Γκαμπριέλ Φωρέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έκτο κατά σειρά τέκνο μιας καλλιεργημένης οικογένειας, ο Φωρέ γεννήθηκε στην κοινότητα του [[Παμιέ]] των γαλλικών Πυρηναίων. Λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας του Marie-Antoinette-Hélène Lalène-Laprade, μέχρι την ηλικία των τεσσάρων έζησε με μια τροφό· το 1849 ο πατέρας του, Toussaint-Honoré Fauré, διορίζεται διευθυντής της ''École Normale'' στο Μονγκωζύ και ο Φωρέ επιστρέφει στην οικογένειά του. Δίπλα στο σχολείο του υπήρχε ένα παρεκκλήσιο, όπου ο Φωρέ έπαιζε συχνά [[αρμόνιο]]· μια τυφλή ηλικιωμένη που τον άκουσε, αναγνώρισε το πηγαίο του ταλέντο και ενημέρωσε τον πατέρα του. Αργότερα, το 1853, ο Dufaur de Saubiac -αξιωματούχος της [[Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας|Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης]]- επίσης άκουσε τον νεαρό Φωρέ να παίζει και εισηγήθηκε τις περαιτέρω σπουδές του. Μετά από έναν χρόνο, ο πατέρας του συμφώνησε και ο 9χρονος Φωρέ εισάγεται στη Σχολή Κλασικής και Θρησκευτικής Μουσικής που μόλις είχε ανοίξει ο Ελβετός [[Λουί Νίντερμάγιερ]] στο [[Παρίσι]] <ref name=grove>Nectoux, Jean-Michel. [http://www.oxfordmusiconline.com/subscriber/article/grove/music/09366 "Fauré, Gabriel (Urbain)"], ''Grove Online'', Oxford Music Online, accessed 21 August 2010</ref>.

Λαμβάνοντας υποτροφία από την Επισκοπή της γενέτειράς του, παρέμεινε στη σχολή ως εσωτερικός για περίπου ένδεκα χρόνια· τα δωμάτια ήταν σκοτεινά και το συσσίτιο μέτριο, ενώ το αυστηρό καθεστώς επέβαλλε την ενδυμασία μιας περιστόλιστης στολής {{#tag:ref|Ένας κατοπινός συγγραφέας περιγράφει μια φωτογραφία του Φωρέ ως μαθητή "να φορά τη σχολική στολή, μοιάζοντας με τον Άρθουρ Σάλλιβαν από το Βασιλικό Παρεκκλήσι".<ref>Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"]. ''[[The Musical Times]]'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 </ref>|group= n}}. Η μουσική εκπαίδευση ωστόσο ήταν εξαίρετη<ref>Jones, p. 15</ref>: υπό τη διεύθυνση του Νίντερμάγιερ το εκπαιδευτικό αντικείμενο επικεντρωνόταν στην εκκλησιαστική μουσική, με σκοπό την παραγωγή άριστων οργανιστών και διευθυντών χορωδίας. Οι καθηγητές του περιλάμβαναν τον Clément Loret στο [[εκκλησιαστικό όργανο]], τον Louis Dietsch στην [[αρμονία]], τον Xavier Wackenthaler στην [[αντίστιξη]] και τη [[φούγκα]], καθώς και τον ίδιο τον Νίντερμάγιερ στο πιάνο, το [[γρηγοριανό μέλος]] και τη σύνθεση <ref name=grove/>.

