Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 5:
Οι Άραβες με αρχιστράτηγο των [[Αμπού Ουμπάιντα ιμπν αλ-Τζάρραχ]], αλλά διοικητή της συγκεκριμένης μάχης τον [[Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ]], <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 293</ref> αριθμούσαν και εκείνοι 40.000 άντρες.
Η μάχη διήρκεσε έξι ολόκληρες μέρες και το αποτέλεσμα ήταν η ξεκάθαρη νίκη των Αράβων.
==Η Προ-ιστορία της σύγκρουσης==
Οι Άραβες από νίκη σε νίκη σιγά-σιγά κατακτούσαν όλο και περισσότερα κομμάτια της Παλαιστίνης. Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση Βυζαντινών και Αράβων η μάχη του Ατζναντεϊν,<ref> μάχη που έλαβε χώρα στις 30 Ιούλη του 634, μεταξύ του Βυζαντινού στρατού και των Αράβων, στη περιοχή Μπέιτ Γκουβρίν, στο σημερινό [[Ισραήλ]]. Οι δυνάμεις των Βυζαντινών κυμαίνονταν γύρω στις 10.000, σύμφωνα με την άποψη του H.A.R. GIBB, στην ENCYCLOPEDIA OF ISLAM, 1986, τόμος 1ος. σελ. 208-209- και το ίδιο νούμερο πάνω-κάτω, υπολογίζεται και για τους Μουσουλμάνους. Επικεφαλής των Βυζαντινών ήταν ο αδερφός του αυτοκράτορα Ηράκλειου, ο Θεόδωρος.</ref> που έγινε τον Ιούλη του 634 έληξε με νίκη των Αράβων και του Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, προσωπικά. Η επόμενη μάχη στη [[Πέλλα Δεκαπόλεως]] (Fahl), που έγινε τον Γενάρη του 635, μεταξύ Αράβων με επικεφαλής τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ και των Βυζαντινών με επικεφαλής τον [[Θεόδωρος Τριθύριος|Θεόδωρο Τριθύριο]], έληξε και πάλι με ήττα των Βυζαντινών.
Γραμμή 31 ⟶ 32 :
Οι προετοιμασίες τελείωσαν, οι διαταγές δόθηκαν, οι προσευχές αναπέμφθηκαν και οι δυο στρατοί παρατάχτηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Τη διοίκηση του αραβικού στρατού την ανέλαβε ο Χαλίντ, που αναδιοργάνωσε τις θέσεις του πεζικού και του ιππικού. Δημιούργησε μικρά σώματα, 800 αντρών πεζικού, και 2000 ιππέων.
==Η Μάχη==
'''Η πρώτη μέρα''', 14 Αυγούστου 636 άρχισε τα ξημερώματα ενώ περίπου νωρίς το απόγευμα, 10 σώματα πεζικού των Βυζαντινών κατάφεραν να προωθηθούν και παρόλο που τους υποδέχτηκαν τα βέλη των Αράβων τοξοτών εκείνοι κατάφεραν να συνεχίσουν τη προώθησή τους και η μάχη σώμα με σώμα, με δόρατα και σπαθιά ξεκίνησε. Η μάχη κράτησε μέχρι το σούρουπο, οπότε οι δυο στρατοί αποσύρθηκαν στα στρατόπεδά τους, με ελαφρές μόνο απώλειες ενώ φρόντισαν και για τη ταφή των δικών τους. Οι μουσουλμάνοι πέρασαν το βράδυ δεχόμενοι τις φροντίδες των γυναικών τους και την αγάπη των παιδιών τους, που πάντα τους συνόδευαν σε όλες τις περιπλανήσεις και τις μάχες τους. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 296-298</ref>
Γραμμή 44:
'''Η πέμπτη μέρα''', 18 Αυγούστου 636 της μάχης ξεκίνησε. Οι στρατιώτες ξαναπήραν τις γνωστές θέσεις τους, αλλά στέκονταν στις γραμμές τους κουρασμένοι, πληγωμένοι, αποθαρρημένοι. Ο Βαχάν έστειλε απεσταλμένο να διαπραγματευτεί μια ανακωχή, αλλά ο Χαλίντ την απέρριψε λέγοντας: « όχι, βιαζόμαστε να ξεμπερδεύουμε!» <ref> Al Waqidi «Futuh-ush-Sham», Κάιρο, 1954 σελ.153.</ref> εκείνη τη μέρα όμως δεν έγινε καμιά σοβαρή μάχη, παρά μόνο μερικές αψιμαχίες, και οι στρατιώτες την χρησιμοποίησαν για να ξεκουραστούν. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 310-311</ref>
