Ρένα Κουμιώτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{πηγές|21|12|2012}}
Η '''Ειρήνη (Ρένα) Κουμιώτη''' είναι [[Ελληνίδα]] [[τραγούδι|τραγουδίστρια]] του [[Νέο κύμα|νέου κύματος]]. Ξεκίνησε την καριέρα της το [[1967|1969]] .
==Βιογραφικά στοιχεία==
Η Ρένα (Ειρήνη) Κουμιώτη γεννήθηκε στις 3 Μαΐου στα τέλη της δεκαετίας του ’40 στη Νέα Ιωνία από γονείς πρόσφυγες. Δε γνώρισε ποτέ τη μητέρα της, καθώς έφυγε από τη ζωή όταν εκείνη ήταν μόλις εννέα μηνών κι έτσι μαζί με τα τρία αδέρφια της, μεγάλωσε με τον πατέρα και τη γιαγιά της.
Οι εποχές ήταν δύσκολες και για να βοηθά οικονομικά την οικογένειά της, αναγκάστηκε από τα 14 χρόνια της να δουλέψει στο εργοστάσιο «Παπαστράτος». Ωστόσο, αγαπούσε πολύ το τραγούδι αλλά δε μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια μέρα μέσω αυτού θα γινότανε γνωστή κι αγαπητή στο κοινό.
Σιγά-σιγά, αρχίζει τις εμφανίσεις της σε μπουάτ της εποχής και στα τέλη του 1968 σε μια απ’ αυτές -στην «Απανεμιά»- θ’ αλλάξει όλη η ζωή της. Τραγουδά εκεί μαζί με τον Μανώλη Μητσιά που μόλις έχει κατέβει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη κι ένα βράδυ, βρίσκονται στο μαγαζί ο Μάνος Λοΐζος και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ο δεύτερος έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας μια «αποστολή» που του είχε αναθέσει ο Μίμης Πλέσσας. Οι δυο τους τότε ετοίμαζαν τον θρυλικό «Δρόμο» και ο συνθέτης έψαχνε να βρει μια γυναικεία φωνή δυνατή και στιβαρή για να της δώσει δύο λαϊκά τραγούδια. Η εταιρεία (LYRA) διέθετε μεταξύ άλλων την Καίτη Χωματά και την Πόπη Αστεριάδη που είχαν ήδη ξεκινήσει μια λαμπρή καριέρα ερμηνεύοντας «Νέο κύμα», όμως ο συνθέτης δε δέχτηκε την πρόταση του διευθυντή της Αλέκου Πατσιφά να τις χρησιμοποιήσει, καθώς τα τραγούδια που είχε γράψει δεν ταίριαζαν στις φωνές τους (μόνο η Αστεριάδη συμμετείχε στο «Δρόμο» ως ντουέτο με τον Γιάννη Πουλόπουλο στη «Φραγκόκλησα»).
Ο Παπαδόπουλος λοιπόν ακούγοντας εκείνο το βράδυ την Κουμιώτη στην «Απανεμιά» ενθουσιάστηκε, ενημέρωσε τον Πλέσσα και την επόμενη ημέρα η νεαρή τραγουδίστρια κλήθηκε για ακρόαση στο στούντιο της Columbia. Ο συνθέτης εντυπωσιάστηκε κι αμέσως ζήτησε από τον Πατσιφά να της κάνει συμβόλαιο συνεργασίας, το οποίο μάλιστα ήταν πενταετές!
Το πρώτο τραγούδι που της έδωσε ο Πλέσσας, είχε και σημαδιακό τίτλο: «Πρώτη φορά». Έτσι, η Ρένα Κουμιώτη έκανε την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση κι επιπλέον ηχογράφησε και το «Δώσε μου το στόμα σου», οπότε αμφότερα τα κομμάτια που συμπεριλήφθηκαν στο «Δρόμο» αποτέλεσαν και τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της.
==Θέατρο και νέες επιτυχίες στη δισκογραφία==
Από τη μια μέρα στην άλλη λοιπόν, η Ρένα Κουμιώτη έγινε πασίγνωστη και περιζήτητη από τους συνθέτες της εποχής! Την ίδια χρονιά (1969) θα συμμετάσχει και στον πρώτο «μεγάλο» δίσκο του Λίνου Κόκοτου με τίτλο «Οι ώρες», όπου την περιμένει άλλη μια μεγάλη επιτυχία: Το υπέροχο κι αγαπημένο «Κόρη του γιαλού», ενώ ερμηνεύει και το επίσης όμορφο «Κοιμάσαι στο γιαλό».
Τον Ιανουάριο του 1970, ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μεταφέρουν το «Δρόμο» στη σκηνή του θεάτρου «Παξινού» με τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Κουμιώτη και γίνεται κυριολεκτικά λαϊκό προσκύνημα!
