Βουλγαρική Εξαρχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την εποχή εκείνη που εκδόθηκε το φιρμάνι περί Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870), πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο [[Θρασύβουλος Ζαΐμης]] που είχε αναλάβει κατ' εντολή του [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλέως Γεωργίου Α']] κατόπιν αποφάσεως Συμβουλίου του Στέμματος, (μετά την παραίτηση του Δ. Βούλγαρη) και υπουργός Εξωτερικών ο [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης|Θ. Π. Δηλιγιάννης]]. Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη είχε οριστεί ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Α. Ραγκαβής]], (πρώην πρέσβης στην Ουάσιγκτον). Αν και το όλο ζήτημα όπως είχε ενσκήψει φερόταν ως εσωτερικό θρησκευτικό ζήτημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σε αντιπαλότητα με το Πατριαρχείο και οι τρεις παραπάνω επιζητούσαν επίδειξη μετριοπάθειας εκ μέρους του Πατριαρχείου για συναινετική λύση.<br>

Η δε διπλωματική θέση της Ελλάδας, στην Ευρώπη, βρισκόταν σε μία από τις πλέον ατυχείς καταστάσεις, μετά την αιμόφυρτη και άδοξη κατάληξη, πλην όμως σημαιοφόρο για νέους αγώνες, που είχε η [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)]], αφενός και αφετέρου την ανάγκη σύναψης εξωτερικού δανείου, αλλά κυρίως με το λεγόμενο "Ωρώπειο άγος" όπως χαρακτηρίστηκε η τραγική [[σφαγή του Δήλεσι]], κυριολεκτικά είχε καταρρακωθεί διεθνώς το κύρος της χώρας, με συνέπεια την πτώση και της κυβέρνησης.<br>

 

Κατόπιν των παραπάνω μοναδική αντίδραση που μπορούσε να ασκήσει η ελληνική κυβέρνηση όσον αφορά και μόνο την εκδίωξη ελληνόφωνων επισκόπων από τις μητροπόλεις του Πατριαρχείου στη βαλκανική περιοχή ήταν οι διπλωματικές παραστάσεις στην [[Υψηλή Πύλη]] που πράγματι υπήρξαν πολλές. Βέβαια όταν ξεκίνησαν οι βουλγαρικοί διωγμοί και κατά ελληνόφωνων πληθυσμών τότε άρχισε και η εθνοφυλετική αντιπαλότητα μεταξύ των ορθοδόξων Χριστιανών να λαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις, που όπως αποδείχθηκε δεν μπόρεσε να προβλέψει ως διάσπαση ούτε και ο ραδιούργος Ιγνάτιεφ που πάσχιζε για τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή.