Μάχη του Ρορκς Ντριφτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|εικόνα= [[Image:The defense of Rorke's Drift.jpg|300px|]]

Το Ρορκς Ντριφτ, γνωστό σαν ''κβαΤζιμ'' ("Γη του Τζιμ") στη γλώσσα των Ζουλού, ήταν ένας ιεραποστολικός σταθμός και παλαιότερα εμπορικός σταθμός του Τζέιμς Ρορκ, ενός Ιρλανδού εμπόρου. Αυτό βρισκόταν κοντά σε μία κοίτη του ποταμού Μπάφαλο, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν το όριο μεταξύ της Βρετανικής Αποικίας του Νατάλ και του Βασιλείου των Ζουλού. Στις 9 Ιανουαρίου 1879, η 3η (Κεντρική) φάλαγγα, υπό τη διοίκηση του [[Φρέντερικ Θέσιγκερ, 2ος Βαρώνος Τσέλμσφορντ|Λόρδου Τσελμσφορντ]] έφτασε και στρατοπέδευσε στην κοίτη.

Στις 11 Ιανουαρίου, ημέρα εκπνοής του Βρετανικού τελεσίγραφου προς τους Ζουλού, η φάλαγγα πέρασε το ποτάμι και στρατοπέδευσε στην απέναντι όχθη. Μία μικρή δύναμη η οποία αποτελούταν από τον 2ο Λόχο του 2ου Τάγματος του 24ου Συντάγματος Πεζικού, υπό τον Υπολοχαγό [[Γκόνβιλ Μπρόμχεντ]] αποσπάστηκε ως φρουρά του σταθμού, ο οποίος είχε μετατραπεί σε σταθμό ανεφοδιασμού και νοσοκομείο, υπό τη διοίκηση του Επίτιμου Ταγματάρχη Χένρυ Σπώλντινγκ του 104ου Συντάγματος Πεζικού, μέλους του επιτελείου του Τσέλμσφορντ.

Στις 20 Ιανουαρίου, μετά από αναγνωρίσεις και κατασκευή ενός μονοπατιού για τις άμαξες της, η φάλαγγα του Τσέλμσφορντ προέλασε στην [[Ισαντλουάνα]], περίπου 10 χιλιόμετρα ανατολικά, αφήνοντας πίσω τη μικρή φρουρά. Ένας ενισχυμένος λόχος του 2ου/3ου Αποσπάσματος Αυτοχθόνων του Νατάλ (NNC) υπό τον Λοχαγό Ουίλλιαμ Στήβενσον διατάχθηκε να παραμείνει στον σταθμό ώστε να ενισχύσει τη φρουρά.<ref>Knight, Ian, ''Rorke's Drift 1879, "Pinned Like Rats in a Hole"''; Osprey Campaign Series #41, [[Osprey Publishing]] 1996,ISBN 1 855 32 506 3, σελ.23, "Ο σταθμός φυλασσόταν από έναν λόχο του 2/24 ... και έναν λόχο του NNC...".</ref> Αυτός ο λόχος αριθμούσε μεταξύ 100 και 350 ανδρών.<ref>Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν: Στο Thompson, Paul Singer. ''Black Soldiers of the Queen: the Natal Native Contingent in the Anglo-Zulu War'', University of Alabama Press, 2006, ISBN 0-8173-5368-2 σελ.65, αναφέρονται 100. Στο Knight, Ian, ''Rorke's Drift 1879, "Pinned Like Rats in a Hole"''; Osprey Campaign Series #41, [[Osprey Publishing]] 1996, ISBN 1 855 32 506 3, σελ. 27 αναφέρονται 100 με 300. Knight, Ian. Greaves, Adrian, (ed.). ''Redcoats and Zulus'', 2004, σελ. 116.</ref>

Ο 7ος Λόχος του 1ου Τάγματος του 24ου Συντάγματος διατάχθηκε με μετακινηθεί από τη βάση του στο Χελπμακάαρ, 16 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, μετά από την αντικατάσταση του, ώστε να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το Ρορκς Ντριφτ.<ref>http://www.talana.co.za/html/map.html</ref> Το ίδιο απόγευμα,ένα τμήμα της 2ης Φάλαγγας υπό τον Επίτιμο Συνταγματάρχη [[Άντονυ Ντάρνφορντ]] έφτασε στον σταθμό και στρατοπέδευσε στην όχθη προς την πλευρά των Ζουλού, όπου και παρέμεινε μέχρι την επόμενη ημέρα.

