Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
IM-yb (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικού κώδικα με τη χρήση AWB (10454) |
||
Γραμμή 1:
[[εικόνα:Hagia Eudokia.jpg|thumb|right|261px|'' Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα'': Στην εικόνα αυτή, η λέξη «Ευδοκία» είναι γραμμένη με «Η»]]
'''Μεσαιωνική Ελληνική''' είναι η γλωσσική περίοδος που περιγράφεται και ως η πέμπτη περίοδος της ιστορίας της [[ελληνική γλώσσα|ελληνικής γλώσσας]]. Η περίοδος αυτή τυπικά αρχίζει τον [[12ος αιώνας|12ο αιώνα]], οπότε και εμφανίζονται κείμενα της μεσαιωνικής δημώδους Ελληνικής και τελειώνει περίπου το [[1700]] μ.Χ., σε μια περίοδο έντονων πολιτιστικών αλλαγών. Ως πρόγονος της μεσαιωνικής κοινής θεωρείται η ''Κοινή''<ref>''The Koine is the direct ancestor of medieval and Modern Greek''. Francis T. Gignac "Greek" ''The Oxford Companion to the Bible''. Bruce M. Metzger and Michael D. Coogan, eds. Oxford University Press Inc. 1993. Oxford Reference Online. Oxford University Press. 23 October 2008.</ref> και απόγονος της η νέα ελληνική. Kατά τον Γ. Μπαμπινιώτη αρχίζει τον έκτο αιώνα και τελειώνει τον 19ο. Ο [[Γεώργιος Μπαμπινιώτης|Γ. Μπαμπινιώτης]] διακρίνει τρεις υποπεριόδους στην εξέλιξη της μεσαιωνικής Ελληνικής: Πρώιμη βυζαντινή ( 6ος – 12ος αι.), όψιμη βυζαντινή (12ος – 15ος αι.) και μεταβυζαντινή (15ος – 19ος αι.). Η πρώτη υποπερίοδος αρχίζει επί [[Ιουστινιανός|Ιουστινιανού]], ο οποίος και καθιερώνει την Ελληνική ως επίσημη γλώσσα του κράτους αντί της Λατινικής. Η δεύτερη υποπερίοδος τοποθετείται συνήθως τον 13ο αι. οπότε αρχίζουν να δημιουργούνται οι νεοελληνικές διάλεκτοι ως αποτέλεσμα της πολιτικής διάσπασης του βυζαντινού κράτους το 1204. Την ίδια περίοδο αρχίζει να χρησιμοποιείται σποραδικά η δημώδης γλώσσα στη λογοτεχνία. Η Τρίτη υποπερίοδος ξεκινά συμβατικά με την υποταγή του κράτους στους Τούρκους το 1453. Αυτό το διάστημα χαρακτηρίζεται από την πτώση της στάθμης της γλωσσικής επικοινωνίας λόγω της καταπίεσης του κατακτητή και την ανυπαρξία οργανωμένης σχολικής παιδείας. Η περίοδος αυτή σφραγίζεται με την ανάπτυξη τοπικών λογοτεχνιών (Κρητικής, Κυπριακής, Ροδιακής, Επτανησιακής) γραμμένων στις τοπικές διαλέκτους.
==Ιστορία==
{{
Η μεσαιωνική ελληνική προκύπτει ως αποτέλεσμα της αναγέννησης των γραμμάτων κατά τον 9ο και 10ο αιώνα<ref>Beck, 48.</ref> μέσω της ιστοριογραφίας και της διαμόρφωσης της λαϊκής λογοτεχνίας κατά τον 11ο και 12ο αιώνα, η οποία αποτελείται από την αποκαλούμενη ακριτική ποίηση και τα προδρομικά ποιήματα του Πτωχοπρόδρομου<ref>Adrados Francisco R. 2003, 389.</ref>. Ωστόσο και σε αυτή την περίοδο παραμένει σε ισχυρή θέση ο [[αττικισμός]] ως επίσημη ένδειξη βυζαντινού πατριωτισμού και διαδιδόταν από την αυλή της Κωνσταντινούπολης ως σύμβολο μεγαλοπρέπειας. Παρόλα αυτά η πίεση των Σταυροφόρων, η περιθωριοποίηση των Βυζαντινών στη Μικρά Ασία, η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και η γλωσσική πίεση -λεξιλογική κυρίως- δυτικών γλωσσών στα Δουκάτα του Μορέα της Αθήνας και της Νεαπόλεως που διαμορφώθηκαν, προκάλεσε μια διαλεκτική διαίρεση<ref>Adrados Francisco R. 2003, 391.</ref>.
Γραμμή 44:
==Πηγές==
* Γεωργίου Μπαμπινιώτη, «Συνοπτική ιστορία της Ελληνικής γλώσσας», Αθήνα 1986
* [[Ρόμπερτ Μπράουνινγκ (Βυζαντινολόγος)|Robert Browning]], «H Ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα», Αθήνα 1995. (Εκδόσεις Δημ. Ν. Παπαδήμα,
* Henri Tonnet, «Ιστορία της Νέας Ελληνικής γλώσσας», Αθήνα 1995. (Εκδόσεις Παπαδήμα, Μετάφραση Μαρίνας Καραμάνου, Πάνου Λιαλιάτση,,
[[Κατηγορία:Ελληνικές γλώσσες]]
| |||