Τον Μάρτιο του 1861 ο Νίντερμάγιερ πεθαίνει και αντικαθίσταται από τον [[Καμίγ Σαιν-Σανς]], ο οποίος κατά βάση διδάσκει πιάνο, ενώ εισάγει τους μαθητές στην τότε σύγχρονη μουσική του [[Ρόμπερτ Σούμαν]], του [[Φραντς Λιστ]] και του [[Βάγκνερ]]<ref>Jones, p. 16</ref>. Με τον Φωρέ ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση δασκάλου προς μαθητή, την οποία επισφράγισαν με μια φιλία που κράτησε πάνω από 60 χρόνια <ref name=copland>Copland, Aaron. [http://www.jstor.org/stable/738475 "Gabriel Fauré, a Neglected Master"]. ''The Musical Quarterly'', October 1924, pp. 573–86, Oxford University Press, accessed 20 August 2010 </ref>. Ενόσω μαθητής, ο Φωρέ έλαβε την πρώτη θέση σε πολλούς σχολικούς διαγωνισμούς, συμπεριλαμβανομένης της διάκρισης στη σύνθεση για το χορωδιακό ''Cantique de Jean Racine'' Op. 11, έργο που καθιερώθηκε σύντομα στο χορωδιακό ρεπερτόριο <ref name=grove/>. Αποφοίτησε το 1865, ως διπλωματούχος (''Laureat'' = δαφνούχος) στο όργανο, το πιάνο, την αρμονία και τη σύνθεση, με διακριτικό τίτλο αυτόν του ''Maître de Chapelle'' (''Μαέστρος Χορωδίας'').<ref name=nectoux502>Nectoux (1991), p. 502</ref><ref>Jones, p. 20</ref>

Το ίδιο έτος εγκαταλείπει τον Άγιο Σουλπίκιο και διορίζεται οργανίστας στην Εκκλησία της Μαντλέν, αντικαθιστώντας τον Σαιν-Σανς που περιοδεύει σε συναυλίες <ref>Jones, p. 29</ref>. Κατά τα λόγια του τελευταίου, ο Φωρέ ήταν "''πρώτης τάξεως οργανίστας όταν το ήθελε''"<ref name=nectoux41>Nectoux (1991), p. 41</ref>, ενώ οι [[αυτοσχεδιασμός (μουσική)|αυτοσχεδιασμοί]] του ήταν απαράμιλλοι<ref>Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"], ''The Musical Times'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 </ref>. Ωστόσο, στην πρώτη θέση της προτίμησής του ήταν το πιάνο, θεωρώντας το [[εκκλησιαστικό όργανο|όργανο]] ως βιοποριστικό μέσο<ref name=nectoux41/>· ίσως γι' αυτό, αν και επαγγελματίας οργανίστας για 40 χρόνια, στο έργο του δεν συγκαταλέγεται ούτε ένα κομμάτι για σόλο όργανο <ref>''See'', for example, Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"], ''The Musical Times'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 and Orrey, Leslie. [http://www.jstor.org/stable/935506 "Gabriel Fauré, 1845–1924"], ''The Musical Times'', May 1945, pp. 137–39 </ref>.

Το 1877 υπήρξε έτος-σταθμός για τον Φωρέ, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο<ref name=jones33>Jones, p. 33</ref>. Τον Ιανουάριο παρουσιάζεται η [[σονάτα]] του για βιολί σε συναυλία της Λέσχης<ref name=jones33/>, αποσπώντας διθυράμβους, ενώ τον Μάρτιο αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας της Εκκλησίας της Μαντλέν, παραδίδοντας τη θέση του οργανίστα στον [[Τεοντόρ Ντυμπουά]]<ref name=jones33/>. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους αρραβωνιάζεται με την κόρη της Βιαρντό, Μαριάν, με την οποία είναι βαθιά ερωτευμένος<ref name=jones33/>· ωστόσο, τον Νοέμβριο του 1877 ο αρραβώνας διαλύεται από μέρους της, χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους<ref name=jones50>Jones, p. 50</ref>. Για να τον παρηγορήσει, ο Σαιν-Σανς παίρνει τον Φωρέ στη [[Βαϊμάρη]] και του γνωρίζει τον Φραντς Λιστ. Το ταξίδι αποτελεί βάλσαμο για τον Φωρέ, ο οποίος έκτοτε αρέσκεται να ταξιδεύει στο εξωτερικό<ref name=jones50/>· τον επόμενο χρόνο παίρνει τον άλλοτε μαθητή του Μεσαζέ και πηγαίνουν στη [[Γερμανία]] για να παρακολουθήσουν [[όπερα|όπερες]] του Βάγκνερ. Βλέπουν τον [[Ο Χρυσός του Ρήνου|Χρυσό του Ρήνου]] και τις [[Βαλκυρία|Βαλκυρίες]] στην Όπερα της Κολωνίας· το [[Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν|Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν]] στην Όπερα του Μονάχου και το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου· τους [[Οι Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης|Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης]] και τον [[Πάρσιφαλ (όπερα)|Πάρσιφαλ]] στο [[Μόναχο]] και την [[Όπερα του Μπαϊρόιτ]]<ref>Jones, p. 51</ref>. Με τον Μεσαζέ γράφουν από κοινού το ''Souvenirs de Bayreuth'', ένα πιανιστικό κομμάτι για τέσσερα χέρια, με δάνεια θέματα από το Δαχτυλίδι<ref>Wagstaff, John and [[Andrew Lamb]]. [http://www.oxfordmusiconline.com/subscriber/article/grove/music/18492 "Messager, André"]. ''Grove Music Online'', Oxford Music Online, accessed 14 August 2010 </ref>. Εντούτοις, αν και εκτέθηκε σε μεγάλο βαθμό στη μουσική του Βάγκνερ, ο Φωρέ είναι από τους ελάχιστους συνθέτες της γενιάς του που γενικά δεν επηρεάστηκε απ' αυτόν.<ref name=nectoux39>Nectoux (1991), p. 39</ref>