Από τη στιγμή που οι Βρετανοί αξιωματικοί αποφάσισαν να παραμείνουν, οι Τσαρντ και Μπρόμχεντ έδωσαν οδηγίες στους άνδρες τους να προετοιμαστούν για την άμυνα του σταθμού. Με τους περίπου 400 άνδρες της φρουράς<ref>Knight, Ian, ''Rorke's Drift 1879, "Pinned Like Rats in a Hole"''; Osprey Campaign Series #41, [[Osprey Publishing]] 1996,ISBN 1 855 32 506 3, σελ. 28, "Με περίπου 400 άνδρες για να φτιάξουν..."</ref> να δουλεύουν γρήγορα, κατασκευάστηκε μία αμυντική περίμετρος από σακιά καλαμποκάλευρου. Αυτή η περίμετρος περιέκλειε την αποθήκη, το νοσοκομείο και ένα λιθόχτιστο οίκημα [[κράαλ]]. Τα οικήματα οχυρώθηκαν με το άνοιγμα τρυπών στους εξωτερικούς τοίχους και οι εξωτερικές τους πόρτες οχυρώθηκαν με έπιπλα.

Η δύναμη των Ζουλού που πλησιάζε ήταν σημαντικά μεγαλύτερη: τα ''αμαμπούθο'' ουΝτλόκο, ουΘλουάνα, ινΝτλόντο, τα οποία αποτελούνταν από παντρεμένους άντρες ηλικίας 30-50 ετών και το ''ιμπούθο'' ινΝτλου-γιένγκουε που αποτελούνταν από ανύπαντρους νέους αριθμούσαν 3000-4000 πολεμιστές, από τους οποίους κανένας δεν συμμετείχε στη μάχη της Ισαντλουάνα.<ref>Donald R. Morris ''The Washing of the Spears'', Da Capo Press, 1998, σελ.370, "δεν είχε κάποιο ρόλο στη μάχη"</ref> Αυτή η δύναμη των Ζουλού ήταν τα "πλευρά" ή εφεδρείες του στρατού στην Ισαντλουάνα και συχνά αναφέρεται σαν το Σώμα Ούντι. Αυτό εξετέλεσε έναν ευρύ ελιγμό μακριά από την αριστερή πλευρά των Βρετανών και πέρασε νοτιοδυτικά του λόφου της Ισαντλουάνα, ώστε να τοποθετηθεί κάθετα στη γραμμή επικοινωνιών και υποχώρησης των Βρετανών και των συμμάχων Αποίκων τους ώστε να αποκόψει τη διαφυγή τους στο Νατάλ μέσω της κοίτης του ποταμού Μπάφαλο που οδηγούσε στο Ρορκς Ντριφτ.

Όταν το Σώμα Ούντι έφτασε στο Ρορκς Ντριφτ στις 4:30 μ.μ., είχαν ήδη καλύψει με ταχύ βήμα περίπου 32 χιλιόμετρα από το στρατόπεδο τους από το οποίο είχαν ξεκινήσει στις 8.00 π.μ. Για τις επόμενες 11μιση ώρες, θα διενεργούσαν συνεχείς εφόδους στις βρετανικές οχυρώσεις του Ρορκς Ντριφτ.

