Ναΐτες Ιππότες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πηγές|29|10|2013}}

 

{{{!}} class="infobox" width=315 style="font-size: 100%;"

{{!}}style="background: #B5C7DE; text-align: center; color:black" colspan="2" | <span style="font-size:1em;">'''Ναΐτες Ιππότες'''</font></span><br/>

{{!}}-

{{!}}-

{{!}}<span style="font-size:0.9em;">'''Ενεργό'''</font></span>

{{!}}-

{{!}}<span style="font-size:0.9em;">'''Σημαία'''</font></span>

{{!}}}

 

Οι '''Ιππότες του Ναού''' ή '''Ναΐτες''' ([[αγγλικά]]: ''Templars'') γνωστοί και ως '''Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα''' ([[λατινικά]]: ''Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici'') αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα [[Ιπποτικό Τάγμα|στρατιωτικά τάγματα]] στην ιστορία.

 

 

== Οργάνωση ==

Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σαν μοναστικό τάγμα, ακολουθώντας έναν Κανόνα που έφτιαξε γι' αυτούς ο [[Άγιος Βερνάρδος του Κλερβώ]] (Saint Bernard de Clairvaux). Το τάγμα διέθετε υψηλές διασυνδέσεις και γρήγορα εξελίχθηκε σε βασικό υποκινητή της διεθνούς πολιτικής την εποχή των Σταυροφοριών. Εγκαίρως, οι Ναΐτες προικίστηκαν με πολλές και εξαιρετικά ευνοϊκές γι' αυτούς Παπικές Βούλες (όπως η ''Omne Datum Optimum'') που μεταξύ άλλων τους επέτρεπαν να επιβάλλουν φόρους και να εισπράττουν το φόρο της δεκάτης στις περιοχές που βρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχό τους. Όλα αυτά τους βοήθησαν ώστε να επιτύχουν μία γρήγορη ενίσχυση της κοσμικής εξουσίας τους.

 

 

Υπήρχαν 4 κατηγορίες (μεραρχίες) αδελφών του Τάγματος:

'''''sed Nomini Tuo da gloriam'''''<br />

(''Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ΄ εμάς,''<br />

|source =''Η πολεμική ιαχή των Ιπποτών του Ναού''

}}

[[Αρχείο:Chevaliers sur monture.jpg|thumb|right|250 px|Απεικόνιση των Ιπποτών του Ναού — οι 2 έφιπποι ερμηνεύτηκαν ως σύμβολο της πενίας (επί ενός αλόγου) και του δυισμού μοναχού-στρατιώτη]]

 

 

Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής:

[[Αρχείο:Jerusalem Al-Aqsa Mosque BW 2010-09-21 06-38-12.JPG|thumb|220px|To Τέμενος Al Aqsa στο Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ. Το ιστορικό αρχηγείο των Ιπποτών του Ναού]]

 

 

==== Τραπεζικές Δραστηριότητες ====

=== Το τέλος των Ναϊτών ===

==== Συλλήψεις - εκτελέσεις====

 

Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 πολλοί Ναΐτες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά [[Φίλιππος Δ' της Γαλλίας|Φιλίππου Δ' του Ωραίου]], ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους. Ο τελευταίος με την υποστήριξη του [[Πάπας Κλήμης Ε΄|Πάπα Κλήμη του Ε']] ο οποίος κατάργησε το τάγμα, δήμευσε όλη τους την περιουσία (συμπεριλαμβανομένων και τεράστιων εκτάσεων γης). Πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου [[Ζακ ντε Μολέ]] (Jacques de Molay), υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά. Νεότερες ανακαλύψεις έχουν φέρει στο φως έγγραφα της δίκης τα οποία φανερώνουν ότι παρά το γεγονός ότι είχαν κατηγορηθεί για [[Αίρεση|αιρετικές]] δοξασίες κατά τις μυητικές τελετές τους, στη δίκη που έγινε έπεισαν τον Πάπα πως ήταν αθώοι και ότι η καταδίκη τους ήταν αποτέλεσμα της συκοφάντησής τους από τον βασιλιά Φίλιππο<ref>«Περγαμηνή Σινόν» ονομάζεται το ανακαλυφθέν δικαστικό έγγραφο, το οποίο εντοπίστηκε στα μυστικά αρχεία του [[Βατικανό|Βατικανού]]. (Εφημερίδα ''[[Ελεύθερος Τύπος]]''/Reuters, 24 Οκτωβρίου 2007 σελ. 19)</ref>.

