Συνέδριο της Βερόνας

Το Συνέδριο της Βερόνα που κατέληξε στην υπογραφή της ομώνυμης συνθήκης ήταν μια διπλωματικού επιπέδου συνάντηση που διεξήχθη στην σημερινή ιταλική πόλη της Βερόνα, η οποία τότε ανήκε στην Αυστροουγγαρία.

Το Συνέδριο διοργάνωσε η Ιερά Συμμαχία από τις 20 Οκτωβρίου έως και τις 14 Δεκεμβρίου του 1822 και σε αυτό πήραν μέρος η Αυστροουγγαρία, η Γαλλία, η Αγγλία, η Πρωσία και η Ρωσία, με θέμα συζήτησης τα φλέγοντα τότε ζητήματα στη Ευρώπη και στόχο την αντιμετώπιση των διαφόρων επαναστατικών κινημάτων της εποχής.

Ήταν το τέταρτο κατά σειρά συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας -είχαν προηγηθεί τα συνέδρια της Αιξ-λα-Sαπέλ (Aix-La-Chapelle-1818), του Tροπάου (Troppau-1820), του Λάυμπαχ (Laibach-1821, πρόκειται για την σημερινή Λιουμπλιάνα)- και ουσιαστικά αποσκοπούσε στην κατάπνιξη κάθε επαναστατικής εστίας στην ευρωπαϊκή αλλά και στην Αμερικανική ήπειρο και στην στήριξη των παλαιών, αυτοκρατορικών ή φεουδαρχικών καθεστώτων, κάτι που αποτελούσε και το λόγο δημιουργίας της Συμμαχίας

Συγκεκριμένα, στην Ισπανία είχε ξεσπάσει επανάσταση κατά της μοναρχίας, ενώ στις ισπανικές κτήσεις της λατινικής αμερικής οι Σιμόν Μπολίβαρ και Χοσέ Σαν Μαρτίν διεκδικούσαν ανεξαρτησία για τους λαούς της περιοχής.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου λήφθηκαν οι σημαντικές αποφάσεις.

α) κατόπιν αιτήματος του βασιλέα της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΗ' παρασχέθηκε άδεια στη χώρα αυτή να παρέμβη στην ιβηρική χερσόνησο υπέρ του ισπανού μονάρχη Φερδινάνδου Z'

β) δεν πραγματοποιήθηκε αντίστοιχη επέμβαση στη λατινική αμερική, λόγω άρνησης της Αγγλίας να προσυπογράψει την άδεια.

γ) καταδικάστηκε η Ελληνική επανάσταση αλλά δεν αποφασίστηκε επέμβαση, λόγω μη συμφωνίας του τσάρου που επηρεαζόταν από τον Ι. Καποδίστρια

Σημειωτέον, πάντως, ότι στο Συνέδριο απαγορεύτηκε η παρουσία εκπροσώπων των ελλήνων επαναστατών (Παλαιών Πατρών Γερμανός, Γεώργιος Μαυρομιχάλης, Ανδρέας Μεταξάς) που στάλθηκαν κατ' εντολή της προσωρινής ελληνικής κυβέρνησης, ώστε ν απαρουσιάσουν στους συνέδρους τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς.

Το καταδικαστικό ανακοινωθέν σε βάρος της ελληνικής επανάστασης εκδόθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1822 και έχει ως εξής:

«Μέγα πολιτικόν γεγονός εξερράγη περί τα τέλη της τελευταίας συνελεύσεως (του Συνεδρίου του Λάιμπαχ). Ο,τι το ανατρεπτικόν των κοινωνιών πνεύμα ήρχισεν εν τη δυτική χερσονήσω, ό,τι εδοκίμασε να πράξη εν τη Ιταλία, το κατώρθωσεν εις τας ανατολικάς εσχατιάς της Ευρώπης. Καθ' ον καιρόν κατευνάσθησαν αι εν τοις βασιλείοις της Νεαπόλεως και της Σαρδηνίας στρατιωτικαί επαναστάσεις διά της δυνάμεως, ερρίφθη ο επαναστατικός δαυλός εν μέσω της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άνακτες, έχοντες σταθεράν απόφασιν ν' απωθήσωσι την αρχήν της επαναστάσεως καθ' οποίον μέρος και εν οποία μορφή και αν εφαίνετο, έσπευσαν να την καταδικάσωσιν εκ συμφώνου, ασχολούμενοι δε αμεταθέτως εις το έργον της κοινής φροντίδος των, αντέκρουσαν παν ό,τι εδύνατο να τους παρεκτρέψη της οδού των. Αλλ' ακούοντες και την φωνήν της συνειδήσεως και του ιερού χρέους συνηγόρησαν υπέρ των θυμάτων ασυνέτου και εγκληματικού επιχειρήματος. Αι πολλαί και φιλικαί των πέντε αυλών προς αλλήλας διακοινώσεις διαρκούσης της εποχής ταύτης, μιας των σημαντικωτέρων της συμμαχίας των, έφεραν εις σύμπνοιαν όλας ως προς το ζήτημα της Ανατολής, απέκειτο δε εις την εν Βερώνη συνέλευσιν να καθιερώση και επιβεβαιώση τα ορισθέντα. Αι δε σύμμαχοι της Ρωσίας αυλαί ελπίζουν ότι διά των κοινών προσπαθειών θα εξομαλυνθούν τα μέχρι τούδε εμπόδια διά την ευόδωσιν των ευχών αυτών».

<references>