Βουλγαρική Εξαρχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

== Ελληνική αντίδραση ==

Την εποχή εκείνη που εκδόθηκε το φιρμάνι περί Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870), πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο [[Θρασύβουλος Ζαΐμης]] που είχε αναλάβει κατ' εντολή του [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλέως Γεωργίου Α']] κατόπιν αποφάσεως Συμβουλίου του Στέμματος, (μετά την παραίτηση του Δ. Βούλγαρη) και υπουργός Εξωτερικών ο [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης|Θ. Π. Δηλιγιάννης]]. Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη είχε οριστεί ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Α. Ραγκαβής]], (πρώην πρέσβης στην Ουάσιγκτον). Αν και το όλο ζήτημα όπως είχε ενσκήψει φερόταν ως εσωτερικό θρησκευτικό ζήτημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σε αντιπαλότητα με το Πατριαρχείο και οι τρεις παραπάνω επιζητούσαν επίδειξη μετριοπάθειας εκ μέρους του Πατριαρχείου για συναινετική λύση.<br>

Ακολούθως ανέλαβε κυβέρνηση ο Κουμουνδούρος και τον Ιούλιο του 1872 ο [[Επαμεινώνδας Δεληγιώργης]] ο οποίος και τάχθηκε υπέρ των θέσεων του πατριάρχη Ανθίμου ΣΤ΄ υποστηρίζοντάς τον ηθικά, για σύγκλιση Συνόδου στη Κωνσταντινούπολη, θεωρούμενος εν μέρει και αίτιος του σχίσματος<ref>Ο Ε. Δηληγιώργης πίστευε πως Ελληνισμός και Πανσλαβισμός που υποκινούσε η Ρωσία δεν είχαν και τόση μεγάλη πολιτική δύναμη μετά την ήττα που είχε υποστεί η Γαλλία με την αντίθετα αύξηση της ισχύος της Γερμανίας, αποδυναμώνοντας την ισχύ της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη.</ref>