Άρον Νίμζοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 20:
Έγραψε τρία βιβλία πάνω στην σκακιστική στρατηγική: ''Mein System'' ([[Το Σύστημα μου]]) (1925), ''Die Praxis meines System'' (Η πρακτική του συστήματός μου) και ''Die Blockade'' (Το Μπλοκάρισμα). Το τελευταίο είναι δυσεύρετο στα [[αγγλική γλώσσα|Αγγλικά]], πάντως αρκετό από το περιεχόμενο έχει καλυφθεί και στο ''Σύστημα μου''. Λέγεται ότι 99% των μεγάλων σκακιστών έχουν διαβάσει ''Το Σύστημα μου''. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το θεωρούν πολλοί την μεγαλύτερη συνεισφορά του Νίμζοβιτς στο σκάκι. Το βιβλίο αυτό εκθέτει τις πιο σπουδαίες ιδέες του, ενώ το δεύτερο σε επιρροή έργο του ''Η Πρακτική του Σκακιού'' αναπτύσσει διεξοδικά αυτές τις ιδέες, προσθέτει μερικές καινούργιες, και έχει τεράστια αξία σαν ενδιαφέρουσα συλλογή των παρτίδων του Νίμζοβιτς συνοδευόμενη από τον ιδιαίτερο, υπερβολικό σχολιασμό του, που συχνά είναι τόσο διασκεδαστικός όσο και διδακτικός.
Οι σκακιστικές θεωρίες του Νίμζοβιτς αψηφούσαν τις ορθόδοξα ακολουθούμενες συμβάσεις του κορυφαίου θεωρητικού της εποχής, του Ζίγκμπερτ Τάρρας και των οπαδών του. Οι αδιάλλακτες γενικεύσεις του Τάρρας βασιζόταν σε προηγούμενες εργασίες του [[Βίλελμ Στάινιτς|Βίλχελμ Στάινιτς]], ενώ ο κοφτερός λόγος του Τάρρας, απέρριπτε τις όποιες διαφωνίες. Οι σπουδαιότεροι σκακιστές της εποχής, όπως οι [[Αλεξάντερ Αλιέχιν|Αλιέχιν]], [[Εμάνουελ Λάσκερ|Λάσκερ]] και ο [[Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα|Καπαμπλάνκα]], δεν επέτρεπαν το παιχνίδι τους να περιχαρακώνεται από τυφλή υποταγή στις κεντρικές ιδέες της σκακιστικής φιλοσοφίας του Τάρρας. Οι αρχάριοι όμως διδάσκονταν να αντιλαμβάνονται ως απαράλλακτες αρχές γενικεύσεις όπως οι εξής: ''το κέντρο πρέπει να ελέγχεται από πιόνια, η ανάπτυξη πρέπει να πραγματοποιείται υποστηρικτικά προς τον έλεγχο, οι Πύργοι ανήκουν σε ανοικτές γραμμές και στήλες, ανοίγματα από τα πλάγια είναι σαθρά''.
Ο Νίμζοβιτς συνέτριψε αυτές τις υποθέσεις. Ανακάλυψε έννοιες όπως αυτή της υπερπροστασίας (η λιγότερο σημαντική από τις ιδέες του σύμφωνα με τη σύγχρονη θεώρηση, όμως ακόμα ενδιαφέρουσα και μερικές φορές εφαρμόσιμη), του έλεγχου του κέντρου με κομμάτια αντί πιονιών, το μπλοκάρισμα, την προφύλαξη, το να παίζει κανείς για να ανατρέψει τα σχέδια του αντιπάλου, και το [[φιανκέτο]] (fianchetto). Σχετικά με το φιανκέτο, θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει ότι ανακαλύφτηκε για δεύτερη φορά από τον Νίμζοβιτς, όμως αυτός σίγουρα τελειοποίησε τη χρήση του. Ακόμα επισημοποίησε στρατηγικές που χρησιμοποιούσαν ανοιχτές στήλες και την εισβολή της έβδομης γραμμής, που είναι σήμερα ευρέως αποδεκτές.
| |||