Νικηφόρος Α´: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
P.a.a (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 49:
Ο Νικηφόρος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το εκκλησιαστικό ζήτημα και διατήρησε τα πράγματα όπως είχαν επί Ειρήνης, επιδεικνύοντας θρησκευτική ανοχή. Αυτή του όμως η ανοχή ήταν που τον έκανε στόχο των μοναχών και των χρονογράφων.
Το [[806]] πέθανε ο Ταράσιος και ο Νικηφόρος επέλεξε ως διάδοχό του τον συνονόματό του [[πατριάρχης Νικηφόρος Α΄|Νικηφόρο]], λαϊκό και βασιλικό γραμματέα όπως ακριβώς ήταν και ο Ταράσιος. Ο ηγούμενος της μονής του Σακκουδίωνος Πλάτων και ο ανεψιός του [[Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης|Θεόδωρος ο Στουδίτης]] αντέδρασαν έντονα λόγω της αθρόας χειροτονίας του νέου πατριάρχη, αλλά η χειροτονία αυτή δεν ήταν κάτι το χωρίς αρκετά προηγούμενα.<ref>Θεοφάνης 747 : ''«ουκ ην το πράγμα ξένον της εκκλησίας και προσφάτως επινοηθέν»''.
Ήταν ο ιερέας Ιωσήφ, που είχε τελέσει τον γάμο του Κωνσταντίνου ΣΤ΄ με την Θεοδότη, όταν ο τελευταίος έκλεισε την πρώτη του γυναίκα σε μοναστήρι. Οι Στουδίτες είχαν επιτεθεί τότε στον Ταράσιο γιατί επέτρεψε να γίνει ο γάμος και η Ειρήνη τον υποχρέωσε να αφορίσει τον Ιωσήφ. Τώρα ο βασιλιάς, θέλοντας να ανταμείψει τον Ιωσήφ για υπηρεσίες που του προσέφερε κατά την στάση του Βαρδάνη, ζήτησε από τον πατριάρχη να άρει τον αφορισμό. Έτσι έγινε, και οι Στουδίτες «απέστησαν της κοινωνίας» προς τον πατριάρχη. Επειδή το σκάνδαλο ήταν μεγάλο, συγκροτήθηκε σύνοδος που αποφάσισε την διάλυση της μονής του Στουδίου και την εξορία του Πλάτωνα και του Θεόδωρου σε δύο νησιά της Προποντίδας.<ref>Θεοφάνης 752</ref>
| |||