Το 1883 ο Φωρέ νυμφεύεται τη Μαρί Φρεμιέ, κόρη του γλύπτη [[Εμμανουέλ Φρεμιέ]]. Ο γάμος άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, ωστόσο η νοικοκυρά Μαρί σιγά-σιγά σιχάθηκε τις απουσίες και τους παράνομους δεσμούς του συζύγου της<ref name="Jones, p. 52">Jones, p. 52</ref>. Ο Φωρέ συνδέθηκε ερωτικά με την τραγουδίστρια Έμμα Μπαρντάκ περί το 1892<ref name=nectoux181>Nectoux (1991), p. 181</ref>, κατόπιν με τη συνθέτη Αντέλα Μάντισον<ref name="Orledge16">Orledge (1979), pp. 16–17</ref> και το 1900 με την πιανίστα Μαργκερίτ Χάσελμανς, κόρη του Αλφόνς Χάσελμανς. Η τελευταία αυτή σχέση κράτησε μέχρι τον θάνατο του συνθέτη· τη συντηρούσε σ' ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, ενώ δεν έκρυβαν το αμοιβαίο τους αίσθημα <ref name=nectoux282>Nectoux (1991), pp. 282–285</ref>.

Με τη νόμιμη γυναίκα του απέκτησε δύο γιούς, το 1883 τον Εμμανουέλ Φωρέ-Φρεμιέ (με διπλό επώνυμο κατ' απαίτηση της συζύγου του), που εξελίχθηκε σε διεθνούς φήμης βιολόγο<ref>Willmer, E. N. [http://www.jstor.org/stable/769659 "Emmanuel Fauré-Fremiet, 1883–1971"], ''Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society'', Vol. 18 (November 1972), pp. 187–221, The Royal Society, accessed 7 September 2010 </ref>, και τον Φιλίπ το 1889<ref name=grove/>. Για τον βιοπορισμό τους ο Φωρέ διηύθυνε την εκκλησιαστική χορωδία της Μαντλέν καθημερινά, ενώ παρέδιδε μαθήματα πιάνου και αρμονίας. Οι συνθέσεις του δεν απέφεραν αξιόλογα ποσά, καθώς ο εκδότης τις αγόραζε για 50 φράγκα την καθεμιά, χωρίς να του αποδίδει πνευματικά δικαιώματα. Απ' αυτή την περίοδο προέρχονται αρκετά -μεγάλης κλίμακας- έργα, καθώς και πολλά κομμάτια για πιάνο και τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα κατέστρεψε μετά από μερικές παραστάσεις, κρατώντας μόνο κάποια ως πηγή ιδεών<ref name=grove/>.