==== Κατάργηση του Τάγματος ====

Η Κατάργηση του Τάγματος των Ναϊτών αποφασίστηκε από το Παπική Σύνοδο της Βιέννης το 1312, η οποία και εξέδωσε μια σειρά από παπικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η "Vox Excelso" , με την οποία διαλύθηκε επίσημα το Τάγμα, και η "providam Ad" , με την οποία πολλά περιουσιακά στοιχεία των Ναϊτών μεταβιβάστηκαν τελικά στους Ιωαννίτες ιππότες. Στην απόφαση αυτή εναντιώθηκαν πολλοί Ηγεμόνες της Ευρώπης και κυρίως ο Βασιλεύς της Πορτογαλίας και κάποιοι ηγεμόνες της Ισπανίας.<br>

 

==== Η εκτέλεση στη πυρά ====

 

 

Γύρω στις 10:00 οι παραπάνω αξιωματούχοι Ναΐτες, που βρίσκονταν φυλακισμένοι στον μεγάλο Πύργο του Ναού, πρώην ιδιοκτησία τους που τους είχε κατασχεθεί. μεταφέρθηκαν στο χώρο αλυσοδεμένοι πάνω σε κάρο όπου και τους ανέβασαν στην εξέδρα υποχρεώνοντάς τους να γονατίσουν προς την επιτροπή.

Στη συνέχεια λαμβάνοντας το λόγο κάποιος καρδινάλιος διαβάζοντας και ολοκληρώνοντας το κατηγορητήριο, διέκοψε για να απαγγείλει την καταδικαστική απόφαση που ήταν: "''ισόβια φυλάκιση, με μοναδική τροφή «το ψωμί του πόνου και το νερό της θλίψης»''".<br>

Η απόφαση αυτή προκαλώντας την έκπληξη των αντιπροσώπων του Βασιλέως, αντί της αναμενόμενης καταδίκης σε θάνατο, ο καρδινάλιος πρόσθεσε ότι τους έγινε χάρη "''επειδή ομολόγησαν ταπεινά τα λάθη τους''". Στο σημείο αυτό ο [[Ζακ ντε Μολαί]] και ο [[Γοδεφρίδος ντε Σαρναί]] σηκώθηκαν όρθιοι και απευθυνόμενοι προς τους ιεροεξεταστές αλλά κυρίως προς το πλήθος που παρακολουθούσε, διακόπτοντας τον καρδινάλιο και με δυνατή φωνή άρχισαν να αποκαλύπτουν ότι οι ομολογίες είναι ψευδείς και όλα τα στοιχεία του κατηγορητηρίου είναι ανυπόστατα, δηλώνοντας ακόμα πως τόσο ο βασιλεύς όσο και ο Πάπας τους είχαν υποσχεθεί πως αν ομολογούσαν αυτά που ήθελαν θα τους άφηναν ελεύθερους και μάλιστα καταδεικνύοντας με το χέρι τον εκπρόσωπο του Βασιλέως και του Πάπα καταγγέλοντάς τον απατεώνα. Συγκεκριμένα ο Μέγας Μάγιστρος ντε Μολαί φέρεται να δήλωσε με βροντώδη φωνή:

 

Η σύγχυση που προκλήθηκε μετά από αυτές τις καταγγελίες πράγματι υπήρξε μεγάλη όταν έξαλλος ο αντιπρόσωπος Μαριγνιύ διέταξε τον διοικητή της φρουράς να τους παραλάβει και να τους μεταφέρει πίσω στη φυλακή όπου και θα ακολουθούσε ποινή θανάτου. Ο Βασιλεύς Φίλιππος ο επιλεγόμενος και Ωραίος μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός συγκάλεσε άμεσα το ανακτοσυμβούλιό του χωρίς την παρουσία εκκλησιαστικού αντιπροσώπου όπου και αποφασίζεται μέχρι το ίδιο βράδυ ο Μέγας Μάγιστρος και ο Μάγιστρος της Νορμανδίας να έχουν παραδοθεί στη φωτιά και μάλιστα "σε σιγανή". Τόπος εκτέλεσης ορίστηκε η μικρή νησίδα των Εβραίων που βρίσκεται στο άκρο της Σιτέ απέναντι από το ανάκτορο ώστε να είναι ορατή η εκτέλεση απ' αυτό, επιβεβαιώνοντας έτσι τις καταγγελίες του ντε Μολαί. Το απόγευμα ήταν όλα έτοιμα για τη διπλή εκτέλεση. Δύο κέδρινοι στύλοι καρφωμένοι στο έδαφος στη νησίδα των Εβραίων μουσκεμένοι για καιρό στο νερό του Σηκουάνα για πυραντοχή, αλυσίδες, δεσμά, σωροί ξύλων για την πυρά και αναμμένοι πυρσοί.

