Θωμάς Ακινάτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Επεξεργασία ''Εισαγωγής''-Προσθήκη πληροφοριών για χριστιανικό αριστοτελισμό |
|||
Γραμμή 19:
}}
Ο '''Θωμάς Ακινάτης''', [[Τάγμα Δομινικανών|Τ.Δ.]] (επίσης '''Θωμάς του Ακουΐν''' ή '''Ακουΐνο''') (περ. [[1225]] – [[7 Μαρτίου]] [[1274]]) ήταν [[Ιταλία|Ιταλός]] ιερέας της [[Καθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας]] στο Τάγμα των Δομινικανών, και σημαντικός [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]] και [[θεολογία|θεολόγος]], εκπρόσωπος της σχολής του [[σχολαστικισμός|σχολαστικισμού]]. Ήταν επίσης γνωστός ως '''Doctor Angelicus''' και '''Doctor Universalis''', δηλαδή '''Αγγελικός Δάσκαλος''' και '''Παγκόσμιος Δάσκαλος'''.
Υπήρξε ο σημαντικότερος υποστηρικτής της [[Φυσική Θεολογία|φυσικής θεολογίας]] και ο πατέρας της [[Θωμισμός|Θωμιστικής]] σχολής φιλοσοφίας και θεολογίας, η οποία αποτέλεσε για καιρό την κύρια φιλοσοφική προσέγγιση της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]]. Η επιρροή του στη δυτική σκέψη είναι σημαντική, καθώς είναι ένας εκ των οποίων που βοηθούν στην πρόσληψη του Αριστοτελισμού από την Χριστιανική Ευρώπη, συγχωνεύοντας τη χριστιανική θεολογία με την αριστοτελική φιλοσοφία σε αυτό που ονομάζουμε <nowiki>''</nowiki>χριστιανικό αριστοτελισμό<nowiki>''</nowiki>. Η σημαντικότερη συνέπεια της διδασκαλίας του ειναι, ότι προσπάθησε να συγκεράσει την πίστη με τον λόγο και έστρεψε τους θεολόγους στην μελέτη των έργων του Αριστοτέλη, ώστε να μάθουν να χρησιμοποιούν αυστηρές επιστημονικές μεθόδους, που απορρέουν από την μελέτη του φυσικού κόσμου, προκειμένου να εξηγήσουν τα μυστήρια της Αποκάλυψης. Ο Ακινάτης θεωρείται στην Καθολική Εκκλησία ως ο αρχετυπικός δάσκαλος για αυτούς που μελετούν για το χρίσμα της ιεροσύνης.<ref>Code of [[Κανονικό Δίκαιο|Canon Law]], Can. 252, §3 [http://www.vatican.va/archive/ENG1104/__PW.HTM]</ref>
Ο Ακινάτης θεωρείται στην Καθολική Εκκλησία ως ο αρχετυπικός δάσκαλος για αυτούς που μελετούν για το χρίσμα της ιεροσύνης.<ref>Code of [[Κανονικό Δίκαιο|Canon Law]], Can. 252, §3 [http://www.vatican.va/archive/ENG1104/__PW.HTM]</ref> Τα γνωστότερα έργα του είναι το ''[[Summa Theologica]]'' και το ''[[Summa Contra Gentiles]]''. Είναι ένας από τους 33 [[Διδάσκαλοι της Εκκλησίας|Διδασκάλους της Εκκλησίας]] και θεωρείται από πολλούς Καθολικούς ως ο μεγαλύτερος θεολόγος της Εκκλησίας και ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών.▼
▲
== Βιογραφία ==
=== Νεανικά χρόνια και η επιθυμία να γίνει Δομινικανός (1225-1244) ===