Το 1905 έλαβε χώρα ένα σκάνδαλο ανάμεσα στους μουσικούς κύκλους της Γαλλίας, με μήλο της έριδος το κορυφαίο μουσικό έπαθλο, το [[Βραβείο της Ρώμης]]· η γενική γνώμη ήταν ότι το βραβείο έπρεπε να είχε δοθεί στον μαθητή του Φωρέ, Μωρίς Ραβέλ, κάτι που δεν έγινε λόγω αντιδραστικών στοιχείων εντός του Ωδείου. Σαν επακόλουθο, παραιτείται της διεύθυνσης ο Ντυμπουά και αναλαμβάνει ο Φωρέ, ο οποίος -με την υποστήριξη της κυβέρνησης- έκανε δραστικές αλλαγές, τόσο σε διοικητικά θέματα, όσο και στο πρόγραμμα σπουδών. Μία απ' αυτές ήταν η καθιέρωση εξωτερικών επιτροπών σε εξετάσεις και διαγωνισμούς, το οποίο εξανάγκασε κάποιους καθηγητές σε παραίτηση· ο λόγος ήταν οικονομικός, αφού πλέον δεν μπορούσαν να τύχουν ειδικής μεταχείρησης οι μαθητές τους, στους οποίους παρέδιδαν ιδιαίτερα μαθήματα<ref>Woldu, Gail Hilson. [http://www.jstor.org/stable/928428 "Gabriel Fauré, directeur du Conservatoire: les réformes de 1905"], Revue de Musicologie, T. 70e, No. 2e (1984), pp. 199–228, Société Française de Musicologie. French text. Accessed 7 September 2010. </ref>. Όσον αφορά στο πρόγραμμα σπουδών, οι αλλαγές ήταν τόσο σαρωτικές, που οι παλαιότεροι της σχολής του απέδωσαν το παρατσούκλι "Ροβεσπιέρος", καθώς το εύρος της διδασκόμενης ύλης εκμοντερνίστηκε και διευρύνθηκε, ώστε να καλύπτει τα πιο πρόσφατα έργα. Κατά τον Νεκτού, "''εκεί που ο [[Ντανιέλ Φρανσουά Εσπρί Ωμπέρ|Ωμπέρ]], ο [[Φρομεντάλ Αλεβύ|Αλεβύ]] και ο [[Τζάκομο Μέγιερμπέερ|Μέγιερμπέερ]] ήταν επιβεβλημένοι... τώρα ήταν δυνατό να τραγουδήσει κανείς μια άρια του [[Ζαν Φιλίπ Ραμώ|Ραμώ]], ή ακόμη και του Βάγκνερ -ονόματα μέχρι πρότινος απαγορευμένα εντός των τειχών του Ωδείου''"<ref name=Nectoux269>Nectoux (1991), p. 269</ref>. Το ρεπερτόριο πλέον εκτείνονταν από την Αναγεννησιακή [[πολυφωνία]], μέχρι τα έργα του [[Κλωντ Ντεμπυσσύ|Ντεμπυσσύ]]<ref name=Nectoux269/>.

Το 1909 εκλέγεται μέλος του [[Γαλλικό Ινστιτούτο|Γαλλικού Ινστιτούτου]]· είχε τη στήριξη του πεθερού του και του Σαιν-Σανς -αμφότεροι μέλη από παλιά- και κατάφερε, με ψήφους 18 έναντι 16, να επιβληθεί του Βιντόρ<ref name=jones133>Jones, p. 133</ref>. Τον ίδιο χρόνο μια ομάδα νέων συνθετών, υπό τον Ραβέλ και τον [[Σαρλ Κεκλέν]] (Koechlin), διέκοψαν την συμμετοχή τους στην Εθνική Λέσχη Μουσικής, η οποία -με επικεφαλής τον [[Βενσάν ντ' Εντύ]] (d'Indy)- είχε παρακμάσει σε οργανισμό τοπικής αντίδρασης. Δημιουργούν μία καινούρια λέσχη, την Ανεξάρτητη Μουσική Λέσχη (''Société Musicale Indépendante''), την ηγεσία της οποίας δέχεται να αναλάβει ο Φωρέ. Παραμένει εντούτοις και στην παλιά Λέσχη, διατηρώντας τις καλύτερες σχέσεις με τον ντ' Εντύ· ο ρόλος του στη νέα Λέσχη ήταν η προώθηση νέων έργων<ref name=jones133/>. Στα 1911 επιβλέπει τη μεταφορά του Ωδείου στην οδό Μαδρίττης (''rue de Madrid'')<ref name=Nectoux270/>, περίοδο κατά την οποία αναπτύσει ωτικά προβλήματα, που σταδιακά τον οδήγησε στην κώφωση· οι ήχοι έγιναν αδύναμοι και παραμορφωμένοι, και δεν μπορούσε πλέον να ξεχωρίσει το τονικό ύψος. Αν και προσπάθησε να συγκαλύψει το πρόβλημά του, εν τέλει έγινε τόσο εμφανές, που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την έδρα του<ref name=landormy>Landormy, Paul and M. D. Herter. [http://www.jstor.org/stable/739035 "Gabriel Fauré (1845–1924)"], ''The Musical Quarterly'', Vol. 17, No. 3 (July 1931), pp. 293–301, Oxford University Press, accessed 4 September 2010 </ref>.