Οι περισσότεροι Ζουλού πολεμιστές ήταν οπλισμένοι με το ''ικλούα'' (το αντίστοιχο δόρυ κρούσης ''ασεγκάι'' για τους Ζουλού) και μία ασπίδα από δέρμα αγελάδας.<ref>[http://books.google.co.uk/books?id=bfcfOrihAvAC&pg=PA462&dq=zulu+rifles&client=firefox-a&cd=8#v=onepage&q=zulu%20rifles&f=false''World History of Warfare'', By Christon I. Archer] University of Nebraska Press, 2002, ISBN 803244231941, σελ.462 "Διέθεταν έναν εθνικό στρατό 25000 ανδρών που ήταν εξοπλισμένοι με ασπίδες από δέρμα αεγελάδας, ασεγκάι και ρόπαλα.Lock, Ron; Quantrill, Peter (2005). ''Zulu Victory: The Epic of Isandlwana and the Cover-up''. Greenhill Books, ISBN 1-85367-505-9, σελ.62, Ο Τζων Σεπστόουν, Έκτακτος Υπουργός Θεμάτων Αυτοχθόνων την εποχή εκείνη, σχολιάζει για το στρατό των Ζουλού - "Εξοπλισμός: Κάθε άνδρας φέρει την ασπίδα του και τα ασεγκάι και μία κουβέρτα, αν διαθέτει, καθώς επίσης ένα πολεμικό ένδυμα από δέρμα πιθήκου ή ουρές βοδιού και αυτό είναι όλο."</ref> Ο στρατός των Ζουλού ασκούταν τόσο στην ατομική όσο και στην τακτική χρήση αυτού του συνδυασμού όπλων. Μερικοί Ζουλού διέθεταν επίσης παλαιά μουσκέτα και απηρχαιωμένα τυφέκια, αν και η σκοπευτική τους ικανότητα ήταν φτωχή και η ποιότητα και ποσότητα των πυρομαχικών τραγική.<ref>Knight, Ian, ''Rorke's Drift 1879, "Pinned Like Rats in a Hole"''; Osprey Campaign Series #41, [[Osprey Publishing]] 1996,ISBN 1 855 32 506 3, σελ.33, 38, 39.</ref>

Περίπου στις 4:20 μμ η μάχη άρχισε με τους ιππείς του NNH υπό τον Υπολοχαγό Χέντερσον, οι οποίοι στάθμευαν πίσω από το λόφο Όσκαρμπεργκ, να εμπλέκονται για λίγο με την εμπροσθοφυλακή της κύριας δύναμης των Ζουλού.<ref>Knight, Ian, ''Rorke's Drift 1879, "Pinned Like Rats in a Hole"''; Osprey Campaign Series #41, Osprey Publishing 1996, ISBN 1 855 32 506 3. σελ.36, και στη σελ.88 αυτό περιγράφεται από τον συγγραφέα σαν "οι πρώτοι πυροβολισμοί της μάχης".</ref> Ωστόσο, κουρασμένοι από τη μάχη και την υποχώρηση από την Ισαντλουάνα και με ελλείψεις σε πυρομαχικά για τις καραμπίνες τους, οι άνδρες του Χέντερσον έφυγαν για το Χελπμακάαρ. Ο ίδιος ο Χέντερσον ανέφερε στον Τσαρντ ότι ο εχθρός πλησίαζε και ότι "οι άνδρες του δεν θα υπάκουαν τις διαταγές του αλλά έφευγαν προς το Χελπμακάαρ".<ref>^Morris, Donald R.. ''The Washing of the Spears'', Da Capo Press, 1998, σελ. 401.</ref>

Στις 4:30 μμ, οι Ζουλού παρέκαμψαν το λόφο Όσκαρμπεργκ και προσέγγισαν το νότιο τείχος. Ο Στρατιώτης [[Φρέντερικ Χιτς]], ο οποίος είχε τοποθετηθεί σαν παρατηρητής πάνω στην αποθήκη, ανέφερε την προσέγγιση μίας φάλαγγας 4000-6000 Ζουλού. Η εμπροσθοφυλακή των Ζουλού, 600 άνδρες του ιΝτλουγιένγκουε, επιτέθηκαν στο νότιο τείχος το οποίο συνέδεε το νοσοκομείο και την αποθήκη. Οι Βρετανοί άνοιξαν πυρ στα 460 μέτρα.