Ο Ακινάτης γεννήθηκε περίπου το [[1225]] στη Νότια Ιταλία, στον πύργο [[Ροκκασέκκα]] (Rocasecca) (σήμερα ερειπωμένο) κοντά στο [[Ακουίνο]], ένα μικρό χωριό δυτικά του [[Κασσίνο]]. Ο πατέρας του Λάντουλφ, κόμης τους Ακουίνο, [[Λομβαρδία|λομβαρδικής]] καταγωγής, αφιέρωσε το γιο του το [[1230]] στο κοντινό μοναστήρι των [[Βενεδικτίνοι|βενεδεκτίνων]] του [[Μόντε Κασσίνο]], όπου ο Θωμάς έμεινε ως την εκδίωξη των μοναχών από τον Γερμανό αυτοκράτορα [[Φρειδερίκος Β΄|Φρειδερίκο Β΄]] το [[1239]] κατά τη διαμάχη της εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας. Μέσω της μητέρας του, Θεοδώρας Κόμισσας του Θεάτε, ο Ακινάτης συγγένευε με τη δυναστεία [[Χόχενστάουφεν]] των [[Αγία Ρωμαική αυτοκρατορία|Αγίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων]].<ref name="schaff-422">Schaff, p. [http://www.ccel.org/ccel/schaff/encyc11/Page_422.html p. 422].</ref> Ο αδερφός του Λάντολφ, ονόματι Σίνιμπαλντ, ήταν [[ηγούμενος]] του αρχικού [[αββαείο]]υ των [[Βενεδικτίνοι|Βενεδικτίνων]] στο [[Μόντε Κασσίνο]]. Ενώ οι υπόλοιποι γιοι της οικογένειας ακολούθησαν στρατιωτική καριέρα,<ref>Hampden, ''The Life'', p. 14.</ref> ο Ακινάτης προοριζόταν να ακολουθήσει το θείο του στο αξίωμα του ηγούμενου·<ref name="stump3">Stump, ''Aquinas'', p. 3.</ref> Αυτή θα ήταν μια συνηθισμένη επιλογή σταδιοδρομίας για τον νεότερο γιο μιας αριστοκρατικής οικογένειας της νότιας Ιταλίας.<ref name="schaff-422"/> Το 1243 έχασε τον πατέρα του και το 1244, παρά την σφοδρή αντίδραση των δικών του, εντάχθηκε στο φιλελεύθερο Τάγμα των [[Δομικανοί|Δομικανών]], που είχε ιδρύσει το [[1216]] ο [[άγιος Δομίνικος]] (Ordo fratrum praedicatorum, γνωστό ως O.P.)<ref>Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, σ. 96, Εκδοτική Αθηνών, 1985</ref>
===Σπουδές στο Παρίσι και στη Κολωνία (1245-1256)===
Το [[1245]] πήγε στο [[Παρίσι]], όπου έγινε μαθητής του [[Αλβέρτος ο Μέγας|Μεγάλου Αλβέρτου]] που δίδασκε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου. Όταν το [[1248]] ο τελευταίος μετακινήθηκε στη [[Κολωνία]], για να οργανώσει μια σχολή γενικών σπουδών του Τάγματος, ο Θωμάς τον ακολούθησε, αλλά επέστρεψε στο Παρίσι το [[1252]] για να προετοιμαστεί για τον τίτλο του «Magister Theologiae», που πήρε το [[1256]] με δικαίωμα διδασκαλίας.
===Στο Παρίσι και στην Ιταλία (1259-1270) ===
Στο Παρίσι δίδαξε θεολογία ως το καλοκαίρι του [[1259]], οπότε επέστρεψε στην Ιταλία και υπηρέτησε διαδοχικά στην παπική αυλή, στο μοναστήρι της Σάντα Σαμπίνα στη [[Ρώμη]] ([[1265]]-67) και πάλι στην παπική αυλή του [[Πάπας Κλήμης Δ΄|Κλήμη Δ΄]]. Από το φθινόπωρο του [[1268]] ως το φθινόπωρο του [[1271]] ο Θωμάς βρισκόταν και πάλι στο Παρίσι, όπου είχε εκδηλωθεί η διαμάχη των οπαδών του [[Αβερρόης|Αβερρόη]] και των υπερασπιστών της παραδοσιακής θεολογία του ιερού [[Αυγουστίνος|Αυγουστίνου]]. Τότε είναι που έγραψε και το γνωστό έργο το ''Περί της ενότητος του νου εναντίον των Αβερροϊστών'' (''De unitate intellectus contra Averroistas'') το [[1270]].
| |||