Στις αρχές του αιώνα, η μουσική του περνάει τα σύνορα της Γαλλίας και αρχίζει να ακούγεται στη Βρετανία και -σε μικρότερο βαθμό- στη Γερμανία, την Ισπανία και τη Ρωσσίαref>Nectoux (1991), p. &nbsp;278</ref>. Τακτικός επισκέπτης της Αγγλίας, το 1908 προσκλήθηκε να παίξει στο [[Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ|Παλάτι του Μπάκιγκχαμ]], κάτι που του άνοιξε πολλές πόρτες στο [[Λονδίνο]] και παραπέρα<ref>Nectoux (1991), p. 283</ref>. Τον ίδιο χρόνο, είχε μάλιστα την ευκαιρία να παρακολουθήσει την πρώτη εκτέλεση της Πρώτης Συμφωνίας του [[Έντουαρντ Έλγκαρ|Έλγκαρ]], με τον οποίο κατόπιν γευμάτισαν<ref>Moore, p. 547</ref>. Σε γράμμα του στον κοινό τους φίλος Φρανκ Σούστερ αναφέρει ότι "''ο Φωρέ είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν - από την καλύτερη πάστα των Γάλλων και τον θαυμάζω απεριόριστα''"<ref>Anderson, p. 156</ref>. Σε μία κίνηση μεγαλοθυμίας, προσπάθησε να συμπεριλάβει το [[Ρέκβιεμ (Φωρέ)|Ρέκβιεμ]] του Φωρέ στο Φεστιβάλ των Τριών Χορωδιών, ωστόσο δεν παρουσιάστηκε παρά μόνο το 1937, σχεδόν 50 χρόνια μετά τη γαλλική του πρεμιέρα. Συνθέτες απ' όλη την Ευρώπη του έπλεκαν το εγκώμιο: ο [[Τσαϊκόφσκι]] τον θεωρούσε "αξιαγάπητο"<ref>Anderson, Robert. [http://www.jstor.org/stable/963471 "Review: Insights",] ''The Musical Times'', February 1985, pp. 93–94, accessed 5 September 2010 </ref>, ο [[Ρίχαρντ Στράους]] ζήτησε τις συμβουλές του <ref>Jones pp. 124–25</ref> και ο Αμερικανός [[Άαρον Κόπλαντ]] δήλωνε μέγας του θαυμαστής<ref name=copland/>, ενώ η φιλική του σχέση με τον [[Ισαάκ Αλμπένιθ]] μαρτυρείται και από την πολυετή τους αλληλογραφία<ref>Jones, p. 10</ref>.

Με το ξέσπασμα του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Φωρέ βρίσκεται αποκλεισμένος στη Γερμανία, όπου περνάει συνθέτοντας τις καλοκαιρινές του διακοπές. Καταφέρνει να επιστρέψει στο Παρίσι διαμέσου Ελβετίας<ref>Jones, pp. 160–61</ref>, όπου και παραμένει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν μια ομάδα Γάλλων μουσικών -με επικεφαλής τον Σαιν-Σανς- προσπάθησε να μποϋκοτάρει τη γερμανική μουσική, ο Φωρέ με τον Μεσαζέ αποστασιοποιήθηκαν από την ιδέα, χωρίς ωστόσο να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τον Σαιν-Σανς<ref>Jones, pp. 162–65</ref>. Για τον Φωρέ, η μουσική δεν μπορούσε να τοποθετηθεί σε εθνικά πρότυπα, καθώς η τέχνη του "''μιλάει μια γλώσσα πέρα και πάνω από τις άλλες, που καταρρέει όταν τη χρησιμοποιούν για την έκφραση συναισθημάτων και φρονημάτων που ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος''"<ref>Caballero, Carlo. [http://www.jstor.org/stable/746624 ''Review: Gabriel Fauré: A Musical Life'']. ''19th-Century Music'', Vol. 16, No. 1 (Summer, 1992), pp. 85–92, University of California Press, accessed 6 September 2010 </ref>. Ωστόσο, είχε επίγνωση ότι τα έργα του στη Γερμανία ήταν περισσότερο σεβαστά παρά αγαπητά. Τον Ιανουάριο το 1905, επισκεπτόμενος για συναυλίες τη [[Φρανκφούρτη]] και την [[Κολωνία]], είχε γράψει: "''οι κριτικοί γράφουν για τη μουσική μου ότι είναι κάπως ψυχρή και "καλοθρεμμένη"! Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι Γάλλοι με τους Γερμανούς δεν έχουν ουδεμία σχέση''"<ref>Nectoux (1991), p. 277</ref>.