Τα πυρά των Ζουλού, τόσο από εκείνους που βρισκόντουσαν κάτω από το τείχος όσο και από εκείνους που βρισκόντουσαν στον Όσκαρμπεργκ προκάλεσαν μερικές απώλειες και πέντε από τους 17 που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν θανάσιμα χτυπήθηκαν ενώ βρισκόντουσαν στο βόρειο τείχος.

Ο Τσαρντ συνειδητοποίησε ότι το βόρειο τείχος, το οποίο βρισκόταν σχεδόν υπό συνεχή πίεση των Ζουλού, δεν μπορούσε να κρατηθεί, οπότε στις 6.00 μμ σύμπτυξε τους άνδρες του στην αυλή, εγκαταλείποντας κατά την κίνηση αυτή τα δύο εμπρός δωμάτια του νοσοκομείου. Η κατάσταση στο νοσοκομείο ήταν αφόρητη· οι τρύπες για τα όπλα στους τοίχους ήταν πια πρόβλημα, καθώς αν κάποιος έβγαζε το όπλο του προς τα έξω για να πυροβολήσει, οι Ζουλού το άρπαζαν από την κάννη - αν κάποια τρύπα έμενε κενή, οι Ζουλού έβαζαν σε αυτές τα δικά τους όπλα και πυροβολούσαν μέσα στο δωμάτιο. Μεταξύ των στρατιωτών που είχαν τοποθετηθεί στο νοσοκομείο ήταν ο Δεκανέας [[Γουίλλιαμ Γουίλσον Άλλεν]] και οι Στρατιώτες Κόουλ, Ντάνμπαρ, Χιτς, Χόριγκαν, [[Τζων Γουίλλιαμς]], Τζόζεφ Γουίλλιαμς, [[Άλφρεντ Χένρυ Χουκ]], [[Ρόμπερτ Τζόουνς]] και Γουίλλιαμ Τζόουνς.

Οι Στρατιώτες Χόρριγκαν, Τζων Γουίλλιαμς και Τζόζεφ Γουίλλιαμς και οι ασθενείς προσπάθησαν να κρατήσουν μία είσοδο του νοσοκομείου με καραμπίνες και εφ' όπλου λόγχη. Ο Τζόζεφ Ουίλλιαμς υπερασπιζόταν ένα μικρό παράθυρο κάτω από το οποίο αργότερα βρέθηκαν 14 νεκροί Ζουλού. Καθώς γινόταν όλο και περισσότερο σαφές ότι το εμπρός τμήμα του νοσοκομείου καταλαμβανόταν σταδιακά από τους Ζουλού, ο Τζων Γουίλλιαμς άρχισε να δημιουργεί μία δίοδο διαφυγής ανοίγοντας μία τρύπα στον ενδιάμεσο τοίχο ανάμεσα στο κεντρικό δωμάτιο και ένα γωνιακό δωμάτιο στο πίσω μέρος του νοσοκομείου. Μόλις είχε δημιουργήσει μία τρύπα ικανού μεγέθους, η πόρτα του κεντρικού δωματίου υπέστη μαζική επίθεση από τους Ζουλού και μόλις που πρόλαβε να τραβήξει δύο κατακεκλιμένους ασθενείς πριν η πόρτα τελικά υποχωρήσει στην επίθεση.

