέψη του σε τέσσερις άξονες: 1. Όλες οι αισθητές ποιότητες (κάθε είδους όπως ο χώρος και ο χρόνος) είναι ιδέες. 2 Δεν υπάρχει αδρανής [[ύλη]] 3. Η ύπαρξη του Θεού είναι δεδομένη και αποδείξιμη. 4. Επανερμήνευση της γλώσσας βάσει του Ιδεαλισμού.<ref> Οι ισχυρισμοί αυτοί αναπτύσσονται διεξοδικά στο έργο του : Three Dialogues between Hylas and Philonous (1734) - Τρεις διάλογοι μεταξύ Ίλα και Φιλόνου </ref> Ο Μπέρκλεϋ δεν αποδέχεται την άποψη (αλλά δεν την απορρίπτει και απολύτως), ότι τα πράγματα εξαφανίζονται και εμφανίζονται ανάλογα με το αν τα βλέπουμε ή όχι κάτι που θα ταίριαζε στον [[Σολιψισμός|σολιψισμό]], και αυτό το δηλώνει σαφώς σε πολλά σημεία του έργου του.<ref name="Πάπυρος Λαρούς"> Πάπυρος Λαρούς</ref>. Εν τέλει η βασική του φράση "Esse est percipi" (η ύπαρξη είναι η αντίληψη), περιγράφει την ουσία των σκέψεων του.