Το 1920, στην ηλικία των 75 πλέον ετών, ο Φωρέ συνταξιοδοτείται από το Ωδείο, κυρίως λόγω της κώφωσης και της φθίνουσας υγείας του<ref name=grove/>. Σαν δείγμα εκτίμησης, του απονέμεται τον Μέγα Σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής, μεγάλη και σπάνια διάκριση για μουσικό. Δύο χρόνια αργότερα δίδεται μια συναυλία προς τιμήν του, "''μια υπέροχη γιορτή στη [[Σορβόννη]], όπου συμμετείχαν οι πλέον ταλαντούχοι Γάλλοι καλλιτέχνες, που τού έδωσε μεγάλη χαρά. Το οξύμωρο του θεάματος ήταν ότι παρουσιάστηκε η μουσική παρουσία του συνθέτη, που όμως δεν μπόρεσε να ακούσει ούτε μια νότα, και απλώς παρακολουθούσε σκεπτικός, και εντούτοις ευπρεπής και χαμογελαστός''"<ref name=landormy/>.

Ο Φωρέ πεθαίνει από πνευμονία στο Παρίσι, ετών 79. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη από την Εκκλησία της Μαντλέν και ετάφη στο Κοιμητήριο του Πασσύ.

Ο Άαρον Κόπλαντ γράφει πως αν και η μουσική του Φωρέ διαιρείται σε τρεις περιόδους, οι διαφορές μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας δεν είναι τόσο έντονες, όσο παρατηρείται σε άλλους συνθέτες. Ο Κόπλαντ εντοπίζει στοιχεία της τρίτης περιόδου ακόμη και στα πρώιμά του έργα, αλλά και τούμπαλιν: "''τα θέματα, οι αρμονίες, οι φόρμες παραμένουν κατ' ουσίαν ίδιες, αλλά με κάθε νέο έργο προσλαμβάνουν ολοένα και περισσότερη φρεσκάδα και προσωπικότητα''"<ref name=copland/>.

Κατά τον Οδηγό Δίσκων του 1955 (''The Record Guide''<ref>[[Edward Sackville-West, 5th Baron Sackville|Edward Sackville-West]] and [[Desmond Shawe-Taylor (music critic)|Desmond Shawe-Taylor]]</ref>) ο Φωρέ έμαθε τον αυτοπεριορισμό και την επιφανειακή ομορφιά από τον [[Μότσαρτ]], την τονική ελευθερία και τις μακροσκελείς μελωδικές γραμμές από τον [[Σοπέν]], και από τον [[Ρόμπερτ Σούμαν|Σούμαν]] την απρόσμενη ευδαιμονία που απηχεί η ανάπτυξη στα έργα του, τα οποία μ' έναν μαγικό τρόπο φωτίζονται από μια σύντομη ''κόντα''<ref>Sackville-West, pp. 263–64</ref>. Το όλο έργο του βασίζεται στην αρμονική κατανόηση που έχτισε όσο σπούδαζε στη Σχολή Νίντερμέγιερ, με κύριο καθηγητή τον Γκουστάβ Λεφέβρ<ref name=grove/>. Ο τελευταίος έγραψε μια ''Διατριβή στην αρμονία'' (Παρίσι, 1889) η οποία διαφέρει κατά πολύ από την αντίστοιχη διατριβή του Ραμώ. Οι "διάφωνες" συγχορδίες δεν θεωρούνται πια ως τέτοιες{{#tag:ref|Συγκεκριμένα, οι συγχορδίες ''μεθ' εβδόμης'' και ''μεθ' ενάτης'' δεν θεωρούνταν πλέον διάφωνες, και η 3η βαθμίδα της αρμονίας μπορούσε να αλλοιωθεί χωρίς την αλλαγή τονικότητας.<ref name=grove/>|group= n}}, αλλά αποτελούν ηχητικά εφφέ, που ο χρωματισμός τους προμηνύει το χαρακτηριστικό ιδίωμα των συνθετών του [[Ιμπρεσιονισμός|Ιμπρεσιονισμού]]<ref name=baker>Slonimsky, Nicholas.[http://bakr.alexanderstreet.com/View/665229/Highlight/faure#faure1 "Fauré, Gabriel (-Urbain)",] ''Baker's Biographical Dictionary of Musicians'', Schirmer Reference, New York 2001, accessed 8 September 2010</ref>}}.