Στο γωνιακό δωμάτιο στο οποίο ο Τζων Γουίλλιαμς τράβηξε τους δύο ασθενείς βρισκόντουσαν ο Στρατιώτης Χουκ και άλλοι εννιά ασθενείς. Ο Τζων Γουίλλιαμς άρχισε να σκάβει τον τοίχο με το πτυοσκάπανο του, ενώ ο Χουκ συγκρατούσε τους Ζουλού. Μια άγρια μάχη εξερράγη καθώς οι Ζουλού πυροβολούσαν μέσα από την πρότα και ο Χουκ ανταπέδιδε τα πυρά, - δεχόμενος το χτύπημα ενός ασεγκάι στο κράνος του, κάτι που τον ζάλισε προσωρινά.<ref>Η περιγραφή του Στρατιώτη Χένρυ Χουκ στο ''[[The Royal Magazine]]'' 1905.</ref>

Ο Γουίλλιαμς έκανε την τρύπα αρκετά μεγάλη ώστε να περάσει στο επόμενο δωμάτιο, στο οποίο βρισκόντουσαν μόνο ο ασθενής Στρατιώτης Γουώτερς και μέσα από αυτή έσυρε τους ασθενείς. Ο τελευταίος άνδρας που βγήκε ήταν ο Χουκ, ο οποίος σκότωσε μερικούς Ζουλού που είχαν ρίξει την πόρτα, πριν βουτήξει και αυτός μέσα από την τρύπα. Ο Τζων Γουίλλιαμς έπιασε πάλι πυρετωδώς δουλειά στον επόμενο τοίχο, έχοντας να σκεφτεί και το ότι η οροφή του νοσοκομείου είχε ήδη πιάσει φωτιά, καθώς ο Χουκ υπερσπιζόταν την τρύπα και ο Γουώτερς συνέχιζε να πυροβολεί μέσα από μία τρύπα στον τοίχο.

Μετά από πενήντα λεπτά, η τρύπα ήταν αρκετά μεγάλη για να περάσουν μέσα από αυτή οι ασθενείς και οι άνδρες - εκτός από τους Στρατιώτες Γουώτερς και Μπέκετ, οι οποίοι κρύφτηκαν στο βεστιάριο (Ο Γουώτερς τραυματίστηκε και ο Μπέκετ πέθανε από πλήγματα δοράτων)- βρισκόντουσαν πια στο τελευταίο δωμάτιο, το οποίο υπερασπίζονταν οι Στρατιώτες Ρόμπερτ Τζόουνς και Γουίλλιαμ Τζόουνς. Από εδώ, οι ασθενείς βγήκαν από ένα παράθυρο και διέσχισαν τρέχοντας την αυλή για να φτάσουν στο τείχος.

Από τους 11 ασθενείς, εννέα επέζησαν από τη δοκιμασία, όπως και όλοι οι υγιείς άνδρες. Σύμφωνα με τον [[Τζέιμς Χένρυ Ρέυνολντς]] μόνο τέσσερις υπερασπιστές σκοτώθηκαν μέσα στο νοσοκομείο: ένας ήταν μέλος του Συντάγματος Αυτοχθόνων του Νατάλ με σπασμένο πόδι· ο Λοχίας Μάξφηλντ και ο Στρατιώτης Τζένκινς οι οποίοι ήταν άρρωστοι με πυρετό και αρνήθηκαν να μετακινηθούν και ένας Στρατιώτης Άνταμς ο οποίος επίσης αρνήθηκε να μετακινηθεί. Ένας Στρατιώτης Κόουλ ο οποίος είχε τοποθετηθεί στο νοσοκομείο σκοτώθηκε ενώ έβγαινε τρέχοντας.

Με την εκκένωση του νοσοκομείου ολοκληρώθηκε η σύμπτυξη της περίμετρου. Καθώς έπεφτε η νύχτα, οι επιθέσεις των Ζουλού έγιναν όλο και εντονότερες. Το κράαλ υπέστη εκ νέου επίθεση και εκκενώθηκε γύρω στις 10.00 μ.μ., περιορίζοντας τους άνδρες που είχαν απομείνει σε έναν μικρό προμαχώνα φύρω από την αποθήκη. Καθόλη τη διάρκεια της νύχτας, οι επιθέσεις των Ζουλού στις βρετανικές θέσεις ήταν συνεχείς· οι επιθέσεις τους αυτές άρχισαν να εξασθενούν μετά από τα μεσάνυχτα και τελικά σταμάτησαν μετά τις 2.00 π.μ. για να αντικατασταθούν από συνεχή πυρά παρενοχλήσεως - πυρά τα οποία διακόπηκαν μόνο στις 4.00 π.μ.{{Citation needed|date=November 2010}}