Πέρα από τα τραγούδια του ομώνυμου δίσκου, οι δύο δημιουργοί είχαν γράψει και κάποια άλλα με σαφή υπονοούμενα για το δικτατορικό καθεστώς που τότε έμοιαζε πανίσχυρο. Ήταν φυσικό λοιπόν να μαθευτεί με ταχύτητα ηλεκτρικής εκκένωσης ότι «κάτι τρέχει» εκεί και οι «εκπαιδευτικές επισκέψεις» των οργάνων της χούντας στο θέατρο ήταν σχεδόν καθημερινές. Έτσι, παρά τη μεγάλη επιτυχία το έργο δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει να παίζεται και με «άνωθεν εντολές» έριξε πρόωρα αυλαία για να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα.
Το 1970 συμμετείχε στη «Γύφτισσα μέρα» του Γιώργου Κοντογιώργου σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου κι έκανε άλλη μια επιτυχία με το «Μέθυσα και τρέχω», ενώ συνεργάστηκε με τον Θόδωρο Τζίφα και τον Κώστα Κινδύνη στο άλμπουμ «Γειτονιές Αθήνα-Θεσσαλονίκη» με τα υπέροχα «Άγιε Δημήτρη μου» και «Απ’ το Ντεπό ξεκίνησα».
θα βρεθεί ξανά δισκογραφικά με τους Πλέσσα-Παπαδόπουλο για ένα νέο «μεγάλο» δίσκο με τίτλο «Μέρες του καλοκαιριού», όπου συμμετέχει ο Γιάννης Πουλόπουλος και ο νεαρός Γιάννης Θωμόπουλος. Η επιτυχία του «Δρόμου» δεν επαναλήφθηκε, αλλά η Κουμιώτη πρόσθεσε άλλη μια επιτυχία στο ενεργητικό της με «Το γλυκό τ’ αηδόνι».
Στο μεταξύ, ηχογραφεί ακατάπαυστα τραγούδια στις 45 στροφές και η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη: «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, «Αγαπιόμασταν» των Γιώργου Κριμιζάκη-Σώτιας Τσώτου, «Ντουνιά πικρέ» των Θόδωρου Τζίφα-Δημήτρη Ιατρόπουλου, «Ανηφοριές-κατηφοριές» και «Το καινούργιο μου φεγγάρι» των Πλέσσα-Δασκαλόπουλου (το οποίο είχε ακουστεί για πρώτη φορά το 1969 στην ταινία του Νίκου Φώσκολου «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» με τη Δέσποινα Σταυρουλάκη να «ντουμπλάρει» τη Μάρθα Καραγιάννη που φαινόταν να το τραγουδά) κ.α.
Με βάση κάποια από αυτά αλλά και τις συμμετοχές της σε ολοκληρωμένους κύκλους συνθετών, κυκλοφορεί και ο πρώτος προσωπικός δίσκος της με τίτλο το όνομά της…
Στο σινεμά και στo Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Η Κουμιώτη ήταν πλέον αναγνωρίσιμη και δημοφιλής κι επομένως δε θα μπορούσε να μη κάνει ένα «πέρασμα» κι από το κινηματογραφικό πανί. Εμφανίζεται λοιπόν σε δύο ταινίες με πρωταγωνίστρια την αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου: Στην «Τρελή-τρελή σαραντάρα» να τραγουδά το «Δώσε μου το στόμα σου» από το «Δρόμο» και στη «Θεία μου τη χίπισσα» να ερμηνεύει «Το κερί μας έσβησε» των Μίμη Πλέσσα-Αλέκου Σακελλάριου.
Το 1972 θα λάβει μέρος και στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (μια διοργάνωση που έμεινε στην ιστορία για πολλούς και διάφορους λόγους…) ερμηνεύοντας το «Ας πούμε» σε μουσική Γιώργου Γεωργιάδη και στίχους Δημήτρη Κωσταλένου.
==Τα μεγάλα κέντρα και «Το θαλασσινό τριφύλλι» ==
Όσον αφορά τις «ζωντανές» εμφανίσεις της, εξαργυρώνει την επιτυχία του «Δρόμου» εμφανιζόμενη στην «Αθηναία» μαζί με τον Πουλόπουλο το 1970 με τη μουσική και καλλιτεχνική επιμέλεια του Πλέσσα και για δύο χρονιές (1971-72) στα «Δειλινά» του Θωμά Μιχαηλίδη δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Σταμάτη Κόκοτα, τον Δάκη και την Αλέκα Κανελλίδου.
