Τανζιμάτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη συντριβή του οθωμανικού στόλου (τουρκοαιγυπτιακού) από τον ενωμένο στόλο των Μεγάλων Δυνάμεων στο [[Ναυμαχία του Ναυαρίνου|Ναυαρίνο]] το [[1827]], τη [[Συνθήκη της Αδριανούπολης]] το [[1829]], το "Συνέδριο του Λονδίνου" όπου αναγνωρίσθηκε το ανεξάρτητο Βασίλειο της Ελλάδος αφενός, καθώς και η συντριβή των οθωμανικών στρατευμάτων από τις επαναστατικές δυνάμεις του [[Μωχάμετ Αλή]] της Αιγύπτου, ([[1831]]), και τη [[Συνθήκη των Δαρδανελίων]] (1841) αφετέρου, απέδειξαν πως αν το κράτος δεν προχωρούσε σε αναδιοργάνωση των στρατιωτικών και διοικητικών δομών του θα κατέρρεε πολύ γρήγορα. Όταν μάλιστα οι Αιγύπτιοι εισέβαλλαν στη Μικρά Ασία, απειλώντας την έδρα της Οσμανλικής δυναστείας, ο Σουλτάνος [[Μαχμούτ Β’]] αναγκάστηκε τότε, για να εξασφαλίσει τη διπλωματική υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, να υποσχεθεί ότι θα προέβαινε σε μεταρρυθμίσεις και θα καταργούσε τις διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών υπηκόων του.

Έτσι μετά την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων άρχισε η προετοιμασία του εκσυχρονισμού που έλαβε την ονομασία "[[Τανζιμάτ]]", που τελικά όμως, λόγω του θανάτου του Σουλτάνου, αυτή θα αναληφθεί από το διάδοχό του, [[Αμπντούλ Μετζίτ Α΄]], ο οποίος λίγο μετά την ανάρρησή του στο θρόνο υπό την πίεση κυρίως των Ρώσων, θα εκδόσει στις [[2 Νοεμβρίου]] [[1839]] το [[Χάττ-ι-Σερίφ]] του Γκιουλχανέ, (=Οργανικός νόμος, διάταγμα της αίθουσας των ρόδων).<br>

Με βάση αυτό το διάταγμα καταργούνταν οι διακρίσεις εις βάρος των Χριστιανών, παρέχονταν εγγυήσεις για τη ζωή, την τιμή και την περιουσία τους και έδινε τη δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής των χριστιανών στο στρατό και στη διοίκηση του κράτους. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό αυτές οι εγγυήσεις έμεναν στα χαρτιά και οι διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών συνεχίζονταν. Με αφορμή αυτές τις διακρίσεις η Ρωσία άρχισε να ασκεί πρόσθετες πιέσεις για επέμβαση στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία όμως με την υποστήριξη των Αγγλογάλλων αρνήθηκε να υποχωρήσει με συνέπεια να ξεσπάσει ο [[Κριμαϊκός πόλεμος]]. Είχε γίνει όμως σαφές στους Οθωμανούς πως οι διακρίσεις αυτές θα αποτελούσαν πάντοτε για τις Μ. Δυνάμεις αιτία επέμβασης στα εσωτερικά της Χώρας τους. Όταν όμως αντιλήφθηκαν πως οι Μ. Δυνάμεις σχεδίαζαν συλλογική επέμβαση για την εξάλειψη των διακρίσεων αποφάσισαν να δράσουν πρώτοι, και έτσι το [[1856]] δημοσιεύτηκε το διάταγμα του [[Χαττ-ι Χουμαγιούν]], που επαναλάμβανε με ρητό τρόπο τις προηγούμενες ρυθμίσεις και καλούσε τους Οθωμανούς αξιωματούχους να σέβονται απόλυτα τις σχετικές αποφάσεις.