Με την αυγή, οι Βρετανοί μπορούσαν να δουν ότι οι Ζουλού είχαν αποχωρήσει· οι μόνοι που είχαν μείνει ήταν οι νεκροί και οι βαριά τραυματίες.<ref name="The Royal Magazine' 1905">Η περιγραφή του Στρατιώτη Χένρυ Χουκ στο ''The Royal Magazine'' 1905. Επίσης στο Colenso and Crealocke.</ref> Εκπέμφθηκαν περίπολοι για την αναγνώριση του πεδίου της μάχης, ανάκτηση τουφεκιών και αναζήτηση για επιζώντες, πολλοί από τους οποίους εκτελούνταν με την ανακάλυψη τους. Περίπου στις 7:00 π.μ. εμφανίστηκε ξαφνικά ένα ''ίμπι'' Ζουλού και οι Βρετανοί επάνδρωσαν και πάλι τις θέσεις τους.

Συνολικά καταμετρήθηκαν 351 πτώματα Ζουλού μετά τη μάχη, αλλά έχει εκτιμηθεί ότι ο αριθμός των τραυματιών και αιχμαλώτων Ζουλού που σφαγιάστηκαν μπορεί να έφτασε τουλάχιστον τους 500.<ref name="The Royal Magazine' 1905"/><ref>Lock, Ron; Quantrill, Peter (2005). ''Zulu Victory: The Epic of Isandlwana and the Cover-up.'' Greenhill Books. ISBN 1-85367-645-4, σελ. 232, ".. είναι πιθανό ότι όλοι οι τραυματίες Ζουλού θανατώθηκαν.".</ref> Έχοντας γίνει μάρτυρες του σφαγείου της Ισαντλουάνα, τα μέλη της δύναμης απεγκλωβισμού του Τσέλμσφορντ δεν έδειξαν κανένα έλεος στους αιχμαλώτους τραυματίες Ζουλού που έπεφταν στα χέρια τους.<ref>Thompson, Paul Singer. ''Black soldiers of the queen: the Natal native contingent in the Anglo-Zulu War'', University of Alabama Press, 2006, ISBN 0-8173-5368-2 σελ.69</ref> Το ίδιο έκαναν και οι στρατιώτες της φρουράς. Ο Ιππέας Γουίλλιαμ Τζαίημς Κλαρκ της Έφιππης Αστυνομίας του Νατάλ περιέγραψε στο ημερολόγιο του ότι "συνολικά θάψαμε 375 Ζουλού και μερικοί πληγωμένοι πετάχτηκαν μέσα στον τάφο. Έχοντας δει τους ακρωτηριασμένους τραυματίες μας που είχαν συρθεί έξω από το νοσοκομείο...ήμασταν πολύ θυμωμένοι και δεν λυπηθήκαμε τους πληγωμένους Ζουλού".<ref>{{cite book |title= Zulu Victory: The Epic of Isandlwana and the Cover-up|last= Lock |first= Ron|authorlink= |coauthors= Quantrill, Peter|year= 2005 |publisher= Greenhill Books|location= |isbn= 1853676454|page= |σελίδες=231–232 |url= |accessdate=}}</ref>