'''Η έκτη και τελευταία μέρα της μάχης''', 19 Αυγούστου 636 άρχιζε την τέταρτη βδομάδα του Αυγούστου του 636. Εκείνη την ημέρα, σηκώθηκε ένας ισχυρός νότιος άνεμος που έφερνε σύννεφα σκόνης κατά των Βυζαντινών, κάτι που δυσκόλεψε τραγικά τα πράγματα για εκείνους. <ref> «The Caliphate: Its Rise Decline and Fall» σελ. 127, Sir William Muir, 1899 </ref> Η μέρα ξεκίνησε με τη μονομαχία μεταξύ του Γρηγόριου (διοικητή μαζί με τον Dairjan των Ελλήνων, Σλάβων και Φράγκων) και του Αμπού Ομπάιντα. Ο Γρηγόριος σκοτώθηκε από το σπαθί του Αμπού Ομπάιντα και η γενική επίθεση άρχισε. Αυτοί τη φορά ήταν επιτιθέμενοι οι μουσουλμάνοι. Χτύπησαν τις πλευρές του βυζαντινού στρατού, που σύντομα άρχισαν να οπισθοχωρούν. Μετά ο Χαλίντ και ο Αμρ, επιτέθηκαν στο κέντρο του στρατού, στους δυνατούς Αρμένιους. Ο Χαλίντ με μια επιδέξια μανούβρα κατάφερε να παρασύρει το βυζαντινό ιππικό έξω από το πεδίο της μάχης και με τις απανωτές επιθέσεις του κατάφερε τελικά να το διαλύσει και να το αναγκάσει να φύγει προς το βορρά μαζί με τον αρχιστράτηγο Βαχάν. Τώρα που το ιππικό εγκατέλειψε το πεζικό, η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. 40.000 ιππείς δραπέτευσαν από το πεδίο της μάχης. Μόνο οι Αρμένιοι αντιστέκονταν ακόμα. Ο Χαλίντ επιστρέφοντας από τη μάχη με το ιππικό, έπεσε και αυτός επάνω τους, μαζί με τους Γιαζείντ και Αμπού Ομπάιντα και τους έτρεψαν και αυτούς σε φυγή. Μαζί με αυτούς, όλο του βυζαντινό στράτευμα άρχισε να διαλύεται και να φεύγει προς τα νοτιο-δυτικά για να σωθεί. Όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν, σκοτώθηκαν (που ήταν και οι περισσότεροι).<ref> A.I. Akram, «Κhalid bin Al-Walled: The sword of Allah», Πακιστάν,1969 σελ.311-317</ref>
==Οι συνέπειες==
Η επόμενη μέρα αφιερώθηκε στο θάψιμο των μουσουλμάνων νεκρών και στη περισυλλογή των λαφύρων. Ο Χαλίντ, αποφασισμένος να σκοτώσει τον αρχιστράτηγο Βαχάν, ξεκίνησε με το ιππικό του να τον βρει. Πράγματι, τον πέτυχε στο δρόμο για τη [[Δαμασκός|Δαμασκό]] και εκεί στη συμπλοκή που επακολούθησε, ο Αρμένιος βασιλιάς σκοτώθηκε από έναν στρατιώτη.
Οι απώλειες των μουσουλμάνων υπολογίζονται σε 4000 στρατιώτες. Όσο για τις απώλειες των Βυζαντινών οι αριθμοί διαφέρουν πολύ. Οι μετριοπαθείς υπολογισμοί κάνουν λόγο για 80.000 νεκρούς και 70.000 που κατάφεραν να ξεφύγουν. <ref> A.I. Akram, «Κhalid bin Al-Walled: The sword of Allah», Πακιστάν,
Τον επόμενο μήνα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, απελπισμένος, θα παραδεχόταν με τις πράξεις του, την απώλεια της κυριαρχίας του στη Συρία, τη Παλαιστίνη και την Ιορδανία και θα αναχωρούσε πλέον οριστικά για τη Κωνσταντινούπολη.
Γραμμή 72 ⟶ 70 :
==Παραπομπές==
{{commonscat}}
{{παραπομπές|2}}
[[Κατηγορία:Άραβες]]
[[Κατηγορία:Μάχες|Γιαρμουκ]]
[[Κατηγορία:Αραβοβυζαντινοί πόλεμοι]]
[[Κατηγορία:Μάχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]]
| |||