Στέργιος Βλάχβεης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Στέργιος Βλάχβεης του Ιωάννου γεννήθηκε το [[1880]] στην [[Ηράκλεια Σερρών|Κάτω Τζουμαγιά (Ηράκλεια)]] [[Νομός Σερρών|Σερρών]]. Οργανώθηκε στην ένοπλη δράση από πολύ νωρίς. Αρχικά τέθηκε υπό τις γενικές οδηγίες του οπλαρχηγού [[Δούκας Γαϊτατζής|Δούκα Γαϊτατζή]]. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το σώμα του οπλαρχηγού [[Πασχάλης Τσιάγκας|Παπαπασχάλη]] από τα [[Λιβαδοχώρι Σερρών|Σακάφτσια (Λιβαδοχώρι)]]. Μετά το θάνατο του οπλαρχηγού [[Αθανάσιος Χατζηπανταζής|Αθανάσιου Χατζηπανταζή]] το [[1906]], ανέλαβε τη γενική αρχηγία στον τομέα ευθύνης των περιοχών [[Δήμος Σερρών|Σερρών]], [[Δήμος Βισαλτίας|Βισαλτίας]], [[Δήμος Ηρακλείας|Κάτω Τζουμαγιάς (Ηράκλειας)]], [[Άνω Πορόια|Ποροΐων]], [[Κερκίνη (οροσειρά)|Κερκίνης]], [[Δήμος Σιντικής|Σιντικής]], [[Πετρίτσι|Πετριτσίου]] και [[Μελένικο|Μελενίκου]]. Εξουδετέρωσε τη [[Ρουμανία|Ρουμανική]] προπαγάνδα στην περιοχή της Ανατολικής [[Μακεδονία|Μακεδονίας]]ς που είχε στόχο τον προσεταιρισμό των [[Έλληνες|Ελληνικών]], [[Βλάχικη γλώσσα|βλαχόφωνων]] πληθυσμών. Κατάφερε, επίσης να αντιμετωπίσει την ένοπλη δράση των [[Βούλγαροι|Βουλγάρων]] [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζήδων]] Σαντάνσκι, Σίτσο Άτσεφ, Ντόντσιο, Σαράφωφ, βοεβόδα Τάκα, Ντίνα Αραμπατζή και Μανούσωφ, που τρομοκρατούσαν τους [[Έλληνες]] στην περιοχή βόρεια των [[Σέρρες|Σερρών]]. Συνέπεια της απομάκρυνσης της [[Βουλγαρία|Βουλγαρικής]] βίας, ήταν η αθρόα επιστροφή των κατοίκων πολλών χωριών στο [[Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|Πατριαρχείο]], απ' όπου είχαν βίαια απομακρυνθεί. <ref>[http://www.serrelib.gr/vlahmbeis.htm Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, Στέργιος Ι. Βλάχμπεης]</ref> Μαζί με τον [[Αθανάσιος Κηπουρός|Αθανάσιο Κηπουρό (Φεγγάρα)]] εκτέλεσαν το Βούλγαρο καταδότη του ''[[Δημήτριος Γκογκολάκης|καπετάν Μητρούση]]'', Δίγκο, το Σεπτέμβριο του [[1907]]<ref>[http://imerologionmakednon.blogspot.com/2010/09/13-1907.html Ημερολόγιο Μακεδνών]</ref>. Λόγω της καταδίωξης του σώματός του από τις [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικές]] αρχές, αναγκάστηκε να καταφύγει στην [[Αθήνα]] το φθινόπωρο του [[1907]]. Εκεί γνωρίστηκε με τους αδερφούς Θεοχάρη και Μαυρουδή Γερογιάννη από τη [[Αρναία]] [[Χαλκιδική|Χαλκιδικής]]ς που ήταν διευθυντές στον [[Κεντρικός Μακεδονικός Σύλλογος Αθηνών|Κεντρικό Μακεδονικό Σύλλογο Αθηνών]]. Με τη βοήθεια του συλλόγου, οργάνωσε νέο αντάρτικο σώμα και επέστρεψε στη [[Μακεδονία]] και συγκεκριμένα στη [[Χαλκιδική]] με τελικό στόχο να ανακάμψει στην περιοχή [[Νομός Σερρών|Σερρών]]. Παρέμεινε για αρκετό καιρό στις περιοχές της Χαλκιδικής, του [[Λαγκαδάς|Λαγκαδά]] και [[Βερτίσκος|Βερτίσκου]], παρά τις εκκλήσεις του Διευθυντή του ''Εθνικού Κέντρου Σερρών'', Δημοσθένη Φλωριά, να μεταβεί στη γενέτειρά του, όπου η κατάσταση ήταν κρισιμότερη. Αργότερα επέστρεψε στην περιοχή βόρεια των [[Σέρρες|Σερρών]] όπου ανέλαβε εκ νέου δράση με το σώμα του κατά των [[Βούλγαροι|Βουλγάρων]] [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζήδων]]. Το [[1908]] έδρασε στις περιοχές [[Νιγρίτα|Νιγρίτας]]ς και [[Κερκίνη (οροσειρά)|Κερκίνης]]. Στις 22 Ιουλίου του [[1908]] παρέδωσε τα όπλα σε κλίμα πανηγυρικό στις [[Σέρρες]] μετά τη χορήγηση γενικής αμνηστίας από τους [[Νεότουρκοι|Νεότουρκους]]. Συμμετείχε στον [[Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] όταν με την εθελοντική ομάδα του μπήκε πρώτος στη [[Νιγρίτα]]. Μετά την οριστική απελευθέρωση της γενέτειράς του ([[Ηράκλεια Σερρών|Ηράκλειας]]), διατέλεσε επί σειρά ετών δήμαρχος. <ref>Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος (επιστημονική επιμέλεια), Αφανείς, γηγενείς Μακεδονομάχοι, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2008, σελ. 143</ref><ref>Γενικό Επιτελείο Στρατού, Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην γεγονότα, Αθήνα 1979, σσ. 148, 297, 301</ref>