"The quartet inhabits a demiworld that hovers between Brahms's unrequited longing in melodies and harmonies turned modal, and Debussy's auto-erotic reveries in ninth chords and altered scales."<ref>''Fanfare Magazine'', 1 May 2007</ref>|group= n}}.

Ο Φωρέ θεωρείται ειδήμων της τέχνης του Γαλλικού Τραγουδιού<ref name=grove/>, ενώ σύμφωνα με τον Κόπλαντ είναι εμφανής η επιρροή από τον [[Σαρλ Γκουνώ]], εκτός από μεμονωμένα τραγούδια -όπως τα "Après un rêve" και "Au bord de l'eau"- που δεν απεικονίζουν τη μελλοντική του μαεστρία. Ο «πραγματικός» Φωρέ διαφαίνεται στον δεύτερο τόμο με 60 τραγούδια του, μερικά από τα οποία περιλαμβάνουν τα "Les berceaux", "Les roses d'Ispahan" και κυρίως το "Clair de lune" (''φεγγαρόφως''), λέει ο Κόπλαντ, και συμπληρώνει ότι είναι "''τόσο όμορφα και τέλεια που κατάφεραν να «περάσουν» ακόμη και στην Αμερική''"<ref name=copland/>. Ο Φωρέ έγραψε επίσης μερικούς κύκλους τραγουδιών, εκ των οποίων οι "''Πέντε Βενετσιάνικες Μελωδίες''", Op. 58, περιγράφονται από τον συνθέτη ως ένα είδος [[σουίτα]]ς τραγουδιών, με ένα κεντρικό μουσικό θέμα να διαπερνά όλο τον κύκλο<ref>Orledge (1979), pp. 78–81</ref>. Ένας μεταγενέστερος κύκλος με τίτλο "''La bonne chanson''", Op. 61, εμπεριέχει πέντε μουσικά θέματα που ανακυκλώνονται ανά τα τραγούδια, και περιγράφεται ως "''η πιο αυθόρμητη σύνθεσή''" του· μέχρι την ολοκλήρωσή του, η ερωμένη του -Έμμα Μπαρντάκ- τού τραγουδούσε καθημερινά ό,τι καινούριο είχε γράψει<ref>Orledge (1979), p. 15</ref>.

Το [[Ρέκβιεμ (Φωρέ)|Ρέκβιεμ]], Op. 48, δεν γράφτηκε εις μνήμην κάποιου συγκεκριμένου προσώπου, αλλά γιατί "απλά ήθελε να το γράψει". Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1888 και έχει παρομοιωθεί ως "νανούρισμα του θανάτου" λόγω του ήρεμου χαρακτήρα του.<ref>[[Anthony Payne|Payne, Anthony]], "[http://www.independent.co.uk/opinion/sweet-lullaby-of-death-1265213.html Sweet lullaby of death",] ''[[The Independent]]'', 5 April 1997.</ref> Το μέρος του ''Dies Irae'' (''Μέρα οργής'') απουσιάζει, αλλά η αναφορά στη μέρα της κρίσης απαντάται στο ''Libera me'', το οποίο -όπως και ο [[Βέρντι]]- προσέθεσε στο κανονικό κείμενο της Νεκρώσιμης Λειτουργίας<ref>Rosen, pp. 60–74</ref>. Ο Φωρέ διασκεύασε αρκετές φορές το έργο κατά τη διάρκεια της ζωής του και πλέον υπάρχουν διάφορες εκδοχές: από τις πρωιμότερες, που είναι χρησιμοποιούν ελάχιστα μουσικά μέσα (όργανο και μικρή χορωδία, μικρό σύνολο και χορωδία κλπ), μέχρι την τελευταία, γραμμένη για πλήρη ορχήστρα<ref>Orledge, Robert [http://www.jstor.org/stable/963753 "Fauré Revised",] ''The Musical Times'', May 1980, p. 327 </ref>.