Το 1973 θα βρεθεί στη «Φαντασία» πλάι στον Γιάννη Καλατζή, τον Δώρο Γεωργιάδη, τον Μιχάλη Μενιδιάτη, τον Δάκη και τους “Charms” και το 1974 στο «Κέντρο Νο1» μαζί με τον Δημήτρη Ζευγά, με τον οποίο συμμετείχε και σε πολλούς δίσκους της εποχής.
Όλα αυτά τα χρόνια, θα κυκλοφορήσουν άλλοι δύο προσωπικοί δίσκοι με τίτλο το όνομά της (επιλογές από 45άρια και συμμετοχές της), ενώ θα συνεχίσει τη συνεργασία της με σημαντικούς συνθέτες. Θα τραγουδήσει Βαγγέλη Πιτσιλαδή το 1972 στα «Κίτρινα ρολόγια» -και θα κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Φωτιά στα τρένα» σε στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου-, Βασίλη Κουμπή στους «12 μήνες» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, όμως η μεγάλη στιγμή του ’72 γι’ αυτήν θα είναι άλλη…
Ο Λίνος Κόκοτος μελοποιεί Οδυσσέα Ελύτη και το αποτέλεσμα είναι ένας υπέροχος δίσκος με τίτλο «Το θαλασσινό τριφύλλι», με τον ακριβό ποιητή να γράφει στίχους με αποκλειστικό στόχο να γίνουν τραγούδια. Τραγουδούν ο Μιχάλης Βιολάρης και η Ρένα Κουμιώτη, η οποία σφραγίζει με τη φωνή της το ομότιτλο κομμάτι…
Η ίδια χρόνια αργότερα σε συνέντευξή της ομολόγησε ότι …δεν ήξερε τον Ελύτη, ο οποίος κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων στο στούντιο τη συνεχάρη για τις ερμηνείες της κι εκείνη ρώτησε τον Πατσιφά ποιος ήταν ο κύριος που τη χαιρέτησε και της έδωσε συγχαρητήρια!
Το 1973 η Κουμιώτη θα συνεργαστεί και με τον Γιώργο Ζαμπέτα, ηχογραφώντας τον «Μίστοκλη» και τον «Καναπέ» σε δισκάκι 45 στροφών, τα οποία σχεδόν 20 χρόνια αργότερα (1992) συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ «Δε θα χωρίσουμε ποτέ» με τραγούδια του συνθέτη που κυκλοφόρησαν με την ετικέτα της LYRA.
Την ίδια χρονιά ξανατραγουδά Μίμη Πλέσσα, αυτή τη φορά με στίχους του Κώστα Βίρβου. Ο λόγος για το δίσκο «Θάλασσα πικροθάλασσα» στον οποίο συμμετέχουν ο Γιάννης Πουλόπουλος και η Καίτη Αμπάβη. Η Ρένα ερμηνεύει μεταξύ άλλων τη «Ριρή του λιμανιού», αλλά κι ένα πολύ σπουδαίο τραγούδι, την «Άγια Κυριακή» …
Πάντα το 1973, θα συμμετάσχει στο δίσκο του Γιώργου Μητσάκη «Μονά-ζυγά» σε στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη (ψευδώνυμο του δημοσιογράφου Γιώργου Μπέρτσου). Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο μεγάλος λαϊκός δημιουργός γράφει τραγούδια χωρίς να έχει υπογράψει και τους στίχους. Το ομότιτλο με τη φωνή της Κουμιώτη ακούστηκε κάπως…
Και πάμε στο 1974, όπου η Ρένα συνεργάζεται με τον Αργύρη Κουνάδη στο άλμπουμ «Ρόδα είναι και γυρίζει» με στίχους Καλαμαριώτη. Συμμετέχουν επίσης οι Δημήτρης Ψαριανός και Ελένη Βιτάλη (στις πρώτες δισκογραφικές απόπειρές της), η οποία ερμηνεύει δύο δημοτικά τραγούδια. Όσο για την Κουμιώτη, το «Τι θέλεις γέρο» ακούγεται αρκετά εκείνη την εποχή και λίγο αργότερα θα το ηχογραφήσει και ο Αντώνης Καλογιάννης.
Ακολουθεί η συμμετοχή της στο «Παράθυρο στη θάλασσα» των Γιώργου Κοντογιώργου-Γιάννη Κακουλίδη, όπου μεταξύ άλλων τραγουδά το πολύ γνωστό «Μεθυσμένο λεωφορείο». Ο άλλος ερμηνευτής του δίσκου, είναι ο Μιχάλης Βιολάρης.
Η χρονιά κλείνει με Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλο. Η δικτατορία έχει καταρρεύσει, η δημοκρατία έχει αποκατασταθεί στη χώρα μας (πριν μετατραπεί σε ασυδοσία…) κι έτσι κυκλοφορούν ελεύθερα πια τα «κομμένα» τραγούδια που είχαν γράψει οι δυο δημιουργοί για τον θεατρικό «Δρόμο» το 1970. Ερμηνευτές φυσικά είναι ο Πουλόπουλος και η Κουμιώτη.
