Πλωτίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η φιλοσοφία του Πλωτίνου πέρα από τον πλατωνικό της χαρακτήρα, λειτουργεί στο ευρύτερο θεωρητικό πλαίσιο της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης. Έτσι, πέρα απο τον ''θείο'' [[Πλάτων|Πλάτωνα]], οι ''Εννεάδες'' είναι διάσπαρτες από άμεσες και έμμεσες αναφορές του Πλωτίνου σε αρχαιότερους στοχαστές, όπως στον [[Φερεκύδης|Φερεκύδη]], τους [[Πυθαγόρας|Πυθαγόρειους]], τον [[Ηράκλειτος|Ηράκλειτο]], τον [[Παρμενίδης|Παρμενίδη]], τον [[Αναξαγόρας|Αναξαγόρα]], τον [[Εμπεδοκλής|Εμπεδοκλή]], τον [[Σωκράτης|Σωκράτη]], τους [[Επίκουρος|Επικούρειους]] και τους [[Στωικισμός|Στωικούς]]. Η αρχαιοελληνική παράδοση λειτουργεί σπερματικά στη σκέψη του Νεοπλατωνικού και γονιμοποιεί τον φιλοσοφικό του στοχασμό. Παραδείγματα αυτής της επιρροής, είναι η πλατωνική διάκριση νοητού και αισθητού κόσμου, η αριστοτελική θεωρία συνάρτησης ουσίας και ενέργειας, η προσωκρατική έννοια της πρώτης αρχής, αλλά και η ελεατική σύλληψη του Όντος. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί πως Πλωτίνος πελεκίζεται φιλοσοφικής αυθεντικότητας. Συχνά ο φιλόσοφος επεξεργάζεται με έντονα κριτικό βλέμμα τις παλαιότερες φιλοσοφικές θέσεις και εφαρμόζει την νέα του φιλοσοφική οπτική με ιδιαίτερο σεβασμό. Ο Πλωτίνος παραδίδει με βάση την φιλοσοφική του παράδοση το απόσταγμα μιας νεοτερικής σκέψης αποτέλεσμα δημιουργικής σύνθεσης πλατωνικών και αριστοτελικών θεωριών. Αυτή η γεφύρωση πλατωνισμού και αριστοτελισμού, η οποία είχε ήδη προαναγγελθεί στον [[Μεσοπλατωνισμός|Μεσοπλατωνισμό]], υιοθετείται στην συνέχεια από όλη την ύστερη νεοπλατωνική παράδοση.