Έντεκα [[Σταυρός της Βικτωρίας|Σταυροί της Βικτωρίας]] απονεμήθηκαν στους υπερασπιστές του Ρορκς Ντριφτ, επτά από τους οποίους σε άνδρες του 2ου Τάγματος του 24ου Συντάγματος Πεζικού - οι περισσότεροι που απονεμήθηκαν ποτέ σε ένα σύνταγμα για μία πολεμική επιχείρηση (και όχι, όπως συνήθως πιστεύεται, οι περισσότεροι που απονεμήθηκαν σε μία πολεμική επιχείρηση ή οι περισσότεροι που απονεμήθηκαν σε μία ημέρα· 16 απονεμήθηκαν στη [[Μάχη του Ίνκερμαν]], στις 5 Νοεμβρίου 1854· 28 απονεμήθηκαν στην [[Πολιορκία του Λούκνοου]], στις 14–22 Νοεμβρίου 1857).<ref>{{London Gazette|issue=24717|startpage=3177|endpage=3178|date=2 Μαΐου 1879|accessdate=2007-11-28}}</ref>

Επίσης απονεμήθηκαν τέσσερα [[Μετάλλιο Διακεκριμένων Πράξεων|Μετάλλια Διακεκριμένων Πράξεων]]. Αυτός ο υψηλός αριθμός παρασημοφορήσεων για ανδρεία έχει ερμηνευθεί σαν μία αντίδραση στην προηγούμενη ήττα κατά τη [[Μάχη της Ισαντλουάνα]] - η υπερπροβολή της νίκης στο Ρορκς Ντριφτ απέσπασε την προσοχή της κοινής γνώμης από τη μεγάλη ήττα της Ισαντλουάνα και το γεγονός ότι ο Λόρδος Τσέλμσφορντ και ο Μπαρτλ Φρερ είχαν προκαλέσει τον πόλεμο χωρίς την έγκριση της Κυβέρνησης της Αυτής Μεγαλειότητος.<ref>Edward M. Spiers, ''The Scottish Soldier and Empire, 1854-1902'', Edinburgh University Press, 2006, σελ. 41. ISBN 978-0-7486-2354-9 Also: Ian Knight, ''Zulu War'', Osprey, 2004, σελ. 9, "Μέχρι το τέλος του 1878 ο Φρερ είχε προκαλέσει μία διπλωματική κρίση με τους Ζουλού..." F.E. Colenso, ''History of the Zulu War and Its Origin'', London, 1880, σελ. 261-262, "οι όροι...ήταν σαφώς τέτοιοι που ήταν εξαιρετικά πιθανό (ο Σετσουάγιο) να τους αρνηθεί, ρισκάροντας ακόμα και πόλεμο... ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο πρόκλησης καθυστέρησης...η οποία θα αφορούσε την ενημέρωση της Κυβερνήσεως της Αυτής Μεγαλειότητος σχετικά με ένα θέμα τέτοιας σημασίας όπως οι όροι..." Επίσης: Ian Knight, ''Zulu War'', Osprey, 2004, σελ. 11, "... ένα τελεσίγραφο στο οποίο ο Φρερ ήξερε ότι ήταν αδύνατο να συμμορφωθούν."</ref>

Η κινηματογραφική ταινία του 1964 ''[[Ζουλού (ταινία)|Ζουλού]]'' είναι μία αναπαράσταση του Ρορκς Ντριφτ.<ref>"Zulu: The True Story" by Dr. Saul David. ''British History in Depth'', BBC. Προσπελάστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2011 στο: http://www.bbc.co.uk/history/british/victorians/zulu_01.shtml</ref> Η ταινία γενικά έλαβε πολύ θετικά σχόλια από τους κριτικούς. Ωστόσο, μερικές λεπτομέρειες της ταινίας, έχουν κριτικαριστεί ως ιστορικά ανακριβείς. (Για παράδειγμα, στην ταινία το Σύνταγμα αποκαλείται Σύνταγμα των Οριοφυλάκων της Νότιας Ουαλλίας, αλλά το όνομα αυτό αποδόθηκε στη μονάδα αυτή 2 χρόνια μετά τη μάχη, αν και ήδη στάθμευε στο Μπρέκον της Νότιας Ουαλλίας από το 1873.<ref>http://www.rrw.org.uk/museums/brecon/faq.htm</ref>