Από νωρίς οι καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων κτυπούν αργά πένθιμα προσκαλώντας έτσι το πλήθος που έχει κατακλύσει και τις δύο έναντι ακτές του Σηκουάνα, όταν τελικά φθάνει στη δεξιά όχθη η συνοδεία με προπομπούς ίλη ιππικού της οποίας ακολουθεί ο φρούραρχος του Παρισιού με μια δύναμη πεζών οπλοφόρων ανάμεσα των οποίων ένα άλογο σέρνει το κάρο με τους δύο αλυσοδεμένους αξιωματούχους Ναΐτες Μολαί και Σαρναί που διάγουν περίπου το 70ο έτος της ηλικίας τους. Την πομπή κλίνει μια μικρή ομάδα έφιππων οπλοφόρων. Φθάνοντας στην όχθη κατεβάζουν τους κατάδικους από το κάρο και τους επιβιβάζουν σε μικρή λέμβο που τους μεταφέρει στη νησίδα εκτέλεσης, όπου τους περιμένει ο δήμιος με τους βοηθούς του. Την όλη σκηνή παρακολουθεί από παράθυρο του έναντι ανακτόρου ο Φίλιππος Δ΄ ο οποίος με την ολοκλήρωση της πρόσδεσης των καταδίκων σε όρθια στάση και την τοποθέτηση σωρών ξύλων μέχρι τα γόνατά τους κάνει νεύμα στο δήμιο. Τότε ένας σαλπιγκτής δίνει το παράγγελμα της αφής των ξύλων και οι βοηθοί θέτουν φωτιά με τους φερόμενους πυρσούς. Η φωτιά αρχίζει σιγά σιγά να φουντώνει και ενώ το πλήθος παρακολουθεί περιμένοντας ν΄ ακούσει τα βογγητά πόνου ανάμεσα στα τριξίματα των ξερών ξύλων που καίγονταν, ακούγεται η βροντερή φωνή του Μολαί με τις θρυλικές επικλήσεις στη Θεία Δικαιοσύνη:

:"''Εσύ Κλήμη και εσύ Φίλιππε... Καταπατήσατε τον όρκο σας... Είστε προδότες... Σας κατηγορώ και τους δύο ενώπιον της Θείας Δικαιοσύνης! Σας καλώ ενώπιόν της ...τρις και τρις... Και θα κληθείτε εμπρός της... Εσύ Κλήμη μέσα σε σαράντα ημέρες... Και εσύ Φίλιππε μέσα σ' ένα χρόνο...''"

 

Σύμφωνα με αναφορά του Αββά Βελλύ στην "Ιστορία της Γαλλίας" "''όταν όλα είχαν τελειώσει κάποιοι άνθρωποι μετέβησαν στη νησίδα αδιαφορώντας τους κάποιους φρουρούς που βρίσκονταν γύρω όπου κάνοντας το σημείο του σταυρού μάζεψαν ευλαβικά τη στάχτη των δύο μαρτύρων. Ο θάνατος του Μολαί και Σαρναί είχε ριζώσει στην καρδιά του λαού που αντίκριζε πλέον τον Φίλιππο Δ΄ με περισσότερη καχυποψία...''"

|-

| 2.

| [[Ρομπέρ ντε Κραόν]]

| 1136-1147

|-

| 3.

| [[Εβεράρ ντε Μπαρ]]

| 1147-1151

|-

| 4.

| [[Μπερνάρ ντε Τρεμελέ]]

| 1151-1153

|-

| 5.

| [[Αντρέ ντε Μονμπάρντ]]

| 1153-1156

|-

| 6.

| [[Μπερτράν ντε Μπλανσφόρ]]

| 1156-1169

|-

| 8.

| [[Όντο ντε Σεντ-Αμάντ]]

| 1171-1179

|-

| 9.

| [[Αρνώ ντε Τόροζ]]

| 1181-1184

|-

| 10.

| [[Ζεράρ ντε Ριντφόρ]]

| 1185-1189

|-

| 11.

| [[Ρομπέρ ντε Σαμπλέ]]

| 1191-1193

|-

| 12.

| [[Ζιλμπέρ Οράιγ]]

| 1193-1200

|-

| 13.

| [[Φιλίπ ντε Πλεσίς]]

| 1201-1208

|-

| 14.

| [[Γκιγιόμ ντε Σαρτρ]]

| 1209-1219

|-

| 15.

| [[Πέδρο ντε Μόντεγκί]]

| 1218-1232

|-

| 16.

| [[Αρμάν ντε Περιγκόρ]]

| 1232-1244

|-

| 18.

| [[Γκιγιώμ ντε Σοννάκ]]

| 1247-1250

|-

| 19.

| [[Ρενό ντε Βισιέ]]

| 1250-1256

|-

| 20.

| [[Τομάς Μπεράρ]]

| 1256-1273

|-

| 21.

| [[Γκιγιόμ ντε Μποζέ]]

| 1273-1291

|-

| 22.

| [[Τιμπώ Γκοντέν]]

| 1291-1292

|-

| 23.

| [[Ζακ ντε Μολέ]]

| 1292-1314

* Alain Demurger, "''Les Templiers, une chevalerie chrétienne au Moyen Âge''", Paris, Seuil, coll. « Points Histoire »,‎ 2008 (1re éd. 2005), 664 p. (ISBN 978-2-7578-1122-1)

* Nicole Bériou (dir. et rédacteur), Philippe Josserand (dir.) et al. (préf. Anthony Luttrel & Alain Demurger), Prier et combattre : "''Dictionnaire européen des ordres militaires au Moyen Âge''", Fayard,‎ 2009, 1029 p.

 

[[Κατηγορία:Ιππότες του Ναού|*]]