Στα έργα για πιάνο ο Φωρέ απορρίπτει το δεξιοτεχνικό ύφος χάρην των φωτεινών και καθαρών μελωδικών γραμμών -τυπικό χαρακτηριστικό της γαλλικής μουσικής<ref name=baker/>. Χρησιμοποιεί συχνά αρποειδείς φιγούρες (τα λεγόμενα [[αρπέζ]]), ενώ η μελωδία περνά από το ένα χέρι στο άλλο. Από τεχνικής πλευράς, καθότι ο ίδιος οργανίστας κατά κύριο λόγο, εμφανίζουν συχνά δακτυλικές μεταθέσεις, που καταστούν τα έργα του αρκετά δύσκολα, ακόμη και για κάποιον βιρτουόζο όπως τον Λιστ<ref>Jones, p. 51.</ref>. Τα πιο πρώιμα έργα του είναι καθαρά επηρεασμένα από τον Σοπέν<ref>Nectoux (1991), p. 49</ref>, ωστόσο μεγαλύτερη ακόμη πηγή αποτελεί ο Σούμαν, τα έργα για πιάνο του οποίου ο Φωρέ θαύμαζε περισσότερο απ' οποιουδήποτε άλλου<ref>Nectoux (1991), p. 43</ref>. Με το 6ο του Νυχτερινό, ο Φωρέ απενδύεται κάθε αναφορά σε άλλους συνθέτες <ref name=copland/> και ο πιανίστας Αλφρέντ Κορτό σημειώνει σχετικά: "''δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες σελίδες μουσικής που μπορούν να συγκριθούν μ' αυτό''"<ref name=copland/>. Ο μουσικοκριτικός Μπράις Μόρισον αναφέρει ότι οι πιανίστες δείχνουν προτίμηση στα πρώιμα έργα, όπως το ''Impromptu'' No. 2 (= Αυτοσχεδιασμός), παρά στα ύστερα κομμάτια που βρίθουν "''τέτοιου προσωπικού πάθους, όπου ο θυμός εναλλάσσεται με την παραίτηση''", που δημιουργεί αμηχανία στο κοινό<ref name=morrison>Morrison, Bryce (1995). Liner notes to "Gabriel Fauré – The Complete Music for Piano", Hyperion Records, catalogue number CDA66911/4</ref> Fauré was unimpressed by purely virtuoso pianists, saying, "the greater they are, the worse they play me."<ref name="Nectoux 1991, p. 379">Nectoux (1991), p. 379</ref>. Ο δε Φωρέ δεν εντυπωσιαζόταν από απόλυτα βιρτουόζους πιανίστες, λέγοντας πως "''όσο μεγαλύτεροι είναι, τόσο χειρότερα παίζουν τα έργα μου''"<ref> name="Nectoux (1991), p. 379<"/ref>.

Μέχρι το 1940 οι ηχογραφήσεις έργων του Φωρέ αρχίζουν να πληθαίνουν. Ονόματα που εμφανίζονται στο ρεπερτόριο περιλαμβάνουν την πιανίστα Kathleen Long, τους διευθυντές ορχήστρας Boyd Neel και Ernest Bourmauck, αλλά και την υψίφωνο Maggie Teyte<ref>''The Gramophone'', December 1945, p. 15</ref>. Δέκα χρόνια μετά, τα έργα του Φωρέ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των καταλόγων δίσκων, περιλαμβάνοντας τα κουιντέτα με πιάνο, το κουαρτέτο εγχόρδων, τις σονάτες για βιολί, δύο ηχογραφήσεις του Ρέκβιεμ, αλλά και ολόκληρους τους κύκλους τραγουδιών ''La bonne chanson'' και ''La chanson d'Ève''<ref>Sackville-West, pp. 265–68</ref>.