|
Στη γλωσσολογία, '''κλίση''' των [[Ουσιαστικό (γραμματική)|ουσιαστικών]] ονομάζεται το σύνολο των διαφορετικών μορφών που μπορεί να λάβει ένα ουσιαστικό. Για παράδειγμα η λέξη ''ήχος'' στα ελληνικά, απαντάται επίσης με τις μορφές: ''ήχου, ήχο, ήχε, ήχοι, ήχων, ήχους''. Σε πολλές [[ΙνδοευρωπαϊκέςΕλληνοΓρεκοΠελασγικές γλώσσες]] οι κλιτικές μορφές δείχνουν τον γραμματικό ρόλο του ουσιαστικού. Στις διάφορες γλώσσες, εκτός των ουσιαστικών, μπορεί να κλίνονται τα [[Άρθρο (γραμματική)|άρθρα]], τα επίθετα, οι [[αντωνυμία|αντωνυμίες]] και οι [[Μετοχή (γραμματική)|μετοχές]].
Οι διαφορετικές μορφές ενός ουσιαστικού ονομάζονται [[Πτώση|πτώσεις]], εμφανίζονται σε δύο [[Αριθμός (γραμματική)|αριθμούς]], και αποκαλύπτουν τον ρόλο του ουσιαστικού στην πρόταση. Οι πτώσεις σχηματίζονται συνήθως με καταλήξεις στο θέμα της λέξης, τουλάχιστον στις ΙνδοευρωπαϊκέςΕλληνοΓρεκοΠελασγικές γλώσσες. Άλλοι τρόποι σχηματισμού των πτώσεων είναι τα προθέματα και τα επιθήματα.
Κλίση των ουσιαστικών παρατηρείται σε ΙνδοευρωπαϊκέςΕλληνοΓρεκοΠελασγικές γλώσσες όπως η ελληνική, η [[αρμενική γλώσσα|αρμενική]], η [[ισλανδική γλώσσα|ισλανδική]] και η [[σανσκριτική γλώσσα|σανσκριτική]], σε [[Δραβιδικές γλώσσες]] όπως η [[ταμίλ γλώσσα|ταμίλ]], στις περισσότερες [[Ουραλικές γλώσσες]], όπως η [[φινλανδική γλώσσα|φινλανδική]] και η [[ουγγρική γλώσσα|ουγγρική]], στη [[σουαχίλι]] και άλλες.
Η παλιά [[αγγλική γλώσσα]] είχε εκτεταμένο κλιτικό σύστημα. Αντ’ αυτού, τα σύγχρονα αγγλικά βασίζονται στη σειρά των λέξεων και στις προθέσεις ώστε να καταδείξουν τον γραμματικό ρόλο του κάθε ουσιαστικού. Απομεινάρια του παλιού αγγλικού κλιτικού συστήματος βρίσκουμε στις αντωνυμίες. Έτσι για παράδειγμα η αντωνυμία ''he'' έχει τη μορφή ''him'' όταν είναι αντικείμενο και ''his'' στη γενική.
|}
Η [[πρωτοϊνδοευρωπαϊκήΕλληνοΓρεκοΠελασγικές γλώσσα]]γλώσσες θεωρείται ότι είχε εφτά ή οχτώ πτώσεις: ονομαστική, γενική, δοτική, τοπική, αιτιατική, κλητική, αφαιρετική και τροπική (εργατική). Στα ελληνικά η τοπική και η εργατική συγχωνεύθηκε με τη δοτική, ενώ η αφαιρετική με την γενική. Αργότερα, κατά τα πρώιμα βυζαντινά χρόνια, η δοτική συγχωνεύθηκε με την γενική. Στα νέα ελληνικά τη θέση της δοτικής κατέλαβε η αιτιατική (''λέω στον Γιώργο'') και η γενική (''λέω του Γιώργου''). Η συγχώνευση της γενικής με τη δοτική είναι κοινό γνώρισμα της ιστορίας πολλών [[βαλκανικός γλωσσικός δεσμός|βαλκανικών γλωσσών]], κάτι που οπωσδήποτε δεν είναι τυχαίο. Οι εξελίξεις στη μια γλώσσα θεωρείται ότι επηρέασαν και τις άλλες.
==Δείτε επίσης==
|