Η Ρένα θα εμφανιστεί ξανά στον ελληνικό κινηματογράφο το 1975, τραγουδώντας το «Θα ‘ρθει η βροχή» του Γιώργου Χατζηνάσιου σε στίχους Ντίνου Δημόπουλου στο φιλμ «Οι βάσεις και η Βασούλα».
Και κάπου εκεί, εντελώς ξαφνικά θα φύγει για μόνιμη εγκατάσταση στον Καναδά αφήνοντας τα πάντα πίσω της. Είχε γνωρίσει εκεί τον μετέπειτα σύζυγό της και αποφάσισε να τον παντρευτεί, πηγαίνοντας για μόνιμη εγκατάσταση σ’ αυτή τη μακρινή χώρα. Μοιραία λοιπόν, η τόσο λαμπρή κι επιτυχημένη καριέρα της στην Ελλάδα διακόπηκε απότομα με ότι αυτό συνεπάγεται.
Στο μεταξύ, έχοντας λήξει το συμβόλαιό της με τη LYRA, το 1976 θα ηχογραφήσει κάποια …ποντιακά τραγούδια σε μουσική Γρηγόρη Σουρμαΐδη -που συμμετέχει και τραγουδώντας- και στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη στο δίσκο «Στο δρόμο για το Τσιμενλί» με την ετικέτα της Polydor, ενώ το 1978 στην ίδια εταιρεία θα κυκλοφορήσει άλλο ένα προσωπικό άλμπουμ με τίτλο το όνομά της, τούτη τη φορά με καινούργια τραγούδια διαφόρων συνθετών.
Ωστόσο, η απουσία της είχε επιφέρει ένα σοβαρότατο πλήγμα στην πορεία της στο χώρο κι έτσι ο δίσκος δεν ακούστηκε καθόλου. Όμως, υπάρχει το εξαιρετικό ζεϊμπέκικο «Άμα θες να δεις τον πόνο» του Δημήτρη Μηλιού σε στίχους Πόπης Πασβάντη που κάνει τη διαφορά.
Το 1980 είναι η χρονιά που η Ρένα Κουμιώτη θα κάνει τις τελευταίες -ως σήμερα- ηχογραφήσεις της καριέρας της. Πρόκειται για το άλμπουμ «Τα δικά μου τραγούδια», όπου δίνει και πάλι το παρών ο Μίμης Πλέσσας με πέντε δημιουργίες του ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια είναι γραμμένα από τον Θανάση Πολυκανδριώτη, τον Μιχάλη Καρρά και τον Λυκούργο Μαρκέα (ανέκδοτο τραγούδι του, καθώς είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα).
Η φωνή της τραγουδίστριας είναι πιο ώριμη από ποτέ και οι ερμηνείες της κάτι παραπάνω από εξαιρετικές. Δυστυχώς όμως, ούτε αυτός ο δίσκος είχε απήχηση καθώς αφενός μεν η Κουμιώτη ήταν ήδη πέντε χρόνια «εκτός κυκλοφορίας» στην Ελλάδα ζώντας μονίμως στον Καναδά, αφετέρου τα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι είχαν πια αλλάξει…
Η επιστροφή και η …αποχή
Το 1983, η Ρένα αποφασίζει να επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα και να ξαναβρεί τη θέση της στο χώρο του τραγουδιού. Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς θα ξεκινήσει εμφανίσεις στο «Ζυγό» στην Πλάκα δίπλα στον «παλιόφιλο» Γιάννη Πουλόπουλο, ενώ στο πρόγραμμα συμμετέχουν η Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα η Αθηναϊκή Κομπανία.
Τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει της εμφανίσεις της σε διάφορους χώρους, όμως οι πόρτες της δισκογραφίας θα παραμείνουν ερμητικά κλειστές για κείνη μέχρι και σήμερα για ανεξήγητους λόγους. Από ένα σημείο και μετά, θ’ αραιώσει και την επαφή της με το κοινό και θα περιοριστεί σε ορισμένες «έκτακτες» εμφανίσεις, τακτική που ακολουθεί ως τις μέρες μας.
==Συμμετοχή στη δισκογραφία==
Γραμμή 76 ⟶ 138 :
==Εξωτερικές Συνδέσεις==
* [http://koumioti.gr/ Επίσημη ιστοσελίδα]
==Πηγές==
http://www.musiccorner.gr/?p=58574
[[Κατηγορία:Έλληνες τραγουδιστές|Κουμιωτη]]
| |||