Εξέγερση του Πέτρου Δελεάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το 1040, ο [[Πέτρος Δελεάνος]], ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είναι απόγονος του [[Σαμουήλ της Βουλγαρίας|Σαμουήλ]], δραπέτευσε από την [[Κωνσταντινούπολη]] και άρχισε την περιπλάνηση σε όλα τα Σλαβικά εδάφη, φθάνοντας τελικά στον [[Μεγάλος Μοράβας|Μοράβα]] και το [[Βελιγράδι]]. Η εξέγερση ξέσπασε στο Βελιγράδι όπου ο Δελεάνος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας<ref>М. Psellus, ib., pp. 61, 64</ref>, με το όνομα Πέτρος Α΄ . Μάζεψε στρατό και κινήθηκε προς τα νότια προς τα τελευταία πολιτικά κέντρα της αυτοκρατορίας, την [[Οχρίδα]] και τα [[Σκόπια]]. Στο δρόμο τους ο τοπικός πληθυσμός ενώθηκε μαζί τους<ref>Skуl.-Cеdr. ib., p. 527</ref>. Στο ίδιο χρονικό διάστημα τοπικοί ηγεμόνες από το [[[Δυρράχιο]] και την γύρω περιοχή συγκεντρώθηκαν γύρω από το στρατιώτη [[Τιχομίρ της Βουλγαρίας|Τιχομίρ]]<ref>Skyl.-Cedr. ib., p. 528</ref>, και κατευθύνθηκαν προς τα δυτικά για να φτάσουν στην παλιά βουλγαρική πρωτεύουσα. Η ύπαρξη δύο διαφορετικών στρατοπέδων ανταρτών<ref>Zonaras, ib., p. 145</ref> ήταν μια σημαντική απειλή για την επιτυχία της εξέγερσης. Ο Δελεάνος έγραψε μια επιστολή προς τον Τιχομίρ να διαπραγματευτεί για κοινές δράσεις τονίζοντας ότι δύο αυτοκράτορες δεν μπορούσαν μοιράζονται μία χώρα<ref>Zonaras, ib., pp. 145–146</ref> και ότι θα πρέπει να επιλεγεί μόνο ένας ηγέτης, είτε τον ίδιο ή τον Τιχομίρ.] Όπως είχε μεγαλύτερη επιρροή από τον αντίπαλό του και ο Δελεάνος κατάφερε ομόφωνα να επιλεγεί ως ηγέτης και ο Τιχομίρ ενδιάμεσα σκοτώθηκε<ref>Skyl.-Cedr. ib., pp. 528–529</ref>.

Με διευρυμένο στρατό ο Δελεάνος συνέχισε να προχωρά προς τα νότια, νίκησε μάλιστα τον βυζαντινό αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Δ΄ ο Παφλαγών|Μιχαήλ Δ΄]] στη [[Θεσσαλονίκη]]<ref>М. Аttаlеiаtes, ib. p. 9</ref>. Ένας από τους διοικητές του Μιχαήλ, ο [[Μανουήλ Ίβατς]], πιθανόν γιος του βογιάρου [[Σαμουήλ Ίβατς]]<ref>Златарски, В. ''История на България'', p. 758</ref> αυτομόλησε στον Δελεάνο<ref>Skyl.-Cedr., p. 529</ref>. Μετά τη νίκη των εξεγερμένων στρατευμάτων υπό τον βοεβόδα Καβκάν που κατέλαβε το Δυρράχιο στην [[Αδριατική θάλασσα]] και κάποιες δυνάμεις του διείσδυσαν βαθιά στη [[Θεσσαλία]] φθάνοντας μέχρι την [[Κόρινθος|Κόρινθο]]. Η σημερινή [[Αλβανία]], [[Ήπειρος]] και το μεγαλύτερο μέρος της [[Μακεδονία]]ς κατακτήθηκαν. Άλλος στρατός των επαναστατών υπό την ηγεσία του Αντίμ βάδισε βαθιά στο νότο και νίκησε το βυζαντινό διοικητή [[Αλακάσιος|Αλακάσιο]] στην [[Μάχη της Θήβας]] στην [[Βοιωτία]]. Μετά την είδηση ​​της βουλγαρικής επιτυχίας ο βυζαντινός πληθυσμός της [[Αθήνα]]ς και του [[Πειραιά]] επαναστάτησαν αλλά γρήγορα η επανάσταση καταστάλθηκε από τους Νορμανδούς μισθοφόρους<ref>Hopf, ''Geschichte Griechenlands im Mittelalter'' (German: ''History of Greece in the Middles Ages'') (Ersch — Gruber, 85), p. 147</ref>. Οι αποφασιστικές ενέργειες των ανταρτών προκάλεσαν σοβαρή ανησυχία στην Κωνσταντινούπολη, όπου τα σχέδια για τη σύνθλιψη της εξέγερσης ήταν βιαστικά.

*[http://www.promacedonia.org/vz2/vz2_1_2.htm The uprising of Peter Delyan] {{bg icon}}